ตอนที่ 10 ฉันอยากหาแฟนสักคน

ต๭นที่ 10 ฉันอยากหาแฟนสักคน ฟางหยิวลืมตาอยู่ตลอดเวลา น้ำตาคลอ “ ฉัน ... ฉันอยากหาแฟนสักคน อยากลองมีความรักที่ดีๆ พวกเราไปทานอาหารที่ร้านอาหาร ไปโรงหนังดูหนัง แล้วนัดเจอพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย กลายเป็นภรรยาของเขาและมีลูกให้เขา ... " เหยนเฉินขมวดคิ้ว "ยังจำตอนแรกที่เรามีความสัมพันธ์กันได้ไหม? ตอนนั้นฉันก็พูดไปแล้วว่าอยากเป็นแฟนของนาย?" เหยนเฉินจำได้ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่มโนเก่งมาก ฟางหยิวหัวเราะเบา ๆ ซึ่งเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ก็แอบแฝงไปด้วยความไม่ใส่ใจ "ตอนนี้ฉันคงไม่สามารถเป็นแฟนของนายได้แล้ว ตอนแรกฉันคิดว่าต้องให้เวลานายเพื่อยอมรับฉัน....." เมื่อห้าปีที่แล้ว ชายหนุ่มคนนี้ยังเคยพูดกับเธอเลยว่าให้เธอเป็นแฟนของเขา ฟางหยิวชะงักไป เธอรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก เธอรู้ดีแก่ใจว่าที่จริงแล้วเหยนเฉินเป็นคนยังไง สิ่งที่เขาต้องการคือคู่ที่เหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก เธอพยายามเก็บความรู้สึกที่ทรมานไว้ ก่อนที่จะพูดต่อว่า "ตอนนี้นายก็ได้หมั้นหมายไว้แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไร" ดวงตาของเหยนเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ เขาพูดอย่างตำหนิ "จนทุกวันนี้ เธอก็อยากเป็นคุณนายเหยนหรอ?" ฟางหยิวชะงักไป ก่อนที่จะยิ้ม "หึหึ นายเพิ่งจะรู้หรอ" เหยนเฉินชักมือที่วางอยู่บนเอวของฟางหยิวกลับ ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียง "เธอนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ" ฟางหยิวก้มหัวลง หลังจากที่ปรับอารมณ์ได้ เธอก็เงยหน้าขึ้น มองไปที่ตาของเหยนเฉิน "นายอย่ามองฉันแบบนั้นนะ มีคนที่ชอบฉันอยู่ วันนี้....เมื้อกี้ยังมีคนมาสารภาพรักกับฉันอยู่เลย ฉันอยากจะรับรักเขา...." "เขาเป็นใคร? ทำงานอะไร? เขาให้อะไรเธอ? เธออยู่กับเขาจะมีอนาคตหรอ?" เหยนเฉินตั้งคำถามมากมาย ฟางหยิวกำมือแน่น ก่อนที่จะตอบคำถามเหยนเฉินอย่างตั้งใจ "นายคือเหยนเฉิน เป็นประธานเหยน นายสามารถให้เงินกับฉันได้ ถ้าฉันอยู่กับนายฉันจะมีเงินเยอะมาก! สำหรับคนคนนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอาชีพอะไร แต่เขาดีกับฉันมาก ปกติฉันใช้จ่ายไม่มาก ถ้าอยู่กับเขา ฉันก็จะมีตัวตน และชีวิตคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ที่สำคัญ....ที่สำคัญฉันชอบเขามาก..." เธอไม่ได้รู้สึกเกลียดคืเย่ บางทีอาจจะชอบเขาอยู่บ้างแหละ อย่างน้อยเขาก็ชอบเธอ เธอก็ควรจะ "ชอบ" ตอบกลับไป เหยนเฉินยิ้มอย่างเย็นชา "ไม่กี่เดือนที่แล้ว เธอก็เคยพูดว่าเธอชอบฉัน" "ที่พูดอย่างนั้นเพราะต้องเอาใจนาย กลัวว่านายจะโกรธ กลัวว่านายจะไม่เอาฉันแล้ว" ฟางหยิวเงยหน้าขึ้นมา แววตาเธอเป็นประกาย "หรือว่า...ที่จริงนายก็ชอบฉันอยู่บ้าง? ถ้านายพูดว่าไม่อยากให้ฉันจากไป ฉันก็จะไม่ไป...." ตั้งแต่แรกจนจบ เธอต้องการเพียงแค่การยอมรับจากเขา การที่หลงรักใครคนหนึ่งจนหมดใจ เธอไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว เหยนเฉินเหลือบมองหญิงสาวที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียง ความอ่อนโยนของเธอมันทำให้เขาอยากมีเธอต่อไปแบบนี้ เขาไม่อยากให้เธอจากไปไหน ตอนที่เขากำลังจะพูด ก็มีเสียงร้องไห้มาจากนอกประตู เสียงนี้ทำให้คนทั้งสองในห้องตกใจ ประตูเปิดออกมา คนที่ยืนร้องไห้อยู่นอกประตูก็คือหซื่งหลิวนี หน้าเธอซีดมาก ปากสั่นอยู่ตลอดเวลา ในแววตาของเธอมีแต่ความเจ็บปวดและความโศรกเศร้า เมื่อฟางหยิวเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของหซื่งหลิวนี ฟางหยิวก็รู้เลยว่าหซื่งหลิวนีก็รักผู้ชายคนนี้เหมือนกับเธอ ไม่งั้นคงเจ็บปวดขนาดนี้ นอกจากหซื่งหลิวนีแล้ว ก็มีฟางหยิวนี่แหละที่เข้าใจถึงความเจ็บปวดนี้เหมือนกับคนที่ยืนอยู่ข้างนอกประตู มีดวงตาที่ดำและสว่างกำลังจ้องมองมา ดูเฉียบแหลมและไม่มั่นคง ไม่เหมือนฉินช่ง หซื่งหลิวนีพูด "ขอโทษนะ ฉันไม่ควรมาในเวลานี้" จากนั้นเธอพยายามออกไป แต่เหยนเฉินก็รั้งเธอไว้ "เธอไม่ต้องไป เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง" ในเวลาต่อมา เหยนเฉินลากฟางหยิวลงจากเตียง เธอที่อ่อนแอพยายามกัดฟันทนกับการกระทำที่รุนแรงแบบนี้ เสียงที่เย็นชายังดังก้องอยู่ในหูของเธอ "ออกไปเลย ถ้ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันจะให้เธอตายอีกหนึ่งหมื่นครั้ง! " หัวใจเธอแตกสลาย เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่พบว่าขาของเธอนั้นได้รับบาดเจ็บ เธอใช้น้ำเสียงที่เบาที่สุดตอบกลับไป "ฉัน ฉันลุกไม่ขึ้น..." เหยนเฉินขมวดคิ้ว เขาเอาผ้าห่มมาห่อตัวเธอไว้ และแบกเธอขึ้นบนบ่า จากนั้นไม่นาน เธอถูกโยนลงบนพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นอย่างไร้เยื้อใย ข้อเท้าของเธอปวดมาก ปวดจนเหงื่อออกที่หน้าผาก ก่อนหน้านั้นเขายังอุ้มเธอและทำเรื่องอย่างว่ากัน แต่ตอนนี้เพราะการปรากฏตัวของหซื่งหลิวนี เขาโยนเธอออกมาอย่างเหยือกเย็น ภายใต้ดวงจันทร์ที่เหยือกเย็น แก้มของเธอก็ซีดจางลงเรื่อยๆ เหมือนกับซอมบี้เลย