ตอนที่700 ความรู้สึกไม่ใช่ธุรกรรม

ตอนที่700 ความรู้สึกไม่ใช่ธุรกรรม พลาดไปแล้ว ดราณีหัวใจหดหู่หัวห้อย สายตาตกลงที่สองเท้า ไอน้ำเอ่อขึ้นที่สองตา รู้สึกผิด กังวล รู้สึกไร้แรงพลังใดๆ ทั้งหมดทั้งมวลรวบรวมอยู่ในสองตา กลายเป็นหยดน้ำใสๆ เห็นชัดๆว่าเธอไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเรื่องนี้เป็นธุรกิจ เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครช่วยเหลือเธอเช่นนี้ เธอไม่รู้วิธีที่จะแสดงมันออกมา และได้ใช้วิธีที่เลวร้ายที่สุด และทำให้เขาเข้าใจเธอผิดๆ ชนัยไปแล้ว เธอ...ควรทำอย่างไร --- ขณะที่ชนัยรีบร้อนออกจากโรงพยาบาล เขาโกรธอย่างเห็นได้ชัดและยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า และหันกลับไปย้อนมองโรงพยาบาลซึ่งอยู่ทางด้านหลัง เขาโมโหจนออกหมัดชกไปในอากาศหนึ่งหมัด โมโหชิบหาย! เกิดมาสามสิบกว่าปี ไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหน ไม่เคยรู้สึกไม่สบายใจ ไม่เคยเลย เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเขาที่ต้องเจอกับรสชาตนี้ มันแย่มาก เขากำลังนั่งอยู่บนขั้นบันได ไม่ห่วงภาพพจน์ใดๆแล้ว เขาเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้ช่วยอย่างหงุดหงิด “หน้าประตูโรงพยาบาล รีบมาเดี๋ยวนี้!” เมื่อพูดจบ ก็วางสายทันที ไม่ถึงครึ่งนาที รถสปอร์ตสีดำก็มาจอดอยู่ที่ริมถนนด้านข้าง คนขับรีบลงมาเปิดประตูอย่างกระตือรือล้น และยืนรออยู่ที่ด้านข้าง ชนัยเดินไปอย่างอารมณ์เสีย น้ำเสียงเขาแย่มาก “กลับไปที่คลับเฮ้าส์!” ผู้ช่วยกระซิบทางด้านข้าง “นายน้อยครับ ผู้อำนวยการบอกว่าต้องการพบคุณครับ พอลองหาเวลา…” “ไม่ว่าง!” ชนัยปฏิเสธอย่างไม่คิด ตอนนี้เขาต้องการรีบออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ ไม่เช่นนี้จะคิดถึงคำพูดของดราณีเมื่อสักครู่ และทำให้ตัวเองเป็นบ้า เมื่อเห็นเจ้านายกำลังโมโห ผู้ช่วยก็ไม่กล้าที่จะต่อความยาวอีกต่อไป เขาได้แต่หุบปากตัวเอง ตอนกลางคืนบนถนนมีรถเพียงไม่กี่คัน มีแต่แสงจากไฟถนนและรถวิ่งเข้าเมืองเพียงไม่กี่คัน นั่นทำให้จิตใจคนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชนัยหงุดหงิดแต่ก็ไม่ถึงกับว้าวุ่นใจ ก็แค่รู้สึกเหมือนมีอารมณ์ที่ไม่สามารถระงับได้อยู่ข้างในอก เขาไม่เคยตกอยู่ในความรักและทำให้ตัวเองต้องเป็นเช่นนี้ สิ่งที่ควรทำก็ทำไปหมดสิ้นแล้ว ทำไมเธอยังไม่เข้าใจนะ พูดดีๆสักครั้งมันจะตายหรือยังไง หลังจากความโมโหโกรธา สิ่งที่ตามมาก็คือความผิดหวังจากการสูญเสีย เมื่อถึงปากทางเข้าคลับเฮ้าส์ ชนัยก็หันไปถามผู้ช่วยที่ด้านข้าง “ผมล้มเหลวในการควบคุมอารมณ์ใช่หรือไม่” เมื่อถูกถามเช่นนั้นผู้ช่วยก็รู้สึกประหม่าขึ้นในทันที เขาแอบมองทางกระจกหลัง ที่จริงแล้วเขาอยู่ข้างกายชนัยมาหลายปีแล้ว เขาเข้าใจนิสัยของชนัยดี แทบจะไม่มีคนนักที่เขาจริงจังด้วย ส่วนมากก็จะแค่เล่นสนุก ไม่ได้จริงจังอะไรกับใคร แต่สำหรับดราณี… เมื่อเห็นความเศร้าโศกปรากฏขึ้นบนใบหน้าใบหน้าเจ้านาย เขาจึงเอ่ยขึ้น “นายน้อย เรื่องของคุณดราณีคุณทำดีที่สุดแล้วครับ” ประโยคนี้ทำให้จิตใจเขาสงบลงอย่างมาก ใช่แล้ว แม้แต่คนนอกยังพูดเช่นนี้ ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจนะ ชนัยไม่พูดจา หลังจากที่รถจองแล้วเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยเดินออกไปทันที พนักงานเสิร์ฟ ผู้จัดการ และยังมีสหายที่คุ้นเคย หลังจากที่เขาทักทายมาตลอดทางในที่สุดเขาก็เข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา ไม่ถึงสิบนาที สาวงามฮูลาฮูล่าของมูตี้คลับเฮ้าส์ก็พากันเข้ามา ภายใต้การนำของผู้จัดการ พวกเธอยืนเรียงกันเป็นแถว ในที่สุดก็มีเพียงสองคนที่ได้รับเลือกให้อยู่ต่อ ชนัยให้บอดี้การ์ดและผู้จัดการออกไป ไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้น ผู้จัดการและผู้ช่วยมองหน้ากัน “นายน้อยชนัยเป็นอะไรไปรึ” “ทะเลากับคุณดราณีมาน่ะ” หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ถอนหายใจ และไม่พูดถึงมันอีกต่อไป วันนั้นชนัยดื่มอยู่ที่มูตี้คลับเฮ้าส์จนถึงรุ่งสางตีสี่ มีสองชั่วโมงที่เขาแทบจะอยู่เพียงลำพัง ภายหลังไม่รู้ว่าใครทราบข่าว ก็เข้ามาชนเหล้าด้วย ปกติแล้วสำหรับแขกไม่ได้รับเชิญ ชนัยจะไม่สนใจ แต่วันนี้เขากลับดีใจมาก ใครมาก็ไม่ปฏิเสธ เมื่อถึงเวลาตีสี่ครึ่ง ชนัยเมาจนไม่สามารถลุกเดินได้ เขาต้องออกจากห้องส่วนตัวด้วยความช่วยเหลือของผู้ช่วย เขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้สนใจแม้กระทั่งจะอาบน้ำล้างหน้า เขาฟุบหลับไปในห้องพักขนาดเล็กในออฟฟิต ชนัยนอนอยู่บนเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ปากเขาก็ยังพึมพำ ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างได้ยิน “ผู้หญิงเฮงซวย นางจิ้งจอกขาว….” “....” นี่กำลังด่าคุณดราณีอยู่รึ ก็ไม่น่าจะเป็นคนอื่น ขนาดดื่มไปมากขนาดนี้ชนัยก็ยังไม่ลืม คงจะมีแต่เพียงเรื่องดราณีเท่านั้นล่ะ ผู้จัดการยืนดูอยู่ด้านข้าง และช่วยเขาถอดรองเท้าและเสื้อผ้า หลังจากที่ห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย นั่นก็เกือบจะตีห้าแล้ว เขาไม่ได้กลับบ้านหนึ่งคืน เมียและลูกก็ตามแล้ว เขากำลังจะออกไป แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นพึมพำออกมา “หนาว…” หนาวรึ ในห้องอุ่นขนาดนี้ จะหนาวได้อย่างไร ผู้จัดการกระซิบถามเบาๆ “นายน้อยครับ คุณไม่สบายรึเปล่า” ชนับไม่พูดจา ดูเหมือนฤทธิ์แอลกอฮอลล์จะสร้างความสับสนให้กับผู้คน มือของเขากุมไปที่ท้อง และร่างของเขาขดเข้าเล็กน้อย เมื่อเขาอายุยังน้อยเขามักจะดื่มเพื่อสังสรรค์ บวกกับที่ทานอาหารไม่ตรงเวลาอยู่เสมอจนเป็นโรคกระเพาะ แล้วเมื่อคืนนี้ดื่มไวน์เข้าไปมาก อาการจะต้องกลับมากำเริบแน่นอน เขาจำได้ว่ามียาอยู่ในออฟฟิต จึงหยิบเอากล่องยามา ล้วนเป็นยาที่ผลิตจากโรงพยาบาลปรัณ ไม่มีฉลาก ล้วนเป็นขวดขาวล้วนเท่านั้นซึ่งเขาเองก็อ่านไม่เข้าใจ ผู้จัดการเห็นว่าชนัยท่าจะแย่ เขาได้แต่โทรหาปรัณตั้งแต่เช้าตรู่ โชคดีที่อีกฝ่ายไม่นานก็รับสาย “ฮัลโหล” “คุณหมอปรัณ ผมเองครับ” ผู้จัดการสุภาพมาก “ขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณครับ เมื่อคืนนายน้อยชนัยดื่มหนักมากครับ ตอนนี้ปวดท้องอย่างรุนแรง ผมดูในกล่องยาแล้วไม่รู้ว่ายาตัวไหนเป็นยาแก้โรคกระเพาะครับ” ปรัณตื่นขึ้นมาเล็กน้อย ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและคิดทบทวน “มีขวดสีเหลืองๆอยู่ในกล่องยาหรือไม่” “มีสองขวดครับ” “ขวดใหญ่ ครั้งละเม็ด ทานกับน้ำอุ่น” ผู้จัดการพบขวดยาตามที่เขาบอกจึงรีบกล่าวขอบคุณ “โอค ทราบแล้วครับ ขอบคุณครับ” ปรัณถามอย่างไม่วางใจ “เกิดอะไรขึ้นกับชนัย” “เมื่อวานทะเลาะกับคุณดราณีที่โรงพยาบาล ดูเหมือนจะรุนแรงมาก เลยดื่มหนักจนถึงตีสี่เลยครับ” ปรัณประหลาดใจมาก “ดื่มตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตีสี่เลยรึ” “ใช่ครับ” “เขาอยากตายหรือยังไง” สำหรับโรคกระเพาะของชนัยนั้น ปรัณรู้ดี เขาดื่มได้ไม่มาก ดื่มเล็กน้อยไม่เป็นไร แต่ถ้าเมื่อคืนเป็นเช่นนี้ ร่างกายตัวเองจะแย่เอา แต่เป็นพี่น้องกันมาหลายปี เขาเข้าใจชนัยดี ตอนนี้พูดอะไรไปเขาก็คงไม่ฟัง “ผมทราบละ คุณให้เขาทานให้ตรงเวลา วันละสามครั้ง เช้ากลางวันเย็นครั้งละหนึ่งเม็ด หลังอาหาร ติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์” “ครับ ผมจะแจ้งให้ทราบ” หลังจากวางสาย ปรัณก็ไม่ได้นอนต่อ เขามองไปที่นาฬิกา ยังไม่ตีห้าครึ่ง ลองโทรหานัชชาดูแล้วกัน นัชชาตื่นแต่เช้าไปตลาดดอกไม้ กำลังลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “พี่ปรัณรึคะ” “นัช คุณมีเบอร์โทรศัพท์ของคุณดราณีรึเปล่า”