ตอนที่4 สัญญาหย่า

ต๭นที่4 สัญญาหย่า ซูเถียนเถียนวิ่งหนีไม่ได้ แต่เธอยิ่งไม่พอใจกว่าเดิม อยากแก้แค้น เธอตะโกน :" จางอวี่หลิน ถึงนายจะทิ้งฉันออกไป มันก็ไม่มีทางให้ได้ว่านายแต่งงานกับฉัน และยังมีลูกชายคนหนึ่ง ! นายหันหลังให้ซูอีเมิ่ง !" พอเธอตะโกนเสร็จ ในห้องก็มีเสียงโวยวาย พยาบาลคนหนึ่งตะโกน :" ผู้ป่วยมีอารมณ์รุนแรงจนสลบ รีบไปที่ห้องฉุกเฉิน !" " ซูอีเมิ่ง !" จางอวี่หลินเรียกอย่างตื่นเต้น มีแต่ความกังวล ซูเถียนเถียนได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด สะใจมาก เธอยิ้ม แต่เธอยิ้มไปๆ บนหน้าก็มีแต่น้ำตา ยามทิ้งเธอออกไปอย่างรุนแรง เธอล้มลงกับพื้น มีแผลบนเข่า เจ็บมากๆ ซูเถียนเถียนหลับตา พยายามกลั้นน้ำตา นานมาก เธอถึงจะลุกขึ้นจะยืน เธอสามารถทิ้งทุกอย่าง ร้องไห้ต่อหน้าจางอวี่หลินเหมือนผีบ้า แต่ลูกไม่ได้ ... ลูกชายของเธอ ต้องการรักษา หลังเปลี่ยนโรงพยาบาล ซูเถียนเถียนก็ป่วยหนัก ไข้สูงกับติดเชื้อ จมน้ำ และผลของหลังคลอดที่มีเลือดเยอะ เหมือนจะระเบิดในตอนนี้ เธออยู่บนเตียงผู้ป่วย กว่าหนึ่งสัปดาห์เธอถึงจะหาย ติดเชื้อและไข้ของเธอเพิ่งหาย จางอวี่หลินก็มาแล้ว ตอนนั้น เธอกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงมองแสงแดดนอกหน้าต่าง เหม่อลอย ด้านหลัง มีเสียงเท้าที่เคยชิน ร่างกายของซูเถียนเถียนแข็งไปสักพัก รีบหันไปมอง เสียงเท้าของจางอวี่หลิน เธอจำติดใจ แต่งงานมา3ปี ทุกคืน เธอหวังว่าเสียงเท้านี้จะปรากฏ แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นสิ่งที่เธอไม่กล้าได้ยินและหวาดกลัวที่สุด จางอวี่หลินถือเอกสารมา เจอเห็นเธอก็ปาใส่บนเตียงของซูเถียนเถียน :" เซ็นชื่อไปสะ " ซูเถียนเถียนก้มลงไปมอง นิ้วมือสั่นไปทันที มันเป็น ... สัญญาหย่า หนึ่งแบบสามชุด กระดาษเต็มไปครึ่งเตียง แสบตาสุดๆ ซูเถียนเถียนมองเอกสารพวกนั้น ถามอย่างแหบ :" ลูกของพวกเรา นายไม่ไปดูจริงๆหรอ ?" จางอวี่หลินขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ซูเถียนเถียนพูดต่อ :" ตอนที่เขาคลอดออกมา ผิวหิ่วมาก น่าเกลียดด้วย แต่ตอนนี้ เขาน่ารักขึ้นแล้ว และยัง ... " ซูเถียนเถียนบกใบหน้าที่ซีด สายตาสะอาดสว่าง เต็มไปด้วยความขอร้อง :" ลูก เหมือนนายมาก จางอวี่หลิน พวกเราอย่าให้ความแค้นระหว่างผู้ใหญ่ ต้องให้ลูกสัมผัสไป นายไปเขาหน่อย เขาเป็นลูกชายของนายนะ !" จางอวี่หลินขมวดคิ้ว :" ซูเถียนเถียน คุณยังจะมาให้ผมรังเกียจถึงเมื่อไหร่ ? รีบเซ็นไปสะ !" ซูเถียนเถียนเจ็บใจจนชา น้ำตาไหลออกมา เธอรีบเช็ดไป ควบคุมตนเองให้แมัแต่ความเข้มแข็ง :" นายไปดูลูกครั้งหนึ่ง แล้วพวกเราค่อยมาคุยเรื่องหย่ากัน ไม่งั้น ฉันจะไม่เซ็นแน่นอน !" จางอวี่หลินพูดอย่างใช่ร้อน :" ซูเถียนเถียน เธออย่านำอะไรเกินไปนะ ! ความอดทนของผมมีจำกัดนะ คุณจะให้ผมต้องทำอะไรกับคุณนะ !" ซูเถียนเถียนหัวเราะ :" จางอวี่หลิน นายเคยมีความอดทนต่อฉันเมื่อไหร่ ? ฉันบอกนายนะ ฉันเคยตายไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไร ! นายไม่ไปดูลูก งั้นพวกเราก็แข็งกันเป็นแบบนี้ ! ยังไงฉันก็ไม่รีบ !" จางอวี่หลินกำมืออย่างแน่น เดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่ง เย็นชามาก ทำให้ซูเถียนเถียนรู้สึกหนาว " ซูเถียนเถียน ผมพูดเป็นครั้งสุดท้าย รีบเซ็นไปสะดีๆ !" เขากัดฟันขู่ ซูเถียนเถียนมองตาของเขา :" ไม่ !" จางอวี่หลินพยักหน้า :" ได้ ซูเถียนเถียน คุณรอไว้ " เขาพูดจบ รีบเดินออกไป " หยุด !" ซูเถียนเถียนเรียกเขาไว้ จางอวี่หลินหันไปมองเธอ ยิ้มอย่างเสียดสี :" จะเซ็นแล้วหรอ ?" ซูเถียนเถียนเก็บกระดาษขึ้นแล้วเดินลงเตียง แล้วเอาเอกสารสำหรับการหย่าปาใส่จางอวี่หลิน " ของที่นายเอามา เอากลับไปเอง !"