ตอนที่666เธอไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดหรือ

ตอนที่666เธอไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดหรือ รู้สึกได้และรับรู้อยู่ ปรัณเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางของพายุเขาพยายามที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียการควบคุม“เข้าไปดูคุณท่านครั้งสุดท้ายเถอะ” พูดจบเขาก็ขยับหลีกทางให้ จริยานั้นหมดแรงไปแล้วมีสามีของเธอและลูกสาวพยุงไว้แทบจะเป็นการลากเธอเข้าไป แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆนั้นไม่มีท่าทีจะขยับเลยมองอยู่แต่ประตูที่อยู่ตรงหน้าจากเดิมประตูที่ปิดอยู่นั้นตอนนี้กลับเปิดกว้างแล้ว.......... ความคาดหวังนั้นมากเกินไปจนเขานั้นมีภาพเบลอเหมือนเห็นคุณท่านโดนเข็นออกมาจากห้องเหมือนครั้งที่แล้วที่รอดกลับมา แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ คนแก่คนนั้นที่อยู่กับตัวเองมาเกือบ30ปีไปจากโลกใบนี้แล้ว ด้วยอาการป่วยหนักสาหัสแบบนี้จากไปแล้ว จากไปคำศัพท์ที่ดูเศร้าแต่คนรอบข้างนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลงนอกจากพวกเขาไม่มีใครรู้ว่าคนๆนี้จากไปและไม่มีใครสนใจ พอนึกถึงพวกนี้เตชิตก็รู้สึกว่าตัวเขาจะบ้าตายอยู่แล้ว มีอยู่ช่วงเวลานั้นที่นัชชาไม่กล้าไปสัมผัสตัวเขานัชชาแค่ไปสัมผัสนิดนึงผู้ชายคนนี้ก็เหมือนจะสลายไป เธอถ้าจำเป็นต้องปลุกให้เขาตื่นไม่ใช่ให้เขาปิดกั้นตัวเองไว้ “เตชิต”เธอยกมือแล้วไปจบที่ไหล่ของผู้ชายเบาๆถ้าบอกว่าตบใช้คำว่าปลอบใจดีกว่า“เข้าไปกันเถอะ” “นัชชาเธอช่วยบอกกับฉันหน่อยว่านี่ไม่ใช่ความจริงใช่ไหม?”เขาพยายามกลั้นไว้แล้วพูดคำนี้ออกมา นัชชารู้สึกเจ็บปวดใจอยากจะพูดกับเขามากว่าใช่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องจริงคุณท่านยังอยู่คุณท่านไม่เป็นไรแต่เธอทำแบบนั้นไม่ได้ “เตชิตคุณท่านไปสบายแล้วเขาจะไม่ทรมานอีกต่อไปแล้ว” สีหน้าของเขานั้นเปลี่ยนไปหมดดูไม่ออกว่าร้องไห้หรือหัวเราะ“ใช่สิคนที่จากไปก็แค่จากไปแต่คนที่เหลืออยู่มันก็ทรมานต่อ” นัชชาขมวดคิ้วฟังเขาพูดคำพูดอะไรก็ไม่รู้แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อคุณท่านจากไปกะทันหันถึงแม้เขาจะทำใจไว้แต่ก็อาจรับไม่ได้ในใจยุ่งไปหมดคำพูดที่พูดมานั้นจะมีเหตุผลได้ไง? เธอไปกระชากที่แขนของเขาแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า“เตชิตนายเข้าไปดูคุณท่านก่อนได้ไหม?” ถึงมันจะเป็นคำถามแต่นัชชาก็ไม่คิดที่จะให้เวลาลังเลกับเขาใช้แรงดึงเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ถ้าจำเป็นต้องเผชิญก็ควรจะเผชิญตอนนี้แต่ไม่ใช่การหลบหนีแต่เป็นการเพิ่มความกลัวในใจมากขึ้น การหลบหนีไม่สามารถที่จะทำให้เขาดีขึ้นดังนั้นไปเผชิญจะดีกว่า เดินผ่านทางเดินเล็กๆไม่นานนัชชาก็เห็นเตียงที่คุณท่านนอนอยู่ไฟดับไปหมดแล้วมีแต่ไฟสีขาวอ่อนๆมาแทนในนั้นมีแต่หมอและพยาบาลพอเห็นญาติผู้ป่วยเข้ามาก็รีบถอยออกไปด้านหลัง ตอนที่เตชิตเดินเข้าไปอุปกรณ์ที่ต่ออยู่ที่ร่างกายของท่านนั้นออกมาหมดแล้วเหลือแต่ร่างของท่านคนเดียวที่นอนนิ่งอยู่บนนั้น ตัวเขานั้นผอมแห้งมากกระดูกก็ดูเด่นมากลมหายใจไม่มีไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างด้วย จริยาและเวธนีกอดร้องไห้อยู่ข้างๆแล้วตั้งแต่ต้นจนจบแต่เตชิตอยู่ด้านหลังไม่ได้ส่งเสียงเลยแม้แต่น้อย ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขายังพูดกับคุณท่านเรื่องเด็กเรื่องอดีตจนถึงปัจจุบันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ทำให้พวกเขาพลาดจากกันทั้งชีวิตก็เดินผ่านไปแบบนี้ จริยาอาจจะเป็นเพราะเสียใจมากเกินไปสติของเธอเริ่มไม่คงที่เธอมองไปทางเตชิตที่ไม่พูดอะไรทั้งนั้นยกมือขึ้นแล้วชี้ไปทางเขาตะโกนพูด“ปู่ของนายจากไปแล้วนายไม่รู้สึกเศร้าเลยหรอเธอก็ยืนดูเขาจากไปแบบนี้หรอนายมันใจร้ายจริงๆ.........” มือของนัชชาที่จับแขนของผู้ชายเริ่มกำแน่นพอได้ยินคำพูดของจริยาที่พูดอย่างไม่มีเหตุผลใจของเธอก็เหมือนมีน้ำร้อนมันราดใส่ เธอเข้าใจว่าเธอนั้นเจ็บปวดแต่การเจ็บปวดแบบนี้ไม่ควรไปโทษหรือพาลใส่คนอื่นเธอนั้นก็เข้าใจว่าในใจของเตชิตนั้นทรมานมากแค่ไหน ในตอนที่นัชชาทนไม่ไหวจะพูดแทนเขามือคู่นั้นที่เธอจับไว้ก็มาจับที่มือเธอออกแรงเยอะจนกระดูกของเธอจะหัก เธอเจ็บจนขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน หันหน้ามองไปยังคนที่อยู่ข้างๆสายตาของเขานั้นจ้องอยู่ที่ตัวคุณท่านเหมือนจะแกะสลักหน้าตาของเขานั้นอยู่ในสมองของตัวเองเขาไม่ได้ตอบโต้กลับแต่ยืนอยู่นิ่งๆแบบนี้เหมือนเดิม อย่าว่าแต่นัชชาเห็นสิ่งนี้แล้วจะรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้กระทั่งปรัณก็ยังรู้สึกเจ็บปวดแทนเขา แต่เขานั้นกลับไม่พูดอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งการแก้ตัวก็ไม่มีสำหรับเขาแล้วการทะเลาะในตอนนี้เป็นการที่ไม่เคารพคนที่เสียไปมากที่สุด เขาไม่กลัวที่จะถูกเข้าใจผิดแต่แค่อยากจะดูคนที่อยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ เวลาเหมือนหยุดนิ่งไปเป็นเวลาที่คนหนึ่งกำลังลากับคนอีกคนหนึ่ง “จะบอกทางแม่ไหม?”สามีของจริยาเป็นคนที่ยังมีสติอยู่นึกได้วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายรู้สึกว่ายังไงก็ควรจะบอก แต่ใครจะรู้ว่าเพิ่งพูดจบนอกห้องฉุกเฉินก็มีเสียงที่แก่ๆดังขึ้นมา“ไม่ต้องให้พวกเธอบอกหรอกฉันมาเองแล้ว” ทุกคนตกใจที่ได้ยินเสียงนี้ก็เลยหันหลังไปดูคุณย่านั้นยืนอยู่ที่ประตูคนที่พยุงอยู่คือคนขับรถของที่บ้าน คนแก่ท่านเดินมาตรงๆและหยุดอยู่ที่หัวเตียงของผู้ป่วยและก้มตัวลงนิดนึงผมที่ขาวปกอยู่ด้านหลังก้มหัวมองดูคนที่ใช้ชีวิตมากับตัวเองที่ตอนนี้ไม่มีชีวิตอยู่แล้วเธอไม่ได้ร้องไห้ไม่ได้ทำอะไรมากมายแม้กระทั่งเสียงที่จะร้องไห้ก็ไม่มี เธอแค่ไปเช็ดน้ำตาเงียบๆไม่อยากให้ใครเห็นความเศร้าของเธอ “พอแล้วพ่อของเธอมีชีวิตถึงตอนนี้ก็ถือว่าอายุยืนแล้วสิ่งที่ควรจะดูควรจะฟังควรจะกินก็ผ่านไปหมดแล้วไม่มีอะไรที่จะต้องร้องไห้สักวันหนึ่งฉันก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนเขาแล้วไม่มีทางที่เขาจะโดดเดี่ยวไปนานๆ”ถึงแม้คำพูดของคนแก่จะดูเรียบๆแต่ทุกคำพูดนี้มีความสงบความนิ่งซ่อนอยู่ อาจจะเป็นเพราะแก่แล้วนึกได้ว่าสักวันต้องมีแบบนี้เวลาผ่านไปก็คิดอะไรได้เยอะ สักวันก็ต้องมาถึงไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้ถ้าเป็นแบบนี้คงจะต้องยอมรับ คนที่ตายก็ไปดีแล้วคนที่มีชีวิตอยู่ก็ควรจะใช้ชีวิตให้ดีถึงมันทรมานแต่ก็ไม่มีทางเลือก “พวกเธอคิดดีๆว่าจะจัดงานศพยังไงฉันอายุเยอะแล้วไม่สามารถที่จะออกแรงได้เตชิตปู่ของเธอรักเธอมากที่สุดเรื่องนี้เธอมาปรึกษากับแม่เธอละกัน” เตชิตหลับตาลงแล้วพยักหน้า“ครับ” “ออกไปก่อนฉันอยากจะอยู่กับพ่อเธอตามลำพังแป๊ปนึงมีอะไรที่จะพูดกับเขานิดหน่อย”