ตอนที่ 2 จะโทษ ก็ให้โทษแกที่โดดเด่นเกินไป

ต๭นที่ 2 จะโทษ ก็ให้โทษแกที่โดดเด่นเกินไป ชายแว่นดำทั้งสามกำลังจะโจมตีเธอ มือของหกฉันงได้โจมตีมายังพันหยุนหยุน ลีลานั้นโหดเหี้ยมมาก พวกเขารีบฆ่าพันหยุนหยุนแล้วเอาหีบนั้นไป มีดของพันหยุนหยุนแหลมคมทั้งสองฝั่ง พันหยุนหยุนได้แอบวางยาพิษไว้บนมีดตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่อยากต่อต้านการโจมตีของพันหยุนหยุน กลับไม่ได้ต่อต้านใดๆ แต่กลับเฉันไปใกล้พวกเขา หวังว่ามีดจะโดนเขาตัวพวกเขาแค่เพียงจุดเดียวก็ได้ พันหยุนหยุนก็ถือโอกาสที่พวกเขานึกว่าตัวเองได้รับชัยชนะ ก็ได้ใช้มีดบาดลงไปตรงไหล่ของพวกเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นแผลเล็กๆ แต่ก็ทำให้บาดจนเสื้อสูทเสีย แล้วเลือดแดงสดก็ได้ไหลออกมา ชายแว่นดำพวกนั้นได้เอามือไปกดแผลที่เธอบาดมา นึกไม่ถึงว่าพันหยุนหยุนจะเอาชีวิตของพวกเขาไปได้ พันหยุนหยุนได้ใช้มือไปดึงแว่นดำของผู้ชายหนึ่งในสามคำนั้นออก เธอรู้สึกตกใจมากๆที่เห็นว่าเขาคือหลินเชียว เขาไม่ใช่เป็นคนที่องค์กรส่งมาหรอ? ทำไมถึงได้มาทำร้ายตัวเองแบบนี้? พันหยุนหยุนยังนึกไม่ถึงว่าจะตอบยังไง ยาพิษได้เฉันสู่หัวใจของพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกทั้งหนาวทั้งเย็นจนตัวสั่นไปหมด สีหน้าของหลินเชียวดำและเขียวซี้ดมาก พวกเขาทั้งหมดได้ล้มลงกับพื้น แม้กระทั่งมือยังยกไม่ขึ้น “ต่อให้เทพแกก็ไม่สามารถช่วยพวกแกได้ บนดาบเล็กนี้มีพิษงูอยู่ เมื่อกี้พวกแกใช้กำลังมากเกินไป ทำให้พิษไหลเวียดไปทั่วร่างกาย หลินเซียว ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง ถ้าแกบอกว่าเบื้องหลังคนที่สั่งแกเป็นใคร ฉันก็จะไว้ชีวิตแก” พันหยุนหยุนโน้มตัวลง แล้วจับคางของหลินเซียวไว้ เธอจับฟันของเขาหลุดไปสามซีก และยกคางของเขาขึ้น ทำให้เขากลืนฟันที่หลุดเฉันไปหมด “ใช่…….” คำพูดของหลินเซียวยังพูดไม่จบ เสียงปืนก็ดังขึ้น เสียงๆนี้มากลบเสียงของเธอ มีคนกำลังจะเฉันใกล้ พันหยุนหยุนยื่นมือออกมา ปืนที่อยู่ใต้แขนเสื้อของเธอก็จะยิงออกมาเอง แค่ถ้าคนที่เฉันมาใกล้ห่างจากเธอในระยะทางสิบมิลลิเมตร ทั้งตัวของเธอก็จะยิงปืนนั้นออกมา “ฉันเอง” ร่างของคนๆนี้ได้หยุดลงต่อหน้าเธอ เจียงหลิน ลูกน้องของพันหยุนหยุน ได้สวมใส่ชุดดำรัดรูปทั้งตัว “แกมีไหวพริบเกินไป” พันหยุนหยุนลุกขึ้น ปืนที่อยู่ในมือของเธอได้เก็บเฉันไปในเอวอีกครั้ง คนก็ตายไปแล้ว จะเอาคืนไปก็ไม่มีประโยชน์ บรรยากาศรอบตัวของพวกเธอเต็มไปด้วยความสงบ “ของล่ะ?” สายตาของเจียงหลินกวาดไปกวาดมา สีหน้าดูตื่นเต้นมากๆ พันหยุนหยุนเอาหีบออกมา เจียงหลินแย่งไปโดยเร็ว พอเปิดหีบขึ้น ก็เผยยิ้มที่พึงพอใจออกมา พันหยุนหยุนไม่ได้สนใจ เจียงหลินไม่กล้าแย่งผลงานของตนเองไปหรอก “ไปกันเถอะ” พันหยุนหยุนเดินไปฉันงหน้าก่อน เจียงหลินยังคงหยุดอยู่ที่เดิม เธอเอาหีบเก็บไว้ตรงกระเป๋าของเธอ พันหยุนหยุนเดินไปไม่กี่ก้าว เจียงหลินไม่ได้ตามมา เธอเลยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอบช้งของนั้นไม่มีเสียงส่งมาใดๆ “แกไม่ต้องไปแล้ว” เสียงของเจียงหลินดังขึ้น เจียงหลินยกปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมา แล้วเล็งไปยังตำแหน่งหัวใจของพันหยุนหยุน พันหยุนหยุนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เลือดแดงสดได้ไหลออกมา ฝีมือการยิงปืนของเธอแม่นยำมากๆ ต่อให้ระยะห่างกันมากแค่ไหนก็ตาม พันหยุนหยุนเอามือกดตรงตำแหน่งหัวใจไว้ มือของฉันงก็จับเอวของเธอไว้ เธอพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป “พวกแกจะ……！” พันหยุนหยุนยังไม่ทันพูดจบ เจียงหลินก็ยืนมองเธอที่นอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยคราวเลือด เธอยกปืนขึ้น แล้วยิงไปอีกนัด “อย่าโกรธฉัน เพราะแกโดดเด่นเกินไป！” พันหยุนหยุนได้ตายไปแล้ว แสงไฟที่ส่องสว่างเท่าเม็ดถั่ว รางหญ้าที่กองเป็นตรงที่เดียวกันและเหม็นกลิ่นรา หนูวิ่งไปวิ่งมารอบตัวเธอ ขณะนี้นี้ฉันงนอกฝนกำลังตก เสียงฝนตกทำให้พันหยุนหยุนตื่นขึ้นมา แสงของฟ้าแลบทำให้ทำลายท้องฟ้าอันมืดมัว เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นมาพร้อมกับสายฝนเม็ดใหญ่ ทำให้ในคุกนั้นเปียกชื้น แสงที่สอดส่างเฉันมาเป็นแสงของฟ้าร้อง พันหยุนหยุนจึงรีบลืมตาขึ้น ที่นี่มันที่ไหน? ！ทำไมหัวสมองของเธอนึกถึงแต่ความทรงจำทั้งสองช่วงที่ช่างแตกต่างจนทำให้เธอยิ่งนึกยิ่งปวดหัว เธอจำได้ว่าถูกลูกน้องเจียงหลินยิงจนตาย ที่นี่มันที่ไหนกันแน่? หรือว่านี่มันคือขุมนรก? ทำไมถึงไม่มียมฑูตที่น่ากลัวอยู่ที่นี่? ยมฑูตหัวเป็นวัวหน้าเป็นม้าไปไหน? พันหยุนหยุนจึงพยายามจะลุกขึ้น กัดริมฝีปากไว้ พยายามอดทนกับความเจ็บปวด โดยเฉพาะส่วนแขนของเธอ เหมือนจะหักไปแล้ว ทั้งบวมทั้งแดง เธอพึ่งพาแสงอ่อนๆจากฉันงนอก มองไปยังเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่นั้นไม่ได้เป็นอันเดียวกับเสื้อก่อนที่เธอจะสลบไป ตอนนี้เธอสวมชุดสมัยโบราณ ถึงแม้เสื้อผ้าจะสวยหรู แต่ก็เต็มไปด้วยคราบเปื้อนและฉีกขาดไม่น้อย เธอจับศรีษะของตัวเองไว้ เหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมา ไม่นานฉันงนอกก็ได้มีเสียงคนดังขึ้น มีผู้ชายสองคนกำลังคุยกัน หรือว่าพวกเขาจะเป็นยมฑูตในตำนาน? พันหยุนหยุนจับเสาในห้องขังไว้ แล้วเดินไปใกล้ตรงที่มีแสงส่อง อยากจะตั้งใจฟังพวกเขาคุยอะไรกัน “พันหยุนหยุนไม่รู้ตายไปหรือยัง เมื่อครู่เจ้าตัดเชือกออกมาใช่หรือไม่?” ชายผู้ที่พูดขึ้นอย่างเสียงแหบ นัยน์ตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกายแสงออกมา เขากำลังพูดถึงตนเองอยู่