已经是第一章了
ตอนที่684 นายน้อยชนัยแสดงบทอันธพาล
ตอนที่684 นายน้อยชนัยแสดงบทอันธพาล
“คุณ…”
“บอกว่าไม่เป็นไร คุณก็ไม่ฟัง ตอนนี้สบายใจรึยัง” ตาของชนัยส่งประกายเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพูดเออเองเป็นกิจวัตร “พอคุณลืมตาขึ้นมาก็เอาแต่เป็นห่วงผม ทำอย่างนี้เดี๋ยวผมคิดไปไกลนะ”
ดราณีนิ่งเงียบ เธอไม่กล้าออกแรงจนเกินไป กลัวว่าจะกระทบร่างกายของเขา “คุณปล่อยนะ!”
“ไม่ปล่อย” ชนัยโค้งตัวลงไปถึงคอของเธอ จมูกนั้นได้กลิ่นร่างกายของเธอ สูดดมแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นสบาย “แค่กอดแป๊บเดียว”
ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร โดยปกติแล้วเธอจะเห็นแต่ด้านที่แข็งแกร่งของเขา อยู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงขึ้นจมูกของผู้ชายคนนั้น ดราณีรู้สึกตัวชาไปครึ่งซีก
ในใจเธอสะท้อนถึงคำหนึ่งบนอินเตอร์เน็ต --- สองบุคลิค
ไม่อาจไม่ยอมรับ ตอนนี้ชนัย… เผยให้เห็นบ้างแล้วเล็กน้อย
บางทีอาจจะเป็นเหตุให้หลับสนิทตลอดทั้งคืน ดราณีไม่ได้มีเคมีกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามากนัก เธอกลัวว่าจะถูกเขาบังคับกอดเอา เริ่มต้นก็เริ่มตึงแล้ว หลังจากที่ทำความคุ้นเคยแล้วร่างกายก็ค่อยๆผ่อนคลายลง
แต่เมื่อถึงชนัยสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ดราณีก็รู้สึกหงุดหงิดและพยายามจะดิ้นรนอีกครั้ง “คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ อีกสักครู่ฉันก็ต้องไปโรงเรียนแล้ว”
“คุณไปเรียนไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย ห่วงอะไร”
“ไม่รีบได้อย่างไร ฉันต้องไปที่หอพักหยิบของก่อน”
“ผมให้คนขับรถไปส่งคุณ ขอผมกอดอีกสักแป๊บนึง”
ยิ่งเขาพูดเช่นนี้ ดราณีก็ยิ่งไม่ร่วมมือ และพยายามดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนเขา เดิมทีชนัยเพียงแค่อยากจะกอดเธอแต่เมื่อเธอดิ้นรนจนทำให้ร่างเขาลุกเป็นไฟ
เมื่อคืนนอนหลับ เธอไม่วางใจจึงตั้งใจนอนหลับทั้งชุดชั้นใน ในเวลานี้จึงทำให้ความโค้งของอกนั้นชัดเจนขึ้น การถูไถบนหน้าอกนั้นทิ้งความร้อนเอาไว้
ใบหน้าของชนัยช่างดูน่าเกลียด เขาพยายามหยุดเธอไม่ให้เคลื่อนไหว เสียงค่อยๆลดต่ำลง “คนดีหยุดก่อน อย่าขยับ…”
ดราณียังไม่รู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองนั้นร้ายแรงเพียงใด หูฟังได้ยินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ยิ่งปล่อยให้เธอได้เคลื่อนไหวมากเท่าไหรเธอก็ยิ่งดิ้นมากขึ้นเท่านั้น
ชนัยเองนั้นมีความตั้งใจ ตอนนี้มีการตอบสนอง ในที่สุดเขาก็ผลักคนลงบนเตียง แขนทั้งสองข้างคร่อมอยู่บนร่างกายเธอ คนถูกล้อมกรอบเอาไว้ แผลที่ด้านหลังรู้สึกปวดขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่สนใจ หน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา
“อย่าขยับ...ผมมีอารมณ์แล้ว” เสียงแหบและเซ็กซี่ดังผ่านมาที่ข้างหู ตามมาด้วยไอเย็นของมิ้นต์และอุณหภูมิอบอุ่นของภายใจห้อง
ดราณีหยุดนิ่ง เมื่อมองไปก็เห็นแต่ตำแหน่งหน้าอกของเขาเท่านั้น ใบหน้าเหมือนดูแปรงทาสีแดงไว้ มันหยุดแล้ว
“คุณทำไม ทำไม…”
ชนัยจ้องนัยน์ตาที่เปียกชื่นของหญิงสาว มีความกดดันระหว่างคิ้ว “ตอนเช้าเป็นเวลาที่ผู้ชายมีอารมณ์ง่ายที่สุด คุณไม่รู้รึ”
“คุณห้ามไม่ได้หรือยังไง…”
เมื่อได้ฟัง สีหน้าของชนัยก็ดำมืดลงอีกครั้ง “ดราณี นี่เป็นความปกติทางสรีระของผู้ชาย คุณควรดีใจถึงจะถูก ถ้าหากว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าคุณไม่ได้เหมือนผู้หญิง”
“แต่ว่าปกติคุณก็…”
เธอจะพูดอะไร ชนัยถลึงตาใส่ คำพูดที่จะออกจากปากก็หยุดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่กล้าพูดออกมา
ชนัยดูท่าทีน่าสงสารและน้อยใจของเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาอดกลั้นจนทุกข์ทรมาน จะรังแกเธอเช่นนี้ได้อย่างไร เธอช่างมีความสามารถนี้ ชอบทำให้คนสงสารเห็นใจ
ดราณีเห็นเธอไม่ขยับเขยื้อนอยู่นานสองนาน เธอก็รู้สึกกังวล “แผลของคุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
เมื่อชนัยได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของหญิงสาว วิญญาณชั่วร้ายในร่างกายก็ไม่สามารถสงบลงได้ นัยน์ตาสีดำตกลงบนริมฝีปากสีชมพู
เขาก้มหัวลงจูบอย่างแม่นยำ ต้องการยับยั้งการสัมผัสกัน แต่เมื่อเริ่มประทับจูบแล้วเขาก็ลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
ดราณีเบิกตาจ้องผู้ชายที่จู่ๆก็กดตัวลงมา ริมฝีปากมีแรงกดที่นุ่มนวล มือของเธออยู่ที่หน้าอกของชายคนนั้น ดวงตากระพริบอย่างรวดเร็ว ผ่านไปครู่เดียวเธอแทบจะลืมหายใจ
เขา เขาจูบเธออีกทำไม
“อะแฮ่ม…” เมื่อได้สติกลับมา เธอส่ายหัวเพื่อพยายามหลบหลีก แต่กลายเป็นว่าทำให้การจู่โจมนั้นดุเดือดยิ่งขึ้น กรามที่ปิดอยู่ถูกเปิดด้วยลิ้นที่ยืดหยุ่นของเขา ในหูเป็นเสียงการแลกเปลี่ยนของเหลวซึ่งกันและกัน
ชนัยมั่นใจในทักษะการจูบของตัวเองมาก แค่นิดเดียวก็ทำให้เธอหลงใหลได้ เขาไม่หยุดที่จะพัวพันลิ้นของเธอ ฟันขบกัดริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ ค่อยๆและช้าๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดราณีรู้สึกเพียงว่าทั้งร่างกายเป็นรสชาตของเขา ลมหายใจเกือบจะถูกพรากไป ในหัวค่อยๆขาดออกซิเจนทีละน้อย คิดเรื่องอะไรไม่ออก ร่างอ่อนระทวย มุมของลูกตาเปียกชื้นไปด้วยไอน้ำสองสามหยด
เธอรู้สึกว่าการหายใจของตัวเองไม่ราบรื่น ชนัยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและออกห่างชั่วครู่ ระหว่างที่เธอหอบหายใจอยู่นั้น ริมฝีปากเรียวบางก็บรรจงจูบที่คิ้วและจมูก ลงไปเรื่อยๆ เขาดูดเนื้อสีขาวละเอียดระหว่างคอ สร้างเครื่องหมายสีแดงเอาไว้ และยังมีรอยฟันโดยที่ไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงในจมูกของหญิงสาวหนักหน่วงยิ่งขึ้น
เสียงนี้…. เมื่อชนัยหลับตา ก็ยากที่เขาจะสะกดกลั้นเอาไว้ได้ ดราณีที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก
แขนข้างหนึ่งกำลังโอบอุ้มร่าง เริ่มที่จะซุกซนไปบนเรือนร่างของเธอ นิ้วปลดกระดุมเสื้อเธออย่างชำนาญ ทำให้เสื้อหลวมๆนั้นเปิดออก ภายในเหลือเพียงชุดชั้นในลูกไม้สีดำเท่านั้น ความอุดมสมบูรณ์ของร่างกายส่วนบนและเอวบางๆ ความงามทั้งหมดอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีอ่อน
ชนัยดวงตาสีแดงเข้ม ของมองดูผิวหนังที่ถูกห่อด้วยชุดชั้นใน เขาก้มลงและฝังหน้าลงไป…
พื้นที่ส่วนบนถูกรบกวนทันที ทันใดนั้นจิตสำนึกของดราณีก็ชัดเจนขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย “อย่า…”
ชนัยหยุดไม่ได้ ริมฝีปากอันนุ่มนวลประกบลงบนผิวอันเนียนเรียบ ความหลงใหลนั้นไม่สามารถหยุดได้
ดราณีรู้สึกเหมือนว่าร่างกายถูกขับเคลื่อน แรงระเบิดถูกส่งไปทั่วร่างกาย รูขุมขนที่แห่งเป็นอัมพาต ความรู้สึกนี้แปลกมาก หัวใจเธอเต้นเร็วและอดไม่ได้จนอยากที่จะทำ…
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบให้เขาสัมผัส แต่ตอนนี้กลับปฏิเสธไม่ได้
ไม่นาน ชนัยก็เข้าถึงจุดสุดท้ายของร่างกายส่วนบน เขาก้มลงหาส่วนสีแดงสด ดราณีอดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าขึ้น หน้าอกขยับขึ้นลงเป็นลูกคลื่น
“ชนัย…” ไม่รู้ว่าทำไม เธออยากที่จะเรียกชื่อเขา เสียงเหมือนกำลังร้องไห้แต่ว่าไม่ได้ร้องไห้จริงๆ
สายตาของชายคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความหวังเขามองเหมือนจะทะลุผ่านร่างกาย และลดเสียงลง “ผมอยู่นี่”
เมื่อเขาเห็นว่ากำลังจะระเบิด เขาไม่รู้สึกลังเลเลยสักนิด เขายกมือขึ้นเหนือขอบกางเกงในของเธอ พร้อมที่จะดึงลงมา ยังไม่ทันได้ออกแรง ด้านหลังของมือก็ถูกสัมผัสอันอ่อนนุ่ม
เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นสายตาคู่นั้นที่น่ากลัว เพียงได้ยินเสียงกระซิบของหญิงสาว “ฉัน ฉันไม่อยาก…”
ชนัยแย่แล้ว สถานการณ์ตอนนี้ธนูต้องการที่จะพุ่งออก ในเมื่อเธอพูดว่าไม่ต้องการ นี่เป็นการทดสอบขีดความยับยั้งชั่งใจของเขาหรือไม่
已经是最新一章了
加载中
