ตอนที่667คนหายไปในพริบตา

ตอนที่667คนหายไปในพริบตา พอพูดคำนี้ออกมาตาของนัชชาก็แดงไปหมดเธอหันหน้าไปข้างๆไม่อยากจะไปดูภาพที่เห็นในตอนนี้ คนที่สนิทกับคุณท่านมากที่สุดเป็นคนที่มีสติมากที่สุดการกระทำแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกยิ่งเจ็บปวดใจ จริยายืนอยู่ข้างเตียงไม่ยอมจากไปสุดท้ายเป็นสามีและลูกสาวเป็นคนพาเธอออกไปเตชิตก็มองดูคนที่อยู่บนเตียงสักแป๊บและแอบพูดในใจว่าลาก่อนเส้นเลือดที่คอของเขานั้นนูนออกมาหมดเขาใช้แรงทั้งตัวถึงจะหันหลังแล้วเดินออกไปได้ เขาเดินออกไปทางประตูหลังจากที่ประตูปิดลงเขาก็หยุดเดินปรัณรีบเดินไปตรงหน้าแล้วพูด“ในห้องมีกล้องวงจรนายวางใจได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน” ยังไงก็เป็นเพื่อนกันตั้งนานถึงเตชิตจะไม่พูดอะไรเขาก็เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่ พอได้ยินคำนี้เตชิตก็โล่งใจเดินไปข้างหน้าระหว่างก้าวเท้านั้นเหมือนมีความกลัวซ่อนอยู่ ทั้งตัวเขานั้นเหมือนกำลังบอกว่าอย่าเข้าใกล้เหมือนกำลังสร้างกำแพงขึ้นมานัชชารู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คืออะไรก็เลยไม่ได้ตามหลังแต่คอยดูเขาห่างๆอย่างห่วงๆ ทางเดินนั้นก็ยาวเหลือเกินเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดแสงที่อยู่บนหัวนั่นก็แยงตาเหลือเกินแต่ก็เหมือนเป็นแสงสว่างในทางที่จะไปนี้ เหมือนความโศกเศร้าและความคิดที่อยู่ในใจนั้นไม่มีที่ปกปิดเลย เหมือนกำลังจะหลบหนีแสงสว่างแบบนี้อยู่ดีๆผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็เข้าไปในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ ห้องVIPของโรงพยาบาลนั้นมีห้องที่ทำเครื่องดื่มแยกออกมาห้องเครื่องดื่มระหว่างทางเพื่อที่จะบริการนางพยาบาลและครอบครัวคนรวยห้องเล็กๆนั้นมีแค่แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาทางประตู นัชชาหยุดเดินมองดูร่างสูงเดินเข้าไปในพริบตาเธอยืนอยู่ที่เดิมครึ่งนาทีจากนั้นถึงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วแอบฟังเธอได้ยินเสียงร้องไห้ออกมาจากด้านใน เหมือนสัตว์ป่าที่ถูกยิงและซ่อนอยู่ในถ้ำของตัวเองกำลังทนความเจ็บปวดทรมาน เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกจริยาไม่รู้หายไปไหนแล้วมีสามีและลูกสาวอยู่เป็นเพื่อนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกแต่เตชิตไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขามีแต่เธอคนเดียวดังนั้นเธอไปไหนไม่ได้ ในวินาทีที่ซึมเศร้าเธอไม่สามารถที่จะว่าร้ายเขาที่ไม่แบ่งภาระให้ตัวเองเขาแค่เจ็บปวดมากเกินไปเจ็บถึงขั้นที่ตัวเองนั้นต้องรักษาแผลตัวเองสิ่งที่เธอทำได้ก็แค่อยู่เคียงข้างและให้เวลากับเขา ไม่รู้ยืนแบบนี้ไปนานเท่าไหร่เสียงร้องไห้หยุดลงนัชชาลุกขึ้นอยากจะไปเรียกเขาแต่เธอไม่รู้ว่าขาตัวเองนั้นช้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่ออกแรงนิดนึงก็เหมือนไปเหยียบโดนมีดทั้งเจ็บทั้งคัน รอให้ความเจ็บปวดนี้ผ่านไปเธอก็เลยเดินไปข้างประตูจะไปเปิดไฟที่อยู่ด้านในมันไม่ได้สว่างมากแต่ก็พอที่จะทำให้เธอมองเห็นหลังของผู้ชาย เขายืนอยู่ข้างกำแพงก้มตัวลงที่ไหล่นั้นเหมือนมีของหนักเป็นตันทำให้เขานั้นยืนตรงไม่ได้ “เตชิตควรกลับบ้านแล้ว” หลังจากที่คุณท่านเสียคำแรกที่เธอพูดก็คือพาเขากลับบ้านนอกจากพาเขากลับบ้านไม่รู้ควรจะทำยังไงอีก อย่าเศร้าไม่ต้องคิดมากเป็นคำพูดที่เกรงใจของคนนอกสำหรับเขาในตอนนี้แล้วคำพูดพวกนั้นไร้ประโยชน์ แต่คนที่หันหลังให้เธอนั้นไม่ได้หันหน้ากลับเงียบไปสักครู่แค่ใช้เสียงที่แหบๆพูดมาว่า“เธอไปดูย่าฉันให้หน่อย” ย่า? นัชชาขมวดคิ้วรู้ว่าที่โรงพยาบาลนั้นยังมีปรัณและหมออยู่คงไม่มีปัญหาอะไรมากแต่เขา........... “ไปดูหน่อยเถอะเธออยู่ตรงนั้นฉันถึงจะวางใจ”เขาพูดซ้ำอีกรอบนึงฟังแล้วเขาเหมือนจะเป็นห่วงจริงๆ นัชชาก็เลยตกลง“โอเคฉันจะไปดูนายรอฉันตรงนี้นะเดี๋ยวพวกเรากลับไปพร้อมกันโอเคไหม?” ผู้ชายออกเสียงผ่านจมูก“อืม” นัชชาถึงจะหันหลังเดินออกจากห้องแล้วกลับไปห้องผู้ป่วยอดที่จะหันหลังดูหลายครั้งไม่ได้ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกไม่สบายใจมากเพื่อที่จะให้เขาสบายใจเธอก็กลับไปที่ห้องอีกที ปรัณเห็นเธอแต่ไกลเธอไปแล้วกลับมาจึงรู้สึกประหลาดใจ“ทำไมถึงกลับมาคนเดียว?” “เตชิตบอกว่าไม่วางใจให้ฉันมาดูหน่อย” “พวกเราอยู่ตรงนี้มีอะไรที่ไม่น่าวางใจล่ะแล้วเขาอยู่ไหน?” “อยู่ที่ห้องเครื่องดื่ม” ปรัณรู้สึกว่าผิดปกติ“คนเดียว?” “อืมฉันให้เขารอฉันอยู่ที่นั่น”นัชชาเห็นความกระวนกระวายบนใบหน้าเขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา“เป็นอะไรนายรู้สึกเขาจะมีปัญหาอะไรหรอ?” “ไม่แน่ใจ”สายตาของปรัณดูจริงจังขึ้นมามองผ่านกระจกดูคนแก่ที่อยู่ด้านในแต่พอนึกถึงคนๆนั้นที่อยู่คนเดียวก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ทางนี้ฉันจะดูไว้เองเธอกลับไปหาเขาเถอะการเสียของคุณท่านทำให้เขารู้สึกได้รับการกระทบหนักมากเธอวางใจได้ที่ห้องผู้ป่วยไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน” นัชชาลังเลเล็กน้อย“หรือฉันรอคุณย่าออกมาก่อนแล้วค่อยไป” “ตอนนี้คุณย่าก็ปกติดีคงจะอยู่ตรงนี้สักพักนึงเตชิตอยู่ที่นั่นคนเดียวไม่ได้โทรไปหาเขาก่อน”ปรัณพูดอีกหนึ่งครั้งยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าไม่น่าไว้ใจ“ตอนนี้เขาถึงจะเป็นคนที่ต้องการเธอมากที่สุด” นัชชาถึงจะพยักหน้าแล้วหันหลังเดินไปทางห้องเครื่องดื่มสองที่นี้ไม่ได้ห่างกันไกลมากเดินไปก็ใช้แค่7-8นาทีไปกลับก็ประมาณ1415นาทีถือว่าไม่ได้ใกล้และก็ไม่ไกล ตอนที่กลับไปนัชชายังปลอบใจตัวเองว่าผ่านไปแค่ครู่เดียวเขาคงยังยืนอยู่ที่เดิม แต่พอนัชชากลับไปถึงห้องนั้นไม่เห็นใครเลยร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกำแพงก็หายไป ในใจของเธอนั้นกระวนกระวายขึ้นมาทันที แค่พริบตาเดียวเขาหายไปไหน? เมื่อกี้เขาตกลงกับตัวเองแล้วไม่ใช่หรอว่าจะรออยู่ตรงนี้! ในเวลานี้นัชชาไม่รู้จะทำยังไงในสมองมีแต่ความคิดว่าจะหาเขาเธอที่ออกมาจากห้องแล้วเดินไปทางลิฟต์และข้างๆก็แสดงตัวเลขอยู่ตัวเลขนั้นเป็นชั้น3ไปที่ชั้น1 คนที่อยู่ในลิฟท์จะเป็นเขาไหม? เวลานี้ไม่มีใครอยู่แถวห้องVIPหรอกเป็นไปได้มากว่าคนในห้องนั้นจะเป็นเขา เธอรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเขาและพรางรอลิฟต์อยู่ ครั้งแรกที่โทรไปถึงไม่มีคนรับแต่ก็โทรติดแต่พอเธอโทรไปครั้งที่2ไม่มีคนรับและปิดเครื่องไปแล้ว ในช่วงเวลาที่ทุกคนกังวลแบบนี้เขากลับหายไปแล้วปิดเครื่อง?!