ตอนที่ 16 ยิงปืนให้ตรงเป้า

อ๙ที่ 16 ยิงปืนให้ตรงเป้า ถ้าไม่ใช้เพราะว่าเคร่งเครียดหรือกังวล เถียนหซงเย่คงจะรู้ตัวว่าพันหยุนหยุนก็คือแม่หญิงที่ตนเองชอบ ตอนนี้นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน “เจ้าแน่ใจมากเพียงนี้เลยว่าข้าจะยอมซื้อสูตรปรุงยาของเจ้า? ข้าสามารถทำลายให้มันไม่เหลือซากได้” เถียนหซงเย่สะบัดกระดาษที่อยู่ตรงมือของเขา สายตาของเขาดูน่ากลัว พันหยุนหยุนรู้สึกตื่นเต้นในใจ นางไม่ค่อยมั่นใจเลยว่านางจะสามารถทำให้เถียนหซงเย่ยอมรับสูตรปรุงยสนี้ ถ้าเขาไม่ยอมเชื่อตนเองจริงๆ ตอนเองก็คงไม่มีวิธี นางค่อยๆหลับตาลง และสงบนิ่งไป เพื่อทำให้เถียนหซงเย่เป็นฝ่ายขอร้องเอง การเงียบเป็นการสำรวจฝ่ายตรงข้ามได้ดีที่สุด เพลาที่นางไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ นางมองเห็นเถียนหซงเย่ทำนัยน์ตาที่สับสน นางก็ได้เห็นโอกาสอีกครั้ง “แล้วแต่เจ้า ยังไงคนที่ต้องการยาพวกนี้ไม่ใช่ข้า ไม่มีผลเสียอะไรต่อข้า” พันหยุนหยุนปรบมือตนเองเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแบบมีเล่ห์สนัยให้เขา แล้วหันหลังจะเดินออกมา “คอยก่อน！” เถียนหซงเย่มองไปยังสูตรปรุงยาบนมือ และมองไปยังพันหยุนหยุน เขาจึงกัดฟันขึ้นแล้วตะโกนเรียนเสียงสูง “ยังมีเพลาอีกยี่สิบขั่วยาม” พันหยุนหยุนหยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันกลับมา เถียนหซงเย่อยากจะใช้มือบีบคอนางไว้จึงจะรู้สึกหายเกลียดได้ แต่เขาทำไม่ได้ การทำให้หนอนต้องขายก็เป็นหน้าที่ของเขาด้วยเช่นกัน ถ้ายังอะไรไปทดแทนไม่ได้อีก ฉะนั้นตำแหน่งที่อยู่ตำหนักก็คือจะสูญเปล่า เขาจะไม่ยอมเสียตำแหร่งไปง่ายๆ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องเยี่ยงนี้เกิดขึ้น เถียนหซงเย่เฝ้าพันหยุนหยุนไว้ ดวงตาของขาได้จับจ้องนางไว้เหมือนดั่งโซ่ ที่ไม่ได้คลาดสายไปไหน กลัวว่านางจะหนีไปไหน “ทำเสร็จ ข้ากับเจ้าไปด้วยกัน ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าพูดคำไหนคำนั้น ข้าจะยอมสละชีวิตของข้า และจะไม่เป็นภาระเจ้า” “หึ ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้ากับเจ้าก็ต้องตายด้วยกัน！” เถียนหซงเย่ทำเสียงในลำคออย่างเย็นชา เขาต้องเสี่ยงกับทุกอย่าง ทำได้เพียงเดินหน้าต่อไป ไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้ พันหยุนหยุนไม่ได้พูดอะไร ในใจของนางมีแต่มั่นใจว่าต้องชนะ “ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะหนีออกจากความตายได้ ข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆ！” พันหยุนหยุนกัดฟันตนเองแล้วทำเสียงต่ำลง นางตายไปหนึ่งครั้งแล้ว ครั้งต่อไปคนที่ต้องตาย ต้องไม่ใช่นาง นางอยู่ในโรงครัวมาประมาณหนึ่งชั่วยาม พันหยุนหยุนยังทำของว่าง ที่ดูประณีตมากๆ จากนั้นจึงต้มซุปยาทีหลัง เถียงหซงเย่อยู่ข้างนอกรอจนอดทนไม่ไหว รอจนผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เขาจึงรีบวิ่งพุ่งเข้าไปข้างใน และเห็นมี่อวิ๋นกำลังต้มยาอยู่ ตามเรียงตามลำดับความทรงจำแล้ว ต้องใส่ยาเข้าไปก่อน นางเห็นเถียงหซงเย่ทำนัยน์ตาที่เหมือนดั่งตะขอแหลมคม นางอยากจะเอายาที่ซ่อนไว้ออกมาทั้งหมด นางเผยยิ้มอ่อนๆใส่เถียงหซงเย่ เถียนหซงเย่เหมือนจะสติหลุดไป พันหยุนหยุนจึงใส่อะไรลูกกลมๆสีน้ำตาลลงไปในซุปต่อหน้าเขา ลูกกลมๆนั้นค่อยๆละลายไป สีน้ำตาลเข้มๆดูไม่ค่อยน่ารับประทาน นางจะไม่มีใครให้เถียนหซงเย่รู้เด็ดขาดว่าเคล็ดลับของยานั้นคืออะไร “เจ้าไปเจอย่าข้ากับข้า ถ้าย่าไม่ยอมดื่มยาของเจ้า เจ้าต้องระวังชีวิตของเจ้าไว้！” เถียนหซงเย่มองไปยังซุปยาที่มีสีดำเข้ม เขาไม่เพียงแต่ขมวดคิ้วขึ้น ท่านฮูหยินไม่ชอบดื่มยาขมๆที่สุด พันหยุนหยุนคาดการณ์ว่าต้องเป็นเยี่ยงนี้แน่นอน นางก็ไม่ได้จะหนีปัญหา นางกลับเดินอยู่ข้างหน้า ถาดที่นางถือว่าได้มีซุปยาที่ปิดฝาไว้ พอเดินไปถึงในเรือนที่ใหญ่มโหฬารเหมือนดั่งในวัง บนพื้นได้ปูพรมขนฟูไว้ ในเตาเผาธูปได้มีธูปไม้จันทน์เสียบอยู่ และได้มีม่านกางอยู่ทั่วเรือน ที่ผ้าพวกนั้นเย็บปักด้วยด้ายสีทอง มีท่านฮูหยินที่สวมไปด้วยอาภรณ์เครื่องหยกได้นั่งหลับตาอยู่ตรงเก้าอี้ที่ปูด้วยหนังเสือ รอบข้างของนางล้อมรอบไปด้วยบ่าวไพร่ พันหยุนหยุนมองแค่พริบตาก็รู้ว่าคนๆนี้เป็นคนที่สูงศักดิ์ที่สุดในตำหนักไท่ซือ ท่านฮูหยินเถียน และเป็นย่าแท้ๆของฮองเฮา “หซงเย่มาแล้วหรือ?” ท่านฮูหยินค่อยๆลืมตาขึ้น พอเห็นเถียนหซงเย่ก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดขึ้น ดูๆแล้วนางก็เหมือนจะชินกับการรักษาเยี่ยงนี้แล้ว “ท่านย่า วันนี้พวกข้าไม่ดื่มซุปยาพวกนั้น พวกข้า……” เถียนหซงเย่ไม่รู้ว่าเอ่ยปากพูดอย่างไรดี “วันนี้พวกข้าเปลี่ยนยาชนิดอื่น เพราะช่วงนี้เป็นช่วงฤดูร้อนแล้ว ไม่ควรกินหนอนพวกนั้นอีกต่อไป ท่านฮูหยิน เจ้าลองดื่มยาสมุนไพนนี้ดู อีกอย่างลองกินของว่างพวกนี้ด้วยเจ้าค่ะ” พันหยุนหยุนพูดขึ้นตอนที่นางอยู่ข้างหลังของเถียนหซงเย่ พอพูดจบ นาก็ยกถาดเดินเข้าไปหาท่านฮูหยิน “เจ้า……เจ้าเป็นใคร?” ท่านฮูหยินเถียนรู้สึกแปลกใจที่นางไม่เคยเห็นพัยหยุนหยุน “ข้าคือบ่าวที่คุณชายพึ่งจะซื้อมาเจ้าค่ะ ท่านฮูหยิน นี่เป็นสูตรปรุงยาที่สำนักหมอหลวงคิดค้นขึ้นมาใหม่ ท่านลองดู พอดื่มเสร็จก็กินของว่างพวกนี้ตามเข้าไปเจ้าค่ะ” พันหยุนหยุนพูดไปด้วยและเอาผ้าคุมออกไปด้วย ทุกคนต่างรู้สึกชื่นชมในใจ นางได้ปั้นของว่างทุกอย่างเป็นรูปสัตว์ต่างๆ ทั้งประณีตและน่าเกลียดน่าชัง ทำให้คนเห็นแล้วน้ำลายไหล เกี๊ยวกุ้งที่แป้งรีดได้บางจนเห็นไส้ข้างใน ทำเป็นรูปร่างกระต่าย ขนมเปียกปูนปั้นเป็นรูปทรงกุหลายสีเหลือง……. ทีแรกที่ท่านฮูหยินได้กลิ่นยาก็ดูสีหน้าแย่ขึ้นทันที แต่พอนางได้เห็นของว่างพวกนี้ ตาก็ลืมตาโตขึ้น “ท่านฮูหยิน ท่านดูสิ ของว่างพวกนี้ไม่เพียงแต่น่าดูและน่ารับประทานเสียอีก รอให้ท่านดื่มยาถ้วยนี้เข้าไป ก็จะทานของว่างพวกนี้จนหมดได้ ดีแค่ไหน” พันหยุนหยุนทำเสียงที่น่าฟัง เหมือนดั่งนกขมิ้นบนออกจากเขา นางตั้งใจใช้เสียงที่อ่อนโยนพูดคุยกับท่านฮูหยิน นางเหมือนกำลังถูกดึงดูด และจะไม่สนใจอะไรอย่างอื่น ตนเองก็ยกถ้วยยาขึ้น ดื่มเพียงไม่กี่คำก็ดื่มหมดถ้วยแล้ว จากนั้นจึงรีบเอาของว่างพวกนั้นยัดเข้าปาก