ตอนที่688 ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

ตอนที่688 ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่ว่าเมื่อพูดออกมาแล้วจริงๆ ในใจก็ยังมีความคาดหวังอยู่เล็กน้อย หวังว่าเธอจะบอกกับตัวเองว่า เขาไม่ควรคิดเช่นนั้น เขายังสามารถมาหาเธอได้ตามปกติ แต่ว่าก็ไม่มี ความคาดหวังทั้งหมดดับลงเมื่อเธอพยักหน้า ในใจได้รับคำตอบที่แน่ชัดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เธอไม่อยากเจอเขา สักนิดก็ไม่อยาก หัวใจของชนุดมห่อเหี่ยว หมดหนทางที่จะไปต่อกับผู้หญิงที่เคยชอบเขามาก เมื่อเธอเปิดตาขึ้นกลับไม่ต้องการเห็นเขาอยู่ข้างๆ ขอให้เป็นอาการบาดเจ็บจากความเครียดก็ดี หรืออะไรก็ได้ ไม่มีเหตุผลอะไรมาปลอบใจเขาได้ เมื่อความจริงปรากฎอยู่ตรงหน้า เขาไม่เหลือพื้นที่ให้ปฏิเสธ คนที่นำอันตรายมาสู่เธอก็คือตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงต้องยอมรับผลที่ตามมา “ได้” เสียงแหบแห้งดังขึ้น ชายคนนั้นลดไหล่ของเขาลง “เอาตามที่คุณว่า” เมื่อได้ยิน ชีวภาก็เหลือบมองเขา จากนั้นเธอก็ค่อยๆหลับตา พยายามแยกแยะทุกสิ่งทุกเรื่องราว เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในหู ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออก จากนั้น “ปัง” เสียงปิดเบาๆ บรรยากาศความกดดันรอบตัวก็หายไป เขาไปแล้ว ผ่านไปหลายนาที ชีวภาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น หัวใจกลับไม่ชัดเจน ในทางตรงกันข้ามกลับรู้สึกหดหู่กว่าเมื่อสักครู่อีก เธอพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ที่จะเผชิญหน้ากับเขาอย่างใจเย็น ไม่ใช่เพราะไม่อยากเห็นเขาจึงหลับตา เธอกลัวที่จะลืมตาขึ้นและเห็นว่าเงาหลังของเขาจะหายวับไปอีกครั้ง การปฏิเสธชายที่เคยรักอย่างลึกซึ้งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างมีเลศนัย “ถ้าคุณไม่อยากพบผม ผมก็จะไม่มา” ชีวภาก็ไม่ได้รู้สึกดีไปกว่าเขา เธอพบว่าตัวเองยังมีความรู้สึกต่อชายคนนี้อยู่ ระยะเวลาสามเดือนที่โคม่า ความสัมพันธ์นี้ถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำระดับลึก ไม่ได้ถูกนำมาปัดฝุ่น แต่กลับถูกลืม อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้าแสดงออกและไม่อยากแสดงออก เธอต้องคิดอย่างใจเย็น เธอวิตกกังวลมากเกินไปและต้องการเอาชนะการปรับตัว แต่ไม่ใช่แสดงออกอย่างสับสนเช่นนี้ เธอไม่ต้องการทำอะไรในระหว่างที่สับสน และไม่อยากตัดสินใจอะไร ด้วยประสบการณ์ครั้งสุดท้าย การรักษาความรู้สึกนี้ เธอระมัดระวังมากยิ่งขึ้น แม้จะไม่รู้ว่าสิ่งนี้ดีหรือไม่ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ไม่มีแรงกระตุ้นที่จะทำให้เดินหน้าต่อไป ดังนั้นแยกกันก่อนเถอะ อย่างน้อยไม่เจอกันอย่างนี้ก็จะได้ไม่ต้องกระอักกระอ่วน ในคืนนั้น ชีวภานอนหลับแต่หัวค่ำ ในจมูกก็ยังไม่กลิ่นของบุคคลนั้นในลมหายใจ หลับลึกมาก ---- ในเวลาต่อมานั้น นัชชาก็มาโรงพยาบาลหลายครั้งติดต่อกัน ทุกครั้งที่มาก็จะนำของบำรุงต่างๆมามากมาย ถ้าไม่ได้เตรียมมาให้ดุลยาก็ให้ไวศทย์ ราวกับจะเปิดศูนย์สุขภาพ ต่อมาเมื่อร่างกายของชีวภาฟื้นฟูขึ้นบ้าง เธออดทนไม่ไหวจริงๆ เธอรู้สึกอายที่จะพูดว่า “พี่นัชชา พี่ไม่ต้องนำของมาให้ฉันทุกครั้งก็ได้ มีเยอะมากแล้ว” “ไม่ได้ ตอนนี้ร่างกายคุณเพิ่งจะฟื้นฟู เป็นเวลาที่ต้องบำรุง แต่ต้องระวัง จะว่าไปแล้วที่บ้านฉันก็มีคุณน้าที่ทำอาหาร ฝีมือดี ฉันไม่ได้ทำด้วยตัวเองหรอก ไม่ต้องเกรงใจ” นัชชารู้ว่าเธอเจตนาดี กลัวว่าเธอเองจะเหนื่อย แต่ว่าชีวภาได้รับบาดเจ็บเพราะธีมนต์เช่นนี้ เธอจะปัดเรื่องนี้ออกไปจากใจได้อย่างไร อย่างว่าแต่แค่ซุปบำรุงเลย ถ้าหากว่าได้รับอนุญาต เธออยากจะย้ายน้ารินมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ ชีวภามองสิ่งต่างๆที่กองอยู่บนโต๊ะ แม้จะรู้สึกเกรงใจ แต่ความใส่ใจนั้นยิ่งใหญ่ เธอได้แต่รับมา เมื่อทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ดุลยาก็ออกไปข้างนอก นัชชาอยู่ในห้องเป็นเพื่อนเธอ แม้ว่าอายุของคนทั้งสองนั้นค่อนข้างแตกต่างกัน แต่ว่าชีวภาเป็นเด็กผู้หญิงที่รู้เรื่องรู้ราวมาก ใจเธอเป็นผู้ใหญ่มาก ทำให้ไม่รู้สึกว่ามีช่องว่างในการสื่อสาร ชนุดมเป็นเหมือนเพื่อนคนเดียวที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอ ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงชายคนนั้น ในฐานะที่นัชชาเป็นเพื่อน อยู่กับชนุดมมานานมาก หลังจากที่ได้เห็นความเจ็บป่วยของชีวภา ระดับหัวใจของผู้ชายคนนั้น เธอก็รู้ว่าเขาชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธออดไม่ได้ที่จะพูดแทนเขาสักหน่อย “ชีวภาพี่ถามเธอนิดหน่อยเธออย่าเพิ่งอารมณ์เสียนะ เธอทะเลาะกับชนุดมอีกแล้วรึ” เมื่อชีวภาได้ยินชื่อคนคนนั้นเธอก็นิ่งไป จากนั้นก็ส่ายหัว “เปล่าค่ะ” หลายวันนี้พวกเขาไม่ได้แม้แต่เห็นหน้ากัน จะทะเลาะกันได้อย่างไร ในช่วงเวลานี้ ดุลยาและไวศทย์ก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงชื่อนี้ เธอก็พยายามที่จะไม่คิดถึงอย่างไม่รู้ตัว เมื่อพูดถึงขึ้นมาตอนนี้ มีบางอย่างทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว ไม่รู้ว่าหลายวันนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่ จะคิดถึงเธอบ้างไหม เป็นห่วงเธอบ้างไหม แต่ความคิดนั้นก็ได้ทะลุผ่านใจไป เธอส่ายหัวอย่างหลบซ่อน เป็นเธอเองที่ไม่ให้คนเขามา แต่ตอนนี้ทำไมกลับเป็นห่วงขึ้นมา อย่างนี้ไม่ถูกต้อง พฤติกรรมของหญิงสาว นัชชามองออก การแสดงออกนี้เหมือนกับตอนที่เธอทะเลาะกับเตชิต ความจริงแล้วก็สนใจและเป็นห่วงอีกฝ่าย แต่ว่าผ่านเรื่องราวมามากมาย ในใจมีปมที่ไม่สามารถแก้ได้ ดังนั้นจึงพบกับทางตันอยู่อย่างนี้ไม่ไปสักทาง ที่จริงแล้วไม่ใช่เรื่องรักหรือว่าไม่รัก แต่ว่ายังไม่มีแรงที่จะยืนหยัด นัชชาเข้าใจเธอ และได้แต่ถอนใจ ตราบใดที่ไม่ได้หมดความรู้สึกก็เพียงพอแล้ว ตราบใดที่ยังชอบก็ถือว่ายังพอพูดได้ “ความจริงแล้วพี่อยู่กับชนุดมมาเป็นเวลานาน พี่เข้าใจนิสัยของเขาอยู่บ้าง เธออย่างคิดถึงใบหน้าอันเย็นชาของเขาในยามปกติ ความจริงแล้วจิตใจเขาค่อนข้างละเอียดอ่อน อีกอย่างคนคนนี้ถ้าไม่ชอบใครแล้วก็เสแสร้งไม่เป็น” “ฉันรู้ค่ะ” ความจริงแล้วชีวภาเข้าใจดี แต่ว่า… “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แค่ไม่อยากเห็นหน้าเขา เมื่อเห็นหน้าเขาแล้วก็จะคิดโยงใยต่อไปมาก รู้สึกตื่นเต้นโดยสัญชาตญาณ อยากจะดึงกลับ ก็อดไม่ได้ที่จะหนี” “มันเป็นเรื่องปกติ” นัชชาเห็นว่าเธอยินดีพูดความในใจกับเธอ เธอจึงรีบปลอบโยนหล่อน “ที่จริงแล้วมันเป็นกระบวนการหนึ่ง คนที่เคยผ่านประสบเหตุการณ์ที่ใหญ่หลวงมา จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่มีอะไรติดค้างในใจ พี่เข้าใจ” พูดจบ คำพูดของเธอก็เปลี่ยนไป “แต่ว่าเธอไม่สามารถหลบหลีกได้ตลอด ยังไงก็ต้องเผชิญกับปัญหานี้ ไม่ว่าจะพูดกับใครก็แล้วแต่ เหมือนที่พูดอยู่ตอนนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจไม่ใช่รึ” คำพูดนี้แทงใจดำของชีวภา ที่จริงการปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้ เธอเองก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน ไม่ใช่แค่อึดอัดเล็กน้อย แต่ว่าอึดอัดมากมาก มีเรื่องค้างคาใจอยู่ทุกวัน ถ้าเธอไม่แก้ไขก็ต้องอึดอัดอยู่เช่นนี้ “พี่นัชชา” เธอถามอย่างลังเล “ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร”