ตอนที่ 14 ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

ต๭นที่ 14 ยุ่งเรื่องชาวบ้าน รุ่งเช้าของวันที่สอง พันหยุนหยุนมาถึงตรงตลาด นางสวมใส่อาภรณ์ที่ธรรมดาแต่ดูสะอาด และใช้หนึ่งชั่วยามในการแต่งหน้าและเก็บทุกรายละเอียดของใบหน้า เพื่อที่จะทำให้ตนเองดูสมบูรณ์แบบที่สุด นางก้าวเดินอย่างเร็วและเบาแรง นางกำลังจับจ้องไปยังร้านขายผักที่หนึ่ง และเตรียมเมล็ดทานตะวันไว้หนึ่งห่อ และคำนวณเพลาให้ถูก พอนางกินเมล็ดทานตะวันจนหมด เป้าหมายของนางก็คงปรากฏ ชายผู้ที่หน้าตาเหมือนคนอายุราวๆยี่สิบที่มีหน้าตาที่งดงาม สวมอาภรณ์เป็นชุดที่ผูกเอวด้วยเครื่องหยก มงกุฏทองที่เสื้อคลุมผ้าฝ้าย และติดตามไปด้วยบ่าวไพร่ที่สวมใส่อาภรณ์ดูธรรมดา พันหยุนหยุนได้มองออกว่าจริงๆอาภรณ์ชั้นในคือชุดของคนชั้นสูง พวกเขาสวมใส่ผ้าฝ้ายที่แพงยิ่งนัก คนทั่วไปแม้แต่เมตรเดียวก็ยังไม่มีปัญญาซื้อ “จางซาม เจ้าเตรียมการเสร็จหรือยัง?” ชายหนุ่มเดินทะลุคนเป็นฝูง สีหน้าไม่สบอารมณ์ใดๆ เขาเอ่ยปากและถามขึ้น “คุณชายเถียน อยู่ที่นี่หมดแล้ว เชิญท่านลองดูขอรับ” จางซามดึงเข่งไม้ไผ่ออกจากข้างหลังตรงเอวของเขา ข้างในได้มีฝ้ายสีแดงและใบไม้ใบหญ้าปนอยู่ “เอาไว้ ระวังหน่อย ถ้าทำเสียหน่อย ทำให้ยาของท่านผู้หญิงต้องเสีย ข้าจะลอกหนังพวกเจ้าให้หมด！” เถียนหซงเย่มองใส่พวกเขาเพียงพริบตา และมองพวกบ่าวรับใช้กำลังรับเข่งไม้ไผ่นั่นมาจากมือของจางซาม ในใจของเขาก็รู้สึกไม่วางใจ พอเอาเข่งไม้ไผ่มาแล้วมองไปข้างใน แน่ใจว่าหนอนที่อยู่ในนั่นยังมีชีวิตอยู่ เขาก็รู้สึกโล่งอกเบาๆ ตอนนี้ กลิ่นหอมที่ลอยมากับสายลม แม่หญิงที่งดงามไร้ฐิติได้เดินมาจากที่ไม่ไกว รอยยิ้มของนางเหมือนดั่งสายรุ้งหลังฝนที่สดใสและดูธรรมชาติ ผิวอ่อนเยาว์ค่อยๆแดงขึ้นมา พ่อค้าแม่ค้าที่ขายผักได้วางผักไว้ตรงเล้าไก่ พ่อค้าขายไก่ก็ได้ปล่อยไก่ออกมาโดยลืมปิดเล้าไก่ เถียนหซงเย่ก็เห็นหญิงสาวที่สวยไร้ฐิติ ในใจของเขาคิดถึงแต่ว่าจะเอาหนอนกลับไปเยี่ยงไรอย่างปลอดภัย กลิ่นหอมนั้นยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้น จู่ๆเถียนหซงเย่ก็รู้สึกว่ากลิ่นหอมนั้นน่าดมมาก เขาจึงหยุดฝีเท้าลง เขาสามารถดมกลิ่นหอมเยี่ยงนี้กลางท้องตลาด ถือว่าเป็นการเสวยสุขยิ่งนัก กระโปรงยาวๆสะพัดผ่านชุดอาภรณ์ยาวของเขาไป เถียนหซงเย่จึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที มือที่เหมือนจะสัมผัสกับความอ่อนโยนของผ้าฝ้ายนั้น ทำให้เขารู้สึกประทับใจ มือจึงสั่นขึ้นทันที จากนั้นเข่งไม้ไผ่ก็ได้ตกลงบนพื้น รองเท้าที่เย็บปักด้วยดอกลิลีได้เหยียบลงบนเข่งไม้ไผ่ และตามมาด้วยเสียงแตกหักของเข่งไม้ไผ่ หนอนที่อยู่ด้านในก็ถูกเหยียบตายไปสดๆ เถียนหซงเย่ร้องออกมาอย่างน่าตกใจ บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยความเงียบ คนรอบข้างไม่มีใครกล้าออกเสียง คนๆนี้สร้างปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว แม่สาวงามผู้นี้สร้างปัญหาใหญ่แล้ว ไปผิดใจกับคนของตำหนักไท่ซือ แล้วยังเป็นคุณชายคนโตของตำหนักด้วย ทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่สักคำ และต่างก้มหน้าก้มตา จางซามอ้าปากค้างอย่างไม่หุบ หนอนพวกนี้จับได้เพียงหนึ่งครั้งต่อหนึ่งเดือน ขั้นตอนการจับนั้นลำบากแสนเข็ญ ไม่เพียงแต่ต้องคอยสังเกตนับชั่วยาม แล้วยังต้องก้าวผ่านผ่าสูงเป็นนับหมื่น หนอนอันล้ำค่าที่อยู่ในเข่งคือของมีค่าที่หาให้ย่าของเถียนหซงเย่ ท่านฮูหยินแห่งตำหนักไท่ศือได้ใข้สอย “ต้องขอโทษจริงๆ ข้ามองไม่เห็น” พันหยุนหยุนยิ้มหวาน ถือว่านางรอเพลานี้ที่จะควบคุมแรงเท้าของตนเองให้ดี ที่สามารถเหยียบหนอนให้ตายอย่างพอดี “ขอโทษ? ขอโทษแล้วจะทำให้หนอนพวกนี้ฟื้นขึ้นมาได้หรือ? ต่อให้ใช้ชีวิตของเจ้าก็ไม่สามารถแลกกับหนอนพวกนี้ได้！” เถียนหซงเย่ทำสีหน้าที่ดูเย็นชา เมื่อครู่เขาแค่ใจร้อนเกินไป แต่เขาไม่เคยรู้สึกโมโหกับเรื่องที่หวนกลับมาไม่ได้ เขาจึงรีบคิดวิธีที่จะลงโทษนาง “มันก็แค่หนอนพวกนี้ ถ้าต้องลงโทษคนเป็นๆเพราะว่าหนอนที่ตายไปแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่สดใหม่ยิ่งนัก” พันหยุนหยุนเอ่ยเสียงใสๆขึ้น ร่างที่งามตรูของนาง การปรากฏตัวของนาง ทำให้ผู้คนได้กลิ่นหอมๆที่ดมแล้วรู้สึกผ่อนคลาย เถียนหซงเย่เห็นนางปรากฏตัวเยี่ยงนี้ ความตื่นเต้นในใจเมื่อครู่ก็ได้หายไป คิ้วอันดกหนาของเขาได้กระตุกขึ้น และรีบมองไปยังพันหยุนหยุน และแน่ใจทันทีว่าพันหยุนหยุนคงเป็นคนที่ข่มขู่ตนเองไม่ได้ “สาวน้อย ถ้าเจ้ารู้คุณค่าของหนอนพวกนี้เอาไปใช้สอยได้เยี่ยงไร ต่อให้เอาชีวิตของคนไปแรกก็คงไม่ได้” ถึงอายุของเถียนหซงเย่จะยังหนุ่ม แต่เกิดเป็นลูกของไท่ซือ เขาก็ได้เจอคนหลายประเภท จะไม่มีทางไปสนใจกับความไร้มารยาทของนางหรอก กล้าพูดเยี่ยงนี้ออกมา ก็คงจะมีที่มาที่ไม่ธรรมดา “หนอนพวกนี้เป็นยาที่ทำให้เจริญอาหารมากขึ้น เสียดายที่มันใช้ประโยชน์ได้แค่สองสามวัน ผ่านไปก็คงเหมือนเดิม คนที่กินหนอนนี้เข้าไป มันก็เป็นแค่การออกฤทธิ์ของยา ถ้าสามารถรับประทานยาบำรุงต่างๆ ต่อให้ไม่ได้ทานอะไรเข้าไปราวๆหนึ่งเดือนก็คงไม่เป็นเยี่ยงไร” พันหยุนหยุนพูดไปด้วยและคอยสังเกตสีหน้าของเขาไปด้วย นางจึงมั่นใจได้ว่าตนเองกำลังพูดได้ประเด็น เมื่อคืนนางพยายามวางแผนสุดความสามารถ พอได้ยินจากปากของพวกพ่อค้าแม่ค้าว่าสร้างสถานการณ์เยี่ยงนี้จะได้ผล นางจึงใช้ประโยชน์จากความรู้ที่เรียนแพทย์แผนจีนมาหลายปี ก็สามารถหาเบาะแสที่มีประโยชน์ต่อตนเองได้ “เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?” เถียนหซงเย่ขมวดคิ้วขึ้น แม่สาวน้อยผู้นี้กลับรู้สรรพคุณของหนอน และรู้ความลับของหมอหลวงในวัง แค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ท่านฮูหยินคงอยู่ได้ชั่วคราว “บนมือของข้ามีวิธีที่ดีกว่านี้ แค่ให้คนๆนั้นที่จะกินหนอนพวกนี้ทานสำลักให้ครบแล้วพักผ่อนดีๆ” มุมปากของนางเผยยิ้มออกมา นางรู้ว่าต้องแสดงอาการอย่างไรก็จะสามารถทำให้ชายหนุ่มผู้นี้สนใจ “เจ้าลองพูดมาดูว่าข้าจะเอาหนอนพวกนี้ไปทำอะไร” เถียนหซงเย่ไม่ใช่เป็นคนที่พูดง่าย เขาจะไม่ยอมเชื่อคำพูดของนางง่ายๆ และจะไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆ