ตอนที่693 รักคุณอีกครั้ง

ตอนที่693 รักคุณอีกครั้ง เขาพูดอย่างรวดเร็วและร้อนรน น้ำเสียงกระวนกระวาย แต่ทุกถ้อยทุกคำออกมาจากใจจริง มันคือการปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บเอาไว้มานานออกมา ไม่สามารถเก็บกดมันอีกต่อไป เมื่อชีวภาได้ฟังเขาระบายออกมาอย่างร้อนใจ สองอารมณ์ที่ขัดแย้งกำลังจะระเบิดออกมา ณ ขณะนี้ มันไม่ได้ทำให้คนรู้สึกว่าหยาบคาย เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจของชายคนนั้น มันเป็นการยากที่จะพูดบางสิ่งบางอย่างที่ขัดกับหัวใจ แต่ว่าการสารภาพของเขานั้นกระทันหันเกินไป เธอไม่ได้ตระเตรียมอะไรเลย… “คุณ คุณรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่…” “ผมชัดเจนว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่” ชนุดมไม่ลังเลที่จะพูดออกมา “ผมตกหลุมรักคุณ อยากใช้ชีวิตกับคุณอยู่ที่นี่” สองประโยคนั้นดูเหมือนจะเป็นการทิ้งระเบิดลงที่กลางใจของเธอ ทำให้ความขัดแย้งเดิมในใจของเธอระเบิดกลายเป็นผุยผง จังหวะการเต้นของหัวใจนั้นเร็วมาก เธอกระสับกระส่ายและนิ่งไม่ติด พยายามที่จะสะกดอารมณ์เอาไว้แต่ก็ไม่มีผลใดๆ ที่แท้ความรู้สึกของการถูกบอกรักจากชายคนที่ตนรักอย่างลึกซึ้งนั้นเป็นเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าวินาทีแรกนั้นเธอยังวิตกกังวลและติดอยู่กับอารมณ์ลบๆ แต่เมื่อเขาพูดประโยคนั้น โลกของเธอก็กลายเป็นฤดูใบไม่ผลิในทันที ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขามีอิทธิพลต่อเธออย่างลึกซึ้ง เธอแคร์เขามากเกินไป แคร์อยู่เสมอมา หลอกลวงคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองนั้นไม่ได้ ชีวภา เธอชอบผู้ชายคนนั้น ชอบจนเข้ากระดูกดำ ถ้าไม่อย่างนั้นจะเป็นห่วงความสุขของเขาจนไม่คิดถึงชีวิตตนได้อย่างไรกัน เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็รู้สึกผิด อารมณ์ที่แท้จริงของเธอนั้นอยู่เบื้องลึกของหัวใจถูกภาพที่ตัวเองสร้างขึ้นมาบดบังเอาไว้ เธอจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาแน่นิ่ง ทุกตารางนิ้วอยู่ในดวงตา “คุณ… ตกหลุมรักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” “ตั้งนานแล้ว บางทีอาจจะตั้งแต่ตอนที่คุณบังกระสุนให้ผม หรืออาจจะก่อนหน้านั้น” ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะเชื่อ ชนุดมจึงกล่าวต่อไป “ผมสาบานต่อพระเจ้าว่าทุกคำที่ผมพูดนั้นเป็นความจริง คุณถามผมว่าเมื่อไหร่ผมเองก็ไม่แน่ชัด เพราะตัวผมเองผมก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะสามารถมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับผู้หญิงทีเพิ่งจะรู้จักกันได้” บางคนเมื่อตกหลุมรักใครอีกคน เขาอาจจะบอกรักเธอทันที แต่บางคนรักลึกซึ้งแต่กลับไม่รู้ตัว ต้องรอให้ถึงเวลาที่สูญเสียมันไป อย่างแรกนั้นเต็มไปด้วยความโปร่งใส อย่างหลังนั้นเต็มไปด้วยความเก็บกด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชนุดมนั้นเป็นเช่นอย่างหลัง ประสบการณ์ในวัยเด็กและสภาพแวดล้อมที่เขาเติบโตมาได้สร้างบุคลิคเช่นนี้ให้กับเขา เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เมื่อมีประสบการณ์เช่นนั้นถึงจะสามารถเข้าใจได้ ยังนับว่าดีที่พระเจ้าให้โอกาสเขาทำความเข้าใจ พาผู้หญิงคนนี้กลับมาจากความเป็นความตาย และมอบให้กับเขา ชีวภาจ้องไปที่ดวงตาดำลึกคู่นี้ ช่างเต็มไปด้วยความซับซ้อน มองไม่ออก แต่ว่าในขณะนี้ เขาจริงจังและเปิดเผยให้เธอเห็นความรู้สึกโดยที่ไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นชีวภาก็ไม่ละสายตา เธอสับสนมาก ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไร ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนมากเกินไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ชนุดมเห็นเธอหน้าแดง เขาอดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าเธอเบาๆ “ภา ผมรู้ว่าความละเลยของผมทำให้คุณเจ็บมามาก ผมกลับไปชดเชยในอดีตไม่ได้ กลับไปแก้ไขไม่ได้ ผมได้แต่หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้ผมปกป้องคุณ ให้ผมได้รักคุณ” ให้ผมได้รักคุณ คำเหล่านี้เป็นเหมือนกริชแหลมคนที่คอยตัดหมอกควันที่ลอยอยู่เหนือความคิดของเธอและพุ่งตรงเข้าไปถึงเลือดเนื้อของเธอ เจ็บมาก แต่ก็ทำให้เธอได้มองเห็นท้องฟ้าอันสดใสอยู่เหนือหมอกควัน เธอจะสามารถเข้าถึงท้องฟ้าสีครามได้แค่เพียงเอื้อมมือ แต่เธอกลับเขินอาย และรู้สึกกลัว เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร มีแต่ความสับสนวุ่นวายอยู่ในหัว เมื่อนึกถึงคำพูดของนัชชาขึ้นมา เธอก็พยายามสงบลง และพูดความคิดในใจที่แท้จริงให้เขาฟัง “ฉันไม่รู้ อยู่คุณก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ฉันมีความสุขมากแต่ฉันก็กลัวเช่นกัน ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไร ฉันไม่สามารถยอมรับได้ว่าคุณจะเปลี่ยนแปลงไปมากมายเช่นนี้ ฉัน…” ภาษาของเธอค่อนข้างสับสน คิดถึงว่าพูดถึงไหนแล้วแต่คำพูดที่สับสนวุ่นวายเช่นนี้ทำให้หัวใจขอบชนุดมนั้นอึดอัดและกระเจิดกระเจิง เธอเป็นคนกล้าหาญมาโดยตลอด ทั้งชีวิตผู้หญิงไม่เคยก้มหัวให้ใคร ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอ ชนุดมก็รู้สึกเหมือนมีพลังอะไรบางอย่างในตัวผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่กล้ายอมรับเขา เขาทำให้เธอเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ กรรมตามสนองเขาแล้ว โทษใครไม่ได้ แต่มันเป็นเรื่องที่น่าปวดใจมาก “ผมรู้ ผมรู้ดี ว่าคุณกังวล ทั้งความเป็นห่วงและความกังวลของคุณ” เขาลูบเธอด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าถ้าออกแรงแล้วจะทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “คุณเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ยังมีข้อสงสัยมากมาย ภา ผมให้เวลาคุณค่อยๆปรับตัว” ดวงตาสีฟ้าของเขาเป็นเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนในทะเลทราย ทำให้คนมีความสงบในใจได้ และเหมือนวังวนที่ดึงดูดเธอเข้ามา 'เธอควรให้โอกาสตัวเอง และให้โอกาสเขาเช่นกัน' 'เวลาไม่ได้ทำบาดแผลจางหายไป สิ่งที่ต้องเผชิญหน้ายังไงก็ต้องเผชิญหน้า' 'ลองดู อาจจะดีก็ได้' ที่ข้างหูเธอก็เหมือนได้ยินนัชชาพูดอะไรบางอย่าง ให้ห้องนั้นเงียบไม่มีเสียงอะไร มีแต่เสียงความคิดอของเธอเท่านั้นดังอยู่ในใจ เธอไม่แน่ใจว่าชนุดมจะสามารถเดินไปกับเธอจนสุดทางหรือไม่ ระหว่างพวกเขาเหมือนกับมีเหวลึกที่ไม่สามารถเชื่อมต่อกันได้ แต่โชคชะตากลับล้อเล่น ทำให้พวกเขาได้พบกัน และรักกัน ความกล้าทั้งหมดของเธอได้หายไปกับอาการโคม่าหลังจากถูกลักพาตัว การกระทำปุ่มป่ามเช่นนี้ เป็นไฟชนิดสุดท้ายที่เธอเก็บไว้ในใจ ถ้าหากว่าครั้งนี้ยังไม่ได้ผล บางทีเธออาจจะไม่รักใครอีกต่อไปแล้ว วิธีที่ปลอดภัยที่สุดก็คือการอยู่กับที่ ยอมแพ้ ไม่ใช่ไม่อยากคืนดี แต่ทันทีที่คิดถึงมัน ประสาททุกเส้นในกายเธอก็รู้สึกเจ็บปวด และหายไปอย่างล้ำลึก นัชชาบอกว่าเธอใช้เวลาห้าปีในการลืมเตชิต แต่เมื่อพบเขาทุกอย่างก็พังทลาย เธอไม่ต้องการเสียเวลาห้าปีไปเปล่าๆ ไม่อยากล้อเล่นกับเวลา ถ้าหากว่าเธอเดินตามทางนี้จริงๆ แม้ว่าจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ เธอก็ไม่ต้องเสียดายและนอนไม่หลับทุกคืนหลังจากที่ต้องยอมแพ้ ถ้าคิดว่าเพื่อตัวเอง ก็ควรจะลองดู ใช่ไหม ชีวภาถามก้นบึ้งหัวใจของตนเอง แต่ในใจก็ได้รับคำตอบนั้นแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า คราวนี้เธอไม่ได้หลบ ไม่ได้หลีกเลี่ยง แต่มองตรงๆเข้าไปในดวงตาของเขา “ชนุดม ฉันไม่อยากเสียใจ ไม่อยากสงสัยไปจนตาย ถ้าหากว่าที่คุณพูดมาทั้งหมดออกมาจากหัวใจ ฉันก็อยากจะลองดูอีกครั้ง” เสียงของหญิงสาวเหมือนความเย็นสบายในฤดูใบไม้ผลิท่ามกลางฤดูร้อน ดวงตาของชนุดมเบิกกว้าง “คุณ… คุณพูดจริงรึ” สิ่งที่อยากจะพูด อยากจะทำ จู่ๆก็ทำไม่ออกพูดไม่ได้ หัวใจเริ่มผ่อนคลาย ชนุดมยิ้มขึ้นมา “อื้อ ถ้าหากว่าผมยังมีความกล้าอยู่อีกนิดหน่อย แทนที่จะรักคนอื่น ผมน่าจะเอามันกลับมารักคุณอีกครั้งหนึ่ง”