ตอนที่ 15 รักษาคน

ต๭นที่ 15 รักษาคน พันหยุนหยุนอมยิ้มเบาๆ ให้ความรู้สึกสดใสเหมือนดั่งสายรุ้งหลังฝน นางสามารถอธิบายอาการทั้งหมดที่ฮูหยินไท่เป็น จริงๆฮูหยินไท่ก็ป่วยเป็นโรคเบาหวานในปัจจุบัน แค่ตอนที่อยู่ในเจ้าเช๋าไม่มีใครพบเจอกับโรคเยี่ยงนี้ หมอหลวงใช้วิธีเก่าแก่ที่ใช้หนอนในการรักษา เมื่อคืนนางใช้นาฬิกาอัจฉริยะหาดูวิธีการรักษาโรคเบาหวาน ถึงแม้จะไม่สามารถรักษาให้หายขาดโดยทันที แต่ก็สามารถควบคุมอาการและมีอายุที่ยืนยาว เถียงหซงเย่ได้ยินนางอธิบาย สีหน้าก็ดูเบิกบานและดีใจขึ้นทันที แต่ว่าเขาควบคุมอารมณ์ของตนเอง กลับไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า “เจ้ามีวิธีอย่างไร?” เถียนหซงเย่ได้ยินพันหยุนหยุนพูดจบ สีหน้าของเขาดูนิ่ง น้ำเสียงเกรงใจมากขึ้น เขาสัมผัสได้ว่าพันหยุนหยุนสามารถเข้าใจอาการของท่านฮูหยินได้อย่างแน่วแน่ หรือว่านางมีวิธีที่ดีกว่าการใช้หนอนในการรักษา “ข้ามีวิธี เจ้าแค่กลับไปทานยาที่ข้าจ่ายให้ ทานไปสองวันก็คงเห็นผล และให้ผู้ป่วยกินให้ดีนอนให้ดี รอไปสักพัก ร่างกายของนางก็จะดีขึ้นเอง” พันหยุนหยุนจับกระดาษบางๆออกจากแขนเสื้อแล้วยัดเข้าไปในมือของเถียนหซงเย่ “แค่กระดาษแผ่นเดียว เจ้านึกว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ? ไหนๆเจ้าก็รู้อย่างชัดเจนเยี่ยงนี้ก็ควรรู้ว่าผู้ป่วยมีฐานะที่สูงส่งแค่ไหน” เถียนหซงเย่เอากระดาษแผ่นนั้นคืนนาง “เจ้าไม่ใช่บอกว่าจะเอาชีวิตของข้าหรือ? ข้าก็แค่แม่สาวน้อยอ่อนแอผู้หนึ่ง ที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จะฆ่าหรือจะหั่นอย่างไรก็แล้วแต่พวกเจ้า ข้าจะตามเจ้ากลับตำหนัก แล้วทุกครั้งที่ปรุงยานั้นข้าจะให้พวกเจ้าเป็นคนทำเองกับมือ ชิมยาข้าจะเป็นคนชิม ถ้ามีอะไร คนที่ตายคนแรกก็คือข้า ข้าจะเป็นหนูทดลอง พวกเจ้าไม่ต้องกังวลอะไร ใครทำอะไรคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าสามารถพาข้าที่เป็นคนเหยียบหนอนตายกลับไป ถ้าเรื่องสำเร็จแล้ว ข้าต้องได้ผลตอบแทนที่ไม่จำกัด และสามารถมีตำแหน่งที่เลื่อนขึ้นในตำหนักไท่ซือ” พันหยุนหยุนตั้งใจหยุดนิ่ง เถียนหซงเย่เริ่มที่จะตื่นเต้นในใจ ท่านฮูหยินป่วยเป็นเยี่ยงนี้มาหลายปี ตั้งแต่ฮ่องเต้จนกระทั่งท่านพ่อก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างมาก ถ้าสามารถลดความทุกข์ทรมานให้กับท่านฮูหยิน เขาก็จะให้ผู้นั้นเลื่อนตำแหน่ง เขาไม่เคยลืมว่าตนเองบุตรของอนุภรรยา ไหนๆก็คือลูกคนโตแล้ว ในตำหนักไท่ซือเขาก็ไม่เคยได้รับการเคารพเลย เมื่อคืนพันหยุนหยุนพอสืบมาอย่างแน่ชัดแล้ว ตำหนักไท่ซือเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง พันหยุนหยุนเห็นสีหน้าของเถียนหซงเย่ ก็รู้ผลสรุป เมื่อคืนนางได้แอบสืบมาในตลาดแล้ว เถียนหซงเย่เป็นบุตรของอนุภรรยของไท่ซือ ถึงแม้จะเกิดมาเฉลียวฉลาด แต่เพราว่าฐานะและความสำคัญที่ท่านแม่ของเขามี เขาจึงไม่ค่อยถูกเรียกใช้เสียเท่าใด ในชีวิตประจำวันของเขาคือดูแลท่านฮูหยิน ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น กลัวว่าเขาจะยากที่จะครอบครองตำแหน่งที่เขามีอยู่ตอนนี้ เขาต้องพยายามสักแค่ไหนจึงจะได้ความลับในวิธีการรักษาของหมอหลวง และต้องเสียเงินตำลึงไปเท่าไหร่จึงจะซื้อหนอนพวกนี้มาจากจางซาม มือนางทั้งสองข้างจับกระดาษไว้ แค่ออกแรงเบาๆ ก็สามารถทำให้กระดาษฉีกขาดได้ พันหยุนหยุนรู้สึกตาลายไปสักครู่ จากนั้นกระดาษที่อยู่บนมือของเถียนหซงเย่ก็ถูกแย่งไปโดยไม่รู้ตัว “ทำไม่สำเร็จก็ไม่มีใครจะตอบแทน ตำหนักไท่ซือคงไม่อาจติดหนี้บุญคุณใคร” เถียนหซงเย่จับกระดาษนั้นไว้ “หนึ่งพันตำลึงทอง” พันนหยุนหยุนยื่นนิ้วชี้ออกมาต่อหน้าเถียนหซงเย่ หนึ่งพันตำลึงทอง ก็คือห้าพันตำลึงเงิน พันหยุนหยุนได้คิดไว้ก่อนแล้ว ตำหนักไท่ซือมีชื่อเสียงที่ว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากๆ หนึ่งพันตำลึงทอง สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งของเขาล่วงหรอก “ดี ตามข้ามา！” เถียนหซงเย่ได้ยินพันหยุนหยุนเอ่ยปากพูดเงื่อนไขเยี่ยงนี้ออกมา กลับถอนหายใจเบาๆ แค่เงินก็สามารถแก้ไขปัญหาได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แต่ตำแหน่งของตนเองสำคัญกว่า พันหยุนหยุนมีความเก่งกาจเยี่ยงนี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด เขาต้องการโอกาสนี้มาพิสูจน์ความสามารถของตนเองให้คนอื่นเห็นมากๆ เถียนหซงเย่ระวังตัวและรอบคอบมาก ก่อนอื่นเขาได้พาพันหยุนหยุนไปหาหมอหลวงที่สำนักงานหมอหลวง หมอหลวงเห็นว่านางจะจ่ายยาเยี่ยงนี้ก็ทำตาค้าง เขาไม่เคยเห็นวิธีการปรุงยาเยี่ยงนี้เลย หมอหลวงก็ไม่กล้ายืนยันว่ายาชุดนี้จะมีประโยชน์ต่อท่านฮูหยินหรือไม่ ได้แค่พิสูจน์ว่ายาชุดนี้ไม่ได้ทำร้ายร่างกายคน พันหยุนยหุนติตามเถียนหซงเย่อยู่ข้างหลัง ยังไม่ได้ทำผลงานใดๆ ก็ให้นางทานของไม่น้อย เถียนหซงเย่เป็นคนใจกว้าง แน่นอนว่าต้องไม่ให้นางหิวตายแน่นอน นางมั่นใจว่าต้องทำได้แน่นอน เพราะส่วมผสมของยาพวกนี้ นางได้ค้นหามาจากนาฬิกาอัฉจริยะของนาง วิธีการปรุงยาของพันปีหลังจากนี้ ไม่น่ามีข้อผิดพลาด “ข้าให้เพลาเจ้าแค่สองวัน แค่ยี่สิบสี่ชั่วยาม ถ้าเพลาผ่านไป ข้าก็จะกลับบ้านแล้ว ถึงเพลานั้น ต่อให้เจ้ามีสูตรปรุงยา แต่ไม่รู้วิธีการปรุงยา ก็ถือว่าทุกอย่างที่ทำมาจะไร้ประโยชน์ พันหยุนหยุนกินขนมไส้กุหลายไปด้วยแล้วพูดขึ้นด้วย “อะไรนะ！วิธีการปรุงยาหรอกหรือ? เจ้าทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก?” เถียนหซงเย่รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่อยากเสี่ยง ทีแรกก็นึกว่าจะพูดตอนที่พ้นขีดอันตรายแล้ว ไม่อยากให้พันหยุนหยุนมาไม้ไหนอีก “ทำไมข้าต้องไว้วางใจเจ้าจนต้องเอาสูตรปรุงยาให้เจ้า? ข้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครหักหน้าข้า แน่นอนว่าข้ามีความสามารถของข้า ไม่เช่นกัน ข้าก็คงไม่ให้เจ้าพันตำลึงทองแลกกระดาษแค่แผ่นเดียว” พันหยุนหยุนยิ้มขึ้นเบาๆ และทำหน้าเฉย แล้วค่อยๆเอียงหัวไปข้างๆ ใบหน้าข้างของนางทำให้เห็นโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ ผมของนางรวบขึ้นอย่างธรรมดา ใบหน้าที่แต่งขึ้นที่ดูเรียบง่าย แต่กลับเผยความงดงามดุจดั่งดอกสุ่ยฟูหรง