已经是第一章了
ตอนที่669อย่าไปจากฉัน
ตอนที่669อย่าไปจากฉัน
เตชิตรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเธอแล้วจะปล่อยให้เธอไปแบบนี้ได้ไงเขาไม่ใช่เพียงไม่ปล่อยมือแต่กลับกอดเธอแน่นกว่าเดิม“อย่าไปอย่าไปจากฉัน”
จากเดิมในใจของนัชชาก็รู้สึกโกรธอยู่แล้วแต่พอได้ยินเขาพูดแบบนี้เธอจะโกรธต่อได้ยังไงน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง“ฉันไม่เคยคิดที่จะจากไปแต่นายต่างหากที่หลบตลอด”
“ไม่ได้คิดจะหลบเธอฉันแค่ไม่รู้จะต้องเผชิญหน้ายังไงกลัวว่าอารมณ์แย่ๆจะลามไปถึงตัวเธอฉัน........”พูดถึงนี่เขาหยุดพูดไปสักแป๊บถึงจะพูดต่ออีกครั้ง“ฉันไม่กล้าเชื่อว่าคนดีๆทั้งคนอยู่ดีๆก็ไม่มีแล้ว.........”
ใช่สิก่อนหน้านี้สุขภาพร่างกายของคุณท่านดูแข็งแรงมากสุขภาพทุกด้านก็ดีแต่ใครจะคิดว่าเวลาไม่กี่เดือนเขาก็ไปจากโลกใบนี้แล้ว
นัชชาไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ขัดขืนต่อปล่อยให้เขากอดตัวเองแบบนี้ข้างๆคือกอไม้ไผ่ที่มืดมนแค่ดูก็รู้สึกเย็นในใจ
“ไม่มีใครอยากจะเห็นเรื่องเป็นแบบนี้ยังมีเรื่องมากมายที่รอให้ฉันไปจัดการ”ครั้งต่อไปที่เขาพูดนั้นน้ำเสียงดูมั่นใจกว่าเดิม“เธอพูดถูกฉันไม่สามารถที่จะเป็นแบบนี้ได้อีกต่อไป”
ชีวิตต้องเดินต่อเขาไม่มีวิธีที่จะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านได้ดังนั้นต้องใช้ชีวิตตัวเองให้ดีวันไหนที่ไปเจอกับเขาจะได้ไม่โดนเขาบ่น
พอได้ยินคำพูดคำนี้ปมในใจของนัชชาก็หายไปเธอหันหลังไปมองหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าทำให้คนไม่กล้ามองดู
“ฉันรู้ว่านายรู้สึกผิดมีเรื่องมากมายที่ทำให้นายไม่สบายใจแต่ความจริงนั่นเป็นแบบนี้พวกเราไม่มีใครที่สามารถจะแก้ได้เตชิตชีวิตยังจะต้องเดินต่อไปฉันกับธีมนต์และตระกูลของนายต้องการนายนะ”
ริมฝีปากที่บางๆของผู้ชายยิ้มอ่อนๆ“โอเคฉันจะเข้มแข็งขึ้น”
นัชชาอยากจะพูดมากถ้านายไม่เข้มแข็งขึ้นมาก็มาพึ่งพาฉันเถอะแต่พอคิดอีกด้านหนึ่งเธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ถึงเวลาที่ควรจะเผชิญหน้าแล้ว
ทั้งสองคนยืนอยู่ที่สวนนานมากนานจนนัชชารู้สึกลมที่พัดมานั้นเย็นจนทำให้เธอสะดุ้งเตชิตรับรู้ได้ก็เลยถอดเสื้อกันหนาวมาคลุมไว้ที่ไหล่เธอ
เขาเป็นคนพูดก่อนและจูงมือของเธอ“ไปเถอะตอนนี้ควรจะกลับบ้านแล้วจริงๆ”
นัชชามองดูคนที่อยู่ตรงหน้าที่จูงมือตัวเองไว้หัวใจที่ไม่อยู่เป็นสุขมาตลอดหลายเดือนก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
ดีที่เขายังทนได้
เธอแค่คาดหวังนิดเดียวแค่อยากให้เขาผ่านจุดลำบากนี้เร็วๆ
——
ระหว่างทางที่กลับไปนัชชาบอกว่าจะขับรถเองสภาพของเตชิตในตอนนี้ไม่เหมาะสมที่จะขับรถเธอนั้นไม่ไว้ใจ
เวลาตีสามทั้งสองกลับไปถึงที่วิลล่าน้ารินกล่อมเด็กหลับไปแล้วเธอเองก็ไม่ได้หลับสนิทพอได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบคลุมเสื้อแล้วเดินลงมา
“คุณผู้ชายคุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรอคะ?”น้ารินยังเบลอๆอยู่ยังไม่ตื่นหมดถามด้วยความเป็นห่วงเหมือนครั้งที่แล้วว่า“คุณท่านไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”
และทุกครั้งที่ทั้งสองกลับมาจากโรงพยาบาลเธอก็จะถามแบบนี้เหมือนกลายเป็นนิสัยไปแล้วและพวกเขาก็จะตอบคำว่าไม่เป็นไรเป็นนิสัยไปแล้ว
แต่วันนี้พอเธอถามเสร็จกลับไม่ได้รับคำตอบน้ารินถึงจะได้สติกลับและตื่นอย่างเต็มตัว
ดูจากการตอบสนองนี้แล้วทางโรงพยาบาลเกิดเรื่องงั้นหรอ?
วินาทีต่อไปคำพูดของนัชชาก็ทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นถูกแล้ว“ไม่เป็นไรแล้วค่ะน้ารินน้ารินกลับไปพักก่อนเถอะค่ะ”
น้ารินรู้สึกว่าสถานการณ์ในตอนนี้แปลกก็เลยรีบพยักหน้า“โอเคค่ะน้าจะกลับไปพักตอนนี้แหละค่ะมีอะไรพวกคุณก็เรียกน้าได้เลยนะคะ”
“โอเคค่ะ”
พูดคุยกันเสร็จน้ารินก็กลับไปที่ห้องของตัวเองที่ห้องโถงก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้งผู้ชายที่กำลังก้มตัวเก็บรองเท้าเหมือนไม่ได้ยินการสนทนานี้ทำแต่เรื่องของตัวเองอย่างเดียว
นัชชาเดินตามหลังเขาจนกระทั่งเข้าไปในห้องนอนเห็นเขาหยิบเสื้อผ้าแล้วไปที่ห้องน้ำเธอถึงจะยกมือห้ามเขามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเขาแต่สุดท้ายก็พูดออกไปเพียงสั้นๆว่า“ไม่ต้องอาบแล้ว”
“เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลขออาบแป๊บเดียว”ไฟที่ส่องลงมาทำให้เห็นเงาของเขา“วางใจเถอะฉันไม่เป็นไร”
พูดจบเหมือนกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงเขาก็เดินเข้าไปจูบที่ริมฝีปากเธอเบาๆ
นัชชากลัวว่าเขาจะอยู่ด้านในทำอะไรที่ไม่คาดคิดแต่พอเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆปิดประตูแล้วถึงจะโล่งอก
เธอก็ควรจะทำให้ตัวเองสบายลงไม่อย่างนั้นสภาพที่ตึงเครียดแบบนี้จะทำให้เขายิ่งออกจากความโศกเศร้าได้ยาก
เตชิตอาบน้ำนานมากปกติภายใน10นาทีก็เสร็จแต่ครั้งนี้เขาอยู่ข้างในนั้นครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ออกมา
นัชชารู้ว่าเขากำลังปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่และอยากจะอยู่คนเดียวเธอก็ไม่ได้ไปเร่งแค่หันหน้าไปมองทางกระจกบ่อยๆเพื่อให้แน่ใจว่าเขานั้นไม่เป็นอะไร
เข็มนาฬิกาเริ่มเดินไปที่4:00ช้าๆเธอไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย
และในตอนนี้ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะจากด้านนอก
เธออึ้งไปเล็กน้อยคิดว่าเป็นน้ารินแต่ไม่คิดว่าตอนที่เปิดประตูนั้นจะเจอเด็กตัวน้อยๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง
เธอรู้สึกประหลาดใจ“ธีมนต์ทำไมยังไม่นอนลูก?”
เด็กน้อยยกมือไปขยี้ตาน้ำเสียงนั้นฟังแล้วรู้สึกน่าสงสาร“แม่ครับผมฝันร้ายหลังจากที่สะดุ้งตื่นผมก็นอนไม่หลับแล้วครับ”
นัชชาอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องมองดูมือของเขากำลังจับตุ๊กตาของตัวเองแน่นๆหัวใจของเธอนั้นอ่อนโยนไปหมด“ลูกฝันว่าอะไรเล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหมครับ?”
“ผมฝันว่ามีคนจับพ่อกับแม่ไปจับเข้าไปในป่ามีแต่ผมคนเดียวที่ด้านนอกไม่มีใครสนใจผมแล้วก็ไม่รู้จักผม”ระหว่างที่พูดอยู่เขาเหมือนนึกไปถึงภาพที่น่ากลัวนั้นแล้วพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของนัชชา“แม่ครับผมกลัว.......”
นัชชาไปลูบที่ผมของเขาปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยนว่า“ธีมนต์ครับความจริงกับความฝันตรงข้ามกันนะครับไม่มีใครจะจับพ่อกับแม่ไปครับ”
เสียงเล็กๆถามกลับอย่างไม่ค่อยเชื่อ“จริงหรอ?”
นัชชาจึงตอบอย่างมั่นใจว่า“จริงครับ”
“งั้นก็ดีสิครับ!”เด็กน้อยไปกอดที่เอวของเธอ“ผมจะได้อยู่กับพ่อและแม่ตลอดไป!”
พูดจบเหมือนจะคิดอะไรได้เขาออกจากอ้อมกอดเธอแล้วเงยหน้าขึ้น“ใช่แล้วครับแม่แล้วคุณทวดล่ะครับท่านจะอยู่ที่โรงพยาบาลนานเท่าไหร่ครับ?”
วันนี้โรงพยาบาลโทรมากะทันหันเกินไปตอนที่ไปยังไม่ทันได้คุยกับลูกเลยตอนนี้อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมานัชชาไม่รู้จะต้องทำยังไง
已经是最新一章了
加载中
