ตอนที่682 ผมจริงจังกับคุณ

ตอนที่682 ผมจริงจังกับคุณ “...” ดราณีไม่อยากจะตกปากรับคำกับเขาอย่างง่ายดาย มีหนึ่งก็ย่อมจะมีสอง ขยายแบบนี้ออกไปเรื่อยๆ คราวหน้าก็จะเรื่องมายืดเวลาออกไปอีก ความตั้งใจเดิมของเธอก็คือการยุติความสัมพันธ์ระหว่างเธอและชนัยให้เร็วที่สุด ไม่ใช่จะทำซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกลายเป็นพัวพันกันยุ่งเหยิง แต่เมื่อคิดว่าเขายืดเวลาออกไปก็เพราะตัวเธอเอง เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ ทันใดนั้นดราณีกู้รู้สึกว่าหากคนที่ถูกน้ำร้อนลวกนั้นก็คือเธอ อย่างน้อยก็ไม่ต้องลำบากเท่าไร แค่เอาตัวอยู่บนเตาผิงแล้วก็ปิ้งเสียเลย “ชนัย ฉันไม่อยากให้คุณมาหาฉัน ฉันคิดแล้วก็จะไม่มีความสุข พวกเราจะทะเลาะและเถียงกัน แบบนั้นมันจะดีตรงไหนล่ะคะ” เธอพยายามพูดเหตุผลกับเขา แต่ชนัยได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว “ในเวลาปกติคุณก็ไม่ต้องการเจอผม ไม่เป็นไร ผมชินแล้วแล้วล่ะ” ดราณีไม่มีทางเลือก เธอทั้งโกรธทั้งวิตกกังวล ในที่สุดเขาก็ปากไวพูดขึ้น “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ที่บ้าน ฉันจะมาหาคุณเองดีไหม” ใจจริงแล้วชนัยก็กำลังรอคำนี้อยู่ หลังจากที่ได้ยินแล้วหัวใจก็ผลิบาน แต่ใบหน้าก็ยังต้องแสดงอาการสงบนิ่งเอาไว้ “คุณมาหาผมรึ แน่นอน” ราวกับว่ากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ ในตอนท้ายเขาทิ้งท้ายเพิ่มไว้อีกประโยคหนึ่ง “ผมบอกคุณได้เลย ถ้าคุณหลอกผม ผมก็จะไปหาคุณได้เหมือนเดิม” ดราณีปากไว้ไปหน่อย เมื่อพูดจบแล้วก็รู้สึกเสียใจ แต่คิดว่าเขาต้องการถ่วงเวลาการรักษาร่างกายเพื่อที่จะให้เธอไปหา เธอก็ลังเลและกัดฟัน “คุณคิดว่าฉันเป็นเหมือนคุณหรือยังไง ฉันรักษาคำพูดค่ะ” “โอเค” ชนัยพยักหน้า “พรุ่งนี้คุณก็ต้องมา ถ้าวันไหนผมไม่ได้เจอผมก็จะไม่สบายใจ” “...พรุ่งนี้ฉันมีเรียน” “ผมมีตารางสอนของคุณ ผมจะให้คนขับรถไปรอรับคุณ รอให้คุณเลิกเรียนก็รับคุณมาที่นี่ได้เลย” “...??” ดราณีมึนงง “คุณมีตารางสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ชนัยไม่อยากพูดถึงจึงทำเสียงเย้ยหยันขึ้น “แค่ผมอยากได้ อย่าว่าแต่ตารางสอนเลย โทรศัพท์มือถือคุณผมก็แอบฟังได้” ใช่แล้ว คุณลืมไปได้อย่างไรกัน ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป เขามีอำนาจและอิทธิพล แค่อยากได้ตารางสอนของเธอนั้นง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ก่อนหน้านี้ดราณีรู้สึกรำคาญกับพฤติกรรมสอดรู้สอดเห็นของเขา แต่หลังจากที่คบกันมานานเธอก็รู้สึกชิน เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เขาแค่อยากทำความเข้าใจเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอเลย ในคืนที่มืดมิด ดราณีกลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด เธอนอนไม่หลับเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็เห็นชายคนนั้นนอนอยู่ข้างๆเธอ หลังจากที่พยายามและไม่เป็นผลอยู่สองสามครั้ง เธอก็ยอมแพ้ง่ายๆ ร่างกายเธอนิ่งสงบลง ผ่านแสงสลัวยังคงมองเห็นเปลือกตาที่เปิดอยู่เล็กน้อยของชายคนนั้น เธอรู้ว่าคนที่อยู่ด้านข้างนั้นก็ไม่ได้นอน บางทีมันก็น่าเบื่อ อาจจะเป็นอย่างอื่น ทันใดนั้นดราณีก็คิดอยากที่จะชวนเขาคุยขึ้นมา “คุณเรียนจบมหาวิทยาลัยจากที่ไหนคะ” ชนัยกำลังคิดว่าจะให้ใครมาเป็นประธานตัวแทนการประชุมในวันรุ่งขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแว่วมาที่ข้างหู เขารู้สึกเสียสมาธิ “มหาวิทยาลัยรึ” “ใช่ค่ะ คุณเรียนที่ไหนคะ” “โรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย” ชนัยโพล่งชื่อมหาวิทยาลัยที่ฟังดูน่ากลัวออกมา “ถามทำไม” เดิมทีดราณีคิดว่าชนัยผู้ชายคนนี้ แต่เล็กคงไม่ค่อยชอบเรียนหนังสือ ได้แต่ตั้งตารอคอยที่จะสืบทอดการเป็นลูกชายของครอบครัวที่มีเงินมีธุรกิจ ซึ่งจะว่าไปแล้วอิทธิพลของตระกูลชนัยก็เป็นที่ประจักษ์ต่อทุกคน ในใจของเธอคิด ว่าผู้ที่มีการศึกษาระดับสูงทำไมถึงเลือกเดินทางนี้ อย่างไรก็ตามจินตนาการของเธอก็พังทลายลง โรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย โรงเรียนอันทรงเกียรติที่ติดอันดับทั่วโลก โรงเรียนได้ปลูกฝังคนดังมาหลายต่อหลายคน หลักสูตรบริหารธุรกิจที่มีชื่อเสียงในสารธารณชนก็ล้วนมาจากโรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย แต่ว่าชายคนนี้เมื่อสักครู่พูดว่าอะไรนะ เขาจบการศึกษามาจากโรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียใช่หรือไม่ ดราณีรู้สึกประหลาดใจจนไม่อยากจะเชื่อ เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอีกครั้ง “คุณ….พูดจริงรึ” ชนัยยิ้มอย่างเบาๆ “ผมต้องโกหกคุณด้วยรึ หรือว่าจะต้องเอาประกาศนียบัตรการจบการศึกษามาให้คุณดู คุณถึงจะเชื่อ” เมื่อพูดแล้ว เขาก็ทำท่าพลิกตัวเหมือนจะลุกขึ้น ดราณีคว้าแขนของเขาไว้และพูดเบา เบามาก “ไม่ ไม่ต้อง ฉันเชื่อค่ะ” เขาไม่น่าจะโกหกเรื่องนี้ พูดให้ชัดเจนก็คือเขาไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหกเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยคนระดับหัวกะทิก็ตาม… ทันทีที่ดราณีรู้ตัวว่าเธอมองชนัยผิดไปมาก ดังนั้นข้อได้เปรียบเดียวที่เธอมีตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว… ผู้ชายคนนี้ดีกว่าที่เธอคิดจริงๆ แม้ว่าการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่ดีจะไม่ใช่ตัวตัดสินว่าใครเป็นคนดี มีคุณธรรมสูงส่ง แต่โรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียไม่ใช่โรงเรียนทั่วไป ความจริงแล้วคนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปเรียนได้ “คุณสอบเข้าด้วยตัวเองรึ” “นี่โรงเรียนวอร์ตันนะไม่ใช่โรงเรียนทั่วไป” “คุณได้รับมอบประกาศนียบัตรและใบปริญญาหนังสือรับรองการศึกษามารึเปล่า” เมื่อชนัยได้ยินคำถามเป็นชุดจากผู้หญิงตัวเล็กๆ ถึงจะรู้สึกปวดหัวหน่อยๆแต่ก็ช่วยไม่ได้ “ต้องการให้บอกว่าผมใช้เส้นสายใช่หรือไม่ ตัวผมเองไม่มีความสามารถอะไรเลย คุณถึงจะเชื่อใช่ไหม” “...” ชนัยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขานอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงที่เขาชอบทั้งคืน เรื่องที่คุยกันกลับเป็นเรื่องการเรียน อย่าพูดถึงคนอื่นเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังดูถูกตัวเอง แย่จัง มันแย่มากจริงๆ เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ชนัยก็ต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย “ผมเรียนจบมาจะเป็นสิบปีแล้ว แทนที่จะคุยกันเรื่องนี้ ทำไมไม่คุยเรื่องที่ว่าคุณอยู่มายี่สิบกว่าปีทำไมถึงยังไม่เคยมีแฟนจะดีกว่า” “...ฉันยังอายุไม่ถึงยี่สิบนะ” “ได้ งั้นก็สิบเก้าปี” ดราณีรู้สึกอายเล็กน้อยที่ถูกถามเช่นนี้ แต่เธอก็ยังคงตอบเขาอย่างจริงจัง “ฉันยังไม่เจอคนที่ชอบ” “เธอไม่เคยคบแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าชอบหรือไม่ชอบ” สาวน้อยร่างเล็กส่ายหัวอย่างจริงจัง “ฉันต้องแน่ใจจริงๆก่อนว่าชอบถึงจะคบ ไม่อย่างนั้นจะไม่เป็นการรับผิดชอบต่อผู้อื่น” ชนัยรู้สึกไม่เห็นด้วย “ไม่เริ่มคุณก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตัวเองชอบหรือไม่ ความรู้สึกจะรับรู้ได้เมื่อสัมผัสมันเท่านั้น แค่อาศัยความคิดคุณจะรู้อะไรได้อย่างไร เสียดายความหน้าตาดีของคุณ ความคิดช่างหัวโบราณ” ดราณีแสยะยิ้ม เธอไม่เห็นเด้วยกับวิธีพูดของเขา “เพราะคุณมักง่ายเกินไปรึเปล่า” “คุณบอกว่าคนที่จบมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียเป็นคนมักง่าย นี่ถือเป็นการดูถูกตัวเอง คุณรู้ตัวรึเปล่า” เมื่อพูดจบ ดราณีก็เงียบเสียง คุยกับคนที่มีการศึกษาระดับทองคำเช่นนี้ เธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแสดงความคิดเห็น “แต่ว่านะ---”ชนัยมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ ทันใดนั้นคำพูดเขาก็เปลี่ยนไป “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่ว่าตอนนี้ก็เจอผมแล้วนี่ พี่สอนน้องได้นะ สอนวิธีที่จะรักใครสักคนหนึ่ง” “คุณจะสอนฉันว่าทำอย่างไรให้กลายเป็นคนมักง่ายน่ะรึ” ชนัยแผดเสียง “เฮ่อ ผมบอกคุณแล้วนะดราณี อย่ามาว่าผมหยาบคายอยู่เรื่อยๆ คนอื่นจะพูดแบบนี้ก็ได้ แต่ว่าสำหรับคุณไม่ได้ ผมจริงจังกับคุณนะ” “ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจริงจัง…” นัยน์ตาของชายคนนั้นส่อแววอันตราย “ถ้าหากว่าผมไม่จริงจังกับคุณ ทั้งคืนผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ผมยังไม่บริสุทธิ์ใจอีกรึไง”