ตอนที่ 13ไปต่างประเทศกับผมเถอะนะ

เ๡ื่อหมอออกจากห้องผู้ป่วยไปแล้ว กู้หย่งเหลียนก็รีบเข้ามาแนะนำทันที : “หน่วนหน่วน ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศกับผมเถอะนะ คุณชอบประเทศไหน พอรักษาหายแล้ว พวกเราไปลงหลักปักฐานที่นั่นด้วยกันเถอะ” ซูหน่วนหน่วนส่ายหน้า แล้วถอนมือออกจากมือของกู้หย่งเหลียนที่จับเอาไว้แน่น “ฉันไม่ไปต่างประเทศกับคุณหรอกค่ะ และคุณก็ไม่ต้องใส่ใจฉันหรอกนะคะ ฉันจะกลับไปที่ชนบท...” เธอยังจำในสิ่งที่ลู่จิ่นเฉินเตือนเอาไว้ได้ เธอไม่ต้องการทำให้กู้หย่งเหลียนต้องเดือดร้อน “สภาพของคุณเป็นแบบนี้แล้ว คุณจะกลับไปที่ชนบทได้อย่างไร ถ้าหากไม่รีบรักษาอย่างรวดเร็ว คุณอาจจะตายได้นะ!” กู้หย่งเหลียนพูดอย่างตื่นตระหนก ซูหน่วนหน่วนลดขนตาลง ใบหน้าซีดเซียวดูเฉยเมยขึ้นมาเล็กน้อย : “ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน...กู้หย่งเหลียน ชีวิตของฉันจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ฉันไม่ได้ชอบคุณ คุณก็อย่ามาสนใจฉันเลย” กู้หย่งเหลียนจับมือของซูหน่วนหน่วนไว้อย่างดื้อรั้นและกล่าวว่า: “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ชอบผม ดังนั้นเพียงแค่ผมได้ชอบคุณก็พอแล้ว ถ้าคุณไม่อยากจะไปเมืองนอกอย่างนั้นเราก็จะไม่ไป ผมจะพาหมอจากต่างประเทศมาพบคุณที่นี่ เพื่อมาตรวจดูคุณ...” “ฉันไม่ต้องการไป!” ซูหน่วนหน่วนทำน้ำเสียงแย่ลง น้ำเสียงนั้นดูขมขื่นเล็กน้อย “กู้หย่งเหลียน ฉันพูดไปแล้วนะ ว่าฉันไม่อยากให้คุณสนใจฉัน ทำไมคุณถึงได้ไร้ยางอายจนมารบกวนฉันอยู่แบบนี้?” เธอเป็นเช่นนี้จริงๆ และไม่ต้องการที่จะสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้บริสุทธิ์อย่างกู้หย่งเหลียน ลู่จิ่นเฉินเป็นคนใช้วิธีโหดร้ายถ้าหากว่าเขาต้องการที่จะทำอะไรบางอย่างกับกู้หย่งเหลียนจริงๆทั้งตระกูลกู้และบริษัทของเขาจะต้องเผชิญกับความทุกข์ ลู่จิ่นเฉินจะไม่แสดงความเมตตา! “หน่วนหน่วน คุณเหนื่อยแล้ว คุณพักผ่อนก่อนเถอะ เขาดึงมือกลับอย่างหมดหวัง เขายืนขึ้นแล้วพูดว่า “คุณพักผ่อนเถอะนะ ผมจะมาหาคุณทีหลังแล้วกัน” เขาพูดจบแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วย ซูหน่วนหน่วนมองดูแผ่นหลังของเขารู้สึกเจ็บปวดใจและเลวทราม เธอไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกของกู้หย่งเหลียนได้ เพราะว่าเธอกำลังจะตายในไม่ช้า... ตอนนี้เธอไม่ต้องการที่จะรบกวนใครทั้งนั้น แต่ว่ากู้หย่งเหลียนยังคงดูแลเธอดั่งเช่นในอดีตเหมือนเดิม เมื่อไข้ของซูหน่วนหน่วนลดต่ำลงแล้ว ยังคงมารับเธอกลับไปที่วิลล่าดูแลและรักษาสุขภาพของเธอด้วยตัวเอง ยิ่งเขาเป็นอย่างนี้ ซูหน่วนหน่วนก็ยิ่งอยากไปมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่สุขภาพของเธอฟื้นตัวจนสามารถที่จะไปได้แล้ว ซูหน่วนหน่วนก็เก็บข้าวของและเตรียมพร้อมที่จะจากไปอย่างเงียบๆ กลางดึก ภายในวิลล่าเงียบงัน ซูหน่วนหน่วนนำของส่วนตัวไปด้วยไม่มาก ค่อยๆออกจากห้องนอนเบาๆ “ผมรู้ว่าตอนนี้บริษัทของเราเกิดปัญหาใหญ่...งั้นก็ขายทิ้งไปแล้วกัน”มันคือเสียงของกู้หย่งเหลียนที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและหมดหนทาง พวกเราไม่สามารถเอาชนะลู่จิ่นเฉินได้แล้ว ขายทิ้งไปเถอะ ถ้าหากไม่ยอมปล่อยขายออกไปตั้งแต่ตอนนี้ บริษัทจะขาดดุลไปจนหมด ผมอยากจะพาหน่วนหน่วนไปต่างประเทศ...ผมอายุยังน้อย ผมไม่กลัวที่จะกลับมานับหนึ่งใหม่หลังจากที่กลับมาจากเมืองนอกหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” ซูหน่วนหน่วนฟังคำพูดเหล่านั้นของเขา เท้าก็แข็งขึ้นมา นี่เพิ่งจะไม่กี่วัน บริษัทของกู้หย่งเหลียนก็พบกับความยุ่งยากจนถึงขั้นต้องขายทิ้งไปเลยเหรอ? ที่แท้เขาก็เดือดร้อนเพราะเธอมานานแล้ว ถึงเธอจะจากไปในตอนนี้ก็สายไปแล้วใช่ไหม? “ทำแบบนี้ไปก่อนเถอะนะ...” กู้หย่งเหลียนพูดแล้ววางหู ซูหน่วนหน่วนไม่กล้าฟังอีก แล้วรีบวิ่งลงบันได ออกจากวิลล่าของกู้หย่งเหลียนไปอย่างเงียบๆ เธอไม่สามารถอยู่ข้างกายกู้หย่งเหลียนแล้วส่งผลกระทบกับเขาได้อีกต่อไป เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ตัวเองเป็นคนทำให้เขาต้องมีปัญหา ซูหน่วนหน่วนเกิดช่วงเวลาที่รู้สึกผิด ถ้าหากตอนนี้ไปร้องขอความเมตตาจากลู่จิ่นเฉินล่ะ มันสายเกินไปแล้วใช่ไหม? เมื่อคิดถึงร่างกายที่อ่อนแอขึ้นเรื่อยๆของตัวเอง ซูหน่วนหน่วนก็กัดฟัน แล้วเดินไปยังทิศทางวิลล่าของลู่จิ่นเฉิน แม้ว่าเธอกำลังจะตาย แต่ก็ไม่สามารถยอมให้ตลอดชีวิตของกู้หย่งเหลียนถูกทำลายไปกับเธอด้วย ถูกลู่จิ่นเฉินทรมานอย่างรุนแรง เธอก็สามารถทนได้... แล้วก็จะได้กล่าวลาลู่จิ่นเฉินครั้งสุดท้ายด้วย หลังจากพบกันครั้งนี้ เธอก็จะจากไป หาสถานที่ที่สงบ รอความตายอยู่เพียงลำพัง ซูหน่วนหน่วนเรียกรถแทกซี่ แล้วก็มาถึงปากประตูบ้านของลู่จิ่นเฉิน ยามที่ประตูจำซูหน่วนหน่วนได้ ครั้งหนึ่ง ในตอนที่เธอกับลู่จิ่นเฉินเป็นแฟนกัน คนเหล่านี้ล้วนเรียกเธอว่าคุณนายน้อย อย่างไม่ขาดปาก ซูหน่วนหน่วนคิดว่าตัวเองจะสามารถเข้าไปได้โดยไม่มีอะไรมาขวาง แต่เมื่อเข้าไปในวิลล่า คิดไม่ถึงเลยว่า เธอถูกสกัดในทันที “ขออภัยด้วยครับ คุณซูคุณชายและคุณนายน้อยมีคำสั่งว่าถ้าหากพบเห็นคุณ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าในวิลล่าแม้เพียงครึ่งก้าวนะครับ” คุณนายน้อย...ที่ยามคนนี้พูดถึงคือ คือ อานหลิงหลงสินะ ซูหน่วนหน่วนกำลังจะเอ่ยถาม ที่มุมของดวงตาก็ปรากฏร่างของลู่จิ่นเฉิน เขาโอบรอบเอวของอานหลิงหลง ด้วยท่าทางที่สนิทสนมและรักใคร่ นอนหยอกล้อหัวเราะกันอยู่ที่ระเบียง *****************************************************