ตอนที่680 อยู่ต่อเป็นเพื่อนเขา

ตอนที่680 อยู่ต่อเป็นเพื่อนเขา ดราณีต้องการอยู่เป็นเพื่อนเขาอีกสักพัก แต่เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะอยู่ทั้งคืน “คุณให้เขารอฉันอีกสักหน่อยไม่ได้หรือคะ” ชนัยยกมือขึ้นชี้นาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง “ห้าทุ่มแล้ว คนอื่นไม่ต้องนอนหรือยังไง” ดราณีไม่พูดอะไร อีกอย่าง ก็ไม่สามารถที่จะให้คนขับรถรออยู่ตลอดได้ แบบนั้นก็คงไม่ดี ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไปตอนนี้ แต่ถ้าเขามีไข้ตอนกลางคืนล่ะ แถวนี้ก็เป็นย่านคนรวย ไม่มีโรงพยาบาลเลย คนขับรถก็ไปแล้ว เขาอยู่คนเดียวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่ ในทันใดนั้น ใบหน้าอันสลดของชายคนนั้นที่รออยู่เพียงลำพังที่หน้าบ้านก็ปรากฎขึ้นในใจของเธอ คิ้วของเธอขมวดแน่น มีการต่อสู้ทางความคิดอย่างรุนแรง จะไปหรือว่าอยู่ เรื่องนี้เป็นปัญหาที่ต้องคิดหนักจริงๆ เมื่อชนัยรออีกสักพักเห็นว่าเธอไม่พูดจา ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยปากในเวลาที่เหมาะสม “ถ้าคุณอยากไปก็ไปเถอะ ผมอยู่คนเดียวจนชินแล้ว ถ้าตอนกลางคืนมีไข้ก็ไม่เป็นไร รอให้เช้าแล้วค่อยไปโรงพยาบาลก็ได้” “ไปวันรุ่งขึ้นก็ไม่ทันแล้วค่ะ” เมื่อดราณีฟังแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดร้อนใจ “คุณอายุขนาดนี้ทำไมไม่มีสามัญสำนึกเลยนะ เป็นไข้ทั้งคืนก็ขาดน้ำพอดี และถ้ามีไข้ก็แปลว่ามีการอักเสบอย่างแน่นอน ไม่ได้เหมือนการเป็นไข้ทั่วไป” ชนัยยักไหล่ แบมืออย่างเสียไม่ได้ “ผมอยู่คนเดียวจะทำไงได้” ดราณีไม่เข้าใจคนคนนี้เลยแม้แต่น้อย เธอกัดกรามและลุกขึ้นจากโซฟา “ช่างเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว รอพรุ่งนี้เช้าฉันค่อยไป” ชนัยมองดูผู้หญิงตัวเล็กๆที่สูงเพียงไหล่ของเขา แววตาสีน้ำตาเฮเซลนัทสะท้อนภาพลักษณ์ของเธอ ในใจมีความรู้สึกแปลกๆ “คุณไม่กลัวหรอ ทำไมถึงยังอยู่ล่ะ” ดราณีคิดถึงฉากในห้องส่วนตัวก่อนหน้านี้ และพูดขึ้นมาอย่างเงอะงะ “คุณปกป้องฉันถึงต้องได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ฉันจะไม่ดูแลคุณได้อย่างไร…” ชนัยเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้ว “ทำไม สงสารผมเรอะ” ดราณีไม่พูด คนคนนั้นจึงพูดต่อไป “การบาดเจ็บครั้งนี้ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับผม ถ้าหากว่าคุณทำไปเพราะว่าสงสารผมล่ะก็ไม่ต้อง ผมชินแล้ว” เมื่อเห็นชายคนนั้นมีท่าทีไม่พอใจ ไม่รู้ทำไม จริงๆแล้วเธอพอว่าภายใต้ใบหน้าอันแข็งแกร่งกลับซ่อนไว้ซึ่งความอ่อนแอ ดราณีเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ “ใครสงสารคุณ ฉันแค่รู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเหลือฉัน” ในที่สุดน้ำซุปหม้อใหญ่นั้น เขาแทบจะมาเอาทั้งตัวมาบังให้เธอไว้ในทันที ไม่มีความลังเลแม้สักวินาที กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าหากเป็นคนอื่นแล้ว ก็อาจจะไม่ได้เห็นความกล้าหาญเช่นนี้ นี่แตกต่างจากการมอบเครื่องเพชรให้เธอ นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นต่อร่างกาย ก่อนหน้านี้ชนัยบอกว่าชอบเธอมาตลอด เธอคิดว่าเขาเพียงแค่หยอกเล่น ไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างอื่น แต่วันนี้พฤติกรรมของเขาทำให้เธอรู้สึกเปลี่ยนไป บางทีชนัยอาจจะชอบเธอจริงๆก็ได้ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงต้องทำเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกช้าต่อความรู้สึกของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้รู้สึก วันนี้ชนัยทำเรื่องเช่นนี้ได้ หัวใจของเธอให้คะแนนเต็ม เรื่องของใจควรได้รับการปฏิบัติอย่างจริงจัง เขาปกป้องเธอจากน้ำร้อน เธอไม่อาจปล่อยทิ้งเขาไว้ในบ้านคนเดียวได้ ชนันดูเหมือนจะไม่พอใจและทำเสียงเย้ยหยัน ความเป็นจริงใจได้กลายเป็นสระน้ำที่ทอดยาว “นับว่ายังมีมโนธรรมอยู่บาง” ดราณีไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อไป “คุณอยากทานอะไรไหมคะ หิวรึเปล่า” วันนี้พอกำลังจะตั้งหม้อไฟก็เกิดเรื่องขึ้น ยังดีที่เธอได้ทานอะไรที่โรงเรียนมาบ้าง เขาซะอีกที่หิ้วท้องรอเธอ เมื่อเธอเตือนสติขึ้นมา ชนัยก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที “คุณทำอะไรเป็นล่ะ” “อาหารบ้านๆธรรมดาฉันทำเป็นทั้งนั้น แต่ว่าตอนนี้แผลคุณยังไม่หายดี คุณทานได้แต่บะหมีเท่านั้นล่ะ” “ช่างเถอะ งั้นไม่กินแล้วกัน” เมื่อในหัวชนัยคิดถึงบะหมี่ขาวขึ้นมา เขาก็รู้สึกไม่อยากอาหาร “คุณมาอยู่คุยเป็นเพื่อนผมดีกว่า” ดราณีเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียง เธอยื่นมือออกไปปรับแสงหัวเตียงให้มืดที่สุด และมองดูชายคนนั้นที่คว่ำอยู่บนหมอน ครั้งที่แล้วเขายังพยายามทำไม่ดีกับเธอในห้องนี้ แต่ครั้งนี้เขาได้แต่นอนกอดหมอนเท่านั้น ความแตกต่างนี้ทำให้เธอรู้สึกสนุกสนานขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยล้าเกินไป ชนัยเมื่อหัวถึงหมอน เขาก็รู้สึกง่วงขึ้นมา เขามองไปที่หญิงสาวตัวเล็กๆที่นั่งข้างๆเขา พวกเขาไม่ได้พูดอะไรที่ใกล้ชิดสนิทสนม แต่เขารู้สึกว่าเขาได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้ว เขาชอบดราณีเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่รีบร้อนขนาดนี้ เพื่อปกป้องคนอื่นถึงกับทำให้หลังตัวเองเกือบจะพัง “ดราณี คุณชอบผู้ชายแบบไหน” ในสภาพอากาศที่เงียบสงบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอันดังขึ้น เขาตกใจ มีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ “คุณยังมีกะใจที่จะเป็นห่วงเรื่องฉัน เป็นห่วงบาดแผลตัวเองดีกว่า” “ผมถามคุณนะ” ชนัยยังไม่ยอมแพ้ เขายังพยายามถามซอกแซกถึงที่มา “คุณอย่าพูดเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจสิ ถ้าไม่อย่างนั้นผมว่าแผลผมคงจะแย่แน่ๆ” นี่เป็นข้ออ้าง...หมดพละกำลังที่จะปฏิเสธคนคนนี้จริงๆ ได้ เพราะเห็นแก่ที่เขาต้องเจ็บตัวเพราะเธอ เธอจะตอบเขาสองคำ ดราณีคิดถึงคนในอุดมคติของเธอ “ฉันชอบผิวขาวนิดหน่อย ผู้ชายที่แลดูสะอาด ไม่พูดมากเกินไป ฉลาด รับผิดชอบ” เมื่อชนัยได้ฟัง “คุณสมบัติที่คุณว่ามา ผมมีทั้งหมดนะ” “...” เขามีรึ อารมณ์ก็ร้อน แถมยังพูดไม่หยุด มีตรงไหนตรงบ้าง ชนัยมองความคิดเธอออก เขาจึงถามออกมาอย่างตรงไปตรงมา “คุณคิดว่าผมไม่คุณสมบัติใช่หรือไม่” ดราณีอยากตอบว่าใช่ แต่เห็นว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ป่วย ควรจะดีต่อเขาหน่อย “ไม่เชิง เพียงแต่ว่าคุณไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ” “ทำไม ผมมีอะไรไม่ดี” คำพูดนี้เป็นเหมือนการลงโทษ แต่ก่อนเคยล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น ตอนนี้เป็นตัวเองที่ถูกล้อเล่นแทน “ก็ไม่ใช่ไม่ดี แต่ฉันคิดว่าเราอยู่คนละโลกกัน” ไม่ง่ายนักที่จะมีโอกาสนั่งพูดเรื่องในใจกันเงียบๆ ดราณีนั้นจริงใจมาก “คุณอายุมากกว่าฉันตั้งเยอะ อีกทั้งอาชีพและภูมิหลังของคุณก็แตกต่างจากฉันโดยสิ้นเชิง เรามีหลายอย่างที่แตกต่างกันเหลือเกิน” “นี่เป็นข้อแก้ตัว” ชนัยกลับไม่คิดเช่นนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ จะมีปัญหาแบ่งชนชั้นกันที่ไหน เขายิ่งคิดก็ยิ่งไม่ชอบใจ “ดราณี คุณเกลียดคนรวยใช่หรือไม่” “คุณคิดดูสิ นี่เป็นจุดที่พวกเราแตกต่างกันมากที่สุด ฉันพูดกับคุณอย่างจริงจัง แต่คุณกลับคิดว่าฉันมีอคติกับคุณ” “...” ได้ ชอบทำให้คนรำคาญใจ ดี ดีมากๆ ชนัยจ้องเธออย่างโมโห “ผมไม่ควรจะบังให้คุณเลยจริงๆ ให้คุณได้รู้รสชาตว่านายทุนที่โหดเหี้ยมมันเป็นเช่นไร”