ตอนที่678 ส่งเขากลับบ้าน

ตอนที่678 ส่งเขากลับบ้าน ที่ตำแหน่งตรงกลางหลังนั้นยังหน่อย แค่บวมแดงและเป็นแผลพุพองจำนวนมาก ตรงส่วนบริเวณด้านล่างเอวนั้นดูร้ายแรงที่สุด แผลน้ำร้อนลวกนั้นมีขนาดใหญ่เท่าสามฝ่ามือ ที่ตำแหน่งตรงกลางถึงขนาดมีหนองสีเหลืองและเลือด ดูแย่เอามากๆ เมื่อหมอเห็นเข้ายังรู้สึกประหลาดใจ “มันลวกได้ยังไงครับ ทำไมรุนแรงขนาดนี้” ดราณีรีบตอบ “ตอนไปทานหม้อไฟถูกน้ำซุปในหม้อลวกเอาค่ะ” “ซุปในหม้อรึ” หมอถอนหายใจและส่ายหัว “ถูกซุปในหม้อลวกจนบาดเจ็บได้อย่างไรกัน คุณดูสินี่มันลวกรุนแรงมากนะ ถ้าไม่ดูแลให้ดีอาจจะติดเชื้อก็ได้” ดราณีเห็นเขาเรียกพยาบาลมานางหนึ่ง ให้ไปหยิบขวดยาฆ่าเชื้อมา ยาทิงเจอร์ไอโอดีนสีขาวและสีเหลืองขนาดใหญ่ “อดทนหน่อยนะคะ จะเจ็บนิดหน่อย” ก่อนทำการฆ่าเชื้อ หมอตั้งใจพูดกับชนัยประโยคนี้ ชนัยหันหน้าเข้าหากำแพงและพ่นลมออกมาพร้อมตอบว่า “อื้อ” นึกว่าจะช้าแต่กลับรวดเร็วกว่าที่คิด เพียงวินาทีเดียวจากที่เขาตอบตกลงเท่านั้น หมอก็ราดน้ำเกลือลงบนแผลของเขา ชนัยไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเลยสักนิด แต่กล้ามเนื้อหลังเกร็งขึ้นทันที ในภาวะความตึงเครียดสูง ดราณีมองไปที่กระดูกไหล่ที่ปูดขึ้นมาของเขา เธอไม่รู้ว่าจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้อย่างไร ได้เพียงแต่ยื่นข้อมือของเธอออกไป “ถ้าเจ็บคุณก็บีบมือฉันนะคะ” ข้อมือสีขาวเนียนปรากฏขึ้นในแนวสายตา ชนัยจ้องและจับไปที่มือ แต่เขาไม่ได้ออกแรง แค่เพียงจับเอาไว้เท่านั้น หลังจากฆ่าเชื้อแล้วยังต้องใส่ยาไอโอดีน ผ้าก๊อตสีขาวถูกจุ่มลงในของเหลวสีน้ำตาล หลังจากนั้นก็ถูกกดลงที่ปากแผล ทุกครั้งที่สิ่งนั้นซึมผ่านผิวหนังที่แตก ใจของดราณีก็บีบแน่น ตุ่มพองต้องถูกบีบเค้นออกมาเพื่อให้แผลแห้งถึงจะทายาได้ เธอไม่กล้าดู เธอหันในจ้องที่หน้าของคนที่กำลังใช้คนอดทนอยู่ทางด้านข้าง สิบนาทีหลังจากนั้น การฆ่าเชื้อทุกอย่างก็เสร็จสิ้น เมื่อหมอกำลังจะเตรียมยาให้ ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอีกครั้ง “รบกวนผู้ป่วยอย่างเพิ่งขยับค่ะ ยังไม่ได้ทายา…” “ไม่ต้อง” เขาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เขาก็รีบเอ่ยปากปฏิเสธ “ผมกลับไปจัดการเอง” หมอยังต้องการโน้มน้าวเขาอีกเล็กน้อย อย่างไรก็ตามกว่าที่เขาจะพูดออกมาได้ชนัยก็เปิดผ้าม่านและเดินออกไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเขาไปคว้าเอาชุดผู้ป่วยหลวมๆมาไว้ที่ตัวจากที่ไหน เขาก้าวย่างอย่างรวดเร็ว ดราณีรีบตามมาที่ประตูโรงพยาบาลเพื่อที่จะหยุดคนเอาไว้ “ชนัย!” เธอรีบไปที่บุคคลนั้นและหยุดเขาเอาไว้ “คุณทำอะไรน่ะ ยังไม่ได้ทายานะ จะกลับไปเลยได้อย่างไร!” เทียบกับความวิตกกังวลของเธอแล้ว เจ้าของเรื่องนั้นดูสงบนิ่งมาก “ไม่เป็นไร” เมื่อพูดจบเขาก็ยกมือขึ้นจับไปที่กลางกระหม่อม “ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณ” ดราณียังไม่ยอมแพ้ เธอเข้าไปขวางที่ด้านหน้าเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “ไม่ได้ คุณต้องกลับไปทายา แผลที่ด้านหลังคุณร้ายแรงมาก ถ้าไม่ทายามันอาจจะติดเชื้อ” ชนัยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “บ้านผมมียา” ดราณีไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าเขาหาข้ออ้างเพื่อที่จะหลบเลี่ยง “คุณจะจัดการทายาด้วยตัวเองได้อย่างไร คุณมีตาอยู่ทางด้านหลังหรือยังไง อย่าทำตัวมีปัญหา นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ กลับไปกับฉัน….” ชนัยขมวดคิ้วจ้องมองท่าทีลุกลี้ลุกลนของเธอ หัวใจเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน ตอนนี้เธอพยายามที่จะผลักเขาเข้าไปด้านใน ชนัยดึงมือเธอเอาไว้ “เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าคุณไม่สบายใจก็กลับไปกับผม ผมไม่ได้โกหกคุณจริงๆ” ดราณีเห็นว่าเขาไม่เต็มใจที่จะเข้าไปในโรงพยาบาล นอกจากนั้นเธอก็ยังโมโหอีก ไม่เข้าใจว่าเขาทำเช่นนั้นเพื่ออะไร แต่เธอก็ห่วงว่าเมื่อเขากลับบ้านแล้วจะไม่จัดการกับแผล เธอจึงรับปากโดยไม่ได้คิดอะไรมากมาย “ได้ ฉันจะกลับไปกับคุณ” ใบหน้าของชนัยสงบนิ่ง แต่ใจนั้นเช่นดอกไม้ที่เบ่งบาน เขาเงยหน้าขึ้นและใช้คางชี้ไปที่รถ “ขึ้นรถสิ” ดราณีตกกระไดพลอยโจรกลับบ้านไปกับชนัย เมื่อชนัยขึ้นรถเขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกในทันที แผลนั้นเจ็บมาก ไม่ใส่เสื้อเลยน่าจะดีที่สุด ระหว่างทาง ดราณีใช้โทรศัพท์ของเธอค้นหาร้านขายยาใกล้บ้านของเขา พบว่ามีสองร้านที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าหากมีเรื่องไม่คาดคิดจะได้แก้ปัญหาทัน เธอศึกษาข้อควรระวังในอินเตอร์เน็ต ในนั้นมีหมอเข้ามาตอบ หากว่าระหว่างนั้นมีไข้ควรที่จะรีบไปที่โรงพยาบาล เธอจดจำได้เงียบๆ ในใจคิดว่าคืนนี้ต้องมั่นใจว่าเขาหายดีเธอถึงจะไป ในขณะเดียวกัน เข้าของร้านอาหารก็โทรเข้ามาหาชนัย ชนัยขี้เกียจรับสาย เขาจึงเปิดลำโพงคุย “นายน้อยชนัยครับ ผมเพิ่งจะมาถึงโรงพยาบาล ทำไมถึงหาคุณไม่พบครับ” เจ้าของร้านน้ำเสียงตกใจ พร้อมมีเสียงดังมาจากห้องฉุกเฉิน ชนัยโมโหจนหายใจไม่ทั่วท้อง “ผมจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณถึงจะมา แล้วจะเจอผมได้อย่างไร” “ว่าไงนะ คุณไปแล้วหรอครับ… ขอโทษครับนายน้อยชนัย” เมื่อสักครู่ผมอยู่ที่ร้านจัดการพนักงานสองคนนั้น ตอนนี้ไล่พวกเขาออกไปแล้ว อะไรที่คิดว่าสมควรผมก็ได้จัดการให้แล้ว! ชนัยรู้สึกไม่สบอารมณ์ “ถึงเรื่องนี้จะเป็นความผิดของพนักงาน แต่ว่าก็เป็นความรับผิดชอบของเจ้าของร้านด้วยไม่ใช่รึ” เมื่ออีกฝ่ายได้ยินก็ไม่มีเสียงตอบ ว่าง่ายๆก็คือเขาตกใจจนไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไร ชนัยไม่รีบร้อนกล่าว พูดขึ้นทีละคำ “เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างนี้ ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ” เมื่อพูดแล้ว ดราณีซึ่งนั่งอยู่ที่ด้านข้างก็หันมามองเขา ถึงแม้เธอเองก็คิดว่าเจ้าของร้านไม่รับผิดชอบ แต่เธอก็ไม่ได้คิดลึกซึ้งเท่านี้ ที่แท้มีคนจงใจทำเรื่องนี้อย่างนั้นรึ เมื่อได้ยินเจ้าของร้านก็รีบพูดขึ้น “นายน้อยชนัย ผมจะไปกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน! นี่มัน...นี่มันมีความผิดทางอาญานะครับ!” แน่นอนว่าชนัยรู้ว่าเขามีความผิด แต่ว่าฐาปนัทเจ้าของร้านหม้อไฟคนนี้ เขารู้จักแค่เพียงผิวเผิน เขากำลังเตรียมที่จะเปิดไนต์คลับที่ห่างจากมูตี้คลับเฮาส์ไปสามกิโลเมตร หุ้นส่วนของเขาเป็นนักเคมีคนหนึ่ง ส่วนแบ่งระหว่างพวกเขานั้นฐาปนัทถือหุ้นอยู่เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เปิดไนต์คลับใกล้กับมูตี้คลับเฮาส์ เมื่อข่าวนี้ออกมาก็เพียงพอที่จะเผชิญหน้ากับชนัย ตอนนี้กำลังหาโอกาสอยู่ พอดีที่ได้โอกาส ไม่คิดว่าจะบังเอิญมาเป็นวันนี้ ขนคิ้วชนัยผูกกัน ดวงตาฉายประกายคมชัด “ผิดไม่ผิดต้องดูที่การวางตัวของคุณแล้วล่ะ” ทั้งคู่ก็เป็นนักธุรกิจ ฐาปนัทไม่ใช่คนโง่ เขาทำธุรกิจจัดเลี้ยงในเมืองJมานานหลายปี เป็นคนที่ไว้ใจได้ในแวดวงนี้ แต่สำหรับชนัยและตระกูลธิสกุลแล้ว แต่ข้อนี้ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ครอบครัวของชนัยมองเห็น เมื่อประธานชนัยพบว่าเขามีความคิดเช่นนี้ขึ้นมา เขาปฏิเสธขึ้นมา ท้ายที่สุดแล้วมันไม่เป็นผลดีกับชนัยเลย แต่เขาก็อดที่จะละโมบไม่ได้ เมื่อคิดถึงชื่อเสียงเงินทองขึ้นมา ใจนั้นก็เรียกร้อง ไม่คิดว่าในวันนี้จะในกระทบกระทั่งกับเหล็กร้อน….