已经是第一章了
ตอนที่677 การบำรุงจากเธอ
ตอนที่677 การบำรุงจากเธอ
พนักงานเสิร์ฟและพ่อครัวกำลังตกตะลึง พวกเขาทันได้คาดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้
โดยเฉพาะคนที่อยู่ด้านหลังหม้อ เมื่อเขามองเห็นน้ำซุปที่เหลืออยู่เพียงก้นมองเขาก็มีท่าทางเหมือนคนโง่
ณ ขณะนี้ดราณีไม่ได้สนใจเรื่องความแตกต่างของชายหญิง เธอมือสั่นพยายามปลดกระดุมที่อยู่ตรงหน้า “ถอดเสื้อออกให้หมด ฉันจะดูแผลข้างหนังให้”
ตอนที่พูดเสียงเธอก็ยังสั่น คนที่ดูสงบมากที่สุดในตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นตัวชนัยเอง
บาดแผลถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เขาทนไม่ไหว ทำเรื่องนี้ไม่มีใครสะอาดหมดจด ก่อนนี้การแก้แค้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของเขา มีคนแพ้ก็ต้องมีคนชนะ สำหรับเขาการได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
น้ำซุปหกรดครั้งนี้ เจ็บก็เจ็บ แต่ว่าไม่ได้เสี่ยงอะไร ผ่านไปสักพักก็หายเอง เขาไม่เก็บเอามาใส่ใจ
แต่ว่าปฏิกิริยาของดราณีต่างหากที่ทำให้เขาประหลาดใจ
ปกติเธอชอบนิ่งเฉยหรือไม่พอใจ แต่ว่าตอนนี้เธอกลับเป็นห่วงเขารึ
อยู่เขาก็รู้สึกว่าการโดนน้ำซุปร้อนๆลวกในครั้งนี้ก็คุ้มค่าอยู่เหมือนกัน
แต่ความคิดเช่นนี้จะให้ดราณีรู้ไม่ได้ เมื่อเขาคิดได้ ก็แกล้งทำเป็นเจ็บปวดและโค้งตัวลงเล็กน้อย และปรับเสียงของตัวเองให้ฟังดูอ่อนแอเพื่อออดอ้อนสักหน่อย “เจ็บ...จังเลย…”
เมื่อดราณีเห็นว่าเขาเป็นคนจริง ตอนนี้เธอก็เลยเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง “แผลเจ็บไหม รออีกสักครู่ ขอฉันเลิกเสื้อขึ้นดูหน่อย”
เธอพูดพลางก็ค่อยๆคลายเสื้อออกอย่างระมัดระวัง เตรียมตัวที่จะถอดออก แต่เธอกลับถูกชนัยหยุดมือไว้
เธอคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเจ็บตรงไหน จึงรีบพูดขึ้น “เป็นอย่างไรบ้างคะ”
ชนัยส่งสายตาไปที่คนรอบๆตัวของทั้งคู่ “ยังมีคนอื่นอยู่”
ดราณีพูดขึ้น “นี่มันเวลาไหนกันแล้ว คุณยังจะไปสนใจคนอื่นอีก ให้ฉันดูหน่อยนะ ถ้าเป็นเยอะจะได้ไปโรงพยาบาล”
“ไม่ต้อง เป็นเยอะแน่นอน”
ดราณีรู้สึกตกใจ เธอรู้สึกว่าคำพูดของเธอไม่ค่อยถูกใจเขา เธอจึงรีบพูดแก้ขึ้น “ฉันหมายความว่่า น้ำร้อนลวกแน่นอว่าต้องเจ็บมากอยู่แล้ว ไม่ต้องดูก็รู้ว่ามันแย่แค่ไหน”
เธอยื่นผ้าขนหนูให้กับพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ทานด้านหลัง “เอาไปชุบน้ำเย็นให้ฉันหน่อยนะคะ”
พนักงานเสิร์ฟรีบรับและตรงไปห้องน้ำ “ครับ ได้ครับ! “
ไม่ถึงครึ่งนาทีผ่านไป ผ้าขนหนูชุ่มน้ำเย็นก็กลับมา การกระทำของดราณีนั้นเป็นไปโดยธรรมชาติ เธอเปิดเสื้อของเขาและเช็ดน้ำมันที่อยู่บนผิวออกให้สะอาด แต่เธอก็ไม่กล้าออกแรงหนักจนเกินไป กลัวว่าจะทำให้แผลติดเชื้อ
เธอเห็นว่าด้านบนมีรอยแตกที่ผิว อุณภูมิที่สูงทำให้ผิวกลายเป็นเช่นนี้ไปได้
หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าของร้านทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก เห็นซุปหม่าล่าหกอยู่เต็มพื้น ใจเขาตกไปที่ตาตุ่ม “นาย นายน้อยชนัย คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!”
ชนัยส่งสายตาที่เย็นชาออกไปเช่นเดียวกับที่จำมาจากเตชิต “คุณคิดว่าผมไม่เป็นไรรึไง”
“ไม่ ไม่ใช่ครับ! ตอนนี้ผมจะไปเตรียมรถไว้ให้คุณแล้ว เพื่อพาคุณไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อทำการรักษา” เจ้าของร้านตวัดมือบอกให้ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างไปจัดการ
เขาเดินเข้ามา ตอนที่อยู่ด้านหน้าของชนัย ขานั้นอ่อนไปหมด “นายน้อยชนัย ขออภัยจริงๆครับ ไม่คิดว่าพ่อครัวจะทำผิดพลาดในเรื่องง่ายๆเช่นนี้ ทำให้คุณเป็นอันตราย ผมสมควรตาย!”
ทางหนึ่งชนัยฟังคำขอโทษจากเจ้าของร้าน อีกทางหนึ่งก็จ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ยุ่งอยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อเขากำลังเตรียมที่จะเอ่ยปาก ดราณีก็แย่งเขาพูดไปก่อน “พวกคุณทำธุรกิจร้านอาหาร แม้แต่เรื่องพื้นฐานอย่างนี้ก็ทำผิดพลาด ละเลยแม้กระทั่งความปลอดภัยพื้นฐานของลูกค้า ยังมีหน้ามาพูดไม่จริงใจ คุณควรจะขอโทษ!”
เสียงเธอไม่ดังแต่คำพูดนั้นฉะฉาน ใบนหน้านวลขาวนั้นเปี่ยมไปด้วยความจริงจังและหนักแน่น แม้แต่ดวงตาทั้งคู่ที่ใสซื่อก็เต็มไปด้วยความโกรธ
นี่คือดราณีที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เธอซ่อนเก่งเรื่องการซ่อนอารมณ์และความร้ายกาจเอาไว้มาโดยตลอด ทำให้คนเข้าใจมาตลอดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบาง
แต่ความจริงแล้ว เธอมีด้านที่ละเอียดอ่อนนั้นไม่ผิด แต่ลึกๆแล้วเธอก็เป็นคนที่แข็งแกร่งเอามากๆ
ข้อนี้ชนัยรู้มาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นด้วยตาตัวเองเขาก็รู้สึกว่าน่าสนใจ อดไม่ได้ที่จะอยากสำรวจเพิ่มเติม
ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะคาดไม่ถึงว่าสาวน้อยที่เขามองข้ามไปจะพูดจาเกรี้ยวกราดเช่นนี้ ต่อให้หน้าตาอัปลักษณ์ แต่ถ้าเป็นคนที่มากับชนัยแล้ว เขาจะเอาเรื่องไม่ได้ “ใช่ใช่ครับ คุณผู้หญิงพูดถูก มันเป็นความประมาทของพวกเราเอง ถ้าหากขอโทษแล้วช่วยได้ จะให้ผมคุกเข่าขอโทษนายน้อยชนัยก็ได้ครับ! ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าชดเชยให้พวกคุณอย่างไรดี…”
ดราณีไม่ได้รู้สึกดีกับคำพูดประจบประแจงพวกนี้เลย เธอหน้าบึ้งและถาม “รถที่คุณไปหามาถึงรึยัง”
เจ้าของร้านผงกหัวอย่างรวดเร็ว “ถึงแล้วถึงแล้วครับ รบกวนคุณกับนายน้อยชนัยไปที่ชั้นล่างด้วยนะครับ”
ดราณีหันหน้ากลับไปมองชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง “คุณเดินไหวไหมคะ”
“ไหว” ชนัยพยักหน้า เขาเหยียดมือออกไปโอบไหล่เธอ “แต่คุณต้องช่วยพยุงผม”
“ได้ค่ะ คุณทิ้งน้ำหนักมาทิ้งด้านของฉัน พยายามอย่าบิดเอวด้านหลัง เมื่อสักครู่ฉันแอบดูไปนิดหน่อย ผิวหนังแตกจนมีเลือกซิบออกมา”
“อื้อ” ชนัยลดเสียงลงไป ฟังดูไม่เหมือนเสียงของเขา เขามองไปที่ท่าทางอันกระฉับกระเฉงของหญิงสาว
ร่างที่สูงร้อยหกสิบกว่าเซนติเมตรเป็นเหมือนไม้ค้ำให้เขาทางด้านหน้า ถ้าเขาทิ้งตัวลงไปจริงๆก็คงจะถูกทับไปแล้ว เธอลุกขึ้นยืนไม่ไหวหรอก
ชนัยทิ้งแรงไปแค่เพียงหนึ่งในสามเท่านั้น นิดหน่อยก็พอ เขาไม่อยากให้เธอต้องเหนื่อยจนเกินไป
เห็นเธอดูแลเขาอย่างระมัดระวัง เมื่อขึ้นรถก็ยังถามอีกว่าเขาเจ็บหรือไม่ ชนัยเกิดใจอ่อนขึ้นมา จากที่เคยหงุดหงิดก็หายไปหมดสิ้น
เข้าชมรมก็เข้าชมรมไปเถอะ จะเป็นเรื่องใหญ่อะไรหนักหนา ขอแค่เธอใส่ใจอยู่ข้างกายเขาก็พอแล้ว
ยังคิดว่าเธอคงไม่สนใจอะไร ถึงจะสนใจก็ต้องคอยบอกทุกขั้นทุกตอน ไม่คาดคิดว่าเธอจะกระตือรือร้นและมีสติเช่นนี้
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มีความคิดที่จะไปเป็นแฟนของคนอื่น
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล คนขับขับรถได้เร็วมาก เมื่อสักครู่เจ้าของร้านเพิ่งจะอธิบายว่าบุคคลนี้เป็นเหมือนขุมสมบัติครึ่งหนึ่งของเมืองJ ถ้าหากทำให้เขาไม่พอใจแล้วล่ะก็ ทุกคนก็จะต้องเดือดร้อนกันหมด
ดังนั้นตลอดทาง คนขับรถจึงระมัดระวังเป็นอย่างมาก ตลอดจนกระทั่งรถจอดที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล เขาถึงหายใจได้อย่างโล่งอก
ดราณีไปที่แผนกฉุกเฉินโดยตรง เมื่อเห็นว่าอาการน้ำร้อนลวกของเขาค่อนข้างรุนแรง หมอก็รีบมาจัดการให้ในทันที
โรงพยาบาลของรัฐไม่ได้เงียบสงบเหมือนกับโรงพยาบาลประจำตระกูลปรัณ แม้ว่าจะเป็นเวลาค่ำแล้ว แต่ห้องฉุกเฉินก็ยังเต็มไปด้วยผู้คน ถัดจากเตียงชั่วคราวไปก็คือฝูงชนที่เดินไปมา
หมอหาเตียงตรงมุมให้เขาเตียงหนึ่ง เขาดึงผ้าม่านกั้นเตียงปิดไว้เล็กน้อย ดราณียืนอยู่ที่ข้างเตียง เห็นเขาปีนขึ้นไป เมื่อหมอเปิดเสื้อเชิ้ตออก ผิวหนังส่วนที่ถูกเผาไหม้ก็แดงจนกลายเป็นเหมือนกุ้งที่ปรุงสุกแล้ว
已经是最新一章了
加载中
