已经是第一章了
ตอนที่30 ความช่วยเหลือของเขา
ตอนที่30 ความช่วยเหลือของเขา
นัชชามองดูรอบๆ เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครอยู่ “คุณลงมาได้ยังไง”
เตชิตไม่ได้ตอบ แต่ตาไปมองอยู่ที่เอกสารที่อยู่บนโต๊ะ “ไม่ใช่เพิ่งทำไปหรอ”
นัชชาอึ้ง ไล่ตามสายตาของเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขามองไปแค่แวปเดียวแต่เขากลับจำทุกอย่างได้หมด
“หัวหน้าบอกว่ามันผิด ให้มาทำใหม่”
“มันผิดตรงไหน”
นัชชาทำหน้าเศร้า “ไม่รู้”
“ไม่รู้หรอ” เตชิตยกคิ้ว มือเรียวทาบลงบนเอกสาร กระดิกนิ้วสองที “ไม่ได้ทำเครื่องหมายไว้หรอ”
“ไม่” นัชชาเงยหน้ามองเขา “ให้ฉันเปิดหาเอง”
เตชิตเห็นตากลมโตของเธอที่มองเขา เตชิดเดินอ้อมไปหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเธอ “ดูถึงไหนแล้ว”
“ห้ะ” นัชชางง ที่เขาถาม
“ถามว่าดูถึงไหนแล้ว”
นัชชาเอื้อมมือเปิดไปสองหน้าแล้วชี้ “ตรงนี้”
เตชิตอ่านเอกสารต่อ ห้องทำงานที่เงียบสนิท มีเพียงแต่เสียงหายใจเบาๆของเธอที่อยู่ข้างหูเขา นัชชาอดไม่ได้ที่จะแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว สูทไม่รู้ว่าเอาไปถอดไว้ไหน มือซ้ายที่ใส่นาฬิกายิ่งทำให้เขาดูแพง ผมที่ถูกเซตขึ้นเป็นระเบียบทำให้เห็นหน้าผาก แสงที่ส่องทำให้เห็นความหล่อของเขามากขึ้นกว่าเดิม
เซ็กซี่
นี่เป็นคำแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของนัชชา ต่างกับคนที่อยู่บนเตียง เตชิตที่ตั้งใจทำงานทำให้คนมีความรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้แต่ก็อดที่จะไม่โลภไม่ได้
นัชชามองไปมองมาก็อดไม่ไดที่จะหันหัวไปมองตรงๆ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ สายตาที่มองทำให้เตชิตรู้สึกไม่มีสมาธิ
“ดูเอกสาร”
เสียงเตื่อนของผู้ชายพูดอยู่ข้างหู นัชชาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองสติล่องลอย เธออายจนหน้าแดงไปถึงคอ รีบเปลี่ยนที่มอง
หลงเพราะหน้าตา
ตอนแรกนัชชานึกว่าเตชิตจะดูนานกว่านี้ แต่เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หาจุดผิดทั้งสองที่ได้แล้ว แถมยังทำเครื่องหมายไว้ให้อีกด้วย
เธอถอนหายใจ เตชิตที่อยู่ในใจเขาคือปีศาจในร่างมนุษย์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในด้านกฎหมายเขาเป็นคนที่มีความสามารถเก่งเกินคนปกติ
เก่งมาก เก่งจนนัชชาคิดว่านี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งในสมองของเขา จะเอามาใช้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเอกสารประกอบช่วย
“เป็นจุดง่ายๆที่ผิด คราวหลังอย่าให้ผิดอีก” เตชิตยื่นเอกสารคืนเธอ
“รู้แล้ว ขอบคุณนะ” นัชชาไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอาย ถ้าเกิดให้เวทิดารู้ว่าเตชิตเป็นคนช่วยทำ คงจะเกลียดจนอยากจะถลกหนังเธอทิ้ง
ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอว่า ที่เวทิดาไม่ชอบขนาดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับความรู้สึกที่มีต่อเตชิต
“เก็บของให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันไปส่ง”
นัชชาเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป เลยดึงแขนเสื้อเขาไว้ “ไม่ได้ เมื่อคืนที่คุณส่งฉันกลับดวิษแอบเห็น วันนี้ฉันกลับเองดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้เขาสงสัยเปล่าๆ”
“ฉันส่งถึงแค่ประตูหน้าวิลล่า”
มันห่างกับบ้านพักไกลหน่อย
นัชชาไม่กล้าเสี่ยง “ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ นี่ก็ดึกมากแล้ว ลำบากเปล่าๆ....”
“ไปที่รถแล้วค่อยว่ากัน”
“…………”
นัชชางงไปสักพัก ตอนนี้เธอกังปฎิเสธไปไปที่รถไม่ใช่หรอ
ช่วยไม่ได้ เธอก็ได้แต่เดินตามไปที่รถ พอเธอขึ้นรถเธอก็รู้สึกเสียใจที่ตามเขามา
เตชิตแถบจะไม่พูดอะไร ก็ดึงเธอไปนั่งบนตักเขา ปรับบ่อนั่งเอนไปข้างหลังสุดๆให้มีพื้นที่กว้างมากที่สุด สองร่างแหนบชิดกันมาก
นัชชาหอบหายใจ “คุณ จะทำอะไร”
สายตามืดดำของผู้ชาย เหมือนไม่ได้เจอแสงสว่างมานาน “ทดแทนรอบเมื่อคืน”
เขาเอื้อมมือไปปลดกระดุมของนัชชา เธอกดมือเขาเอาไว้ ในน้ำเสียงก็เริ่มปนไปด้วยอารมณ์ความต้องการ “เตชิต....................”
“อืม”
“เมื่อกลางวันคุณก็เพิ่งเอา.................” พูดเรื่องอย่างว่า นัชชาก็รู้สึกละอาย
มือผู้ชายไม่หยุดนิ่ง “เมื่อวานไม่ได้เอา”
“……….” นัชชาหน้าแดง “แต่นี่มันดึกมากแล้ว”
“เพราะงั้นเธอก็ช่วยหน่อย ถ้ามีปัญญาก็ทำให้ผมเสร็จเร็วหน่อยแต่ถ้าไม่ก็อยู่รับไป”
นัชชายอมแพ้ ก็ได้ เพราะเธอไม่มีปัญญานั้น
เสื้อก็ถูกเขาถอดออกอย้างรวดเร็ว หน้าอกที่ถูกชุดชั้นในสีดำปิดเอาไว้ ยังมีรอยที่เขาทำทิ้งไว้เมื่อกลางวัน ตัดกับเนื้อที่ขาวเนียนทำให้รู้สึกตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูก
ผู้ชายประกบจูบลงมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอียงหัวไปข้างหลัง คอที่เอียงได้องศาเหมือนหงส์
เขาทำมันด้วยความใจเย็น ค่อยๆลอกล่อ ค่อยๆทำ ให้นัชชาค่อยๆตกอยู่ในความต้องการ พอถึงจุดที่ความต้องการสูงสุดก็แกล้งทรมาณเธอ
ร่างกายว่างเปล่า เธอรู้สึกทรมาณจนจิกเสื้อตรงอกของเขา “เตชิต เตชิต.......”
เธอเรียกด้วยเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล ผู้ชายคนไหนได้ก็ต้องยอมแพ้
เตชิตอดกลั้นอารมณ์ไว้ เขาตั้งใจแกล้งทรมาณเธอ “เด็กดี บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร”
นัชชาถูกเขาลอกล่อ ปากชมพูก็ขยับบอก “คุณ...............”
“ฉันเป็นใคร”
“เตชิต..........”
เหงื่อไหลลงบนตัวเธอ เตชิตมองจนตาลุกวาว
พอได้ยินคำตอบที่อยากได้ยิน เขาก็ตรงเข้าไปหาเธออย่างไม่ลังเล
...........................................
หลังการออกกำลังกายวันละสองครั้ง นัชชาหมดแรงหลังแต่งตัวอะไรเรียบร้อย เธอนั่งนิ่งอยู่บนบ่อมาตลอดทาง จนกระทั่งรถจอดอยู่หน้าประตูวิลล่า
นัชชาปลดเข็มขัดนิภัย แล้วโบกมือลาเขา “ฉันไปละ”
เขายกนิ้วมาถูพวงมาลัย “รีบๆหาหลักฐาน ฉันรอนานมากไม่ไหว”
‘รอไม่ไหว’ เธอรู้เขาหมายถึงอะไร เธอหน้าแดง รีบปิดประตูแล้วตอบรับไปมั่วๆ
…………………………………
กลับถึงบ้าน ก็ไม่เห็นดวิษอยู่ ในบ้านเงียบสนิท นัชชาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง ก็ยังคงไม่มีใครหรือว่าไม่อยู่บ้าน
นัชชาลองเรียกชื่อเขา “ดวิษ”
ไม่มีใครขานรับเธอเดินไปแบบเงียบๆ สายตาจ้องมองไปที่ห้องหนังสือที่อยู่มุมสุดของชั้นสอง ปกติดวิษจะทำงานที่ห้องหนังสือ ข้างในจะมีเอกสารสำคัญอยู่
นัชชากัดปากเดินไปถึงหน้าห้อง ประตูล็อกเอาไว้ เธอเดินไปหยิบกุญแจสำรองที่ลิ้นชักตู้เสื้อผ้า
เปิดประตูได้อย่างราบลื่น มีเอกสารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ นัชชารีบเดินเข้าไปเปิดดู มีแต่เอกสารที่ไม่มีประโยชน์
เธอไม่อยากเสียเวลา เปิดดูของในลิ้นชักทีละชั้น แต่ก็ไม่กล้าค้นเยอะกลัวว่า
ดวิษจะรู้ว่าถูกคนค้น ได้แต่ค้นอย่างระมัดระวัง ไม่นานก็มีเหงื่อขึ้นตามหน้าผาก
已经是最新一章了
加载中
