已经是第一章了
ตอนที่673 อยู่ในประเทศเพื่อเธอ
ตอนที่673 อยู่ในประเทศเพื่อเธอ
ไวศทย์แอบเช็ดน้ำตาของเขา เขาต้องทำงานเพื่อหาค่ายใช้จ่ายในชีวิตประจำของตัวเขาและแม่ แม้ว่าทางโรงพยาบาลจะมีชนุดมคอยช่วยเหลืออยู่ แต่พวกเขาก็จำเป็นจะต้องมีเงินติดตัวบ้าง
ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่มาที่โรงพยาบาลน้อยที่สุด ทุกครั้งที่เห็นพี่สาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ร่างกายก็ไม่มีพละกำลัง ทุกครั้งที่มองดูก็รู้สึกเจ็บปวดใจ
จนกระทั่งวันนี้ ไวศทย์ก็ไม่เต็มใจที่จะเชื่อ พี่สาวที่เข้มแข็งจะกลายเป็นเช่นนี้ เขาไม่เคยคิดที่จะเริ่มถามถึงอาการของพี่สาว ไม่ใช่เพราะไม่ห่วง แต่การหลอกตัวเองไปวันวันเช่นนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้เขาได้มีแรงมีชีวิตต่อไปได้
ตอนนี้เมื่อได้ยินชนุดมพูดเช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีความสุขมากแค่ไหน
มันเหมือนปาฏิหาริย์ เขากระหายปาฏิหาริย์ครั้งนี้มาโดยตลอด ไม่อยากเชื่อว่าวันหนึ่งปาฏิหาริย์นี้จะมาถึงเขาแล้ว
“การรักษาต่อไปไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก เมื่อคืนพวกเราถูกคนเห็นการขยับเปลือกตาของเธอ มันเป็นสัญญาณว่าจิตสำนึกของเธอค่อยๆฟื้นขึ้นมา” ชนุดมเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทุกคนทราบ คำพูดเล็กน้อยแต่กลับทำให้คนฟังไม่รู้สึกเบื่อหน่าย “แผนการรักษาถูกกำหนดขึ้นในตอนเช้า พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง แค่ดูแลเธอให้ดีก็พอแล้วครับ”
“ดี...ดี…” ดุลยาจิตใจแน่วแน่ เธอยกมือขึ้นทาบที่หน้าอก “ดมเอ๋ย ครอบครอบครัวเราไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี หากไม่ใช่เพราะว่าคุณแล้ว ชีวภาก็คงไม่ดีขึ้นเร็วเช่นนี้…”
ถึงแม้ว่าชนุดมจะไม่ได้มาที่โรงพยาบาลบ้าเป็นครั้งคราว แต่ดุลยาและไวศทย์ก็รู้ดี ว่าในใจชายคนนี้ไม่ใช่ไม่มีเรื่องนี้อยู่ในใจ เขาแต่ต้องการที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองเท่านั้น
ถ้ามาเฝ้าเธออยู่ตลอดเวลา เขาอาจจะคลั่งจนเป็นบ้าได้ เขาอาจจะอดไม่ได้ที่จะตัดสินใจทำสิ่งที่หุนหันพลันแล่น ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่มา จึงมาเฝ้าสองสามวันและหายไปสองสามวัน เพื่อปรับสมดุลอารมณ์ภายในร่างกาย
แต่หัวใจนี้ และทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ ทุกอย่างล้วนมีชีวภาอยู่ในใจ
ผู้ชายคนนี้ได้เตรียมทุกอย่างเอาไว้เงียบๆ แต่ไม่เคยพูดอะไร เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะรับรู้ถึงความดีของเขาหรือไม่ เพราะทุกสิ่งที่เขาทำล้วนออกมาจากหัวใจ
ชนุดมไม่ได้ต้องการได้ยินคำพูดดังกล่าวจากปากของดุลยา คำขอบคุณของเธอก็เหมือนการตบหน้าเขาฉาดหนึ่ง เพราะตั้งแต่ต้นหากไม่ใช่เพราะตัวเขา ชีวภาก็คงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ใจเขาก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา
ผู้ชายคนนั้นพักสายตา และมองไปที่คนที่อยู่บนเตียง “ผมเป็นหนี้เธอครับ”
ดุลยาโบกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณอย่าพูดเช่นนั้น การได้พบคุณเป็นพรของชีวภาบ้านเรา…”
ไวศทย์ซึ่งอยู่ทางด้านข้างไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ความจริงแล้วเขารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่พี่สาวเขาต้องมานอนป่วยอยู่เช่นนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเขาเกลียดชนุดม ในใจเขา หากว่าพี่สาวไม่ฟื้นขึ้นมา ชีวิตนี้ถึงเขาจะไม่ได้ชอบชนุดมแต่เขาก็ไม่ได้เกลียดชนุดมเช่นกัน แต่ถ้าหากพี่สาวเขาฟื้นขึ้นมา เขาจะต้องรู้สึกขอบคุณชายคนนี้อย่างแน่นอน”
แต่ว่าเขาอายุยังน้อย การจะเปิดปากพูดจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
ข่าวนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งอก ชนุดมไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วยนานนัก เก้าโมงครึ่งเขาก็ขอตัวออกไป
คนขับรถกำลังรออยู่ที่ด้านนอกโรงพยาบาล เขามีประชุมตอนสิบโมงเช้าวันนี้ ตอนนี้เขาจะต้องรีบแล้ว
ผู้ช่วยมองไปที่ผู้ชายซึ่งขอบตาดำคล้ำ เขารู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “คุณชนุดม ต้องการพักผ่อนสักครู่ก่อนไหมครับ”
บุคคลนั้นกลับปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ต้อง”
ตอนนี้ควรเป็นช่วงเวลาที่เขาจะมีพละกำลังมากที่สุด
“ใช่แล้ว” ระหว่างเดินทางไปสถานที่ประชุม ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาจึงหันไปเรียกผู้ช่วย “เดี๋ยวเสร็จแล้วแวะไปที่ฝูเทียมแมนชั่นฝั่งตะวันออกหน่อยนะ”
ฝูเทียมแมนชั่นรึ
ผู้ช่วยค้นหาสถานที่นี้ในใจของเขา เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ….ที่เพิ่งจะพัฒนาขึ้นมาใหม่
แม้ว่าชนุดมจะกลับมาจัดการธุระเรื่องงานเป็นครั้งคราว แต่ว่าที่พักในประเทศก็มักจะอยู่ที่โรงแรมเสมอ เขายังถือหุ้นในโรงแรมแห่งนั้นอีกด้วย ดันนั้นจึงปลอดภัยและสะดวกสบายมาก
เขาไม่มีอสังหาริมทรัพย์ในประเทศ อีกทางหนึ่งเขาก็ไม่ต้องการที่จะทิ้งข้อมูลทางทรัพย์สินไว้ที่นี่ ในอีกด้านหนึ่งเพราะว่าเขาไม่ชอบสภาพแวดล้อมภายในประเทศมากนัก สำหรับนักลงทุนเช่นเขา มีข้อจำกัดมากมายนัก
แต่ว่าตอนนี้เขาบอกว่าอยากไปที่แมนชั่นอย่างนั้นรึ
ผู้ช่วยสับสนเล็กน้อย จึงลองถามขึ้นดู “คุณชนุดมคุณต้องการหาพนักงานรับรองไว้ที่นั่นหรือไม่ครับ”
“ไม่ต้อง” ผู้ชายคนนั้นโบกมือและปฏิเสธในทันที “ลองไปดู บ้านพักตากอากาศ ผมมีข้อมูลทั่วไปอยู่ที่นี่แล้ว คุณช่วยไปดูให้ผมอีกทีก็พอ”
“ได้ครับ” ผู้ช่วยรับคำ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามเขาต่อไป “ทำจู่ๆคุณถึงต้องการหาอสังหาริมทรัพย์ภายในประเทศล่ะครับ”
เพราะว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกว่าชนุดมจะสนใจซื้อบ้านในจีนมาก่อน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประหลาดใจมาก
ในฐานะผู้ช่วยที่รู้งาน เขาจัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้านาย และในการที่จะจัดการทุกเรื่องให้ได้ดีนั้น เขาจำเป็นที่จะต้องรู้ใจเจ้านายด้วย
เมื่อคำถามได้ถามออกไป ความคิดของผู้ช่วยยังคงวนเวียนเกี่ยวข้องกับธุรกิจ ผู้ช่วยยังคิดว่าการซื้ออสังหาริมทรัพย์นี้จะต้องเกี่ยวข้องกับแผนธุรกิจของเขา
แต่ คำตอบของชนุดมกลับทำให้เขาประหลาดใจมากยิ่งขึ้นไปอีก “ผมจะอยู่อาศัยที่นี่สักพัก ซื้อบ้านจะสะดวกกว่า”
อาศัยรึ
ผู้ช่วยตกใจมากจนตาถลึงออกมา “คุณชนุดม คุณจะบอกว่าเตรียมตัวที่จะกลับมาอยู่อาศัยที่จีนแล้วใช่หรือไม่ครับ”
ชนุดมเลิกคิ้ว ถามมากความจริงๆ “ทำไม มีปัญหารึ”
“ไม่มีครับ…” เขาเป็นผู้ช่วยจะมีปัญหากับการตัดสินใจของเจ้านายได้อย่างไร แค่เพียง “แค่ประหลาดใจครับ”
“แผนการไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทำตามนี้ไปก่อน จะให้อยู่โรงแรมตลอดได้อย่างไร ตอนบ่ายค่อยแวะไป ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
ผู้ช่วยผงกหัวอย่างว่องไว “ไม่มีครับ”
---
บรรยากาศช่างแตกต่างกับสถานการณ์ของชีวภาทางนั้น ตาเฒ่าคนนั้นจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นภายในสองวัน ตอนที่เก็บข้าวของในบ้านของตัวเองจึงได้พบว่า ตาเฒ่านั้นได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้ ทรัพย์สินส่วนบุคคลครึ่งหนึ่งนั้นมอบให้จริยา อีกครึ่งหนึ่งนั้นให้กับเตชิต ข้อกำหนดนั้นช่างเรียบง่าย
เตชิตจัดพิธีศพตามความต้องการของชายชราโดยสมบูรณ์ คนที่มาร่วมงานมีเพียงเพื่อนและญาติ ไม่มีบุคคลภายนอก
นัชชาอยู่กับเขาตั้งแต่ต้นจนจบ ในเวลาสั้นๆเพียงสองสามวัน ชายคนนี้ไม่เคยหลั่งน้ำตา แม้อารมณ์ที่สะเทือนใจเล็กน้อยก็ไม่มี เขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อีกครั้ง แต่กลับยอมรับความเสียใจนี้ไว้และเดินหน้าต่อไป
สิ่งที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น หลังจากพิธีศพของชายชราจบลง ไม่รู้ว่าเสียงลมที่ไหนรั่วเข้ามา ที่ด้านนอกห้องเก็บศพมีสื่อสามหรือสี่ช่อง ทั้งปืนยาวปืนสั้นจ้องจะถ่ายอยู่ที่หน้าประตู จับภาพคนที่อยู่ตรงหน้าซึ่งโมโหจนใบหน้าไม่สามารถมองไปที่กล้องได้
已经是最新一章了
加载中
