ตอนที่686 ชีวภาฟื้นขึ้นมา

ตอนที่686 ชีวภาฟื้นขึ้นมา เตชิตและนัชชามาถึงหน้าโรงพยาบาลตอนสิบเอ็ดโมง ระหว่างทางนัชชาก็แวะร้านดอกไม้เพื่อเตรียมกล่องใส่ดอกไม้มาด้วย มันเป็นการแสดงความยินดีกับชีวภาที่ฟื้นขึ้นมา ทั้งสองออกจากลิฟต์และตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วย เมื่อถึงหน้าประตูก็เห็นเงาดำนับไม่ถ้วนยืนอยู่ มีหมออยู่ในชุดกาว์นสีขาว พยาบาลในเครื่องแบบสีน้ำเงิน นอกจากนั้นยังมีคนในชุดสูทสีดำ เมื่อเห็นก็รู้แน่ชัดว่าเป็นชนุดม เตชิตโอบนัชชาไว้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินเข้าห้องผู้ป่วย ผู้คนรอบเตียงเกือบจะเป็นด้านนอกสามวงด้านในสามวง ปรัณและครอบครัวของชีวภาอยู่ด้านใน ชนัยอยู่ติดขอบเตียง ร่างกายที่แข็งแรงสูงใหญ่ เต็มไปด้วยความคับข้องใจ มองดูแล้วเศร้าและน่าขัน เมื่อเห็นคนทั้งคู่มา ทุกคนก็กล่าวทักทาย เตชิดพยักหน้าเล็กน้อย สายตาแห่งความกังวลตกลงสู่กลางเตียง ที่ชีวภาซึ่งสวมชุดผู้ป่วยสีขาว “อาการเป็นอย่างไรบ้าง” “ได้สติกลับมาแล้ว แต่อยู่ในอาการโคม่ามานาน พอตื่นขึ้นมาก็อาจจะทำให้มึนหัวบ้าง ไม่มีการสูญเสียความทรงจำ” ปรัณอธิบายรายละเอียดให้ทุกคนฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขากลัวว่าทุกคนจะไม่วางใจ “ทุกอย่างปกติ ไม่ต้องกังวลแล้ว ตอนนี้รอแค่ให้ชีวภาดีขึ้นก็พอ…” เสียงยังไม่ทันตกลง ชีวภาที่แต่เดิมนิ่งเงียบอยู่นั้นก็มองไปที่ดุลยาซึ่งอยู่ทางด้านข้าง เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินไหลล้นออกจากริมฝีปาก “แม่…” ดุลยาตั้งแต่เข้ามาในห้องผู้ป่วยจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้ขยับออกจากข้างเตียงชีวภาเลย แม้ว่าเสียงนี้จะเบามาก แต่เธอก็ไม่พลาดที่จะได้ยินแน่ หญิงชราที่อายุเกินครึ่งร้อยเมื่อได้ยินก็ตื่นเต้นและดวงตาเป็นสีแดงก่ำในทันที “หนู หนูเรียกแม่หรือลูก ภาเรียกแม่แล้ว!” เมื่อได้ยิน ปรัณก็สูดหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเขาดูสดในขึ้นมาก “คุณป้าครับ ผมไม่ได้หลอกคุณป้า เดี๋ยวก็จะจำได้เอง” เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของทุกคน ชีวภาหน้าซีดและทำอะไรไม่ถูก เธอมองดูคนที่อยู่กันเต็มห้อง เธอเจ็บหัวเล็กน้อย รูปภาพในหัวกับที่มองเห็นไม่ตรงกัน ต้องใช้เวลาสักครู่ในการปรับปฏิกิริยาสัมพันธ์ แค่เรียกคำว่า “แม่” เธอก็ใช้แรงออกไปมาก ขณะที่นัยน์ตาของเธอมองข้ามฝูงชนอย่างคล่องแคล่ว ทันใดนั้นเธอก็จำเสียงของผู้ชายที่คุ้นหูได้ “เจ็บคอหรือเปล่า อยากดื่มน้ำไหม” เธอมองตามเสียง และมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา ไม่ใช่หล่อประเภทที่นุ่มนวลไม่ก้าวร้าว แต่เป็นใบหน้าที่ตลอดชีวิตนี้ชีวภาไม่มีวันลืม สติเธอค่อยๆฟื้นตัวอย่างช้าๆ มีภาพที่ทั้งดีและไม่ดีปรากฏขึ้นในหัว ในที่สุดก็หยุดพักในคืนนั้นอย่างชัดเจน วินาทีถัดไป เธอหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับแสงไฟอันสว่างจ้า เธอยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยและพูดเบาๆ “ไม่ต้อง” อารมณ์ขัดแย้งของเธอชัดเจนมาก สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นบนเครื่องมือตรวจวัด จากภาพบนจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นว่าคลื่นสมองของเธอกำลังขึ้นๆลงๆ จะต้องมีอะไรบางอย่างที่กวนใจเธอ คนเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา เห็นว่าปลอดภัย ปรัณพยายามที่จะเชิญชนุดมออกไป คนทั้งคู่ยืนอยู่ที่โถงทางเดิน คนหนึ่งชุดคลุมสีขาวยาว อีกคนหนึ่งชุดสูทสีดำ เป็นสองสไตล์ที่แตกต่างกันมาก แต่ก็กลมกลืนกันอย่างน่าแปลก ไม่อยากถูกคนรบกวน ปรัณพาเขาไปที่ห้องสูบบุหรี่ที่ปลายสุดของทางเดิน เขาหยิบซองบุหรี่ที่ยังไม่ได้เปิดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขายื่นให้ “สูบไหม” ชนุดมเลิกคิ้วขึ้น เป็นยี่ห้อนำเข้ายี่ห้อหนึ่ง เขาชอบมัน เขายื่นมือออกไปจุดบุหรี่ให้กับคนด้านข้าง “ขอบคุณ” “ไม่เป็นไร ปกติผมไม่สูบเวลางาน แต่ตั้งใจเอามาเพื่อคุณ” ชนุดมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยิ้ม “ทำไม” คิดถึงเมื่อเธอเห็นเขาก็เหมือนถูกกระตุ้นขึ้นเช่นนั้น “นี่กลับไม่ใช่ที่คิด เมื่อเธอเห็นคุณกลับมีอารมณ์รุนแรงขึ้นมา” ปรัณพูดอย่างตรงไปตรงมาเพื่อให้เขาได้มีกำลังใจ “คุณเป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับเธอ ความประทับใจจึงลึกซึ้งมาก นี่ไม่ได้นับว่าเป็นเรื่องเลวร้าย ผมแค่คิดว่าคนเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่ควรได้รับแรงกระตุ้นมากเกินไปจึงได้เรียกคุณออกมา” ชนุดมดูควันเข้าไปหนึ่งคำและคายออกมาช้าๆ ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปากของมนุษย์ “เธอจะต้องใช้เวลาฟื้นตัวนานแค่ไหน” “ปกติแค่หนึ่งสัปดาห์ก็เพียงพอแล้ว ถ้าดีหน่อยก็สามหรือสี่วัน แต่สิ่งสำคัญก็คือเธออยู่ในอาการโคม่านานเกินไป แม้ว่าคนจะโอเคแล้ว แต่สมองส่วนลึกยังอยู่ในภาวะกึ่งหลับ เป็นการดีที่จะค่อยๆปรับอย่างช้าๆ” ชนุดมฟังอยู่เงียบๆ แม้ว่าคนจะอยู่ในห้องสูบบุหรี่ แต่ใจกลับวิ่งกลับไปที่ห้องผู้ป่วยแล้ว เขาเกลียดที่ไม่สามารถมองเห็นเธอได้ แต่ว่าไม่ได้ เมื่อเธอเห็นเขาแล้วทำให้อารมณ์ผันผวนเกินไป การดำรงค์อยู่ของเขาทำให้เธอกลัวอย่างนั้นหรือ ปรัณรับรู้ได้ถึงความอ่อนไหวของชายคนนี้ เหมือนตอนที่เตชิตสูญเสียนัชชาไปในตอนนั้น ใจเขาทนไม่ได้ เขาจึงเอ่ยปากแนะนำ “คุณไม่ต้องเสียใจไป ถ้าหากว่าเป็นคุณ เมื่อคุณลืมตาขึ้นมาและเห็นชีวภา ก็ต้องมีความผันผวนทางอารมณ์อย่างมากแน่นอนเหมือนกัน” “จริงเรอะ” ชายคนนั้นยังคงยิ้ม แต่ว่ารอยยิ้มนี้ไม่ได้อยู่ในดวงตา “ในใจเธอผมคงจะน่ากลัวมากสินะ นำความลำบากมากมายมาสู่เธอ” “อย่าพูดอย่างนั้นเลย คุณทำด้วยใจทุกคนล้วนมองเห็น ไม่อย่างนั้นคุณป้าคงไม่เห็นด้วยกับคุณ” ปรัณตบไหล่ผู้ชายคนนั้น แม้ว่าครั้งหนึ่งชนุดมจะเคยเป็นคู่อริซึ่งเจ้าเล่ห์ พวกพี่น้องของเขาล้วนไม่ต้องการที่จะเห็นหน้า แต่ว่าในตอนนี้ขณะนี้ เมื่อเห็นว่าเขากำลังทุกข์ เขาก็รู้สึกเห็นใจ เขาดีกับชีวภาจริงๆ ดีเท่าที่คนอย่างเขาสามารถทำได้ ปรัณเป็นผู้ชมอยู่ข้างๆ เขาจึงได้เห็นความสัมพันธ์ของพวกเขาได้อย่างชัดเจน หากว่าชีวภาประสบอุบัติเหตุครั้งนี้เพื่อไม่ให้ชนุดมได้รับบาดเจ็บ ถ้าอย่างนี้ความเสียสละของชนุดมก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเธอ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นเพียงคนนอก เรื่องทางอารมณ์คนจะต้องรับรู้ด้วยตนเอง คนอื่นพูดอย่างไรก็ได้เพียงแต่ชี้นำเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาหวังว่าชายคนนี้จะมีกำลังใจขึ้นมา เผชิญหน้ากับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง ไม่หลบซ่อน หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พักอยู่ในห้องสูบบุหรี่อยู่ครู่หนึ่ง ปรัณเดินออกไปก่อน เขายังต้องการดูรายละเอียดเกี่ยวกับร่างกายของชีวภา คนออกไปเกือบยี่สิบนาที เพื่อให้ผู้ป่วยมีสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น เตชิตและนัชชาไปที่ห้องทำงานของปรัณ ให้ในห้องเหลือแต่ครอบครัวของชีวภาเท่านั้น เมื่อทุกคนออกไปจากห้องแล้ว ในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียงดุลยาและไวศทย์เท่านั้น เมื่อมองดูคนที่สนิทสนมคุ้นเคยอยู่ที่ด้านข้าง จิตวิญญาณของชีวภาก็รู้สึกผ่อนคลาย “แม่” “โอ๋ ลูกสาวคนดีของแม่ ในที่สุดหนูก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว…” เมื่อดุลยาพูดพลางเธอก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตา ไวศทย์ก็ยืนนิ่งเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย “แม่ พี่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เป็นเรื่องดี ไม่ต้องร้องแล้วนะ”