ตอนที่681 คุณก็ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรกับผมเลย

ตอนที่681 คุณก็ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรกับผมเลย เมื่อดราณีเห็นว่าเขาโกรธ ในใจก็รู้สึกเกรงใจ จะอย่างไรเสียวันนี้เขาก็ได้รับบาดเจ็บก็เพราะเธอ และอีกอย่างเขาก็ชอบเธอจริงๆ เธอพูดอย่างนี้จะไปทำลายอีโก้ของเขาหรือเปล่า เมื่อคิดเช่นนี้เธอจึงต้องการที่จะพลิกเกมส์ ถึงจะไม่ได้พูดจาหวานหู คิดแล้วเธอก็เดินไปที่ตู้กดน้ำเพื่อกดน้ำร้อนมาวางไว้ที่หัวเตียง “ดื่มน้ำสักหน่อยไหมคะ” “ไม่ดื่ม” เสียงนั้น เย็นชามาก ดราณีรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังโอ๋เด็กน้อยอยู่ เธอแอบถอนหายใจเงียบๆ “ก็ได้ คราวจริงแล้วคุณก็ไม่เลว ฉันไม่ควรว่าคุณแบบนี้” ใครจะรู้ว่าบุคคลนี้ยังไม่ชื่นชมอีก “เสแสร้งทำเป็นขอโทษ ผมไม่ต้องการ” ดราณีไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร เธอทำอะไรไม่ถูกจึงยิ้มและถามเขา “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าอย่างไร” ชนัยไม่ต้องการเสียค่ำคืนที่แสนวิเศษคืนนี้ไป ดีไม่ดีจะทำให้คนหนีกลับบ้านไป ในเมื่อเขาจ่ายไปแพงขนาดนี้ สุดท้ายทำไปเพื่อโกรธเธอก็คงไม่ใช่ ดังนั้น ชายคนนั้นจึงยืดตัวขึ้น และใช้สายตาส่งสัญญาณไปที่เธอ “คุณป้อนน้ำผมสิ” ความต้องการ ความหยิ่งผยอง โทนเสียง หยิ่งผยองมาก ดราณีจะไม่ใส่ใจเขาในเรื่องนี้ ในความได้คืบจะเอาศอก “ชนัย! อย่ามากเกินไปนะ!” “ผมมากเกินไปอย่างไร หลังผมโดนน้ำร้อนลวกอย่างนี้ ดีไม่ดีจะเป็นแผลเป็น วันหลังไม่สามารถเพาะกายได้ อาจจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอา ผมขอแค่นี้ไม่ได้หรือยังไง” ดราณีเหลือบมองไปที่แก้วซึ่งวางอยู่บนหัวเตียง เธอคิดว่าแค่หยิบแก้วขึ้นมาดื่มสักคำก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอก ขนาดหลังโดนลวกขนาดนี้ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย ช่างเถอะ ไม่อยากจะเถียงกับเขาอีก ดังนั้น เธอจึงหยิบและยื่นให้ชายคนนั้น “ดื่มสิ” ชนัยไม่ขยับหัว “ไม่พอ!” ดราณีขยับเข้าไปด้านหน้าอีกนิด และกดขอบถ้วยเข้ากับริมฝีปากของเขา “แล้วอย่างนี้ล่ะ” น้ำอุ่นอยู่ในปาก เธอกะอุณหภูมิมาให้พอดีแล้ว ไม่ร้อนหรือว่าเย็นจนเกินไป ชนัยไม่ได้รีบดื่ม เขายกมือขึ้นและประกบมือของเขาบนฝ่ามือน้อยๆของเธอ พร้อมกับถ้วยน้ำชา เขาโค้งหัวลงและดื่มไปอีกคำ น้ำครึ่งแก้ว ดื่มหมดภายในลมหายใจเดียว ดราณีมองไปที่ปริมาณน้ำ ขณะที่กำลังต้องการที่จะปล่อยมือออก ไม่คาดคิดว่าคนๆนั้นก็กำแน่นไม่ยอมปล่อยมือ “คุณ คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยสิฉันจะวางแก้ว…” ชนัยไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเท่านั้น เขายังดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด เดิมที่ดราณีก็โน้มตัวอยู่ เมื่อโดนเขาดึงจึงเสียการทรงตัว ล้มลงในอ้อมอกของเขา ระหว่างที่ตื่นตระหนก เธอเอื้อมมือไปคร่อมทั้งสองข้างของร่างเขาอย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าถ้าหากกดลงไปที่ตัวเขาโดยตรงจะทำให้เขาเจ็บแผล ชนัยไม่ได้สนใจอะไร เขายกมือขึ้นโอบเอวของเธอ เอาหัวแทรกเข้าไปอยู่บริเวณคอของเธอ เขาหายใจเข้าลึกๆ สูดดมความหอมจากกลิ่นจากหน้าอกเธอ ดราณีตกตะลึง แต่เธอก็ไม่กล้าออกแรงดิ้น “ชนัย! คุณอย่าล้อเล่นสิ เมื่อครู่ถ้าฉันไม่ได้ทรงตัวดีๆ คนที่เจ็บตอนนี้อาจจะเป็นคุณก็ได้!” “ไม่เป็นไร ถึงเจ็บผมก็ไม่ปล่อย” “คุณ!” ดราณีโกรธมากจนไม่รู้จะว่าอย่างไร “คุณมันคนขี้โกง!” “ใช่ ผมเป็น ผมเป็นคนขี้โกงที่ไม่ต้องการปล่อยคุณไป” ชนัยโอบกอดเธอจากด้านข้างเช่นนี้ไม่ยอมปล่อย “ดราณี คุณว่าทำไมผมถึงชอบคุณ” ดราณีหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ใช่แล้ว ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน คุณชอบฉันตรงไหนคะ” เมื่อคำพูดจบลง ตั้งนานก็ไม่ได้ยินคนคนนั้นพูดอะไร เมื่อดราณีคิดว่าเธอถูกมัดมือชกและไม่มีอะไรที่จะพูด หูเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจแว่วมา “โดยทั่วไปแล้วเธอค่อนดูดี ดูดีทำให้น่ารักดี เห็นได้ชัดว่าคุณเต็มไปด้วยพลังบวก” ชีวิตของเขาเป็นสีเทาครึ่งหนึ่งและสีขาวครึ่งหนึ่ง มีสีสันน้อยมาก เฉพาะเวลาที่อยู่กับพี่น้องเท่านั้นที่เขาจะผ่อนคลายหน่อย เมื่อได้รู้จักกับดราณี ชนัยถึงได้รู้ว่าตัวเขาเองก็เป็นคนอารมณ์ดีอยู่เหมือนกัน เขาใช้ชีวิตอยู่กับหน้ากากนานเกินไป จู่ๆก็มีคนทำให้เขาถอดหน้ากากนั้นและผ่อนคลายได้ เขาคงจะอดหวั่นไหวไม่ได้ ดราณีคิดว่าเขาจะต้องพูดประชดเหน็บแนมเธออย่างแน่นอน เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาจริงจังเช่นนี้ ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร แต่อัตราการเต้นของหัวใจก็เร็วขึ้น เธอได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจที่สะท้อนอยู่ในหูอย่างชัดเจน นอกจากเธอแล้ว ชนัยเองก็ได้ยินเช่นกัน ระห่างระหว่างพวกเขานั้นใกล้น้อยมาก จะไม่ได้ยินนั้นเป็นไปไม่ได้ ชนัยพูดอย่างหน้าตาเฉย “ดูเหมือนว่าจริงๆแล้วก็ไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมนะ” ดราณีรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้า ไฟกำลังลุกโชนบนใบหน้า บุคคลนี้เมื่อเอ่ยปากพูดก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ตรงไปตรงมามาก…. แต่คำพูดของชนัยนั้นก็ทำให้เธอต้องกลับมาคิดทบทวน ทำไมเขาถึงพูดเช่นนี้ หัวใจเธอเต้นรัวมาก...ยากที่จะเป็นไปได้ เขาเอาจริงหรอนี่ ในระหว่างที่ความคิดกำลังพลุ่งพล่านอยู่นั้น ดราณีก็ตกใจตัวเอง ที่รีบส่ายหัวปฏิเสธ เป็นไปไม่ได้ เธอกับชนัยเป็นไปไม่ได้ “ดราณี ลองคิดดูว่าถ้าคุณไม่เห็นผมซะหลายวัน จะรู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไปไหม” เขาไม่รอให้เธอสงบสติอารมณ์ ชนัยก็พูดต่อไป สาบานได้ว่าต้องทำให้ใจเธอว้าวุ่น “ฉันก็ไม่เป็นไรเสียหน่อย” “ไม่หรอก ผมต้องจับให้ได้ ถ้าหากว่าเป็นเวลาหนึ่งเดือนล่ะ ถ้าอาการบาดเจ็บนี้ล่าช้าไปอีกหนึ่งสัปดาห์ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่คุ้มแล้วล่ะ” หลังจากพูดจบ ตาของชายคนนั้นก็เป็นประกายและพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ การบาดเจ็บนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไร พรุ่งนี้หลังคุณเลิกเรียนผมก็จะรีบไปหาคุณ เราไปทานข้าวด้วยกัน” “คุณบ้าไปแล้วหรอ!” ดราณีเป็นกังวลเมื่อได้ยิน “ตอนนี้คุณเป็นอย่างนี้จะมาหาฉันได้อย่างไร ขับรถก็ต้องพิงหลัง อาจจะทำให้ติดเชื้อก็ได้!” สำหรับเธอ ทุกอย่างนั้นเป็นเรื่องเล็ก สุขภาพร่างกายนั้นสำคัญที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ เธอจึงอยากให้เขารีบหายดี ในใจก็รู้สึกผิด แต่ว่าเมื่อเธอเห็นเขาไม่สนใจดูแลตัวเอง ดราณีก็รู้สึกโกรธ “คุณเป็นอย่างนี้ทางที่ดีควรที่จะอยู่บ้าน ไม่ควรออกไปไหน” “ผมไม่ไปทำงานก็ได้ แต่ไปทานข้าวกับคุณไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” เมื่อเห็นว่าเขาพูดยังไงก็ไม่ฟัง เมื่อเป็นเช่นนี้ การไร้สิ้นอำนาจนี้ทำให้ดราณีเกือบจะหมดความอดทน “ครั้งนี้คุณฟังฉันหน่อยได้ไหมคะ” “เรื่องอื่นฟังคุณได้ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ นอกเสียจากว่าคุณจะขยายเวลาการคบกับผม” ชนัยเวิ่นเว้อจนในที่สุดก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ดราณีเม้มริมฝีปาก เรื่องนี้มีกฎอย่างเคร่งครัด “ตกลงกันว่าหนึ่งเดือนก็คือหนึ่งเดือน คุณบอกว่าจะไม่กลับคำไง….” “ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมพูดได้อย่างไร ถ้าหากรู้ล่ะก็ ผมจะไม่พูดเช่นนั้น”