ตอนที่ 12 ทวงหนี้

ต๭นที่ 12 ทวงหนี้ “ได้ อีกสามวัน เจ้ามาเอาตำลึงกับข้า！”พันหยุนหยุนเอากระดาษพวกนั้นยัดไว้ในมือของไอ่อ้วนนั่น สีหน้าดูผ่อนคลายยิ่งนัก สีหน้าที่ไม่น่าเชื่อได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวถังและพ่อค้าอ้วนๆนั่น สามวัน นางจะสามารถหาเงินสามพันตำลึงมาได้เยี่ยงไร? “ถ้าถึงเพลานั้นเจ้าหามาไม่ได้ เจ้าก็ส่งตัวข้าและบ่าวของข้าไปขายได้หรือไม่? ค่าตัวของข้าคงไม่ต่ำหรอก เป็นตั้งลูกสาวของพันกั้วเวิง ลูกสาวคนชั้นสูง จะอย่างไรก็ตามก็คงได้สามพันตำลึง” คางของเสี่ยวถังเกือบหล่นลงเกือบถึงพื้นจนเก็บขึ้นมาไม่ได้ ไม่มีใครที่ไหนจะขอให้ตนเองขายตัวไปยังโรงหญิงโสเภณี? พ่อค้าตัวอ้วนนั่นก็รู้สึกอึ้งในคำพูดของนาง และนิ่งไปสักพัก พันหยุนหยุนถือโอกาสนี้พอเห็นตรงเอวของพ่อค้าตัวอ้วนนี้มีถุงเงินอยู่ นางจึงกระชากถุงเงินนั้นมา และเอาตำลึงจากในนั้นออกมา “ไหนๆก็ยืมไปแล้ว ยืมเพิ่มอีกหน่อยก็คงไม่เป็นอย่างไร ข้าพึ่งกลับมา รู้สึกหิวมากๆ ให้ข้ายืมอีกไม่กี่ตำลึงเพื่อสามารถหาอะไรเข้าท้อง ข้าหิวจะตายแล้ว หนี้ที่ติดเจ้าก็คงจะหิวตาย มันจะน่าเสียดายสักแค่ไหน！ถึงเพลานั้น เจ้าอยากจะจำหน่ายข้าไปอยู่โรงหญิงโสเภณีก็คงไม่มีทางเป็นไปได้ ที่นั่นจะรับซื้อคนตาย ใช่หรือไม่?” พันหยุนหยุนโยนเงินตำลึงขึ้นมาต่อหน้าพวกเขา พ่อค้าตัวอ้วนนั่นอยากจะจับเงินของเขาไว้ แต่ก็ถูกนางเอาไปก่อน เขาไม่ทันได้เก็บไป จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น และหน้าผากของเขาไปชนกับรองเท้าของพันหยุนหยุนพอดี “พึ่งจะกลับมา รองเท้าของนางยังเปื้อนฉี่หนูอยู่เลย ยังไม่ทันได้เปลี่ยน ขอบใจนะ！” พันหยุนหยุนตั้งแต่ยกเท้าขึ้น จากนั้นรองเท้าก็ได้ไปแนบกับจมูกของเขา ทำให้เขารู้สึกอยากอ้วก เสี่ยวถังตกใจจนเกือบตาย เดินไปข้างหน้าด้วยหันกลับไปมองด้วย กลัวว่าไอ่อ้วนนั่นจะไล่ตามมา แต่มีเพียงพันหยุนหยุนที่เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา ความจำของพันหยุนหยุน แค่มองจดหมายพวกนั้นผ่านๆก็สามารถจดจำเนื้อหาทั้งหมดของเจ้าหนี้ นางจะต้องรีบไปถึงตำหนักของเจ้าหนี้ผู้นั้นไปสืบค้นให้ละเอียดว่าผู้ใดเป็นคนอยู่เบี้องหลัง ที่ส่งให้คนพวกนี้มาทวงหนีตอนที่นางพึ่งจะถูกปล่อยตัวออกมา เสี่ยวถังรู้สึกตกใจมากๆ และสุดท้ายก็ได้สติกลับมา จากนั้นก็พานางไปที่แห่งนั้น ที่แรกก็คือตำหนักจาง เป็นร้านขายผ้า หน้าร้านถือว่าใหญ่มาก พันหยุนหยุนจำได้ว่าพันกั้วเวิงได้ยืมเงินจากที่นี่ไปสามร้อยตำลึง ถือว่าเป็นที่ๆยืมเยอะที่สุด พันหยุนหยุนจึงรีบดึงผ้าไหมออกมาแล้วหนึ่งผืน ตั้งแต่ที่ออกจากลานประหาร นางยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อ การแต่งตัวของนางก็คงทำให้ร้านรังเกียจ จนอาจจะไล่นางออกจากที่นั่นเลยก็ได้ “ไล่ข้าออกไป ที่ข้ายังมีหนี้ติดกับเฒ่าแก่ร้านของพวกเจ้าประมาณสามร้อยตำลึง ทำไม? หรือว่าไม่อยากจะเงินกลับคืน?” พันหยุนหยุนจึงรีบพูดขึ้น จากนั้นทั้งตัวของนางก็เผยความสง่าและความเป็นผู้ดีออกมา บ่าวคนนั้นจึงรู้สึกสงสัยยิ่งนัก หรือว่าตนเองดูผิดไป? “ข้านับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่เรียกนายของเจ้าออกมา เงินตำลึงสามร้อย ก็จะคิดกับตัวเจ้า” พันหยุนหยุนไม่อยากเสียเพลากับเขา นางใช้ผ้าเช็ดตัวของนาง ไม่นาน ผ้าผืนนั้นก็เต็มไปด้วยคราบสกปรก พอเห็นนางทำผ้าไหมสกปรก บ่าวผู้นี้เกือบจะร้องไห้ออกมา ผ้าผืนนี้แพงยิ่งนัก ถ้านายมานางก็ถูกจะถูกตำหนิ จากนั้นเบี้ยเลี้ยงเดือนนี้ของเขาก็คงถูกหักจนหมด ทั้งสองกำลังจะถกเถียงกัน เฒ่าแก่ร้านจึงค่อยๆเดินออกมา เขาเห็นพันหยุนหยุนจึงส่ายหัวไปมา “หนี้ของตระกูลเจ้าได้ถูกเรียกเก็บไปแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า” “ใครเป็นคนเก็บหนี้ของตระกูลข้าไป? ทำไมเจ้าต้องยืมเงินให้ท่านพ่อของข้าด้วย?” พันหยุนหยุนทำนัยน์ที่แหลมคมเหมือนมีด แล้วมองไปยังเฒ่าแก่ร้าน “เจ้ากลับไปถามท่านพ่อเจ้าสิ ตอนนี้เขาเป็นคนร้องขอจะยืมเงินข้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าเห็นว่าพ่อของเจ้าน่าสงสาร ก็คงไม่ยืมให้เขา กลับไป กลับไป อย่ามารบกวนข้าทำธุรกิจ สภาพจนๆอย่างเจ้าไม่เหมาะกับที่นี่” เฒ่าแก่ร้านทำท่าทางไล่นาง เหมือนไล่แมลงวัน ในความทรงจำของพันหยุนหยุน พันกั้วเวิงเป็นคนที่มีศีลธรรม ไม่ชอบพูดจาคืนคำพูด เขายืมเงินกับผู้อื่น ก็จะคืนตามดอกที่เจ้าหนี้ให้ยืม ต้องมีอะไรค้ำประกันอีกด้วย “ไหนๆเจ้าก็ขายหนี้ของพ่อข้าไปแล้ว ฉะนั้นก็เอาของจำนำคืนมา！”พันหยุนหยุนขมวดคิ้วเป็นปม มือของจะยื่นออกมา และยื่นไปยังจมูกของเฒ่าแก่ร้านขายผ้านั่น คนๆนั้นทำสีหน้าที่ดูกังวลขึ้นมา เขาจำได้ว่าพันกั้วเวิงบอกว่าเรื่องนี้รู้กันแค่สองคน เขาได้เอาวัตถุโบราณของตระกูลพันมาแลกกับเงินตำลึงไปจริงๆ นึกไม่ถึงว่าพันหยุนหยุนกลับรู้เรื่องของค้ำปรกันด้วย “เจ้า……เจ้บอกว่า……อะไรนะ…...ของจำนำอะไร……ไม่มี……ออกไป ออกไป พวกเจ้ามานี่ มาลากตัวพวกนางออกไปให้หมด！” เฒ่าแก่ร้านกวาดสายตาไปที่อื่น ไม่กล้าสบตาของพันหยุนหยุน เขาหันไปแล้วเรียกบ่าวที่อยู่รอบตัวเขาให้ไล่พวกนางออกไป พอพันหยุนหยุนเห็นสีหน้าของเฒ่าแก่ร้าน ก็ยิ่งแน่ใจว่าการคาดเดาของตนเองคงจะถูกต้อง มุมปากของนางเผยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา ขายหนังสือสัญญากู้คืนเงินให้ผู้อื่น เจ้ายังอยากจะแอบยึดของจำนำของตระกูลนางไป ไม่มีทาง！ ลูกน้องของเขาที่มากันสองคนได้พุ่งเข้าหานาง แต่นางก็กดข้อมือของพวกเขาไว้ จากนั้นก็ใช้ดึงข้อมือของพวกเขาจนทำให้กระดูกตรงข้อมือหักไป ปลายเท้าของเขากำลังจะเข้าไปแตะต้องกับจุดชีพจรตรงขาของพวกเขา ทำให้พวกเขาขาอ่อนจนต้องคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วร้องขอให้นางอภัยความผิดให้ พอลูกน้องผู้อื่นเห็น ก็ถอยหลังไม่กล้าจะเดินหน้าต่อ