ตอนที่694 พวกเราดีกันแล้ว

ตอนที่694 พวกเราดีกันแล้ว หลังจากที่ชีวภาฟื้นขึ้นมา ที่จริงแล้วไม่มีความคิดที่จะคืนดีกับชายคนนี้ สำหรับเธอแล้ว การคืนดีไม่เพียงแต่เป็นการเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ตั้งแต่ต้นเท่านั้น ยังหมายถึงการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วย เธอมีปมในใจ มีสิ่งกีดขวาง ดังนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะยอมรับการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ ว่าทำไมเรื่องราวดึงดำเนินมาถึงตรงนี้ได้ มาถึงตรงที่ชนุดมก้มลงจูบบนศีรษะของเธอ เธอขยับหลบหลีกนิดหน่อยก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว ทุกอย่างในร่างกายดูเหมือนจะสงบนิ่ง ความรู้สึกทั้งหมดหยุดลงตรงที่ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน ชีวภาลืมตาขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้หลับตาเช่นกัน ทั้งสองจ้องหน้ากันในระยะประชิด รู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นที่ไหลผ่านบนร่างกาย มันเป็นแค่การจูบ แต่เป็นการจูบที่ไม่สามารถยังยั้งได้อีกต่อไป ถึงแม้ตอนนี้ชนุดมจะมีอารมณ์แล้วก็ตาม เขามีความคิดที่อยากจะใกล้ชิดชีวภา ในตอนนี้ที่เธอรับปากว่าจะยอมรับเขาอีกครั้ง การจูบผู้หญิงที่รักนั้น ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมความปรารถนาในร่างกายได้อีกต่อไป ไม่ได้เป็นเพราะมีความคิดสกปรก แต่มันเป็นเพียงสัญชาตญาณในร่างกายที่ปรารถนาเธอ แต่ชนุดมไม่ใช่สัตว์ร้าย ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะไม่ทำอะไรเลย แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ป่วยเขาก็จะไม่เข้าใกล้ เธอเพิ่งจะตกปากรับคำเขา ต้องการเวลาและพื้นที่ที่จะคิดอย่างอิสระ ไม่สามารถกระทำอย่างหน้ามืดตามัวได้ บางทีมันอาจจะเคยเป็นเช่นนี้ แต่จากนี้ไป เขาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในอดีต “ก่อนนี้คุณชอบผม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นผมจีบคุณ” ชายคนนั้นเอื้อมไปจับคอด้านหลังของหญิงสาวด้วยมือเดียว นิ้วหัวแม่มือสัมผัสกับผิวอันบอบบาง เหมือนกำลังลูบสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสาร ชีวภาอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เธอดันแขนเพื่อผลักคนตรงหน้าออก เธอนั่งอยู่บนเตียงและพลิกตัวหันหลังให้เขา “ฉัน ฉันง่วงแล้ว อยากพักผ่อน คุณก็รีบนอนแต่หัวค่ำเถอะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ระหว่างที่เธอพูดอยู่นั้น เขาก็ได้ยินถึงความวิตกกังวลและความสับสน ชนุดมปิดปากเงียบ ไม่พยายามที่จะกระตุ้นเธอต่อไป “ราตรีสวัสดิ์” เขาก้มตัวลงเทน้ำร้อนที่ตอนนี้กลายเป็นน้ำเย็นแล้วทิ้งไป หลังจากจัดการเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชนุดมก็กลับไปที่เตียง จัดแจงกับเบาะนั่งสำหรับคนเดียวอันแคบนั้นให้เรียบร้อยอย่างน่าสงสาร และนั่งลงไป “ติ๊ด” เสียงเบาๆ ไฟที่หัวเตียงปิดลง ทุกอย่างอยู่ในความมืด แต่หัวใจสองดวงที่หลงทางมาเป็นเวลานับร้อยวันก็ได้กลับมาเปิดขึ้นอีกครั้ง เก้าอี้นั้นทั้งเย็นและแข็ง แต่ชนุดมรู้สึกเหมือนกำลังนอนหลับอยู่บนผ้าฝ้าย เขารู้ว่าชีวภาไม่หลับ คืนนี้เป็นคืนที่พิเศษมากสำหรับพวกเขาทั้งคู่ เธอต้องคิดฟุ้งซ่านอยู่แน่นอน ชนุดมได้ยินเสียงหายใจลำบากที่อยู่ในหู มีคำพูดที่สะทกสะท้อนอยู่ในอก ในที่สุดท่ามกลางความมืดที่เห็นไม่ชัดเจนเขาก็พูดโพล่งออกมา “ภา ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก เรื่องร้ายๆที่ผ่านมาผมจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีก ผมขอโทษ ที่ที่ผ่านมาผมไม่สามารถปกป้องคุณได้ และขอบคุณคุณ ที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง” เธอไม่สมควรที่จะต้องทุกข์ทรมานแทนใคร ถึงแม้จะไม่เต็มใจที่จะพบเขา ยิ่งกว่านั้นคือความกล้าหาญที่จะยอมรับเขาอีกครั้ง คำพูดเธอเมื่อสักครู่นี้'ใช้ความกล้าทั้งหมดเพื่อรักคุณอีกครั้ง’ทำให้กำแพงในหัวใจทั้งหมดของชนุดมหายวับไปหมดแล้ว คำขอบคุณแค่นี้มันยังไม่พอที่จะแสดงถึงความละอายใจของเขา แต่นอกจากสองคำนี้แล้ว เขาไม่รู้ว่าเขาจะแสดงความรักของเขาอย่างไร นอกจากขอบคุณเธอ ที่ยินดีที่จะอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง ถ้าหากว่าเธอต้องนอนหลับตลอดไปเนื่องจากอุบัติเหตุครั้งนี้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะอับอายและต้องเสียใจเพียงใดตลอดชีวิตของเขา ชีวิตนี้อาจจะไม่สามารถรักใครอีกได้ และแบกรับบาปนี้ไปชั่วชีวิต ชีวภามองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยความมืดยามค่ำคืน มีแค่แสงสลัวจากไฟถนนเท่านั้น พระจันทร์บนท้องฟ้าโค้งงอ บางส่วนถูกบดบังด้วยก้อนเมฆซึ่งมีแค่แสงนวลเท่านั้นที่ทะลุผ่านมา อารมณ์ของเธอในเวลานี้แจ่มชัดมาก ผู้ชายคนนั้นแข็งแรงและเร่าร้อน แต่เสียงอันสงบนิ่งก็ดังขึ้น เธออ้าปากและปิดลง เธออยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร หลังจากผ่านไปครึ่งนาทีจึงสามารถพูดออกมาได้คำหนึ่ง “ชนุดม พวกเราดีกันนะ” คำนี้อาจจะดีสำหรับคนอื่น แต่มันเป็นเรื่องที่ยากจะทำได้ สำหรับเธอ สำหรับชนุดม สำหรับพวกเขาที่ต้องผ่านความทุกข์ทรมานมา ทั้งหมดนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก เธอไม่ได้คาดหวังสิ่งใดในตอนนี้ แค่ดีกันอย่างตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว “ได้” ชายคนนั้นปิดตาลงเล็กน้อย ตลอดสามสิบปีที่ผ่านมาเขาได้ยินคำขอร้องมานับไม่ถ้วน แต่ในเวลานี้เมื่อเจอคำเหล่านี้มากระทบจิตใจเข้าใจกับเจ็บแปลบขึ้นมา “พวกเราดีกัน” โดยไม่คำนึงถึงอนาคตจะเป็นเช่นไร เขายินดีที่จะอยู่เคียงข้างเธอ เดินไปด้วยกันด้วยดี --- คนสุดท้ายที่รู้ข่าวเรื่องชีวภาฟื้นขึ้นมาแล้วก็คือชนัย เขาไม่เข้าบริษัทสองสามวันเพราะแผลน้ำร้อนลวก ปรัณรู้ว่าเขาถูกน้ำร้อนลวก เขาจึงรอให้ผ่านไปสองสามวันก่อนถึงจะบอกเขา ขณะนั้นชนัยกำลังดูบอลอยู่ในห้องนั่งเล่น หลังจากที่เขาได้ยินข่าวดีทางโทรศัพท์ เขาก็เด้งลุกออกจากโซฟา “จริงรึ” ดราณีซึ่งกำลังปรุงอาหารอยู่ในครัวกึ่งเปิดก็ได้ยินเสียงเขาร้องตกอกตกใจ มือที่ถือกระทะของเธอก็สั่นไหว เกือบจะทำให้ไข่ที่ทอดอยู่ในกระทะนั้นตกพื้น เธอหายใจเข้าลึก และมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างไม่พอใจ คนที่ส่งเสียงดังนั้นไม่มีมารยาทไม่เงียบเสียงเสียที เธอนำไข่ไก่ ขนมปังปิ้ง ยังมีซอสบลูเบอรี่ที่ทำเอง และกาแฟร้อนมาตั้งที่โต๊ะ เธอยืนอยู่หน้าคนคนนั้นและเอ่ยปากเตือนเขา “กินข้าวได้แล้ว” ชนัยมองไปที่เธอ ไม่จำเป็นต้องไปที่ร้านอาหาร เมื่อดราณีเงยหน้าขึ้นมอง แปดโมงยี่สิบห้า เธอต้องไปโรงเรียนตอนเที่ยง แม้ว่าจะยังทัน แต่เธอก็ต้องการออกไปก่อน ดังนั้นเธอจึงยื่นมือชี้ไปที่อาหาร และพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ฉันทำอาหารเช้าให้คุณแล้ว ตอนเที่ยงที่โรงเรียนมีงาน ฉันไปก่อนล่ะ…” พูดแล้ว เธอก็หันไปหยิบกระเป๋าหนังสือบนโซฟา มันเป็นเป้สะพายบ่าสองข้างสีดำ คราวนี้ ชนัยไม่ได้แกล้งทำมองไม่เห็นอีกต่อไป เขาโน้มตัวไปจับมือที่หยิบกระเป๋าของเธอ คิ้วตั้งขึ้น และยังคงคุยกับบุคคลในโทรศัพท์ต่อไป “ได้ ผมรู้แล้ว นี่เป็นเรื่องดี อย่างน้อยคุณก็สามารถจัดการมันได้ อีกสักสองวันมีเวลาก็ค่อยมานั่งเล่นที่นี่ก็ได้ ผมมีเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อยเท่านี้ก่อนนะ” ดราณียืนอยู่ค่อนข้างห่าง เธอยังได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจนผ่านทางลำโพง คู่สายหัวเราะอย่างมีความสุข “เช้าอย่างนี้คุณมีเรื่องอะไรกัน ดูเหมือนจะมีคนอยู่ในบ้านล่ะสิชนัย โตแล้วนะเรา รู้จักลงหลักปักฐานได้แล้ว…” “เอาน่า เอาน่า ไม่ต้องมาทำเป็นสอน สนใจเรื่องหมอกับหมอตัวน้อยของคุณเถอะ ผมวางแล้ว บายบาย!” เมื่อพูดจบ ชนัยก็ไม่รอให้ปรัณตอบ เขารีบวางโทรศัพท์ในทันที สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากที่เลื่อนมือออกจากหูก็คือการถามเธอ “คุณจะทำอะไรน่ะ”