已经是第一章了
ตอนที่679 การดูแลในกะดึก
ตอนที่679 การดูแลในกะดึก
ฐาปนัทนิ่งอึ้งไปสักครู่ก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้ง “นายน้อยชนัย ผมรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร เรื่องโครงการใหม่ได้เป็นสิ่งที่ผมจะสามารถตัดสินใจคนเดียวได้ ถูกจะยังไม่ตัดสินใจทำอะไร รอให้แผลคุณหายดีก่อน เราค่อยมาเจรจากัน”
ชนัยไม่อยากจะรีบร้อนบีบบังคับเขา คำใหญ่กินคำเดียวไม่หมด ข้อนี้เขาเข้าใจดี ควรปล่อยให้เขาได้มีโอกาสหายใจ
“ได้ ผมจะรอคุณ”
หลังจากวางสาย เขาเงยหน้าขึ้นมองสายตาหญิงสาวด้านข้างที่เต็มไปด้วยความสงสัย
เขาสะดุด และเปิดปากขึ้นอย่างผ่อนคลาย “ว่าไง”
ดราณีมองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน คำพูดก็ติดขัด “คุณ….”
“คุณอยากพูดอะไรก็พูดออกมาได้ ตอนนี้ผมบาดเจ็บอยู่ทำอะไรคุณไม่ได้”
“...”
ที่จริงก็เป็นเช่นนั้น
ดราณีหายใจเข้าลึก เธอถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณรู้จักเจ้าของร้านคนเมื่อสักครู่หรอคะ”
“ก่อนหน้านี้ไม่รู้จัก”
“แต่ว่าคุณบอกกับเขาว่าจะเจรจากับเขาเรื่องโครงการ”
“ไม่ผิด” ชนัยพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาค่อยอธิบายเรื่องราวต่างๆให้เธอฟังอย่างเป็นขั้นเป็นตอน “พอดีเขามีโครงการที่ผมไม่อนุญาตให้ใครทำทั้งนั้น ประจวบกับเกิดเรื่องนี้ขึ้นทำให้มีโอกาสวางอำนาจใส่เขา”
เดิมทีเขายังคิดว่าจะหาเรื่องฐาปนัทอย่างไร มันเป็นเรื่องทางธุรกิจ ไม่อาจทำให้เด่นชัดได้ เรื่องนี้ทำให้เขาไม่ต้องเปลืองสมองคิดต่อไป
แต่ความคิดเช่นนี้ดราณีกลับไม่เข้าใจ ในความคิดเธอเมื่อเห็นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้เธอก็รู้สึกไม่สบายใจนัก แต่เขากลับเอาการบาดเจ็บของตัวเองเป็นเงื่อนไขการต่อรองกับผู้อื่น
ต้องใจกว้างขนาดไหนถึงทำเรื่องเช่นนี้ได้ เขาจะรู้สึกผิดบ้างไหม
ความสับสนและไม่เข้าใจเขียนขึ้นอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว ชนัยมองออก เขาไม่ได้ต้องการบังคับให้เธอเข้าใจแต่ก็ไม่อยากให้เธอเข้าใจเขาผิด
ดังนั้น เขาจึงอธิบาย “โลกของผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ในเมื่อได้รับบาดเจ็บแล้วทำไมไม่ทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด ทำไมถึงไม่ไขว่คว้าถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเจ็บตัวฟรีๆ”
ดราณีโค้งคำนับ มือทั้งสองที่วางอยู่บนหัวเขาบีบแน่น “แต่ฉันคิดว่าเจ้าของร้านคนนั้นทำอย่างนี้ก็ไม่ถูก…”
ชนัยหัวเราะเบาๆ “ตอนที่ผมอายุเท่าคุณผมก็มักจะตัดสินว่าอะไรถูกอะไรผิด รอให้คุณโตกว่านี้แล้วคุณจะเข้าใจ”
เมื่อดราณีฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่รู้สึกว่าคนคนนี้ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เป็นคนไม่เอาการเอางานเช่นที่เธอคิด เมื่อจริงจังขึ้นมาก็ทำให้คนตกใจในความสามารถ
ไม่นานรถก็ถึงที่วิลล่าของชนัย เธอมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง ดราณีพบว่าตัวเองยังรู้สึกประหม่า
เธอรู้สึกแน่นหน้าอก ก่อนที่จะลงจากรถ ชนัยบอกกับคนขับ “อย่าเพิ่งไป อีกสักพักส่งเธอกลับบ้านด้วย”
“ครับ คุณชนัย”
เมื่อดราณีได้ยินก็แอบถอนหายใจ ในใจก็คิดว่าเขาคงไม่มีเหตุผลเหมือนกับครั้งที่แล้ว
ทั้งสองเข้าไปในวิลล่า ขณะนี้ชนัยไม่ได้มีท่าทีอ่อนแอดังเช่นก่อนหน้านี้ ในที่สุดผู้คนก็หันหลังกลับ เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก
“ทำตัวตามสบาย เหมือนบ้านของคุณเอง”
หลังจากทิ้งประโยคนี้ไว้ ชนัยก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง
ดราณีก็ไม่วางใจ เธอเดินตามเขาขึ้นไป “แผลที่ด้านหลังของคุณจะจัดการยังไงคะ คุณบอกว่าที่บ้านมียาอยู่ใช่ไหม อยู่ตรงไหนคะ”
ชนัยได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วตามมาที่ด้านหลัง ในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแม้ร่างกายจะสบายดี จนกระทั่งเข้าประตูห้องนอน เขาก็เอ่ยปากเตือน “นี่เป็นห้องนอนของผมนะ”
ดราณีเงยหน้ามองไปรอบทุกทิศ และกลืนน้ำลาย “ฉันรู้ ฉันจะทายาให้คุณ ฉันช่วยทาให้เสร็จแล้วฉันก็จะไป”
ชนัยพยักหน้า เขาเดินไปที่ตู้ทางด้านหน้าและหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านสีเงินมายืนให้กับเธอ “อยู่ข้างใน”
หลักจากที่ดราณีเปิดกล่องดูเธอจึงได้พบว่า ยานั้นไม่มีฉลากที่ชัดเจน มีแค่วิธีใช้และคุณสมบัติของยาเท่านั้น ผู้ผลิต รวมถึงสิ่งอื่นๆก็ล้วนไม่มี
“คุณใช้ยาที่ไม่มี อย. หรือนี่”
ชนัยอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ยิ้มขึ้นจนตากลายเป็นเส้น “คำพูดนี้ของเธอถ้าปรัณได้ยินคงจะกระอักเลือดแน่”
ดราณีขมวดคิ้ว”ฉันไม่ได้พูดเล่นนะคะ”
“วางใจเถอะ ยานี้เป็นยาที่โรงพยาบาลตระกูลปรัณจัดทำขึ้นเป็นพิเศษ ไม่มีจำหน่ายที่ไหน เมื่อสักครู่ที่ผมไม่ทายาที่โรงพยาบาลเพราะกลัวยาจะไม่มีประสิทธิภาพ จะทำให้กลายเป็นแผลเป็น ใช้สิ่งนี้ดีกว่าเยอะ” ชนัยมองเธออย่างยิ้มๆ “ตอนนี้ทายาให้ผมอย่างสบายใจได้รึยัง”
ดราณีจึงหยิบหลอดยาขึ้นมาและชี้ไปที่เตียง “คุณขึ้นไปนอนสิ”
ชนัยทำตามแต่โดยดี เขาหันแผ่นหลังให้กับเธอ “เบาหน่อยนะ ผมกลัวเจ็บ”
ดราณีอมยิ้มและกำยาฆ่าเชื้อเอาไว้ในมือ เธอหยิบสำลีป้ายไปที่เนื้อครีมและบรรจงทาลงทั่วหลังเขาอย่างระมัดระวัง
เมื่อถึงผิวหนังตรงช่วงใต้เอว เมื่อเธอลงมือก็ได้ยินเสียงเขากระซิบ “ไอ้หยา เจ็บ เจ็บ.. “
เธอตกใจคิดว่าตัวเองออกแรงเยอะเกินไป เธอจึงรีบหดข้อมือกลับเข้ามา “เจ็บมากหรอคะ”
“อื้อ อีกนิดเดียวผมก็จะระเบิดแล้ว”
“ค่ะ อดทนอีกนิดนะคะ ฉันพยายามเบามือแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงเธอตื่นเต้น ด้านที่เธอมองไม่เห็น ชนัยก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เอาล่ะ คุณเบามือหน่อยแล้วกัน”
ดราณีช่วยลงยาให้เขาอีกครั้ง เมื่อสำลีที่แตะไปที่แผลกำลังจะถูกยกออกไป
เธอทำการละเลงบาไปที่แผ่นหลังในคราวเดียว
ถึงแม้ชนัยจะโอดโอยเจ็บบ้างเป็นครั้งคราว แต่ทุกครั้งที่ได้ยินเธอใจหายไปด้วย
เมื่อไปถึงจุดลงยาแห่งสุดท้าย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แขนเธอชาเล็กน้อย “คุณอย่าเพิ่งลุกขึ้นนะคะ รอให้แผลแห้งก่อนค่อยลงจากเตียง”
ดราณีเมื่อพูดไปมือก็หยิบกระดาษแข็งมา เธอค่อยๆพัดไปที่หลังของเขา นี่จะช่วยเร่งให้ยาแห้งเร็วยิ่งขึ้น
ชนัยไม่เคยคิดมาก่อนว่าการบาดเจ็บจะทำให้มีความสุขได้ เขาได้รับการปรนนิบัติดูแลจากเธอทุกขึ้นทุกตอนอย่างใส่ใจจนปลอดภัย
จนสุดท้ายเธอปิดปากแผลเพื่อป้องกันการติดเชื้อทางอากาศ ใจชนัยรู้สึกผิดหวังบ้างเล็กน้อย
เสร็จแล้วหรอ
กว่าที่ชนัยจะเปลี่ยนชุดนอนเสร็จก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว เขามองผู้หญิงร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงโซฟา “ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ คาดว่าหลายวันนี้คงจะไม่ได้ไปหาคุณ รอให้แผลหายเสียก่อน”
ดราณีมองไปที่ชายคนนั้น เธอลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยปาก “ฉันจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย รอให้คุณหลับฉันค่อยไปค่ะ”
เมื่อได้ยินความคิดของเธอที่อยากจะอยู่ต่อ ชนัยรู้สึกคาดไม่ถึง เขารู้สึกปลื้มปริ่มแต่ก็เริ่มจะสงสัย “ดราณี วันนี้คุณผิดปกติมาก”
ปกติแล้วทัศนคติที่เธอมีต่อเขา มักจะเป็นการพยายามตีตัวออกห่าง แต่การเปลี่ยนแปลงในวันนี้ดูเหมือนจะยิ่งใหญ่นัก
“....”
เมื่อได้ยิน ดราณีก็เงียบไปพักหนึ่ง โดยปกติแล้วทัศนคติที่เธอมีต่อเขามันเลวร้ายเพียงใด ถึงทำให้เขามีสมมติฐานเช่นนี้
“เมื่อสักครู่ฉันเช็คดูในอินเตอร์เน็ต บอกว่ากลางคืนอาจจะมีไข้ได้ หากว่าคุณมีไข้จะต้องรีบไปโรงพยาบาล”
เมื่อชนัยฟังจบก็ทำเสียงล้อเลียน “คุณนี่จริงๆเลย”
เธอต้องการอยู่ต่อ เขาขอร้องก็ไม่ได้ แต่...เขามองออกไปเห็นคนขับรถที่รออยู่นอกหน้าต่าง เขาคิดอย่างรอบคอบ “ถ้าคุณไม่ไปซะตั้งแต่ตอนนี้ อีกสักพักคนขับรถกลับไปคุณก็ไปไม่ได้แล้วนะ”
已经是最新一章了
加载中
