ตอนที่11 การนัดพบ

ต๭นที่11 การนัดพบ ประตูลิฟท์เปิดอีกครั้งเมื่อพบว่ามีคน ชายในชุดสูทสวมรองเท้าหนังก้าวเข้ามา มือข้างหนึ่งล้วงไปในกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ตามองไปยังที่กดลิฟท์ และจิตใจยังคงโทรศัพท์ต่อไป “ที่รัก เธอจะให้ผมทำยังไงให้เธอเชื่อผม ผมทานอาหารหมดอายุไปจริงๆ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล” “โรงพยาบาล ?” ทามินีเหลือบตาไปมองชายคนที่พูด อายุเขายังไม่น่าจะเยอะ คิ้วโค้งสวยราวกับต้นลูกท้อ พูดตามที่เห็น เขาก็ดูดี แต่นิสัยการสับรางนี้ เธอไม่สามารถจะชื่นชมได้ “ผมจะโกหกเธอไปทำไม ไม่งั้นผมจะให้เธอมาเป็นพยาบาลข้างๆกายผม เธอ ระแวงตลอดเลย เด็กดี รอผมหายดีสักหน่อยผมจะไปหาคุณ โอเคไหม” ฟังคำพูดที่หลอกลวงของเขา ทามินีก็กระแอมหนึ่งครั้ง เตือนให้เขารู้ว่าในลิฟท์ยังมีเธออยู่ด้วย “โอเค พยาบาลจะให้น้ำเกลือผมแล้ว แค่นี้ก่อน รักเธอ” เมื่อชายคนนั้นพูดจบ ภายในวินาทีก็รีบตัดสายโทรศัพท์ นัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แสดงออกจนน่าประหลาดใจ เพ่งมองไปที่เธอและกระตือรือร้นต่อเธอ “คนสวย เคยได้ยินประโยคที่ว่ายอมเชื่อว่าโลกนี้มีผีแต่อย่าเชื่อคำพูดจากปากผู้ชายไหม เมื่อกี้ฉันเพิ่งสอนเธอไปฟรีๆเลย ไม่ต้องซาบซึ้งล่ะ” ตอนแรกทามินีคิดว่าเขาจะรู้สึกละอายที่โกหก แต่คิดไม่ถึงว่าเขายังจะมีหน้ามาพูดจาล้อเล่นแบบนี้อีก มุมปากแอบยิ้มแต่ไม่ขำออกมา “ขอบคุณ ฉันก็มีประโยคให้คุณเหมือนกัน มีดบนหัวของคุณ ระวังด้วยนะ” “อืม น่าสนใจ” นิเวทน์พบเจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พบเจอผู้หญิงที่ปากร้ายนัยน์ตาก็ดูแพรวพราวขึ้นทันที ”ถ้าผู้หญิงที่ฉันนัดดูตัวเอาไว้เป็นเหมือนเธอก็คงน่าสนใจเชียวล่ะ” “นัดดูตัว ?“ มาทินีสังเกตบางอย่างที่ผิดปกติในตัวของชายหนุ่มที่โกหกคนนี้ “คุณก็ไปชั้น16เหรอ?” “ไม่ได้เหรอ? เธอคิดว่าแขนฉันพิการหรือสมองฉันพิการที่ใช้ลิฟท์ไม่เป็นเหรอ?” “……….” ในใจของทามินีเต้นระรัวมาก ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่คนที่แม่นัดดูตัวไว้ให้หรอก ในขณะที่กำลังคิดมากจนเกินไป เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้นและประตูก็เปิดออก หลังจากนั้นห้องทางซ้ายก็เปิดออก พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ เมื่อเห็นสองคนขึ้นมาด้วยกัน ใบหน้าก็ยิ้มกว้างราวกับดอกไม้ นิเษพย์ ใช้สายตาที่มองห้างสรรพสินค้ามาตลอดชีวิตกวาดมองร่างของเธอตั้งแต่บนลงล่าง ทามินีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสินค้าที่กำลังถูกประเมินราคา การนัดดูตัววันนี้ในใจเธอรู้ดีว่ามีจุดประสงค์อะไร แต่คิดไม่ถึงว่าประโยคที่เธอคิดภายในลิฟท์จะเป็นจริง ผู้หญิงที่น่าสนใจคนนี้จะเป็นคู่ดูตัวของเธอจริงๆ ทามินี “สวัสดี คิดไม่ถึงเลยครั้งที่แล้วที่เจอกันยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยังซนอยู่เลย พริบตาเดียวดูโตเป็นสาวสวยที่อ่อนโยนซะแล้ว” “ทั้งสองคนกลับมาพร้อมกันเหรอ ? นี่คือพรหมลิขิตจริงๆ รีบเข้ามาเร็ว ฉันและคุณลุงนิเษพย์รอพวกเธอนานแล้ว” ปทิตได้ยินแล้วก็ยิ้มและหัวเราะออกมา ตลอดเวลาเธอรักพ่อของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะกอดเขาอย่างนุ่มนวล “พ่อ ขอโทษ ช่วงนี้ยุ่งมากๆ ไม่มีเวลากลับบ้านเลย” “ทามินี นิเวทน์ สองคนขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกันหรอ พรหมลิขิตจริงๆ” ทันใดนั้นนิเวทน์ก็มีท่าทีตอบกลับทันทีว่าเขาก็เป็นการบังเอิญที่น่าประหลาดใจจริงๆดีที่พุ่มดอกไม้กลิ้งเกลือก ก็ถือเป็นความสำเร็จที่อดทน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและไม่ยื่นมือออกมาอย่างจริงจัง อย่างสุภาพบุรุษ “พี่ทามินีสวัสดีครับ ผมชื่อนิเวทน์ นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ทั้งสองโดนลากให้เข้าไปในห้องโดยผู้ใหญ่ ทามินีมองเห็นพ่อของนิเวทน์ ความฉลาดและความซับซ้อนของใบหน้าที่เต็มไปด้วยข้อจำกัด ”คุณลุงนิเษพย์ สวัสดีค่ะ” “เด็กโง่ เธอกลับประเทศจีนแล้ว หลังจากนี้ไปเจอพ่อทุกวันนะ” ในตาของทั้งคู่ก็มีน้ำตาซึม นิเวทน์ค้างมือไว้ในอากาศ ไม่มีความเขินอายใดๆ ไม่เพียงแค่เท่านั้น ริมฝีปากสีแสงสดก็ยิ้มมุมปากด้วย พบกันครั้งแรก ? เห็นได้ชัดว่าเดี๋ยวเขามาแล้วก็ไป ทำไมแม่ถึงได้ยอมให้เธอนัดดูตัวกับผู้ชายที่หลอกลวงแบบนี้