ตอนที่670ก็ถือว่าเขาไปในที่ไกลๆละกัน

ตอนที่670ก็ถือว่าเขาไปในที่ไกลๆละกัน แล้วสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือเตชิตที่ออกจากห้องอาบน้ำได้ยินพอดี พอได้ยินเสียงเปิดประตูนัชชารู้สึกเป็นห่วงก็เลยหันไปดูก็มึงเห็นคนบางคนที่กำลังใส่เสื้อสีดำผมเปียกแล้วเดินออกมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเธอหดตัวทันที “นายอาบเสร็จแล้วหรอ?” “อืม”ผู้ชายเดินตรงมามองไปทางเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของนัชชาสายตาที่เย็นชามาทั้งวันแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที ช่วงเวลานี้อยู่แต่ในโรงพยาบาลแม้กระทั่งกลับบ้านเขาก็อยู่คนเดียวเวลาที่อยู่กับเด็กก็น้อยลงในตอนที่เขานั้นมองไปที่ธีมนต์แต่เด็กกลับมองไปทางอื่น ในใจของเตชิตรู้สึกไม่ค่อยสบายก้มตัวไปอุ้มเด็กน้อยมานั่งข้างๆตัวเอง“ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอนครับ?” “ผมฝันร้ายครับรู้สึกกลัวก็เลยมาหาแม่......”เด็กน้อยตอบตามความจริงแต่สายตานะไม่มองไปทางเตชิตเลย ช่วงนี้อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีแม้กระทั่งเด็กก็รับรู้ได้เขาทำหน้าบึ้งอยู่ทั้งวันเด็กคงจะกลัวอยู่มั้ง? พอคิดได้แบบนี้ในใจของเตชิตก็รู้สึกไม่ค่อยสบายนึกถึงคำถามที่เขาถามเมื่อกี้เงียบไปสักแป๊บก็ตอบว่า“ลูกคิดถึงคุณทวดหรอครับ?” “ครับคุณทวดบอกว่าถ้าออกจากโรงพยาบาลจะพาผมไปกินKFCและแฮมเบอร์เกอร์ที่ผมชอบกินที่สุดครับ”พอพูดถึงเรื่องพวกนี้บนใบหน้าของธีมนต์มีแต่รอยยิ้มต้องรู้ไว้ว่าปกตินั้นนัชชาดูแลเด็กเข้มงวดKFCและแฮมเบอร์เกอร์นั้น1เดือนกินได้แค่2ครั้ง แต่ตอนนี้ได้ยินคำนี้แล้วในใจกลับรู้สึกแปลกๆ ในตอนที่นัชชากำลังคิดอยู่ว่าจะเปลี่ยนเรื่องคุยยังไงผู้ชายที่อยู่ข้างๆก็พูดก่อน “ธีมนต์ครับถ้าอยากจะกินKFCและแฮมเบอร์เกอร์เดี๋ยวพ่อจะพาไปแต่คุณทวดอาจจะไปพร้อมกับลูกไม่ได้แล้วนะครับ” “ทำไมหรอครับก็คุณทวดบอกกับผมแล้วนิ” “คุณทวด......ไปที่ๆหนึ่งแล้วเขาบอกกับพ่อว่าให้พ่อพาลูกไปไปกินKFCและแฮมเบอร์เกอร์ที่อร่อยที่สุดครับ” ตอนที่เขาพูดออกมานั้นเสียงเขายังสั่นอยู่แต่เขาก็พยายามควบคุมไว้เด็กไม่สามารถที่จะฟังออกนัชชาที่ดูอยู่รู้สึกเจ็บที่หัวใจ นัชชาไม่รู้ว่าเด็กเข้าใจไหมแต่พอหลังจากพูดคำนี้เสร็จก็เงียบไปสักแป๊บนึงแล้วถามผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างระมัดระวังว่า“คุณทวดอยู่ตรงนั้นมีความสุขไหมครับ?” “มีสิครับ”เตชิตพยายามยิ้มยกมือไปลูบที่หน้าผากของเด็ก“คุณทอดเห็นธีมนต์เชื่อฟังขนาดนี้ต้องดีใจแน่ๆเลย” “งั้นก็ดีแล้วครับเพราะธีมนต์เป็นเด็กดีและเชื่อฟังที่สุดแล้วครับ” นัชชามองเห็นดวงตาของผู้ชายเริ่มแดงก็เลยรีบพาเด็กน้อยออกไป“ธีมนต์ครับมานี่มาเดี๋ยวแม่พากลับไปที่ห้องครับ” แต่ดีที่ธีมนต์ไม่ได้งอแงพอได้ยินก็ออกจากห้องตามนัชชาไป หลังจากนั้นห้านาทีนัชชาก็กลับเข้าไปในห้องนอนท่านั่งของผู้ชายไม่มีการเปลี่ยนแปลง ความมืดที่อยู่ด้านหลังเขาเหมือนปีศาจที่อ้าปากกว้างใหญ่เหมือนจะสามารถกลืนกินเขาได้ตลอดเวลาสภาพที่เขาก้มหัวอยู่นั้นเหมือนกำลังจะผสมร่างกับความมืดมน นัชชารู้ว่าคำพูดของธีมนต์เมื่อกี้กระทบโดนเขาอีกแล้วเดินเข้าไปกอดคนแน่นๆ“อะไรก็ไม่ต้องคิดนอนหลับให้สบายมีเรื่องที่ใหญ่ขนาดไหนก็ตามเราตื่นแล้วค่อยว่ากัน” สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือการพักผ่อนมีแต่นอนหลับถึงจะทำให้สมองไม่คิดเรื่องพวกนั้น “ฉันไม่เป็นไร”ผู้ชายยกมือไปจับที่แขนของเธอหลับตาลงกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมานั้นไว้“ธีมนต์หละหลับแล้วหรอ?” “กลับห้องแล้วคงจะไปแอบร้องไห้” ผ่านไปสักแป๊บทั้งสองก็กดดันซึ่งกันและกัน นัชชาทนเห็นเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้“เตชิตนาย........” “นัชชา”ไม่รอเธอพูดเตชิตก็พูดแทรกก่อน“ทั้งหมดจะผ่านไปได้ใช่ไหม?” เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยเก็บความรู้สึกพอพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเขานั้นคิดดีแล้ว นัชชาร้องไห้แล้วตอบว่า“ใช่” เขาพยักหน้าเก็บความเศร้าทั้งหมดทันทั“OK” —— ข่าวที่คุณท่านเสียไม่นานก็ไปถึงหูชนุดมตั้งแต่ครั้งนั้นที่มือของชีวภาขยับก็ไม่มีท่าทีอะไรอีกเลย ก่อนหน้านี้ไม่มีท่าทีที่จะดีขึ้นเลยเขารู้สึกยากลำบากแล้วแต่พอมีความหวังนิดนึงแล้วหยุดนิ่งยิ่งทำให้เขารู้สึกลำบากมากกว่าเดิม ตอนนี้ได้ยินข่าวที่คุณท่านเสียไปเขายิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อเทียบกับความเป็นความตายแล้วในใจเขานั้นก็ได้รับการปลอบใจนิดนึงถึงแม้ชีวภาพจะไม่ได้ฟื้นขึ้นมาแต่อย่างน้อยเขาก็ยังอยู่ และในวันนั้นชนุดมส่งข้อความให้กำลังใจนัชชาไม่นานเธอก็ตอบกลับมาด้วยข้อความที่สั้นๆว่าไม่เป็นไรวางใจเถอะ มองดูการตอบกลับที่ง่ายๆชนุดมหยิบโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะในตอนที่เธอนั้นไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรแปลว่ามีเรื่องแน่นอนในตอนที่เครียดที่สุดอยากจะไปปลอบใจเธอถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะปลอบใจแล้วก็ตาม ทุกคนต่างก็มีความเครียดและปัญหาของตัวเองเขาก็มี ชนุดมมองดูเด็กผู้หญิงที่อยู่บนเตียงนับไม่ถ้วนว่ากี่ค่ำคืนแล้วที่เขามองดูเธอตั้งแต่ยามดึกจนเช้าหน้าใบนี้แทบจะแกะเข้าไปในความคิดของเขาพอหลับตาในสมองก็จะมีภาพนี้โผล่เข้ามา เวลาส่วนใหญ่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังดูอะไรแต่พอเห็นใบหน้าเธอเขาก็ไม่อยากจะมองไปทางอื่นแล้ว หน้าของเธอนั้นสวยมากไม่ว่าจะแยกออกมาหรืออยู่ด้วยกันก็สวยมากโดยเฉพาะตาคู่นั้น นึกถึงตอนที่เพิ่งเจอเธอในสนามบินวันนั้นเธอดูรีบมากๆไม่ทันได้ระวังก็ไปชนใส่เขาของที่ถืออยู่ก็ตกกระจายบนพื้นจากนั้นเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจแล้วพูดคำขอโทษออกมา สายตานั้นคือสายตาแบบที่เข้ามาอยู่ในสมองเขาจนได้เจอเธอที่ผับมองแว๊บเดียวก็นึกขึ้นได้ทันที เธอบริสุทธิ์มากเกินไปแล้วบริสุทธิ์กว่านัชชาในเมื่อก่อนเสียอีกที่ตัวนั้นไม่มีจุดเปื้อนแม้แต่น้อยเหมือนนางฟ้าที่เติบโตอยู่บนสวรรค์ แต่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ขนาดนี้กลับเสียครั้งแรกของตัวเองให้กับเขาที่ไม่มีสติ ต้องกล้าขนาดไหนถึงจะทำการตัดสินใจแบบนี้ได้ชนุดมไม่อยากจะคิดแค่หวังให้เธอตื่นและฟังเธอพูดกับปาก ผู้ชายเอามือไปไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายถึงมีผ้ากั้นอยู่ก็สามารถโดนแผลเป็นที่อยู่ตรงนั้นได้นั่นคือรอยกระสุนที่เธอบังแทนเขา ถึงแม้จะระมัดระวังในขั้นตอนการรักษาถ้าอยากจะให้แผลหายไปทั้งหมดก็เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นแผลที่อยู่ในตัวของเธอที่ลบไม่ออกอาจจะเป็นตอนนั้นที่เด็กผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามาในใจของเขาเป็นครั้งแรก แต่พอเขารู้เรื่องนี้เธอกลับให้คำตอบตัวเองไม่ได้แล้ว ตอนที่ชนุดมเข้าไปใกล้ๆจะทำเหมือนทุกๆครั้งที่จะจูบเธอก่อนนอนแต่พอตอนที่เขากำลังจะก้มหัวลงไปตาคู่นั้นที่หลับอยู่ก็ขยับขึ้นมา