ตอนที่12 คู่ควรกันอะไรขนาดนี้

ต๭นที่12 คู่ควรกันอะไรขนาดนี้ แม้ว่าครอบครัวของนิเวทน์ไม่ได้เป็นครอบครัวที่ดีที่สุดในเมืองทอง แต่เขาก็เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยอยู่เหมือนกัน ถ้าสามารถแต่งงานกับครอบครัวของนิเวทน์ได้ พ่อก็สามารถฟื้นตัวธุรกิจจากการช่วยเหลือจากครอบครัวของนิเวทน์ได้ หัวใจของเหมือนโดนแทงด้วยเข็ม แต่กลับไม่สามารถแสดงอาการได้เลย นิเวทน์มองทามินี ก็พบว่าภายในตาเธอมีความเศร้า จึงขัดจังหวะพ่อด้วยคำพูด “พ่อ ผมหิวแล้ว มีอะไรก็ค่อยพูดหลังกินข้าวเสร็จเถอะ” มองฉันและพูดกับฉัน “รีบมานั่งกินข้าวเร็ว” ในตอนที่พูด ทุกคนก็นั่งลง ทามินีนั่งข้างๆแม่ของเธอ คิดไม่ถึงว่านิเวทน์จะเข้ามาช่วยเธอ อดไม่ได้เลยที่จะหันไปมองเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะขยิบตากลับมาให้ ในสายตาของแม่ทามินี บนใบหน้ามีความเอาใจใส่เอ็นดูมากยิ่งขึ้น “เด็กสองคนนี้ ช่างเหมาะสมกันจริงๆ” “คุณน้าก็พูดเล่นไป ฟังพ่อพูด ตอนนี้ทามินีคือผู้ช่วยพิเศษของบริษัทอันยาง เกรงว่าฉันจะไม่เหมาะสม” นิเวทน์พูดจาอ่อนน้อมถ่อมตัว สร้างความประทับใจให้แก่ทามินี ทามินีทนฟังไม่ไหว จึงตักกับข้าวให้แม่ “โอเค แม่ รีบกินเถอะ” “โอเค พวกเรากินกันเถอะ” แม้ว่าแม่ของทามินีจะตอบคำถามของทามินี แต่สายตาของเธอกลับมองไปที่นิเวทน์ ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ เธอใช้ตะเกียบคีบกุ้งไปวางในจานของนิเวทน์ “นิเวทน์ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาบ้านน้า น้าไม่รู้ว่าเธอชอบทานอะไร ก็เลยทำตามใจตัวเอง เธอลองบอกน้าสิว่าเธอชอบทานอะไร รอบหน้าน้าจะทำรอเธอ” “ขอบคุณครับน้า แค่น้าทำ ผมก็ชอบทานหมดครับ“ นิเวทน์กินอาหารเข้าไปหนึ่งคำและพยักหน้า : “น้าครับ ฝีมือน้าสุดยอดมาก ไม่แพ้ภัตตาคารเลยครับ” แม่ของทามินีหัวเราะอย่างชอบใจ แต่ทามินีก็ก้มหน้า กินอาหารต่ออย่างไม่สนใจ ตั้งแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในลิฟท์ เธอก็รู้ว่าคำพูดของผู้ชายคนนี้เชื่อไม่ได้ ถ้าเกิดว่าตอนนี้เขาประจบสอพลอพฤติกรรมที่แม่ของนางทำ นางก็ยิ่งเกลียดมากขึ้น ในขณะที่กำลังคิด มีเสียงเจ็บปวดดังขึ้น ทามินีเงยหน้าขึ้น ก็พบว่านิเวทน์ได้ยืนขึ้น และสองมือของเขาก็จับที่ลำคอ บนผิวขาวนั่นมีรอยแดงๆที่น่าเกลียดเกิดขึ้น “นิเวทน์ เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน?” เห็นสิ่งนี้ แม่ของทามินีจึงยืนขึ้นและถามอย่างเป็นกังวล “คุณน้า อาหารของคุณใส่ถั่วลิสงใช่ไหมครับ?” ใบหน้าของนิเวทน์ซีดเซียว แจ็คเก็ตถูกถอดออก ทั้งสองมือก็เกาไปทั่วร่างกาย ยังไม่ทันที่ทามินีจะพูดอะไร เธอก็ตะลึงกับแม่ของเธอ นอกเสียจากไม่มีทางเลือกต้องไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนนิเวทน์ ทามินีไม่ได้สนใจเขา เขาเดินออกจากห้องคนไข้ด้วยตัวเอง แต่แค่ออกจากห้องคนไข้เพียงสองสามก้าว เธอก็เดินกลับไปปิดประตูอย่างจงใจ ใบหน้าเขาดูตกใจ “โอเค เธอให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” รอให้พยาบาลมาเอาสายน้ำเกลือออก ทามินีก็ยืนขึ้น เตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล เรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่าทามินีไม่มีทางที่จะปฏิเสธเรื่องตามมารยาทหรือความรู้สึกของคนอื่น ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล ทามินีวิ่งไปวิ่งมาระหว่างห้องปฏิบัติการ แพทย์ได้ให้ยากับนิเวทน์แล้ว ควบคู่ไปกับการให้น้ำเกลือ ในที่สุดเขาก็ดีขึ้น ทามินีนิ่งไปชั่วครู่ ยังไม่ทันมีท่าทีอะไรตอบกลับ ก็โดนผลักไปที่ประตูโดยแม่ของเธอ “ทำไมรีบกลับนัก เธออยู่เป็นเพื่อนแม่อีกสักพัก พวกเราค่อยๆสร้างความรู้สึก?” ไม่มีผู้ใหญ่แล้ว รอยยิ้มและท่าทางที่อยู่ในลิฟท์ของนิเวทน์ก็กลับมาทันที “ครอบครัวของนิเวทน์แพ้ถั่วลิสง” พ่อของนิเวทน์กังวลเกี่ยวกับนิเวทน์ จึงเริ่มอธิบาย เมื่อแม่ได้ยินคำนั้น บนใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ “อาการแพ้ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย ทามินี รีบไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนนิเวทน์” “นิเวทน์ ทนหน่อยนะ” แม่ของทามินีพูดอย่างกังวล : “ใช่ ตอนที่ฉันทำกุ้ง....”