ตอนที่ 10 ใช้หนี้แทนท่านพ่อ

ต๭นที่ 10 ใช้หนี้แทนท่านพ่อ ทีแรกเขาไม่ชอบพันหยุนหยุนอยู่แล้ว เขากำลังเคร่งเครียดว่าจะยุติงานอภิเษกสมรสนี่ได้เยี่ยงไร ทันใดนั้นก็ได้ยินบ่าวรายงานว่า น้องสาวของตนเองได้นอนกับพันหยุนหยุน เขารู้สึกดีใจยิ่งนัก กลับมีเรื่องดีๆเข้ามาหาเขาเองเยี่ยงนี้ ทีแรกก็นึกว่าซีซู่กับพันหยุนหยุนคงต้องถูกประหารชีวิต แต่นึกไม่ถึงว่าความผิดทุกอย่างจะโยนไปให้พันหยุนหยุนที่ตื่นก่อนหมด กล่าวหาพันหยุนหยุนมีใจยั่วยวนเขา ซีซู่ไม่รู้เรื่องใดๆ ฮ่องเต้จึงเห็นแก่ผลงานของตระกูลซี จึงให้อภัยซีซู่ แค่ถูกปรับให้เขาทำหน้าที่หลี่ปู้ซื้อหลังอย่างไร้ค่าตอบแทนเป็นระยะเพลาสามเดือน “ทีแรกอยากจะจัดการกับพันหยุนหยุนแล้วค่อยไปจัดการกับซีซู่ วันนี้กลับกลายเป็นเยี่ยงนี้！” ซีเหย่นกำมือเป็นหมัด และชกไปตรงหน้าต่าง เจียวซี่นรู้สึกตกใจยิ่งนัก จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรเรื่อยเปื่อยอีก “นอกจากวิธีนี้ ไม่มีวิธีอื่นที่จะทำให้พันหยุนหยุนตายเลยหรือ? จุดแดงพรหมจรรย์ก็ได้ให้พวกเจ้าทำลายไปแล้วมิใช่หริอ? ทำไมยังมีอยู่อีก? ทำไมพวกเจ้าทำอะไรก็ไม่รอบคอบเลย！” ซีเหย่นเห็นพันหยุนหยุน ถึงแม้จะดูเหมือนจะยุ่งเหยิง แต่ก็ไม่สามารถบดบังท่าทางการเดินที่ดูมีสง่า เหมือนกำลังเดินอยู่ตรงพรมแดง ระหว่างคิ้วและหน้าผากของนาง ทำให้นางดูมีความมั่นใจยิ่งนัก ใบหน้าที่สกปรกของนางกลับไม่สามารถปิดบังความงดงามของใบหน้าได้ ซีเหย่นเห็นนางกำลังโมโหและรีบร้อน เขาไม่สามารถมองเห็นพันหยุนหยุนมีชีวิตอยู่เยี่ยงนี้ ไหนๆพันกั้วเวิงไม่สามารถตายจากได้ แต่พันหยุนหยุนต้องตายให้ได้ “นี่……นางได้ใช้มือเล่มเล็กแทงแต้มพรหมจรรย์เรียบร้อยแล้ว แล้วทำไมมันถึงยังมี…..ข้านึกไม่ออกจริงๆ คำพูดของฮ่องเต้นั้นทรงคุณค่ายิ่งนัก แค่เขาสั่งให้มีดขยับก็สามารถฆ่าให้ตาย “ เจียวซี่นถูกสีหน้าของซีเหย่นทำให้ตกใจ เขาเก็บสีหน้าที่นิ่งเฉยไม่สนใจอะไรสักอย่างไว้ แล้วค่อยๆถอยไปข้างหลัง “ข้าไม่อยากเห็นหน้าพันหยุนหยุนอีก หนึ่งเดียวผ่านไป ข้าจะต้องเห็นศพของพันหยุนหยุน ไม่เช่นนั้น ข้าจะต้องศพของเจ้า！” ซีเหย่นจ้องเขาด้วยสายตาที่อาฆาตรและตักเตือนเจียวซี่น “จริงๆแล้ว พันกั้วเวิงก็ยังคงเป็นอาจารย์ของเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องทำร้ายพวกเจ้าจนต้องฆ่ากันเยี่ยงนี้?” เจียวซี่นอยากจะเปลี่ยนเรื่องคุย ให้ซีเหย่นใจเย็นลงก่อน แต่นึกไม่ถึงว่าจะยิ่งทำให้ซีเหย่นโมโห “เจ้าอยากรู้หรือ? ไม่เช่นนั้น เจ้าปล่อยพันกั้วเวิงให้ออกจากนอกเมืองไปที่แดนไกล หรือว่าตายแทนพันหยุนหยุนได้?” ซีเหย่นจับคอเสื้อของเจียวซี่นไว้ และยกเจียวซี่นขึ้น จากนั้นเท้าของเจียวซี่นก็ถูกยกขึ้นจากพื้น เขาตกใจจนต้องตะโกนเสียงดังออกมา จากนั้นก็โยนเจียวซี่นไปกองไว้บนพื้น ซีเหย่นเหยียบบริเวณหัวใจของเจียวซี่น ความโมโหทุกอย่างได้ลงกับเจี่ยวซี่น “ถ้าวันหลังยังให้ข้าได้ยินคำพูดพวกนี้ เจ้าก็อย่าปรากฏต่อหน้าตลอดไป！” ซีเหย่นได้จับแก้วชาไว้ และขว้างไปยังหัวของเจียวซี่น หัวของเขาแตกจนเลือดออก แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรใดๆ รอให้ซีเหย่นออกไป เขาก็ลุกขึ้น เขาได้ด่าไปในใจ แล้วตะโกนเรืยกเสี่ยวเอ่อมาช่วยเขาทำแผล “คนที่แม้แต่เป็นอาจารย์ของตนเองยังกล้าฆ่า เจ้าจะเก็บไว้ข้างกายไปทำไม นี่มันมีประโยชน์อะไร? ถ้าเขาผิดใจกับเจ้าไปแล้ว ชีวิตของเจ้าก็คงจะคงอยู่ยาก” เสียงใสๆได้ส่งมาตรงนอกประตู ชุดยาวๆที่พริ้วไหวอย่างสวยงาม ใบหน้าที่ดุจดั่งหยกสีขาว มือของเขามือพัดไว้ ท่าทางของเขาเป็นว่างมากๆ คนๆนั้นก็คือน้องชายของซีเหย่น ซีซู่ “เจ้า……เจ้า！” เจียวซี่นตกใจจนต้องถอยไปนั่งอยู่ตรงพื้นข้างหลัง เสี่ยวเอ่อที่กำลังช่วยเขาทำแผลอยู่ตรงโรงนั้น ถูกท่าทางที่สะดุ้งตกใจของเขา จนผ้าพันแผลไปบาดโดนแผลของเขา เขาจึงตะโกนร้องทุกข์ออกมา “นี่เป็นของขวัญแรกพบ” ซีซู่ชี้นิ้วมือแตะต้องจุดชีพจรของเขาจนเขารู้สึกชา ทันใดนั้นเขารู้สึกปวดหัวยิ่งนัก รอจนกว่าเขาหายเจ็บหัว และเขาก็ถอยไปข้างหลังอีกไม่กี่ก้าว “เจ้าอยากทำอะไร? ข้า……ข้าจะไม่……หักหลัง……ใต้เท่าซี……” เจียวซี่นกำลังพูดไปด้วย แล้วแอบใช้กำลังอยู่ลึกๆ ไม่อยากให้ซีซู่ถือโอกาสนี้แตะต้องจุดชีพจรสำคัญของเขา วันนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงสักนิดเลย “ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าหักหลังเขา ข้ายังไม่อยากให้เจ้าตาย เจ้าตายไปมันก็คงน่าเสียดายยิ่งนัก เรื่องทุกอย่างก็คงไม่สนุก ข้าไม่เคยฆ่าคน วางใจเยอะ” ซีซู่เอาพัดที่อยู่บนมือเก็บไว้ พัดนั้นค่อยๆแตะโดนมือของเจียวซี่น มือของเจียวซี่นเหมือนกำลังถูกบีบ เขาก็ไม่กล้าร้องออกเสียง กลัวว่าจะผิดใจกับซีซู่ อีกสักพักเขาก็คงต้องตายจริงๆ “เจ้า·…..เจ้า……เจ้ากำลังทำอะไร?” เจียวซี่นถอยหลังต่อไป เขาจับมือของตัวเองไว้ ทักษะการจับจุดของซีซู่นั้นไม่เหมือนใคร มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถแก้อาการได้ “ข้าไม่จะทำให้เจ้าต้องลำบากใจ เมื่อครู่ที่เจ้าพูดมาทั้งหมด ให้เขียนออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรทั้งหมด แล้วปั้มลายนิ้วมือของเจ้าด้วย เพลาไหนที่ข้าอยากจะใช้มัน ข้าก็จะบอกเจ้า ให้เจ้ามีโอกาสหนีให้รอดจากความตายก่อน” ซีซู่ทำหน้ายิ้มแล้วมองไปยังเจียวซี่น ใบหน้าที่น่าหลงใหลจนทำให้หว่านเสน่ห์ให้กับแม่หญิงสาวทั่วเมืองนั้น ตอนที่เขายิ้มนั้นมีเสน่ห์ยิ่งนัก แต่สำหรับเจียวซี่นแล้ว เขากลับรู้สึกขนลุก ในใจลึกๆของเขาเสียใจมากที่เมื่อครู่ไม่ได้ออกไปกับซีเหย่น “ข้าจะไม่ยอมเขียนเด็ดขาด ถ้าข้าเขียน เจ้าก็เอาไปแล้วฆ่าข้าโดยเร็วแน่นอน” เจียวซี่นไม่ใช่คนโง่ เขารีบปฏิเสธไป “ฆ่าเจ้าแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับข้า? ให้ซีเหย่นรู้ มิใช่ว่าจะตีหญ้าให้งูตื่นหรอกหรือ? วางใจเถอะ ข้าจะรอให้เจ้าสามารถคงชีวิตรอดได้ ถ้าเจ้าไม่เขียน เจ้าก็คงได้ตายแน่นอน！”