ตอนที่ 11 คุณชอบอะไรในตัวฉัน

ต๭นที่ 11 คุณชอบอะไรในตัวฉัน เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากหมู่บ้านคนรวยยังไง บนตัวเธอมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวคลุมไว้ ที่เท้าของเธอเหยียบโดนเศษแก้วเธอก็ไม่รู้ตัว ต่อมาฉินช่งเป็นคนพาเธอไปส่งที่โรงแรม ช่วยหาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ ก่อนที่จะเรียกคุณหมอมาช่วยเธอทำแผล หลังจากที่ฉินช่งไปแล้ว ฟางหยิวบอกกับเขาว่าอยากจะกลับไปเก็บข้าวของ ฉินช่งตอบตกลงเธอ แต่เขาบอกให้รีบไปรีบกลับ ไม่อย่างงั้นประธานเหยนอาจจะไม่พอใจ ในวันถัดมา เธอกลับไปที่บ้านพัก เมื่อกลับไปถึงเธอเข้าไปในห้องน้ำ เอาแปรงสีฟันผ้าเช็ดตัวและของที่เธอเป็นคนซื้อมาทั้งหมด เธอเอาใส่ลงไปในถุงขยะ บัตรที่เหยนเฉินมอบให้เธอนั้น ถูกวางไว้ในกล่องเก็บของหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งข้างในยังมีเงินที่หซื่งหลิวนีมอบให้เธอ นอกจากนี้ของที่เหยนเฉินเคยให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าหรือรองเท้า เธอไม่ได้เอาไปเลยสักอย่าง นอกเสียจากปากกาอัดเสียงแท่งนั้น ที่เธอกลับมา เธอต้องการแค่ทำลายร่องรอยของเธอทิ้ง เพราะไม่ต้องทำให้เหยนเฉินลำบากใจอีก แต่ฉินช่งคิดว่าฟางหยิวกลับไปเอาเงิน เหยนเฉินก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เธอใช้ชีวิตที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปี ตอนที่เธอจากไปเธอมีเพียงกระเป๋าเดินทางใบเดียวเท่านั้น ฉินช่งล็อคประตูหลังบ้านและจากไป ตอนนี้เธอพักที่โรงแรมชั่วคราวคืนละห้าสิบหยวนต่อคืน ในช่วงสัปดาห์ที่วุ่นวาย เธอจะหยิบปากกาบันทึกเสียงออกมาและฟังมันซ้ำ ๆ เมื่อใดก็ตามที่เธออยากจะกลับไปหาเหยนเฉิน เสียงในปากกาบันทึกเสียงจะทำให้เธอละทิ้งความคิดนี้ มันคอยบอกให้เธอรู้อย่างลึกซึ้งว่าในหัวใจของผู้ชายคนนั้น เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง! เธอจะไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกต่อไป ไม่มีวัน “หยิว，หยิว……” ฟางหยิวนั่งตรงที่หน้าต่าง มองไปยังใบไม้บนต้นมะเดื่อด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอช่างไร้ชีวิตชีวา แม้แต่มีคนเรียกเธอ เธอก็ไม่ตอบกลับ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คืเย่มาแล้ว ทุกครั้งที่มาที่นี่ ฟางหยิวก็จะมีสภาพที่ไร้วิญญาณแบบนี้ หลังจากการเจอกันครั้งล่าสุด เขาเคยโทรหาฟางหยิว แต่ฟางหยิวไม่ได้รับสาย เขาคิดว่าเธอน่าจะไม่ชอบเขาแล้ว เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับฟางหยิวอีก แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่สามารถต่อต้านความต้องการที่อยากจะพบเธอได้ เมื่อคืน เขาเห็นว่าเธอถูกคุกคามจากคนเมาบนถนน เขาเข้าไปช่วยเธอ ... และจากนั้นเขาไม่คิดว่าจะทำให้เธอขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบและเขาต้องการรับผิดชอบต่อเธอ! วันนี้เขามาที่นี่อีกครั้ง โดยไม่คำนึงถึงสายตาของผู้อื่น ในมือเขาถือช่อกุหลาบไว้ "ฟางหยิว ฟางหยิว มีคนเรียกเธออ่ะ" ครูที่นั่งอยู่ตรงข้ามฟางหยิวเห็นว่าคืเย่มา เขารีบเรียกฟางหยิวที่กำลังเหม่อลอยทันที ตอนนี้ฟางหยิวเพิ่งได้สติกลับมา เธอเห็นคืเย่ที่ยืนรออยู่ข้างนอกห้อง เธอชะงักไป ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินออกไป คืเย่มอบดอกไม้ให้ฟางหยิว และชวนเธอไปเดทครั้งที่สอง ฟางหยิวจ้องที่คืเย่อย่างว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจว่าชายคนนี้ชอบเธอได้ยังไง เธอก็ ... ไม่มีอะไรเลย "คุณ คุณชอบอะไรในตัวฉัน?" ฟางหยิวถาม ดวงตาของคืเย่จ้องมองไปที่เธอ ใบหน้าของเขาดูประหม่าเล็กน้อย เขาเป็นอาจารย์สอนภาษาจีนที่มหาวิทยาลัย สิ่งที่คุ้นเคยที่สุดคือการคิดคำพูด แต่ตอนนี้เขากำลังนิ่งไปเพราะคำถามนี้ "ผม...ผมชอบคุณ ไม่รู้ว่าชอบเพราะอะไร แต่มันก็ชอบ อาจจะเป็นเพราะคุณ ผมเลยชอบ แต่ไม่ใช่เพราะคุณสมบัติอื่นๆที่ทำให้ผมชอบคุณ" ฟางหยิวชะงักไปเพราะความตกใจ เส้นผมของเธอปลิวลงมา ผมของเธอเป็นสีดำสว่าง หยิกเล็กน้อยเหมือนสาหร่าย ไม่ยาวหรือไม่สั้นมาก ความยาวประมาณหน้าอกของเธอ วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงลายดอกไม้มันเหมือนกับนางฟ้าที่ตกลงมาจากสวรรค์ ทำให้ไม่มีใครกล้าไปแตะต้อง "แต่ฉันเคยมีคนเลี้ยงมาก่อนนะ" เสียงของหญิงสาวที่พูดออกมาอย่างกะทันหัน มันยังคงดังวนเวียนอยู่ในสมองของ คืเย่เหมือนมีฟ้าผ่าในวันที่มีแดดจ่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มหายไป "ทำไม บางที ... " "ที่ครั้งก่อน ฉันไม่ให้คุณไปส่งที่บ้าน เพราะที่นั้นเป็นหมู่บ้านคนรวย รถธรรมดาเข้าไปไม่ได้ ฉันกลัวว่าคุณจะรู้เรื่องที่แย่ๆของฉัน" ฟางหยิวคิดว่าคืเย่เป็นคนที่ดีมาก เธอไม่เหมาะสมกับคนดีๆแบบนี้หรอก