ตอนที่668ตบไปที่หน้าเขา

ตอนที่668ตบไปที่หน้าเขา “เตชิ!”นัชชาตะคอกไปทางโทรศัพท์หัวใจของเธอนั้นเต้นเร็วเหลือเกินตอนนี้คนในครอบครัวก็ตกอยู่ในความเศร้าที่คุณท่านเสียไปในเวลานี้นอกจากเธอหาเองก็ไม่มีวิธีที่จะให้คนอื่นช่วยเลย แต่ดีที่ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงเธอเข้าไปแล้วกดไปที่ชั้น1หลังจากที่ถึงชั้นล่างก็รีบไปที่ประตูโรงพยาบาลแล้วเดินไปทางซ้ายที่เป็นสวนเล็กๆเพราะตรงนั้นเป็นทางออกไปด้านนอก รถอยู่ที่ชั้นใต้ดินเธอไม่ได้ขับรถไปคงไม่มีทางจะไปไหนไกลๆหรอก นัชชากัดฟันแน่นๆแล้วเดินไปทางสวนหย่อมด้วยความหวังยังดีที่ทางเดินไปนั้นมีไฟถึงแม้จะไม่สว่างมากแต่อย่างไรก็เห็นคร่าวๆ เธอเดินไปตามถนนระหว่างทางจะผ่านกอไม้ไผ่สองข้างนั้นมีโต๊ะวงกลมนั้นเป็นที่เดียวที่สามารถนั่งพักได้ เป็นไปอย่างที่คิดพึ่งเดินไปถึงทางกอไม้ไผ่เธอเห็นเงาของคนที่นั่งอยู่ที่เก้ากี้แต่ไกลแต่เธอก็ไม่กล้าวางใจ เดินไปใกล้ๆพอแน่ใจแล้วว่าคนๆนั้นไม่ใช่คนอื่นถึงจะรู้สึกโล่งอก เป็นเขา เขาจริงๆด้วย ความไม่สบายใจและความเป็นห่วงเข้ามาสู่ร่างกายและออกจากตัวเธอในเวลาสั้นๆถึงนัชชาจะมีหัวใจที่แข็งแกร่งก็รับไม่ไหว มองไปทางผู้ชายที่ไหล่ตกเหมือนคนที่พ่ายแพ้เธอเดินไปแล้วไปกระชากที่แขนเสื้อของเขา“เตชิตนายลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!เป็นผู้ชายหน่อยลุกขึ้นมา!” เหมือนเขาจะตกใจที่อยู่ดีๆเธอก็เป็นแบบนี้เขาก็ลุกขึ้นตามที่เธอพูดตาดวงนั้นไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ทำให้ตัวเขานั้นมีชีวิตชีวาได้หายไปเขาเหมือนเป็นซอมบี้ที่ไร้วิญญาณ เห็นเขาสภาพแบบนี้แล้วนัชชารู้สึกทั้งโกรธทั้งสงสารพอนึกถึงการกระทำของเขาที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อตัวเองและการกระทำของเขาที่หายไปในเมื่อกี้เธอรู้สึกปวดหัว การกระทำที่ทำร้ายตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่เขาอยากได้หรอ? หรือว่าทำแบบนี้แล้วคุณท่านจะกลับมาใหม่? มีแค่เขาที่โศกเศร้าเธอไม่โศกเศร้าเลย? “ในเข้มแข็งหน่อยมีสติหน่อย!”นัชชาตะคอกใส่เขาน้ำลายกระเด็นออกมาก็ไม่สนใจแล้ว“ไม่มีใครอยากจะเห็นนายเป็นแบบนี้เข้าใจไหม?!” เสียงที่เธอพูดออกมาดังขนาดไหนก็ตามแต่เตชิตได้ยินแค่เบาๆเข้าไปในหุบเขาคนเดียว“เธอไม่เข้าใจเธอไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.........” นัชชาหมดแรงไปทันทีทุกวันนี้ที่ผ่านมาเธอพยายามจะปลอบใจเขาทั้งหมดที่เธอทำไปด้วยความเงียบกลับได้ผลตอบแทนกลับมาด้วยคำว่าเธอไม่เข้าใจ เธอแน่ใจว่าเตชิตรู้ว่าเธอนั้นเข้าใจความรู้สึกของเขาแต่ว่าช่วงเวลานี้เขาคงปิดทุกอย่างไม่อยากจะคิดอะไรมากไม่อยากจะรับผิดชอบอะไรแล้ว ไฟในหัวใจโดนจุดขึ้นมาทันทีวินาทีต่อไปนัชชาทำสิ่งที่เธอนั้นไม่เคยคาดคิดเธอยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเขา เพี้ยะ เสียงนี้ดังขึ้นมาทันทีพอวางมือลงมามือของเธอก็ร้อนขึ้นมาทันทีหน้าใบนั้นก็หันไปตามแรงตบและมีรอยนิ้วมือสีแดงขึ้นมาทันทีเห็นได้ชัดว่าเธอนั้นตบแรงมากขนาดไหน “ใช่ฉันรู้ว่านายทรมานและลำบากยอมรับไม่ได้แต่โลกใบนี้มีแค่นายคนเดียวที่ลำบากหรอดูสภาพนายสิคิดว่าเห็นคุณท่านจากไปแล้วฉันไม่เจ็บปวดใจหรือไง?!”นัชชาพูดแล้วค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าวๆยกมือที่มากุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายเธอน้ำตาคลอ“นายทรมานแต่ฉันทรมานกว่านายนอกจากคุณท่านแล้วฉันต้องดูแลนายดูแลธีมนต์ดูแลครอบครัวของพวกเราเตชิตนายอ่อนแอแบบนี้เลยหรอฉันดูนายผิดไปจริงๆ!ถ้านายมองไม่เห็นความทุ่มเทและความโศกเศร้าของฉันก็ถือว่าฉันไม่เคยพูดแล้วกันนายก็อยู่ในความทุกข์ไปคนเดียวเลยดูซิว่าคุณปู่ที่อยู่บนฟ้ายังอยากจะดูนายอยู่ไหม!” พูดจบเธอก็หันหลังแล้วเดินไปวินาทีที่เธอหันหลังกลับน้ำตาก็ไหลออกมาอารมณ์ทุกอย่างรวมเป็นจุดเดียวกันแสดงออกมาทั้งหมดเธอตบเขาแต่คนที่ตบนั้นกลับรู้สึกเจ็บกว่าเขาเสียอีก ทีแรกก็อยากจะปล่อยๆไปแต่ว่าไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆมองดูเขาที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเธอไม่รู้แล้วจริงๆว่าต้องใช้วิธีไหนถึงจะดึงผู้ชายคนนี้ออกมาจากความโศกเศร้านั้นได้ ในตอนที่หาเขาไม่เจอเธอไม่รู้ควรจะทำยังไงเหมือนโลกทั้งใบนี้ดับสูญไปทุกอย่าง แต่หลังจากที่เธอหันหลังเดินไม่กี่ก้าวก็โดนผู้ชายจับที่แขนเธอขัดขืนแต่ก็สะบัดแขนเขาไม่ออกแต่โดนเขาดึงเข้าไปในอ้อมกอดจากด้านหลัง เขาวางคางไว้ที่ไหล่ของเธอลมหายใจที่รุนแรงไปรดที่คอของเธอนัชชาดิ้นไปดิ้นมาน้ำตาของเธอตกลงไปที่มือของเขาที่กอดเอวของเธออยู่ “ปล่อย.......นายปล่อยฉัน………” “ขอโทษ”เขายอมอ้าปากพูดด้วยเสียงที่แหบมากเหมือนลำคอของเขาแห้งจนพูดแต่ละคำนั้นเหมือนกล่องเสียงจะแตก“ฉันไม่รู้ควรจะทำยังไง..........” ไม่รู้ควรจะทำยังไง? นัชชาหัวเราะ“ไม่รู้ควรทำยังไงก็ไปเผชิญหน้าสิหรือถ้านายไม่ไปเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้จะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?” คุณท่านเสียไปแล้วถึงแม้ผลสรุปจะเจ็บปวดแต่นั่นคือความจริงไม่มีใครที่จะสามารถแก้ไขได้ในเมื่อมันเป็นแบบนี้นอกจากไปเผชิญหน้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว “นายอยากจะหลอกตัวเองจนถึงเมื่อไหร่หรือว่าอยากจะรู้สึกผิดแบบนี้ตลอดไปคุณท่านจากไปแล้วนายจะรู้สึกผิดมากขนาดไหนเขาก็มองไม่เห็นเทียบกับนายที่กำลังอยู่ในสภาพที่พ่ายแพ้แบบนี้เขาอยากจะเห็นนายในสภาพที่เข้มแข็งมากกว่า” นัชชาพูดความในใจของตัวเองออกมาทั้งหมดพอหลังจากที่พูดมาก็รู้สึกหัวใจมันโล่งไปหมดที่จริงไม่ว่าเธอจะพูดยังไงถ้าผู้ชายคนนี้ฟังไม่เข้าหูเธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว พูดเยอะแล้วจะทำอะไรได้เขามองไม่เห็นตัวเองเลย เตชิตกอดผู้หญิงที่ตัวสั่นในอ้อมกอดไว้แน่นๆพอได้ยินคำพูดแต่ละคำที่เธอพูดเขาก็รู้สึกทรมานและเจ็บปวดแต่ก็ได้สติกลับมานิดนึง เขาไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเองเขายังมีครอบครัวมีภรรยามีลูกมีเรื่องมากมายที่ต้องรับผิดชอบเขานั้นเห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้วโยนทุกอย่างให้เธอคนเดียวไม่สนใจสักอย่าง “ขอโทษ” นอกจากขอโทษเขาไม่รู้ควรจะพูดอะไรอีก ในใจของนัชชาก็รู้สึกไม่สบายแต่เธอก็พยายามกลั้นไม่ร้องไห้“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากนายและไม่อยากได้ยินคำๆนี้ถ้านายต้องการพื้นที่จะสงบๆฉันก็จะให้” เธอก็อยากจะไปจากที่นี่ถึงแม้จะเป็นแค่แป๊บเดียวก็ยังดีให้เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยกลับมาเผชิญต่อก็ได้ ความโศกเศร้าและความเหนื่อยล้าแบบนั้นอยู่เต็มร่างกายเธอทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความกดดันมาก