ตอนที่10 ความเกลียดชังภายในใจ

ต๭นที่10 ความเกลียดชังภายในใจ “การจัดประชุมวันอังคารหน้า บริษัทอันยางมีอำนาจในการเจรจาไหม” “โอเค งั้นฉันไปคุยที่บริษัทเบนนิซิสก่อน” เมื่อวางสายจากผู้ช่วย สายตาของโตษินก็มองไปรอบๆอาคารโรงพยาบาล ดวงตาที่ปกปิดทุกอารมณ์ไว้ภายใน ทามินี หวังว่าเธอจะทำได้ตามที่พูด จะไม่ออกมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ชัญญาได้ข่าวมาว่าทามินีนอนที่โรงพยาบาลก็รีบลามาหา บาดแผลที่ถูกพันแผลไว้อย่างดี ปากที่ยังคงสั่น “พี่ทามินี ยังเจ็บอยู่ไหม นั่นคือมีดนะ ถ้า......” ถ้าตายขึ้นมาจะทำอย่างไร ก็แสดงว่าบาดเจ็บทันที จ่ายเงินไป แต่ถ้าตายขึ้นมาจะใช้ชีวิตอย่างไร “ไม่หรอก นี่บาดเจ็บแค่นิดเดียว” ทามินียิ้มมุมปาก แต่ในใจกลับเจ็บจี๊ดขึ้น แค่เพียงษินไม่เป็นอะไร เธอจะตายก็ไม่สำคัญ แล้วจะเป็นอะไรล่ะ บางทีอาจจะล้างความเกลียดชังภายในใจเขาก็ได้ “พี่ทามินี ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่ยังมีอะไรภายในใจ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่พี่พบกับทนายษินที่เป็นตัวแทนจากบริษัทเบนนิซิส พี่ก็ดูแปลกๆมาตลอด” สัมผัสที่6ของผู้หญิงมักจะถูกต้องเสมอ ชัญญามองเธออย่างสงสัย ราวกับจะจับผิดอะไรได้บ้าง “ใช้ความคิดในการเจรจาเถอะ บริษัทเบนนิซิสเปิดโอกาสให้เราแล้ว แน่นอนว่าต้องพูดคุยเกี่ยวกับการร่วมมือในครั้งนี้” “จริงเหรอ ? พี่ทามินี พี่สุดยอดมากเลย ภายในคืนเดียวพี่ก็เปลี่ยนใจเขาได้” ชัญญาตื่นเต้นมาก ดึงมือเธอไปลืมไปเลยว่าเธอบาดเจ็บอยู่ ความเจ็บของทามินีทำให้เธอน้ำตาซึม “เจ็บ เจ็บ เจ็บ” “อุ๊ย ขอโทษ” ชัญญาแลบลิ้นออกมา หลังจากชั่วครู่ ลมก็พลันจากไป เธอต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ และกลับไปเพิ่มงานเรียบเรียงข้อมูลใหม่ ด้วยเหตุนี้ ทามินีจึงไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลานานผ่านไป1วันก็ออกจากโรงพยาบาล ตอนแรกคิดว่าษินจะจัดการการประชุมครั้งที่2ให้ไวที่สุดคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นวันอังคารหน้า “วันอังคารหน้าก็ดี ถึงเวลานั้น บาดแผลพี่ต้องดีขึ้นแล้วแน่ๆ” ชัญญารู้สึกพอใจกับเวลานี้มาก เธอพูดตามความในใจของเธอ กำหนดการเจรจาคือวันอังคารหน้า เป็นไปได้ไหมที่เขาให้เวลาในการรักษาบาดแผลเธอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เราควรมีเวลาเหลือก็ต้องเตรียมตัวให้ดีมากยิ่งขึ้น วันอังคารหน้าต้องเตรียมทุกสิ่งให้เรียบร้อย ทามินีพูดอย่างหายใจไม่ทัน และคิดอยากจะเกาที่แผลเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อในโทรศัพท์ เธอก็อ้าปากค้าง นึกขึ้นได้ทันทีว่ามีธุระสัญญากับแม่ไว้ ทามินีถอนหายใจและยอมรับในชีวิตตัวเอง และเลือกชุดที่เหมาะแก่การไปนัดพบ และแต่งหน้าอย่างเรียบง่ายเธอก็รีบออกไปจากห้องทันที “นี่คือลูกสาวของฉัน พ่อกับแม่รออยู่ อย่าให้เด็กคนอื่นรอนานเกินไปล่ะ“ “เฮ้อ....เดี๋ยวก่อน” เดินไปมารอบๆและพบป้ายอาคาร โชคดีที่ลิฟท์หยุดอยู่ที่ชั้น 1 ทามินีสูดหายใจและก้าวเท้าเดินเข้าไป “ไม่ต้องหาเหตุผลให้ฉัน ทุกคนออกไปตั้งนานแล้ว เธอก็ควรรีบกลับ จำไว้ว่าจัดของให้ดีกว่านี้ ไม่งั้นฉัน...” ไปต่างประเทศได้ไม่นาน บริษัทของบ้านก็ถูกคนอื่นซื้อไปเพราะสถานะทางการเงิน บ้านวิลล่าก็ถูกธนาคารยึดไป ดังนั้น พ่อแม่ของเธอก็เลยมาซื้อห้องเล็กๆห้องนี้ การที่แม่เข้ามาวุ่นวายเธอก็ไม่ได้คิดที่จะต่อต้าน แต่เพราะสำหรับผู้หญิงที่ให้ชีวิตเธอและรักเธอ สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนอยู่ดี “รู้แล้ว” เมื่อประตูลิฟท์กำลังจะปิด ก็มีมือขนาดใหญ่ที่ดูเรียบเนียนกว่ามือของผู้หญิงเข้ามากั้นไว้ “ฮัลโหล แม่ขอโทษ ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก” หลังจากวางสาย ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดโทรศัพท์ยังไม่ทันเสร็จ ก็รีบตัดบทสนทนา “คุณพระ ฉันต้องรีบไปทำความสะอาดก่อน” ในเวลาไม่นานก็เป็นวันเสาร์แล้ว บ้านใหม่ที่เธอยังไม่เคยไป ตลอดทางเธอก็ดูตำแหน่งที่ตั้งตามที่แม่ส่งมาให้