ตอนที่ 8 เงื่อนไข

ต๭นที่ 8 เงื่อนไข “สิ่งแรก ข้าต้องการป้ายคำสั่งให้ข้าสามารถเข้าออกราชวังได้อย่างอิสระ ท่านต้องคุ้มครองชีวิตของข้าในปีนี้ ประการที่สอง ถ้าข้าสามารถสืบหาความจริงได้ หนึ่งปีหลังจากนี้ ตระกูลของข้าต้องพ้นจากความผิด ประการที่สาม หนึ่งปีผ่านไป ถ้าต้องการทองคำจำนวนหนึ่งกับข้า ให้ข้าจากเมืองหลวงไปได้” ได้ยินพันหยุนหยุนพูดเยี่ยงนี้ ดงฟังซีไขไม่โมโหแต่กลับหัวเราะ แม่หญิงผู้นี้มั่นใจในตนเองมาจากไหน? ·”ข้ามีเงื่อนไขสามอย่าง อย่างแรก เจ้ายังคงมีความผิด ห้ามไปดีกับคนโน้นคนนี้ อย่างที่สอง วันที่เจ้าล้มเหลวคือวันที่ทั้งคระกูลเจ้าต้องตาย อย่างที่สาม ถ้าเจ้าพ่ายแพ้ ลูกหลานตระกูลพันเก้ารุ่น ถ้าเกิดเป็นชายต้องเป็นทาส ถ้าเป็นแม่หญิงต้องเกิดเป็นโสเภณี” พันหยุนหยุนได้ยินเยี่ยงก็รู้สึกกลัวเบาๆ ดงฟังซีไขมีเงื่อนไขที่ช่างโหดเหี้ยมมาก แต่ว่านางไม่ได้แสดงออกผ่านสีหน้า และยื่นมือตนเองออกมาต่อหน้าดงฟังซีไข แล้วเฉียงตัวตนเองเพื่อไม่ให้ชาวบ้านเห็น “ฮ่องเต้ไม่กล้าแม้แต่เพียงการให้คำมั่นสัญญาหรือ? จะอย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นเยี่ยงนี้แล้ว ข้าจะเชื่อฮ่องเต้ได้เยี่ยงนี้ เป็นเยี่ยงนี้ ฮ่องเต้เอาชีวิตของข้าไปไม่ดีกว่าหรือ” พันหยุนหยุนค่อยๆยืดตัวขึ้น ไหนๆดงฟังซีไขสามารถยื่นข้อเสนออกมาได้ แสดงว่าเขาต้องเตรียมการไว้แล้วแน่ๆ คำพูดของพันหยุนหยุนทำให้ดงฟังซีไขตกใจ ใบหน้าอันหล่อเลาของเขายิ่งดูน่ากลัว ที่ไม่ยอมยื่นมือตนเองออกไป และรีบจับมือของพันหยุนหยุน จากนั้นยังรีบเอามือกลับเยี่ยงนี้ วินาทีต่อไปเขาก็ยื่นมือออกมาแล้วผลักพันหยุนหยุนให้ล้มลง “เจ้าบอกว่าเจ้าถูกใส่ร้าย นั้นเจ้าบอกทีว่าเจ้าบริสุทธ์ แล้วหลักฐานล่ะ? อย่าคิดว่าเจ้าแค่พูดไม่กี่คำ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป ！ต่อให้สูงส่งแค่ไหนก็ตาม ก็ต้องรับการลงโทษเหมือนชาสบ้านทั่วไป！” ดงฟังซีไขทำนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา นึกว่าแค่ไม่กี่คำพูดก็สามารถให้เขาตกใจได้ ถ้าพันหยุนหยุนเป็นไปอย่างที่ตนพูด ถ้าเก่งมากก็ให้พิสูจน์ความบริสุทธ์ ตนเองยังสามารถหาข้ออ้างลงไปจากลานประหารได้ เขาไม่ได้สนใจรอบข้างกำลังมีสายตาที่แตกต่างกันจับจ้องเขาอยู่ เขานึกไม่ถึงว่าสายตาพวกนั้นจะกลายเป็นข้าวลือขึ้นมาจนได้ และส่งข่าวนี้ไปให้คนที่ไม่สมควรรู้ พันหยุนหยุนได้สัมผัสถึงสายตาอันดูถูกคู่นั้น นางก็ยิ้มเยาะในใจเบาๆ ตอนที่นางอ่านหนังสือ หนังสือที่นางชอบอ่านที่สุดก็คือเกี่ยวกับพงศาวดาร เมื่อวานนางก็ได้เตรียมการไว้อย่างดี วันนี้ก็คงจะสามารถใช้ได้ “เชิญฮ่องเต้ลองดูเจ้าค่ะ！นี่คือหลักฐาน ถ้ามันเป็นเหมือนข่าวที่ลือกัน ทำไมแขนของข้าจึงจะมีสิ่งนี้ได้?” พันหยุนหยุนพูดขึ้นตรงๆ จากนั้นก็ยกแขนเสื้อของนางขึ้น ตรงแขนของนางมีจุดแดงของพรหมจรรย์อยู่ ผิวอันผุดผ่องขาวเนียนและจุดแดงสดๆนี้ ดุจดั่งบ๊วยแดงท่ามกลางหิมะขาวที่ช่างงดงาม ดงฟังซีไขเห็นแต้มแดงพรหมจรรย์ คิ้วของเขาได้กระตุกขึ้นโดนเร็ว หางตามองไปที่บ่าว บ่าวที่อยู่ข้างๆก็รีบเดินไป แล้วใช้แรงเช็ดจุดแดงพรหมจรรย์ของนาง เช็ดจนผิวกลาบเป็นสีแดง แต่ก็ยังคงมีรอยแดงนั้นอยู่ บ่าวทำท่าทีที่ชัดเจนเกินไป ทำให้ทุกคนเห็นได้ชัดเจน โดยเฉพาะชายผู้นั้น เห็นพันหยุนหยุนมีจุดแดงพรหมจรรย์ ในใจก็มีความคิดหลายอย่าง และบางคนก็เริ่มคิด ถ้าพันหยุนหยุนไม่ได้ตาย ก็จะขอสู่กลับไปเป็นอนุภรรยา แม่หญิงทีงดงามเยี่ยงนี้ ตายไปก็เสียดาย พันหยุนหยุนยิ้มมุมปากของเยาะเย้ยเบาๆ ผู้ที่อยากให้นางตายรอบคอบมากจริงๆ จุดแดงพรหมจรรย์ตรงมือซ้ายของนางถูกลบไป ยังทิ้งรอยแผลกลมๆไว้ให้นาง ตอนนี้จุดแดงพรหมจรรย์ที่เห็นคือนางได้จับตุ๊กแกมาหนึ่งตัว มีกัดนิ้วของตนเองให้เป็นแผลและหยดเลือดให้มันกินจนอิ่ม จากนั้นก็ใช้เลือดของตุ๊กแกแล้วทาลงตรงมือของตนเอง ถ้าแต้มแดงพรหมจรรย์ที่แท้จริงต้องเป็นให้ตุ๊กแกกินยาจูซาจนเจริญเติมโต จากนั้นก็เอามาทาอยู่แขน ถ้าป้อนเลิอดตุ๊กตาด้วยเลือดของตนเองก็จะไม่ทำให้สามารถอยู่ได้แค่ชั่วยามเดียว บ่าวจะออกแรงยังไงก็ถูไม่ออก จากนั้นนางก็ได้กลับไปยืนตรงแถวที่บ่าวยืนกัน “ฮ่องเต้ หลักฐานเยี่ยงนี้ มันไม่ได้พิสูจน์ความบริสุทธ์ของข้าอีกหรือ?” พันหยุนหยุนมองไปยังดงฟังซีไข จากนั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เบาๆ “หนึ่งปี ข้าให้เพลาเจ้าแค่หนึ่งปี！” ดงฟังซีไขขมวดคิ้วขึ้น ถ้ากล้าสร้างจุดแดงปลอมขึ้นมา ก็ถือว่านางกล้าหาญมาก ดูๆแล้ว เหมือนนางจัดการทุกอย่างได้อยู่หมัดได้ พอได้ยินชาวบ้านซุบซิบกัน สายตาที่เฉียดคมของพันหยุนหยุน มองไปยังเขาที่รู้ว่าตนเองคงไม่มีทางเลือกที่สอง “ชอบพระคุณฮ่องเต้ที่ไม่ฆ่าข้าในปีนี้” พันหยุนหยุนถอนหลังไปสองสามก้าว คำพูดเมื่อครู่เหมือนมีแค่พวกเขาที่รู้ คนข้างๆเห็นจึงทำตาค้างและอ้าปากค้าง ทำไมนางสามารถทำเหมือนมันเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก คนๆหนึ่งที่กำลังจะตาย แต่กลับไม่ถูกประหารชีวิต แม่หญิงผู้นี้ ทำไมถึงไม่ได้อ่อนแอเหมือนดั่งที่เขาล่ำลือกันมา? “นี่ เจ้าพูดว่าควรจัดการเยี่ยงไรกัน！” ดงฟังซีไขเห็นพันหยุนหยุน เขาทำสีหน้าโหดเหี้ยม เขากำลังกำหมัดแล้วแล้วยื่นไปยังทิศทางที่พันหยุนหยุนอยู่ และได้กำจดหมายใบนั้นไว้ “วิธีการปิดบังความลับให้มิดชิดก็คือให้ความลับนั้นหายไป” พันหยุนหยุนทำหน้ายิ้มแล้วเดินไปจับมือของดงฟังซีไข แล้วเอาจดหมายที่ถูกกำไว้จนยับ และได้ยัดเข้าปากของทหารที่กำลังอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ “กลืนเข้าไป！นี่เป็นพระราชโองการ！” พันหยุนหยุนใช้มือยันคางของทหารนั้นไว้ ทหารเกือบถูกกระดาษที่กลืนเข้าไปติดคอตาย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นดงฟังซีไขจ้องเขาไว้ แล้วสั่งการเขาโดยไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง เขาเกือบจะร้องไห้ออกมา เขายืนใกล้พวกเขามากเกินไป และอ้าปากใหญ่เกินไป……