ตอนที่ 12เรียกให้ฉันออกไป

“๭ย่านะ!” ซูหน่วนหน่วนรีบดึงเขาไว้ในที่สุดก็พูดออกมาว่า : “ลู่จิ่นเฉิน ฉันขอร้องเถอะค่ะ อย่าเปิดประตูนะคะ...” ทันทีที่เธอพูด กู้หย่งเหลียนที่อยู่ด้านนอกย่อมได้ยินเสียงของเธอแล้วอย่างแน่นอน ซูหน่วนหน่วนหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง มาจนถึงตอนนี้เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้ขัดขืนอย่างสมบูรณ์ ลู่จิ่นเฉินจับคางของเธอแล้วยกศรีษะเธอขึ้น “ทำต่อไป ซูหน่วนหน่วน” เขาพูด “ส่งเสียงร้องออกมา...” ซูหน่วนหน่วนตัวสั่นเทาไปทั้งตัว ส่งเสียงไม่ออก “ถ้าคุณไม่ร้อง ถ้าอย่างนั้นผมจะเปิดประตูทันที...” ซูหน่วนหน่วนดันประตูเอาไว้อย่างตื่นตระหนก “ฉันจะร้อง ฉันร้อง...” เธอรู้สึกอัปยศอดสู ใบหน้านั้นขาวซีดยามที่ส่งเสียงร้องและศักดิ์ศรีของตัวเองทั้งหมดก็ถูกทิ้งไว้อยู่ที่ข้างๆเท้าของลู่จิ่นเฉิน จากนั้นก็ลืมตาจ้องมองเขาพร้อมกับการถูกบดขยี้อย่างไร้ความปราณี ที่ด้านนอกประตู เสียงฝีเท้าของกู้หย่งเหลียนค่อยๆไกลออกไป เมื่อได้ยินเขาเดินห่างออกไป ซูหน่วนหน่วนถึงจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย แล้วตกลงไปในอ้อมกอดของลู่จิ่นเฉินทันที เมื่อความสุขที่แสนทรมานนี้ได้สิ้นสุดลงเธอหมดแรงไปทั้งตัวแล้วนอนราบลงกับพื้น เรี่ยวแรงที่จะขยับนิ้วมือก็ยังไม่มี ลู่จิ่นเฉินจัดเสื้อผ้าบนตัวเรียบร้อยแล้วย่อตัวลง และใช้นิ้วมือลูบใบหน้าด้านข้างของซูหน่วนหน่วนอย่างนุ่มนวล แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยภัยคุกคามที่เย็นยะเยือก “ซูหน่วนหน่วน อย่างที่ผมพูดไป ว่าจะทำให้คุณกับกู้หย่งเหลียนสูญเสียทุกอย่าง รอดูเถอะ วันนี้ก็ยังไม่สายเกินไป...” เมื่อพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินจากไป เมื่อมองเขาเดินออกไปแล้ว ซูหน่วนหน่วนก็พยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี พยุงตัวลุกขึ้น และปิดประตู เธออยู่คนเดียวในเลานจ์ส่วนตัวเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง จนในที่สุดเมื่อมีแรง เธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกจากห้องส่วนตัว “หน่วนหน่วน...” กู้หย่งเหลียนยังคงรออยู่ที่ข้างนอกประตู ใบหน้าของซูหน่วนหน่วนขาวซีดไปในพริบตา ไม่สามารถขยับได้แม้แต่ก้าวเดียว กู้หย่งเหลียนเดินเข้ามาสองสามก้าว ถอดเสื้อแจคเกตออก และคลุมลงบนตัวซูหน่วนหน่วน “หลังจากที่ผมเห็นลู่จิ่นเฉินเดินออกไป ถึงได้เดินเข้ามา...” เขาอธิบายอีกว่า “อย่ากังวลใจไปเลย นอกเหนือจากนั้น ผมไม่รู้อะไรเลย...” คำอธิบายที่ยิ่งปกปิดยิ่งทำให้เห็นชัดแบบนี้ ทำให้ซูหน่วนหน่วนอบอุ่นหัวใจพร้อมกับรู้สึกกระดากอาย “ผมจะพาคุณกลับนะ” กู้หย่งเหลียนไม่พูดถึงหัวข้อนี้ต่อ พร้อมกับพยุงซูหน่วนหน่วนออกจากร้านอาหาร ที่ประตู รถของลู่จิ่นเฉินจอดอยู่บนถนนทางหลวง เมื่อมองเห็นกู้หย่งเหลียนดูแลซูหน่วนหน่วนอย่างอ่อนโยนแล้ว นิ้วมือของชายหนุ่มก็กำพวงมาลัยแน่น ภายใต้สายตานั้นมีพายุอันดำมืดที่สามารถกลืนกินผู้คนได้ “จิ่นเฉิน พวกเรายังไม่ไปเหรอคะ?”อานหลิงหลงพูดเบาๆ และมองออกไปตามแนวสายตาด้านข้างของลู่จิ่นเฉิน “คุณดูอะไรอยู่เหรอคะ?” “ไม่มีอะไร” ลู่จิ่นเฉินดึงสายตากลับมาอย่างไร้อารมณ์ แต่อานหลิงหลงกลับยังคงมองเห็น ว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของกู้หย่งเหลียนคนนั้น คือ ซูหน่วนหน่วน ตั้งแต่เข้าพิธีหมั้นกับลู่จิ่นเฉิน เธอได้สั่งให้ใครบางคนตรวจสอบลู่จิ่นเฉิน ดังนั้นสำหรับซูหน่วนหน่วนคนนี้ ย่อมไม่ใช่คนแปลกหน้า เพียงแต่ว่าในตอนแรกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาเธอ เพราะนั่นเป็นเพียงผู้หญิงที่ทั้งยากจนและไม่มีทั้งรูปลักษณ์ และความสามารถในการจะมาประชันขันแข่งกับเธอได้เลย ลู่จิ่นเฉินอาจจะรู้สึกว่าหล่อนนั้นสดใหม่อยู่สักพัก แต่ในสายตาของอานหลิงหลง หล่อนก็เป็นคนที่มีคุณสมบัติไม่เข้าตาเธอเลย “พวกเราไปช้อปปิ้งกันเถอะนะคะ...ฉันอยากจะเลือกแหวนแต่งงาน...” เธอพูดเบาๆและดึงสายตาของลู่จิ่นเฉินกลับมาได้สำเร็จ ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ “ดีมั๊ยคะ?” ลู่จิ่นเฉินลดสายตาจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ : “ตกลง” พูดจบ เขาก็เริ่มต้นสตาร์ทรถ และไม่มองผู้หญิงสารเลวคนนั้นอีกต่อไป เรื่องมันก็ควรเป็นเช่นนี้ ซูหน่วนหน่วนก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เห็นเงินแล้วตาโต ทำไมเขาต้องคิดถึงเธอทุกวันด้วย? ในคืนนั้น หลังจากออกจากร้านอาหารแล้วกลับไปที่วิลล่า ซูหน่วนหน่วนเริ่มมีไข้สูงอย่างรุนแรง และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ในที่สุดอาการป่วยก็บรรเทาลง หลังจากล้มป่วยวนซ้ำไปมาอยู่สามวัน ไข้สูงที่รุนแรงของเธอก็เปลี่ยนเป็นไข้ต่ำตามปกติ แต่ผลตรวจร่างกายของซูหน่วนหน่วน กลับมีความผิดปกติอย่างคาดไม่ถึง “จากผลการตรวจเลือดดัชนีเกร็ดเม็ดเลือดแดงและเม็ดเลือดขาวในร่างกายของคุณอยู่ในปริมาณที่ต่ำมาก กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ แอนตี้บอดี้และความสามารถในการรักษาตัวรวมถึงการแข็งตัวของเกร็ดเลือดนั้นต่ำมาก เราไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน จึงขอแนะนำให้คุณเดินทางไปตรวจอย่างละเอียดที่ต่างประเทศ และอีกอย่างหนึ่ง นับจากนี้ไป คุณจะต้องเอาใจใส่ให้มาก เพราะคุณไม่สามารถเจ็บป่วยและไม่สามารถที่จะได้รับบาดเจ็บได้ ...เพราะเพียงแค่อาการเจ็บป่วยหรือบาดแผลเพียงเล็กน้อย มันก็อาจจะฆ่าคุณได้” ***************************************************