已经是第一章了
ตอนที่683 กำหนดความคิดของตัวเอง
ตอนที่683 กำหนดความคิดของตัวเอง
เมื่อพูดออกไปหมดเปลือกแล้ว ดราณีก็เปิดเปลือกตาขึ้น “คุณลองฟังดูว่าตัวเองพูดอะไรออกมา! อย่างนี้ใครจะไปรับรู้ถึงความจริงใจได้”
ชนัยรู้สึกไม่ค่อยพอใจเธอ “ไม่ว่าผมพูดอะไรก็ขัดหูคุณไปหมด ถ้าอย่างนั้นผมก็จะพูดแต่ที่ตัวเองชอบใจก็แล้วกัน!”
เธอถามซ้ำๆจนเขารำคาญ
ทันทีที่คลายแขนออกจากเธอ เขาก็หันแผลทางด้านหลังไปทางเธอ และนอนหลับไป
ไม่รู้ว่าได้เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร สายตาของดราณีตกลงบนแผ่นหลังอันน่ากลัว แม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเป็นความผิดของเธอ
ชนัยคนนี้ต่อหน้าคนภายนอกเป็นคนนิ่งเงียบไม่เปิดเผย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอเขาไม่ได้ใส่หน้ากาก ชอบก็คือชอบ ถ้าไม่ชอบก็แสดงออกทางสีหน้าทันที
ดราณีเม้มริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ทำโน่นนี่จนไม่ได้นอน หรือว่าจะถกกับเขาให้ชัดเจนกันไปเลย
ช่างเถอะนะ
เถียงกับชนัยแล้วจะมีประโยชน์อะไร ต่อให้มีสิบปากก็เถียงเขาไม่ทัน
แต่ว่าหันแผ่นหลังที่ทรมานเช่นนี้มาหาเธอ ทำให้เธอนึกถึงการปกป้องจากเขาในคืนนี้…
ร้ายกาจ ดราณีถอนหายใจด้วยความโล่งอก อยากจะพูดแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร อยู่ต่อหน้าชนัยเธอเหมือนเป็นคนโง่งกๆเงิ่นๆที่ทำอะไรไม่ค่อยจะถูก ไม่รู้ว่าอะไรที่ควรทำหรือไม่ควรทำ
เมื่อถึงรุ่งสาง หลังจากถ่างตามาแล้วทั้งคืน ยากที่จะสงบนิ่งอยู่ได้ ไม่นานดราณีก็มีน้ำหูน้ำตา
ระหว่างที่กำลังงุนงง เธอกำลังคิดถึงเรื่องนี้และก็หลับโดยไม่รู้ตัว
ชนัยได้ยินเสียงลมหายอันมั่นคงของหญิงสาวทางด้านหลัง เขาก็ค่อยๆหันตัวไปอีกด้านหนึ่ง เพื่อมองดูใบหน้าหลับไหลของเธอทางด้านหลัง
หัวใจยิ่งใหญ่จริงๆ เวลานี้ยังสามารถนอนได้
ชนัยรู้สึกตื่นเต้นและยิ้มขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโกรธหรือว่าควรจะดีใจ
เขาเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง สายตาตกสู่ความมืด ชั่วขณะหนึ่งที่ดวงตาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย แต่เมื่อสายตาค่อยๆปรับเข้ากับความมืดได้ ใบหน้าของเธอก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
แผลที่ด้านหลังรู้สึกผ่อนคลายลงหลังจากเนื่องจากผลของยา เขานอนไม่หลับ แต่กลับมองไปที่คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
อุบัติเหตุคืนนี้เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ถ้าหาพูดถึงคืนนี้ก่อนทานข้าว ชนัยรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อดราณีกำลังเพิ่มมากขึ้น หลังจากที่ช่วยปกป้องเธอจากซุปหม้อไฟในคืนนี้ ทำให้เขาได้รู้หัวใจตัวเองชัดเจนยิ่งขึ้น
เขาสามารถตอบสนองได้ในทันทีโดยที่ไม่มีการลังเล สำหรับผู้ที่ชอบพิจารณาถึงผลที่ตามมาเสมอเช่นเขา ตามเหตุและผลทางวิทยาศาสตร์ เหตุผลเดียวที่สามารถอธิบายได้ก็คือ เขาชอบดราณีเอามากๆ มากด้วยใจจริง
หลังจากที่จริงใจต่อตนเองแล้ว ความพยายามเก็บกดที่จะไม่เชื่อไม่ยอมรับก่อนหน้านี้ก็ได้หายไป กลับกลายเป็นอารมณ์ที่สงบนิ่งเป็นพิเศษ
ผ่อนคลายมาก ดูเหมือนจะตัดใจเรื่องบางอย่างแล้วอย่างแน่วแน่ อีกทั้งยังมีความปิติยินดีอยู่ด้วยบ้าง
ณ ขณะนี้ ชนัยกำลังดื่ม่ด่ำกับความรู้สึกนี้
เขายกมือขึ้นค่อยปัดผมที่ปกคลุมใบหูของหญิงสาวออก ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความอ่อนโยน คนที่หลับอยู่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้รับการปฏิบัติอย่างอบอุ่นเช่นนี้
เธอเห็นแต่เพียงชายอันธพาลผู้ซึ่งทั้งบุ่มบ่ามและมักง่าย
ชนัยไม่ได้กังวลว่าเธอจะมองไม่เห็น เขาเป็นคนที่เปิดเผยอารมณ์มาก ความจริงแล้วยิ่งบุคคลนั้นสำคัญมากเท่าไร เขาก็ยิ่งทูนเอาไว้เหนือหัว แต่กลับไม่แสดงออกมากนัก
แม้ว่าปากจะบอกเสมอว่าชอบ แต่ใจนั้นให้ความสำคัญมาก
ชนัยไม่ชอบคนที่พูดจากระล่อน ผู้หญิงที่พูดจาน้ำเน่ากับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ต้องเป็นคนที่เขาชอบจริงๆ
ดราณีเป็นคนแรก ก่อนหน้าเธอ ไม่มีใครทิ้งร่องรอยไว้ในใจของเขาได้
ถ้าหากว่ามีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราว ฉกฉวยสิ่งที่ต้องการ ร่ำร้องให้เขาอยู่กันจนไม้เท้ายอดทองตะบองยอดเพชร ทำเป็นเรื่องซับซ้อนเกินไป หัวใจสกปรกเกินไป เขาชอบไม่ลง
แต่ดราณีไม่เป็นเช่นนั้น เธอเป็นเหมือนเงาของแสงอาทิตย์ในความมืด แม้ว่าจะไม่ได้พูดไม่ได้ทำอะไรเลย แค่นั่งนิ่งๆเงียบๆอยู่ตรงนั้น ก็สามารถทำให้เขาได้รับแสงสว่างและความอบอุ่นได้
เขาเป็นคนเย็นชามาตลอด อย่าพูดถึงว่าเป็นคนเลวหรือไม่ แต่เมื่อประสบการณ์มากขึ้น ก็ทำให้เขาไม่ค่อยมีความกระตือรือล้นต่อผู้คน นอกจากเหล่าบรรดาพี่น้องเท่านั้น คนอื่นๆสำหรับเขาก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันมากเท่าใด
แม้บางทีตัวเขาเองก็รู้สึกกลัว ว่าตัวเองเลือดเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร
ดราณีมีคำพูดหนึ่งซึ่งถูกต้อง ความจริงแล้วพวกเขาอยู่คนละโลกกัน หากไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุที่ทำให้พวกเขาได้รู้จักกัน บางทีชีวิตนี้อาจจะไม่เคยได้พบกันด้วยซ้ำ
คิดแล้วเขาก็ยังขอบคุณพระเจ้าอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้พบหญิงสาวคนนี้
“ดราณี…” ริมฝีปากของชายคนนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเสียงทุ้มต่ำได้เอื้อนเอ่ยคำนี้ มุมปากเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
กลางคืนอันเงียบสงบ ตอนนี้มีเธออยู่ที่ข้างกาย ความขมขื่นอะไร ความบาดเจ็บอะไร ก็คุ้มค่า
---
เก้าโมงเช้าวันรุ่งขึ้น ดราณีนอนหลับจนตื่นขึ้นมาเอง สีขาวของกำแพงสะท้อนเข้าตา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็ได้สติคืนมา เธอตระหนักว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน
เธอตกใจและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงลมหายใจอ่อนๆที่ข้างหู เธอหันศีรษะเพื่อหันไปมอง ใบหน้าอันหล่อเหลาซึ่งขยายขึ้นหลายเท่าขณะนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม
ชนัยยิ้มให้เธอ เสียงบิดขี้เกียจดังหลังจากที่ตื่นขึ้นในตอนเช้า ยัยตัวแสบ “สวัสดีตอนเช้าที่รัก”
เขาพ่นลมหายใจอุ่นๆไปที่หูของเธอ ไม่มีเสียงใด แต่ได้กลิ่นจางๆของมิ้นต์ ตัวเขาสะอาดหมดจดมาก
ดราณีจึงตระหนักได้ว่า เขาเพิ่งจะอาบน้ำมา ยังมีหยดน้ำและความชื้นอยู่ตามไรผม
เธอหดคอกลับมา ต้องการที่จะอยู่ไกลจากเขาที่สุด “คุณตื่นแล้ว”
“อื้อ ผมจะลงไปทำแซนวิซไว้ให้ในห้องครัว อีกสักครู่คุรค่อยตามลงไป นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าครัวทำอาหารให้ผู้หญิงทานเลยนะ รู้สึกเป็นเกียรติไหม…”
ชนัยรู้สึกภูมิใจและตั้งใจมาก ยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างเล็กบนเตียงก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เธอตกใจและลุกขึ้นนั่ง เธอมองไปที่ชุดคลุมสีขาวบนร่างกายเขาด้วยความตกตะลึง “คุณอาบน้ำแล้วรึ!”
“ใช่ อาบแล้ว”
“คุณอาบน้ำได้อย่างไร! เมื่อวานหมอไม่ได้บอกหรือยังไง ไม่ให้แผลถูกโดนน้ำ!” ยิ่งเธอพูดยิ่งร้อนใจ มือเธอรีบเอื้อมออกไปที่เสื้อผ้าของเขา “ถอดออกมาให้ฉันดูหน่อย”
ดวงตาสีพีชทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่เธอ
ดราณีออกแรงดึง “เร็วเข้า!”
ชายคนนั้นพยักหน้า “โอเค!”
เขายกมือขึ้นและถอดเสื้อผ้าออกอย่างง่ายดาย อุณภูมิในบ้านอยู่ในระดับปานกลาง หลังจากถอดแล้ว ก็เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ดราณีไม่มีเวลาจะมาชื่นชม รีบไปดูทางด้านหลังของเขาทันที
ตั้งแต่ศีรษะลงไป สายตาก็เคลื่อนไปตามผิวที่เนียนเรียบและแห้ง บาดแผลก็ดีขึ้นแล้ว ไม่เห็นแม้ร่องรอยของหยดน้ำ
เธอกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นแขนเธอก็ถูกคนดึงไป ไม่รอให้เธอลุกขึ้นยืน แก้มก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกที่ร้อนระอุ
已经是最新一章了
加载中
