ตอนที่685 หวานเล็กน้อย

ตอนที่685 หวานเล็กน้อย ต่อไปนี้เป็นเรื่องยากที่จะทำ อาจะถึงชีวิตได้ ชนัยรู้สึกทรมานมาก ทรมานมากๆ เขาใจเข้าลึกๆแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือและพยายามที่จะบอกเธออย่างอ่อนโยน “คนดี ไม่เป็นไรนะ คนเราต้องมีประสบการณ์ ผมจะทำเบาๆ” เมื่อพูดแล้วเขาก็รวบรวมพละกำลัง แค่กำลังที่จะเคลื่อนไหว เขาก็ถูกหยุดด้วยประโยคหนึ่งของดราณี--- “ถ้าคุณบังคับฉัน ฉันจะเกลียดคุณ” “...” บังคับรึ เมื่อครู่ใครกับที่ร่วมมือกับเขา เกลียดรึ เขาถูกล้อเล่นเช่นนี้แล้วยังต้องถูกเกลียดอีกรึ เกิดมาสามสิบกว่าปีนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะไปต่อหรือว่ายอมแพ้ ร่างกายกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว ตอนนี้เขาหยุดแล้ว เมื่อคิดถึงผลกระทบที่จะตามมาในภายหลัง แต่เมื่อเห็นสายตาของเธอที่แสดงความไม่สบายใจ มันบังคับให้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถอดใจดึงมือกลับไปได้ เขาต้องเคารพความอดกลั้นของเธอในเรื่องนี้ อีกหน่อยต้องร้องไห้แน่นอน อากาศและเวลาเป็นเหมือนการควบแน่น ทั้งสองคนไม่ได้พูดจา ใบหน้าของเขายุ่งเหยิงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มองเธออย่างราวกับคาดหวังว่าจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆแล้วกัดกิน ดราณีไม่กล้าพูดอะไร ความรักความปรารถนาต้องหายไปหลายแต้ม เธอได้สติขึ้นมานิดหน่อย แต่เหมือนกับยังไม่ได้กลับมาแจ่มชัด ร่างกายแทบจะไม่มีอะไรปกปิด รู้สึก...อาย “ดราณี คุณต้องการยั่วผมเล่นใช่ไหม” พูดด้วยความโมโหและกัดฟัน เมื่อถูกถามเธอก็ตอบด้วยความไร้เดียงสา “เปล่า….” เธอจะกล้ายั่วยวนเขาด้วยวิธีนี้ได้อย่างไรกัน ให้มีความกล้าหาญกว่านี้เธอก็ยังไม่กล้า ครู่หนึ่งที่ลืมที่จะปฏิเสธ เท่านั้นยังตามหลอกหลอน ชนัยเคลื่อนตัวออกมา ขณะเดียวกันเขาก็ระมัดระวังแผล แต่ก็ต้องการแสดงให้เธอเห็นว่าเขามีพละกำลังมากมายเพียงใด “ฉันไม่สน ไฟที่คุณก่อเองคุณก็ดับเอาเอง” ดราณีไม่กล้าแม้แต่จะมอง ทั้งตัวเธอนั้นแข็งทื่อ “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณจะไปอาบน้ำหรือเปล่า” เธอคุ้นๆเหมือนว่าในนิทานเคยบอกว่าการอาบน้ำจะช่วยบรรเทาความรู้สึกนี้ได้ ชนัยรู้สึกหนาวเหน็บ “เรื่องนี้ไม่จำเป็นกับผมหรอก อาจจะได้ผลกับเด็กที่เพิ่งจะเริ่มมีขนน่ะ” “...” ดราณีไม่รู้จะทำอย่างไรดี ระหว่างที่ลังเลอยู่นั้น ทันใดนั้นมือซ้ายก็ถูกเขาดึงไป สายตาของเธอก็ไปปะทะกับดวงตาอันมืดมิด ชนัยไม่ได้พูดอะไร การจับมือเธอนั้นได้เปิดเผยเจตนาทั้งหมด ขนตาของดราณีตั้งขึ้น เธอพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว จนฝ่ามือเธอสัมผัสถูกสิ่งที่มีอุณหภูมิสูง…. “ชะ ชนัย…” ชายคนนั้นจ้องเข้าไปในดวงตา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเซ็กซี่ เสียงเบาๆเหมือนสายไวโอลินหรือเชลโล่กำลังเคลื่อนไหวช้าๆ “คนดี” ดราณีอายจนไม่กล้าเปิดหน้า “คุณทำเองได้ไหม…” “ไม่ได้” ไม่รอให้เธอพูดจบ ชนัยก็รีบพูดกลับไปก่อน “ถ้าคุณอยากให้ผมกลายเป็นคนหมดสมรรถภาพทางเพศก็ปฏิเสธเลย” แม่แต่คำนี้ยังพูดออกมาได้ ดราณีคิดจะปฏิเสธก็หมดหนทาง ใบหน้าเล็กๆแดงระเรื่อขึ้นมา เธอเป็นเหมือนเสต็กที่ถูกทอดอยู่บนแผ่นเหล็ก เกือบจะสุกได้สักห้านาทีแล้ว ครึ่งชั่วโมงของความทรมาน ดราณีไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมันไปได้อย่างไร เธอรู้สึกเมื่อยมือมาก จนในที่สุดเธอไม่มีพละกำลังเหลือได้แต่ตามเขาไปเท่านั้น มันยากที่จะจบ เธอลุกขึ้นจากเตียงและพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ รีบหมุนเกลียวก๊อกน้ำ สายตานั้นไม่กล้ามอง เหมือนกับล้างมือให้สะอาดโดยอัตโนมัติ ชายที่ถูกทิ้งอยู่บนเตียงก็อ้าปากค้างเล็กน้อย แม้ว่าจะสามารถแก้ไขได้แล้วแต่ว่าเขาก็ยังไม่มีความสุข เขารู้สึกสงสารเธอ ที่สุดท้ายต้องมาทำเช่นนี้ ชนัยหันไปมองฝ้าในกระจกห้องน้ำ เขาจ้องไปที่เงาดำเล็กๆ หัวใจเหมือนดอกไม้บานสีชมพู รู้สึกถึงความหวานเล็กน้อย ชายคนนั้นละสายตา ได้แต่ส่ายหัว เขาไม่ได้สังเกตเห็นมาก่อน ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเหมือนเป็นนักโทษ --- สัปดาห์ที่สองหลังจากเจ็ดวันแรกของเขา ชีวิตเหมือนถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว ทางโรงพยาบาลมีข่าวดีของชีวภา หลังจากที่ได้รับการรักษาเป็นระยะเวลาหนึ่ง คนก็ฟื้นขึ้นมาตอนสิบโมงเช้า ในตอนแรกชีวภาได้รับบาดเจ็บเพราะว่าธีมนต์ ควรที่จะพูดว่าเธอได้รับความทุกข์ทรมานนี้แทนธีมนต์ ดังนั้นไม่ว่าต่อชนุดมหรือว่าชีวภา ใจของเตชิตและนัชชาก็รู้สึกผิดด้วยทั้งนั้น และด้วยเหตุนี้ ปรัณจึงอุทิศตนอย่างเต็มที่เพื่อการรักษา แม้ว่าเขาเองก็ไม่แน่ใจ แม้ว่าเทคโนโลยีปัจจุบันจะยังไม่สามารถรับรองได้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา แต่เขาก็พยายามอย่างหนัก ปรัณโทรหานัชชาเป็นการส่วนตัว ในสายยังได้ยินเสียงตื่นเต้นดีใจของเขา “นัชชา บอกอาเตเรื่องนี้ด้วยนะ ผมกลัวว่าเขาจะตื่นเต้นจนเกินเหตุ จึงบอกคุณก่อน” ตั้งแต่ที่ตาเฒ่าเสียชีวิต ผู้คนรอบข้างก็ดูแลเตชิตเป็นพิเศษ กลัวว่าจะเกิดความแปรปรวนในอารมณ์ของเขา แต่นัชชาถือเป็นคนข้างกายเขา เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เดินออกมาจากจุดที่ไม่ปกติ เมื่อเธอได้ยิน ก็อดยิ้มไม่ได้ “ปรัณ คุณวางใจเถอะ ตอนนี้อาเตกลับออกมาแล้ว ทุกคนไม่ต้องกังวลจนเกินไป เป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว” ปรัณตกใจจนอ้าปากค้าง “ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณรีบมา ผมรออยู่ที่โรงพยาบาล” “อีกสักครู่พบกันค่ะ” นัชชาวางสายลง เธอกำลังเตรียมลงไปชั้นล่างเพื่อพูดกับเตชิต ไม่คาดคิดเมื่อเธอหันหลับกลับเห็นคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เธอรู้สึกตกใจมือจับที่หน้าอก “คุณเดินไม่มีเสียง ทำให้ฉันตกใจ” เตชิตถือนมร้อนๆหนึ่งแก้วในมือของเขา เตรียมเอาไว้ให้เธอ “ใครโทรมา” “ปรัณ มีข่าวดีค่ะ” นัชชาพูดถึงตรงนี้ก็หยุดนิ่ง เธอตั้งใจที่จะสังเกตท่าทีของเขา คิ้วของผู้ชายย่นขึ้นเล็กน้อย เขามีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว “ชีวภาฟื้นแล้วรึ” นัชชาไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะคาดเดาได้ทันที เธอรู้สึกแปลกใจ “คุณรู้ได้อย่างไรคะ” “ตอนนี้ข่าวดีที่ทำให้ปรัณโทรหาคุณเป็นการส่วนตัว นี่น่าจะเป็นเรื่องเดียวเท่านั้น” เขายื่นแก้วพอร์ซเลนให้กับเธอ “ดื่มนมสิ แล้วจะได้ไปโรงพยาบาลกัน” นัชชายื่นมือออกมาหยิบถ้วย ปลายนิ้วสัมผัสกับความร้อนที่ส่งผ่านออกมาจากถ้วย แม้แต่ใจก็รู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มอย่างอ่อนหวาน “สนิทกันจังนะ” เตชิตค้อนผู้หญิงที่อยู่ทางด้านข้าง ดูเหมือนว่าปีที่ผ่านมีจะไม่ทิ้งรอบแผลเป็นไว้บนร่างกายเธอเลย นอกจากอารมณ์ที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว เธอกลับยิ้มออกมาเหมือนกับเด็กนักเรียนอย่างนั้น นี่เป็นชายร่างเล็กผู้ซึ่งดูอ่อนโยน แต่ว่าฝ่าฟันเรื่องยากลำบากมากับเขา เขามองดูเธอดื่มนมในรวดเดียว ริมฝีปากสีชมพูเปื้อนรอยจางๆสีขาว นัยน์ตาของชายคนนั้นจ้องเขม็ง เขาโน้มตัวลงและจูบลงไป “ยั่วยวนผมหรอ” นัชชายกมือขึ้นแตะบ่าของเขา “คุณคิดไปเองแล้วยังมาโทษฉัน” ชายคนนั้นเลิกคิ้วอย่างหน้าไม่อาย เขายอมรับอย่างโดยดีว่าเขามีความปรารถนาเธอ “น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีเวลา” นัชชามองเขาอย่างเอียงอาย “ฉัน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่สนใจคุณแล้ว!”