ตอนที่7เซ็นสัญญาขายตัว

น๱บตั้งแต่ซูหน่วนหน่วนทำแท้งลู่จิ่นเฉินก็ขังเธอเอาไว้ในบ้านอย่างสมบูรณ์ ไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับโลกภายนอก และไม่อนุญาตให้เธอออกไปจากประตูใหญ่ เธอไม่มีทางหลบหนีออกไปได้เลย จนกระทั่งคนของลู่เต๋อไห่มารับเธอออกจากประตูบ้านเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้ เธออยู่ในรถและได้พบกับลู่เต๋อไห่ “พิษกำเริบแล้วใช่ไหม?”ลู่เต๋อไห่ถามเธอย่างเย็นชา ซูหน่วนหน่วนกำนิ้วมือแน่น และเพียงแต่ถามว่า “เมื่อไหร่คุณจะช่วยจัดการให้ฉันออกไปจากที่นี่?” ลู่เต๋อไห่พูดอย่างเย็นเยียบว่า “เธอไม่ต้องไปไหนแล้ว เพราะถึงแม้ว่าเธอจะจากไปจิ่นเฉินก็จะทำทุกวิธีเพื่อให้เธอกลับมาอีกจนได้ แทนที่จะต้องทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาไม่มีที่สิ้นสุด มันจะเป็นการดีกว่าที่จะทำอย่างตรงไปตรงมา แล้วให้เขาล้มเลิกไปเอง” ใจของซูหน่วนหน่วนรู้สึกรัดแน่น : “จะทำยังไงให้เขา…ล้มเลิกล่ะคะ?” ลู่เต๋อไห่ดึงเอกสารออกมาหนึ่งฉบับ แล้วโยนลงไปบนตัวของซูหน่วนหน่วน ละออกคำสั่งอย่างไร้ความรู้สึก “เซ็นชื่อซะ” ซูหน่วนหน่วนเหลือบมองลงไป ทันใดนั้นตัวก็แข็งทื่อ มันคือสัญญา…ขายตัว เป็นจำนวนสิบล้าน ที่เธอยอมขายตัวเองเพื่อแต่งงานกับผู้ชายที่ชื่อกู้หย่งเหลียน คนๆนี้..กู้หย่งเหลียน เธอรู้จักเขา ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนเป็นศิษย์เก่าร่วมชั้นเรียนกัน เพียงแต่เมื่อเรียนจบแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ได้ยินว่าต่อมาเขาได้เดินทางไปต่างประเทศ “รีบเซ็นชื่อเร็ว อย่ามัวเสียเวลา” ลู่เต๋อไห่เร่ง “เซ็นชื่อแล้ว ฉันจะได้พาเธอไปหาเขานอกจากนี้แล้ว ต่อจากนี้ไปเธอต้องจำไว้ว่า ผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอรักมาโดยตลอดคือกู้หย่งเหลียนเธอรักเขาตั้งแต่พวกเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เธอเข้าใจใช่ไหม?” ซูหน่วนหน่วนเจ็บปวดหัวใจมาก จนแทบจะหายใจไม่ออก เธอเข้าใจความหมายของลู่เต๋อไห่ดีว่าต้องให้เธอเสแสร้งว่าเธอไม่เคยรักลู่จิ่นเฉินมาตั้งแต่ต้น เพื่อทำให้ลู่จิ่นเฉินเกลียดเธอและเลิกราไปเอง และนับจากนี้เป็นต้นไปก็จะไม่ต้องกังวลเพราะเธออีกแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ซูหน่วนหน่วนก็รู้สึกว่าสัญญาในมือของเธอดูเหมือนจะหนักอึ้งอย่างมาก และไม่สามารถเซ็นชื่อลงไปได้ “ซูหน่วนหน่วน เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอกำลังจะตาย! เธอต้องการที่จะให้จิ่นเฉินจดจำเธอไปชั่วชีวิตใช่มั๊ยหลังจากนั้นความสุขในชีวิตของเขาก็จะได้ถูกทำลายด้วยมือเธอสินะ” ประโยคนี้ทิ่มแทงใจซูหน่วหน่วนให้เจ็บปวดอย่างรุนแรง สิ่งที่เธอไม่ต้องการมากที่สุด คือเรื่องนี้… “ฉันจะเซ็นชื่อค่ะ” เธอกัดฟันอย่างหนักแล้วพูดออกมาอย่างยากลำบาก“ฉันจะเซ็นค่ะ” มือของเธอจับปากกาแน่น ซูหน่วนหน่วนตวัดปากกาที่ละเส้นด้วยความยากเย็นหาใดเปรียบ แล้วเขียนชื่อของตัวเองลงไปในเอกสาร เมื่อเซ็นเสร็จแล้ว ลู่เต๋อไห่ก็ดึงเอกสารกลับไปทันที เขาเหลือบมองอย่างพึงพอใจ และเอ่ยว่า : “เธอวางใจเถอะ เงินสิบล้านนี้ ส่วนหนึ่งที่ฉันจะมอบให้กับพ่อของเธอมันเป็นจำนวนไม่น้อยเลย” ซูหน่วนหน่วนลดศรีษะลง ไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบกลับไป แล้วรถค่อยๆขับออกนอกประตูวิลล่าไปอย่างเงียบๆ ก่อนลงจากรถ ลู่เต๋อไห่ส่งยาให้กับเธอสองเม็ด : “กินแล้ว จากนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนประธานกู้ดีๆล่ะ” ซูหน่วนหน่วนเข้าใจได้ทันทีว่ามันคือยาอะไร แต่เมื่อคิดถึงการถูกคนอื่นนอกเหนือจากลู่จิ่นเฉินมาแตะต้องตัวเธอแล้ว เธอก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกรังเกียจได้เลย ยาแบบนี้ ไม่ว่าจะยังไง ก็ไม่อยากที่จะกิน ลู่เต๋อไห่เองก็มองออกว่าซูหน่วนหน่วนไม่เต็มใจที่จะกินยา จึงกระพริบตาใช้ลูกน้องของตนเอง ชายทั้งสองคนก้าวออกมาข้างหน้าทันทีแล้วกดซูหน่วนหน่วนค้างไว้ แล้วยัดยาเข้าไปในปากของเธอโดยตรง ก่อนจะบังคับให้ซูหน่วนหน่วนกลืนมันลงไป แล้วก็เปิดประตูรถออกทันที ซูหน่วนหน่วนถูกพวกเขาผลักเธอลงจากรถ “ซูหน่วนหน่วน จำไว้ว่าวันนี้เธอได้เซ็นสัญญาไปแล้ว อย่าทำให้เรื่องนี้ต้องยุ่งยาก ไม่อย่างนั้น สุดท้ายคนที่ต้องทุกข์ทรมาน จะเป็นลู่จิ่นเฉิน คนที่เธอรักมากที่สุด” พูดจบ เขาก็ปิดประตู จากไปทันที ซูหน่วนหน่วนใช้แขนดันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก “หน่วนหน่วน…”ด้านหลังมีเสียงที่ไม่คุ้นเคยแต่อ่อนโยนดังขึ้น ซูหน่วนหน่วนรีบหันหน้าไปดู และมองเห็นคนกำลังมา รูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวราวหิมะ คิ้วอ่อนนุ่ม บุคลิกสง่างาม คล้ายกับภาพของคุณชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอ ซูหน่วนหน่วนเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึงเล็กน้อยว่า “กู้หย่งเหลียน?” “ผมเอง” เขายกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ผิดปกติ “ผมดีใจจริงๆเลยที่คุณยังจำผมได้…” ซูหน่วนหน่วนหัวเราะ: “ทั้งหมดเป็นเพราะก่อนหน้านี้เราเป็นศิษย์เก่า…” ก่อนที่เธอจะพูดจบ ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นมา ขาทั้งสองข้างไม่มีแรง และเธอค่อยๆล้มลงไป… “หน่วนหน่วน!”