ตอนที่671 อีกไม่ช้าเธอจะตื่นขึ้นมา

ตอนที่671 อีกไม่ช้าเธอจะตื่นขึ้นมา ขอบเขตนั้นเล็กน้อยมาก ยังไม่ทันได้คลาดสายตาของเขา หน้าอกของชนุดมเหมือนถูกคนชกจนจุก เขาลุกขึ้นในทันทีเพื่อดูภาพที่หน้าจอ แน่นอนว่าค่าหนึ่งในนั้นมีความผันผวนมาก เขาเตรียมพร้อมยกมือขึ้นเพื่อกดปุ่ม แพทย์ที่อยู่ด้านนอกประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ญาติกรุณาถอยไปก่อนครับ ตรวจเช็คคลื่นสมองของผู้ป่วย!” แพทย์แต่ละท่านทำอะไรกับอาการตรงหน้าไม่ได้ พวกเขากั้นชนุดมไว้ทางด้านนอกสุด ผู้คนล้อมรอบเตียงของชีวภา พยาบาลที่คอยติดตามอาการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเบื้องต้นอย่างระมัดระวัง “ดูเร็ว ขยับอีกครั้งแล้วใช่หรือเปล่า!” ไม่รู้ว่าเป็นใคร จู่ๆก็ร้องตะโกนขึ้นมา ทุกคนพากันมองจ้อง ชนุดมไม่สามารถหาซอกมุมที่จะสามารถมองเห็นใบหน้าสีขาวได้อย่างชัดเจน ในห้องผู้ป่วย ทุกคนเปลี่ยนไปหายใจอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะพลาดในช่วงเวลานี้ เมื่อทุกคนกลั้นหายใจและมองดูอย่างตั้งใจ คนตัวน้อยซึ่งเมื่อสักครู่มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา ตอนนี้ก็ได้เงียบลงแล้ว เมื่อผ่านไปห้านาที ทุกคนก็ยังคงรออยู่ ผ่านไปสิบนาที คนที่บนเตียงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆอีกเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หมอคนหนึ่งก็ถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ดูพลาดไปเอง” คำถามที่ถามขึ้นก็ค่อนข้างคลุมเครือเช่นกัน ท้ายที่สุดการปฏิกิริยานั้นเกิดขึ้นอยากฉับพลัน จนกระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจนัก…. อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ร่างเล็กที่อยู่บนหมอนก็กระพริบตาขึ้นอีกครั้ง ไม่ จะว่าไปมันก็ไม่เหมือนการกระพริบตาสักเท่าไร มันเหมือนกับการชักกระตุกของเส้นประสาทมากกว่า ในเวลานี้ ทุกคนชัดเจนแล้ว แม้แต่ชนุดมที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งก็เห็นได้อย่างชัดเจน มั่นใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ทุกคนล้วนประหลาดใจและปลื้มปิติ ทุกฝ่ายปฏิบัติการมาตรวจสอบร่างกายของชีวภา ในอีกด้านหนึ่ง ปรัณซึ่งเพิ่งจะเสร็จจากห้องผ่าตัด เขายังไม่ทันมีเวลาได้พักผ่อนหายใจก็ได้รับแจ้งถึงสถานการณ์ทางด้านนี้ เข้ารีบมาเพื่อทำความเข้าใจ หลังจากได้ยินเรื่องปฏิกิริยาตอบสนองของเปลือกตาชีวภาครั้งที่สอง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก “นี่เป็นปรากฏการณ์ที่ดี คุณหมอหลี่ เครื่องกระตุ้นไฟฟ้าที่คุณเตรียมไว้ก่อนหน้านี้จะได้เริ่มใช้งานแล้ว” “เตรียมไว้แล้วครับ อยู่ในห้องถัดไป” “ติดตั้งเครื่อง และเริ่มการทำงานได้ทันที” “ตอนนี้เลยรึครับ” “ใช่” ปรัณยืนยันกับทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น “คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าข้อมูลของร่างกายไม่มีปัญหาอะไร” “ไม่มีปัญหาครับ” “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มกันเลย” หลังจากที่อธิบายเสร็จเรียบร้อย ปรัณเรียกชายที่เกือบจะยืนแข็งทื่ออยู่ที่ด้านข้างไปที่ด้านนอกห้องผู้ป่วย “อีกสักพักเราจะทำการผ่าตัดเล็ก คุณไม่สามารถเข้าไปได้ กรุณารออยู่ตรงนี้สักครู่ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จครับ” “ผม… อยู่ด้านข้างไม่ได้หรอครับ” “ไม่ได้ครับ” ปรัณหันไปมองและปฏิเสธคำขอของเขา “คุณอยู่ด้านข้างก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ อาจทำให้การทำงานของแพทย์ล่าช้ายิ่งขึ้นอีกด้วย เราจะต้องให้แน่ใจว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆในกระบวนการรักษา” อารมณ์ของชนุดมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงแม้ว่าเขาจะกังวลแต่ว่าเขาก็ต้องประนีประนอม เขาพยายามคิดว่าทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของชีวภาเอง เขาจึงไม่ได้พยายามบังคับให้ปรัณยอมรับอะไร “ได้” เขาผงกหัวตกลง ทุกคำทำให้จุกจนแน่นไปหมด “ผมจะรออยู่ที่นี่” ปรัณไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะยอมอย่างรวดเร็ว ตอนแรกคิดว่าคงจะต้องยื้อกันอยู่พักหนึ่ง กลายเป็นเช่นนี้เขาอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เพราะปรัณเท่านั้นที่ทุ่มเทใส่ใจ เขาจึงลดอัตตาลงเสีย มุ่งมั่นทุ่มเทให้กับอีกฝ่ายหนึ่งบ้าง ปรัณยกมือขึ้นและตบไปที่ไหล่ของเขา “ไม่ต้องกังวล ผมจะทำการรักษาอย่างเต็มที่” ชนุดมพยักหน้า ภายใต้อารมณ์ที่อึดอัดนี้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทุกคนเข้ามาในวอร์ด ขณะนี้ได้มีการนำเอาเครื่องมือเล็กๆสีขาวเข้ามาให้ห้อง น่าจะเป็นสิ่งจำเป็นที่พวกเขาเพิ่งจะพูดถึงเมื่อสักครู่ วันนี้ทั้งดุลยาและไวศทย์ต่างก็ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ที่โรงเรียนของไวศทย์มีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการ เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ชนุดมไม่ยอมให้ทั้งคู่กลับมาที่โรงพยาบาล เขาเตรียมคนขับรถให้ไปรับพวกเขาที่บ้านในวันพรุ่งนี้ เขาไม่คิดว่าชีวภาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองในทันที แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะแจ้งให้ทางบ้านเธอทราบ ขณะนี้เขานั่งอยู่ที่ม้านั่งด้านนอกห้อง ในใจคิดเพียงเรื่องเดียว คือหวังว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาอย่างราบรื่น เวลาแห่งการรอคอยนั้นช่างยาวนานมาก ไม่มีใครอยู่ที่ทางเดินของวอร์ดนั้นเลย มีเพียงเขาเพียงคนเดียว ชนุดมจ้องมองที่ประตูห้องผู้ป่วยตลอดเวลา กระจกบานเล็กที่ประตูก็ถูกปิดไว้เช่นกัน ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย แต่คอของเขาก็แข็งทื่อและปฏิเสธที่จะหันไปทางอื่น เขาจ้องมองอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะช่วยให้เขาวางใจลงได้บ้าง เวลาครึ่งชั่วโมงสำหรับเขาเป็นเพียงแค่เวลาจิบกาแฟหนึ่งแก้วเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่นานนัก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันช่างนานเหมือนเป็นเวลาครึ่งปี เวลาผ่านไปนับเป็นวินาที แต่ละวินาทีนับเป็นความทรมาน ร่างเขาแข็งทื่ออย่างกับศพ ข้อศอกหนุนอยู่ที่หัวเข่า มือทั้งสองข้างกุมขมับ เขาผู้ซึ่งไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ใดๆแต่ตอนนี้กลับอ้อนวอนขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ชีวภานอนอยู่บนเตียงอยู่สองสามเดือน ไม่มีปฏิกิริยาใดนอกจากตัวเลขบนเครื่องมือ เขากลัวว่าจะเป็นความผิดพลาด ภายใต้ความสงบนิ่งที่เห็นจากภายนอก เขากลัวว่าชีวิตนี้เธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก ไม่มีโอกาสได้สัมผัสโลกนี้อีกแล้ว ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอันขาด ชนุดมไม่รู้เขามีชีวิตรอดในครึ่งชั่วโมงนี้ได้อย่างไร เขาไม่ผ่อนคลายเลยแม้สักวินาที ทั้งร่างเขาเกร็งเหมือนเดินไต่เชือกบนเหว เมื่อประตูห้องคนไข้เปิดขึ้น ปรัณก็เดินออกมา เขาถึงได้รู้ว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ชนุดมมองดูผู้ชายในชุดเสื้อกาวน์สีขาว เขาอยากจะถามออกไปว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ลำคอกลับเหมือนถูกพันด้วยเทป ไม่สามารถส่งเสียงได้แม้แต่น้อย ยังดีที่ปรัณรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร เขาจึงเอ่ยออกมา “คุณสบายใจได้ เธอไม่เป็นอะไร” ชนุดมกำลังจะถอนหายใจ ก็ได้ยินเขาพูดขึ้นต่อไป “แต่ก็ยังไม่ฟื้น” “...” ในทันใดนั้น อารมณ์ในตอนนั้นเหมือนกับการขึ้นรถไฟเหาะ ครู่หนึ่งขึ้นไปถึงสุดบนชั้นฟ้า อีกครู่หนึ่งก็ตกลงสู่ก้นบึ้ง แทบทำให้เขาลมจับ ปรัณรู้ดีว่าการพูดเช่นนี้เป็นเรื่องที่น่ารำคาญใจ แต่เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องแจ้งให้กับญาติของผู้ป่วยทราบ “สถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นนี้ มีปฏิกิริยาที่คลื่นสมองเธอ สติค่อยๆตื่นรู้ขึ้นอย่างช้าๆ เรารักษาด้วยการกระตุ้นด้วยกระแสไฟฟ้า ผลลัพธ์นั้นชัดเจนมาก แม้ว่าคนจะยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่กิจกรรมระดับจิตสำนึกนั้นรุนแรงมาก นั่นก็หมายความว่า มีโอกาสที่เธอจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในอนาคตอันใกล้” ชนุดมฟังคำพูดประโยคสุดท้ายนั้นโดยรู้สึกไม่น่าเชื่อ สิ่งที่รอคอยในที่สุดก็ปรากฎขึ้นต่อหน้า เขาไม่กล้าที่จะเชื่ออย่างง่ายดาย “จริงหรอครับ” ปรัณยิ้มขึ้นมา “จริงครับ เรื่องนี้ผมไม่สามารถโกหกคุณได้หรอก”