ตอนที่ 12 ไม่มีลูกแล้ว

ต๭นที่ 12 ไม่มีลูกแล้ว ซูเถียนเถียนวิ่งเข้าไปในป่า เหมือนได้ยินหมาจรจัดหอน และในเวลาเดียวกัน เสียงนั้นก็เหมือนก้อนหินลูกใหญ่ที่ทุบไปที่หัวใจของซูเถียนเถียน ตังเธอสั่นไปหมด เดินอย่างเซไปเซมาแล้วตามเสียงไป เดินผ่านถนนปูน เข้าไปป่าที่ไม่ค่อยมีคน เสียงนั้น ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นมาอีก ในอากาศ มีกลิ่นคาวเลือดลอยผ่านมาอ่อนๆ ซูเถียนเถียนรีบพุ่งเขาไป พวกกิ่งไม้ได้บาดโดนหน้าของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บ แล้วปัดพวกกิ่งไม้วิ่งต่อไป สุดท้ายเธอก็เห็น....... สุนัขตัวใหญ่ๆสามตัว เหมือนกำลังกัดอะไรกันอยู่ เธอเห็นชุดผู้ป่วยที่คุ้ยๆเต็มไปด้วยเลือด และจากที่ขาของเธอไปจนถึงตรงกลางที่พวกสุนัขล้อมรอบไว้ ซูเถียนเถียนหน้ามืด ในสมองโล่งไปหมด เธอตะโกนดังแล้วพุ่งเข้าไปหาสุนัข พวกสุนัขได้ยินซูเถียนเถียนร้องตะโกน ก็ได้แหย่เขี้ยวขาวๆ รอซูเถียนเถียนเข้าใกล้แล้ว พวกมันก็รีบกัดที่ขาของซูเถียนเถียน ซูเถียนเถียนไม่สนพวกสุนัข เธอคลานไปถึงตรงท่ามกลางเลือด กลับเห็นแค่เศษเนื้อ “อ้า....” ซูเถียนเถียนร้องดังขึ้นมา เธอหยิบก้อนหินแล้วทุบสุนัขเหมือนกับคนบ้า สุนัขพวกนั้นก็ได้กัดซูเถียนเถียนด้วยเหมือนกัน ซูเถียนเถียนมือเปล่า สุดท้ายก็ถูกกัดจนแผลเต็มตัวและเลือดก็ไหลเต็มเลย สุนัขทั้งสามตัวที่โกรธจนตาแดง เหมือนจะกัดและกระชากซูเถียนเถียนทั้งเป็น “เถียนเถียน” ลู่สิงโจวตามมาถึงจนได้ เขาถีบสุนัขแล้วช่วยซูเถียนเถียน รปภ ที่ตามมาก็ได้ไล่สุนัขไปหมด ซูเถียนเถียนเบิกตาโต ในสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังเต็มไปด้วยน้ำตา “ลูกของฉัน.....ไม่เหลือแล้ว....” ลู่สิงโจวกอดเธอไว้ “ไม่เป็นไร ต่อไปเธอก็ยังสามารถมีลูกได้อีก ฉันจะปกป้องเธอเอง ให้ทุกอย่างที่เธออยากได้ เธอชอบเด็ก พวกเราก็คลอดอีก หรือว่าไปรับมาเลี้ยงก็ได้” “ไม่มีแล้ว....”เธอพูดวนไปวนมา “ไม่มีแล้ว....” ไม่มีลูกแล้ว ความหวังที่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีแล้ว “เถียนเถียน เธออย่าทำอย่างนี้” ลู่สิงโจวอุ้มเธอขึ้นแล้ววิ่งไปทางโรงพยาบาล “เธอต้องอดทนต่อไป ไม่อย่างนั้นแบบนี้ก็จะเท่ากับว่าเป็นไปตามที่พวกซูอีเมิ่งต้องการ” ซูเถียนเถียนจู่ๆก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใช่ เธอจะล้มลงอย่างนี้ไม่ได้... แค้นของแม่ แค้นของลูก เธอต้องเอาคืน ซูเถียนเถียนหลับตาแล้วบังคับให้ตัวเองเข้มแข็งต่อไป ลู่สิงโจวอุ้มเธอแล้ววิ่งอยู่ทางถนน ในเวลาเดียวกัน รถสีดำคันหนึ่ง ได้ขับผ่านทั้งสองคนไป ซูเถียนเถียนเหลือกหางตา เหมือนจะเจอซูอีเมิ่งอย฿ในรถอย่างรางๆ ซูเถียนเถียนคิดคำที่ซูอีเมิ่งเคยพูด จะขโมยลูกของเธอแล้วเอาไปให้สุนัขจนจัดกัดกิน เหมือนกับเรื่องที่เกิดในวันนี้เลย เธอขัดขืนอย่างแรง “ปล่อยฉันลง” “เป็นอะไร？”ลู่สิงโจวห้ามเธอไม่ได้ก็เลยปล่อย ซูเถียนเถียนรีบวิ่งตามรถคันสีดำไป “ซูอีเมิ่ง ฉันรู้ว่าเป็นเธอ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” จู่ๆหน้าต่างก็ได้เปิดทันใดนั้นเอง หน้าของซูอีเมิ่งที่ใส่แว่นดำไว้ก็ได้ปรากฏ เธอยิ้มอย่างได้ใจ ความโกรธของซูเถียนเถียนขึ้นหัวทันที ไม่สนพวกไฟแดง แล้ววิ่งตรงไปเรื่อยๆ “เถียนเถียน ระวัง”ลู่สิงโจวตะโกนอย่างดัง รถขนส่งจู่ๆก็ออกมาจากทางแยกพุ่งออกมา หน้ารถเล็งซูเถียนเถียนไว้แล้วเร่งเครื่อง ซูเถียนเถียนไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่มองรถขนส่งนั้นอยู่กับที่ พอรถใกล้จะชนโดนซูเถียนเถียนแล้ว “ซูเถียนเถียน”เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังขึ้นมา แขนที่มีแรงได้โอนเอนของซูเถียนเถียนแล้วดึงเธอออกมา รถขนส่งได้ผ่านไปตามเสียงร้องของทั้งสองคน แล้วไปชนใส่กับเสาร์ไฟ “เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม” คนที่ช่วยเธอเป็น จางอวี่หลิน เขาก็อยู่ที่นี่ งั้นคนที่บอกว่าเป็นพ่อของเด็กแล้วรับเด็กไปก็คือเขา เป็นเขาจริงๆด้วย ซูเถียนเถียนตาแดงขึ้นมาทันที จับคอของจางอวี่หลินไว้อย่างแรง “นายนั้นแหละที่บ้า จางอวี่หลิน ฉันจะสู้กับนาย”