ตอนที่13 ปกปิดอะไร

ต๭นที่13 ปกปิดอะไร “เกิดอะไรขึ้น?” นิเวทน์แสดงหน้าตาสงสัยต่อเธอ เธอกลับทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี “ไม่มีอะไร” ประสบการณ์ที่เจ็บปวดดังขย้ำดวงอาทิตย์ของทามินี ราวกับเพิ่งมีอะไรเข้ามาในความคิดเธอ แม้ว่าจะเป็นแค่แวบเดียว แต่เธอก็มั่นใจ คนที่อยู่หน้าเคาท์เตอร์พยาบาลคือโตษิน และในอ้อมแขนเขามีเด็ก น่าจะเป็นลูกของเขา คนข้างๆเขา ต้องเป็นเลศยาแน่ๆ ใจของทามินีกำลังสั่นไหว ดวงตามีความเศร้าเสียใจ “เธอเห็นอะไร?” นิเวทน์ยังคงถามต่อ เขามองคนออก แค่แวบเดียวเขาก็รู้ว่าทามินีปกปิดอะไรอยู่ “ไม่มีอะไรจริงๆ เรารีบไปกันเถอะ” ทามินีเลือกที่จะหลบ แม้แต่เงาที่อยู่ไกลๆ แต่ก็ยังคงอยู่ตรงนั้น อย่างน่าประหลาดใจ เธอก้มหน้าลง และรีบก้าวเท้าออกจากห้องคนไข้ ในขณะที่กำลังจะเดินผ่านโตษินก็มีเสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น : “ทามินี ใช่เธอไหม?” คือ เลศยา ทามินีจึงเดินไป แกล้งทำเป็นว่าเพิ่งเห็นพวกเขา : “เลศ ไม่เจอกันนานเลย” ดวงตาของโตษินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และมองไปที่นิเวทน์ที่อยู่ข้างๆทามินี แต่เพียงไม่กี่วินาที ก็หลบสายตาไป เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของเลศยา ทันนั้นเธอก็มีความคิดขึ้นมา ก้าวไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน คว้ามือทามินีมาจับไว้ “ทามินี ทำไมเธอถึงมาโรงพยาบาล ไม่สบายใช่ไหม?” ทามินีขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากไปจากตรงนี้ แต่มันจะดูจงใจมากเกินไป อย่างน้อยก็ตอบพอเป็นมารยาท : “คือเพื่อนฉันคนนึง ไม่สบาย ฉันก็เลยมาเป็นเพื่อนเขา” “แฟนใช่ไหม” เลศยาเน้นเสียงหนัก ราวกับตั้งใจอยากให้ใครได้ยิน ทามินีไม่ตอบเพียงแต่ยิ้ม ไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ในดวงตาของโตษิน หนาวเย็นจนล้นออกมา ราวกับไฟก็ไม่เชิง เลศยาจึงปล่อยมือทามินี กลับไปยืนข้างๆโตษินอีกครั้ง “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ธามไม่สบาย ฉันและษินจึงพาเขามาตรวจสุขภาพ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอเธอที่นี่” เลศยาพูดพลางเช็ดเหงื่อให้ธามอย่างอ่อนโยน : “ธาม เป็นอย่างไรบ้าง? ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ไหม?” “หม่ามี๊…ผมไม่สบาย” ธามพูดราวกับเสียงกระซิบ หม่ามี๊ ? ดวงตาของทามินีก็ดูเศร้าลงทันที ดูๆแล้ว ราวกับตอนนี้ ใจของเธอโดนมีดปัก เลศยาก็รู้สึกหวั่นในใจเช่นกัน เธอคิดไม่ถึง อยู่ๆธามจะเรียกเธอว่าหม่ามี๊! นี่คือการพูดอย่างชัดเจนใช่ไหม อีกก้าวเดียวเธอก็จะสมหวังแล้ว ? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ช่วงเวลาที่ธามเรียกเธอว่าหม่ามี๊ มองไปที่เงาสะท้อนที่ห่างออกไปของทามินี นิเวทน์มียิ้มอย่างสนใจ ผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะน่าสนใจแล้วยังมีความลับเยอะด้วย …………… “ธาม…” โตษินขมวดคิ้วและคิดจะอธิบายเขา ทามินีเงียบ เรื่องราวพวกนี้ เธอไม่รู้ว่าจะพูดออกมาอย่างไร ทามินีก้มหน้าลง ไม่มีอะไรอยู่ในสมองเลย อยู่ๆก็ไปบีบแขนของนิเวทน์โดยไม่รู้ตัว ตอนนั้น นิเวทน์เอามือไปโอบไหล่ทามินี และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน “ขอโทษ วันนี้ฉันยังมีธุระอื่นอีก ไว้วันอื่นเถอะ” ทามินีจิบริมฝีปาก ปฏิเสธเขา และหมุนตัวเดินออกไป “ทามินีเมื่อกี้คุณยังเถียง ให้ฉันพาเธอไปกินอาหารญี่ปุ่นไหม เราไปกันเถอะ” ในขณะที่พูดก็โอบทามินีเดินออกไป ความอดทนค่อนข้างมาก นิเวทน์เจ็บ แต่กลับไม่พูดอะไร ดวงตาสีลูกท้อมองและวิเคราะห์แล้วก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้ง3คนเป็นอย่างไร เลศยาก้มลงมาจูบหน้าผากของธาม โตษินจึงพูดขัดจังหวะ ”ธาม รอหมอตรวจเสร็จเราก็กลับกัน พ่อไม่ได้บอกเหรอว่ารอลูกหายแล้วเราไปสวนสนุกกัน” นิเวทน์เลิกคิ้วขึ้น มองเธอด้วยความสนใจ “ที่เธอหลบก็คือผู้ชายคนนั้นเหรอ” เธอออกจากอ้อมแขนของนิเวทน์ จิตใจค่อนข้างผิดหวัง “ขอบคุณเธอ” เมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร นิเวทน์ก็ไม่อยากถามต่อ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ：”โอเค ในเมื่อเธอไม่อยากจะพูด ก็ไม่ต้องพูด เลี้ยงข้าวฉันก็แล้วกัน เมื่อกี้ตอนอยู่บ้านเธอฉันก็ไม่ได้กินอะไร ฉันหิวแล้ว” ใช่แล้ว เขาจะอยากรู้ ในขณะที่สองคนเดินไปไกลแล้ว โตษินก็ดูเศร้าหมอง แต่กลับไม่พูดอะไรเลยสักคำ เมื่อโตษินพามาถึงประตูทางออกของโรงพยาบาล อารมณ์ของทามินีก็ดูผ่อนคลายลง