ตอนที่ 11 ฉันไม่ยอมหย่า

ต๭นที่ 11 ฉันไม่ยอมหย่า ซูเถียนเถียนพูดถึงชื่อตัวเอง ก็ไม่เห็นจางอวี่หลิน หรือ ลู่สิงโจว ผ่านมาหลายขั้นตอนถึงได้เจอจางอวี่หลินที่ระเบียงทางเดิน ลู่สิงโจวจับมือของซูเถียนเถียนแล้วเดินเข้าไปอย่าช้าๆ จางอวี่หลินจ้องพวกเขาอย่างแรง สายตาแหลมคนเหมือนกับเจอศัตรูของตัวเอง “พวกนายมาทำไม?”สายตาของจางอวี่หลินเย็นชามาก แล้วพูดเหมือนกัดฟันพูดว่า “มาเพื่อให้ฉันขึ้นไส้หรือไง?” ซูเถียนเถียนหลบสายตาเอาแต่จ้องมองพื้น ไม่ยอมมองเขาเลย ลู่สิงโจวพูดว่า “พวกเราจะแต่งงานแล้ว เลยมาเชิญนาย ไปทำเรื่องหย่ากับเถียนเถียนตอนนี้เลยละกัน” “เหอะๆ”จางอวี่หลินหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ซูเถียนเถียน ไม่กี่วันก่อนยังร้องโหยหวนบอกว่าตายก็ไม่ยอมหย่า นี้พึ่งผ่านไปกี่วันเอง ก็จะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เธอนี่มันร่านจริงๆ” ซูเถียนเถียนก้มหัวพูด “ฉันร่าน อันนี้นายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ในใบหย่าฉันก็ได้เซ็นต์ตามที่นายต้องการแล้ว ตกลงนายจะปล่อยฉันไปเมื่อไหร่กัน” จางอวี่หลินกัดฟันแล้วพูดอย่างแรงว่า “รอเธอคืนที่เธอค้างอีเมิ่งสามปีนั้นหมดแล้ว ฉันก็จะปล่อยเธอ” ซูเถียนเถียนพูดอย่างโกรธ “นายบ้าไปแล้วหรอ?ฉันไม่ได้ผลักเธอเลย อีกอย่าง นายมีสิทธิ์อะไรมากักขังฉันตั้งสามปี นี่มันก่อเหตุชัดๆ” จางอวี่หลินหึแล้วพูดว่า “ตอนที่เธอตั้งใจผลักอีเมิ่งตกตึก ทำไมถึงไม่คิดบ้างว่านั้นก็เป็นการก่อเหตุเหมือนกัน?” ไม่ส่ายังไงเขาก็จะบอกว่าอุบัติเหตุครั้งก่อนนั้น ซูเถียนเถียนเป็นคนทำ ซูเถียนเถียนไม่ทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องนี้ แค่พูดว่า “ใบหย่าฉันเซ็นต์เสร็จแล้ว ความรักของเราก็จบลงตรงนี้ รบกวนคุณไปทำเรื่องต่อกับฉันหน่อย” จางอวี่หลินมองลู่สิงโจวแล้วพูดว่า “อยากฉันปล่อยพวกนายไปง่ายๆหรอ ฝันไปเถอะ ซูเถียนเถียน ฉันเปลี่ยนใจ ฉันจะไม่หย่ากับเธอ จะทำให้เธอรู้สึกอึดอัด” ซูเถียนเถียนด่าเข้า “ไอบ้า” ลู่สิงโจวกอดไหล่ของซูเถียนเถียนแล้วทำให้เธอสงบอารมณ์ แล้วพูดกับจางอวี่หลินว่า “แล้วซูอีเมิ่งละ นายจะให้เธอเป็นเมียน้อยตลอดไปหรอ?” “เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับพวกนาย” จางอวี่หลินหมดความอดทน เขามองดูเวลาแล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากคลื่นไส้เพราะเจอพวกนายสองคน ตอนนี้ให้เวลา30 วิ ออกไปด้วยตัวเองหรือจะให้ฉันเรียกคนมาส่งพวกนายออกไป” ลู่สิงโจวขมวดคิ้ว รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา ถ้ายังยื้อต่อไปจะเสียเปรียบ ก็เลยพาซูเถียนเถียนจากไป ทั้งสองคนเดินออกมาจากโรงพยาบาลแล้วขึ้นรถ ซูเถียนเถียนมองตึกโรงพยาบาลผ่านหน้าต่าง ในใจกลับถอนหายใจ ที่จริงแล้วเธอ ยังไม่อยากยอมรับความสัมพันธ์ของตัวเองกับลู่สิงโจว โดยเฉพาะในสถานการณ์การข่มขู่แบบนี้ กลับไปที่โรงพยาบาลของเอกชน สิ่งแรกที่ซูเถียนเถียนคิดได้คือไปดูเด็ก แต่เด็กที่เดิมทีอยู่ในห้อง ICU กลับไม่อยู่แล้ว “ลูกชายฉันละ” ซูเถียนเถียนรนทันที จับแขนของนางพยาบาลแล้วพูดว่า “ลูกของฉันอยู่ไหน” นางพยาบาลพูดอย่างง “ลูกของคุณไม่ใช่ว่าถูกสามีของคุณรับออกโรงพยาบาลแล้วหรอ?” “สามีของฉัน?” ซูเถียนเถียนรีบพูดขึ้นมา “จางอวี่หลิน？” พยาบาลพยักหน้า “ใช่คุณผู้ชายที่แซ่จาง....” ซูเถียนเถียนผลักพยาบาลแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอก “เถียนเถียน” ลู่สิงโจวหยุดเธอไว้ “อย่าเสียสติสิ ลองสืบดูให้ละเอียดก่อน.....อีกอย่าง เธอวิ่งออกไปแบบนี้ก็ไม่มีทิศทาง หาเด็กไม่เจอหรอก” “ฉันรอไม่ได้แล้ว”ซูเถียนเถียนเป็นห่วงลูกจนร้องไห้ “จางอวี่หลินไม่มีทางดีต่อลูกของฉัน เขาอยากให้ลูกของฉันตาย ซูอีเมิ่งก็ด้วย เธอก็บอกว่าจะเอาลูกของฉันไปให้พวกหมากิน” ซูเถียนเถียนสะบัดมือของลู่สิงโจวแล้ววิ่งออกไป “เถียนเถียน” ลู่สิงโจววิ่งตามไป ซูเถียนเถียนวิ่งออกมาถึงข้างนอก ก็เห็นบนพื้นมีหยดเลือดหยดอยู่ จากประตูไปจนถึงสวนสุขภาพที่อยู่ข้างโรงพยาบาล จู่ๆในหูของเธอก็มีเสียงวิ้งดังขึ้นแล้วก็หน้ามืด ความรู้สึกไม่ดีได้ปกคลุมเธอ เธอหยุดไม่ได้ที่จะคิดว่า รอยเลือดพวกนี้ เป็นของลูกเธอ ตามรอยเลือดไป เธอวิ่งเข้าไปในป่า และอีกฝั่งของถนน มีรถคันสีดำจอดอยู่ คนที่นั่งอยู่ในนั้น ก็คือซูอีเมิ่งที่ใส่แว่นสีดำ