บทที่ 19 นอนบนเตียงของเขา

บ๗ที่ 19 นอนบนเตียงของเขา เคอยีชิงหลับง่ายมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว แค่เสียงเบาๆก็ปลุกให้ตื่นได้ แต่ตอนนี้นอนแช่ฟองและอุณหภูมิของน้ำในอ่างอาบน้ำกำลังดี กำลังสบายเลย เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าเซี่ยเฟยหยู่ที่อยู่นอกประตูกำลังร้อนใจใหญ่ พอเห็นไม่มีเสียงตอบรับเซี่ยเฟยหยู่จึงจับลูกบิดประตูอย่างร้อนรน แต่ไม่มีประโยชน์เพราะเธอล็อคจากข้างใน เคอยีชิงฆ่าตัวตาย ต้องฆ่าตัวตายแน่นอน เขาตะโกนหลายต่อหลายครั้งและเธอก็ไม่ตอบ คอนโดนี้ออกแบบได้ดีมาก เขาคนเดียวสามารถใช้พื้นที่เล็กๆได้สบายแม้จะอยู่คนเดียว แต่ไหนแต่ไรก็อยู่ได้สบาย แต่ตอนนี้ การออกแบบดีเกินไปจนลำบากแม้แต่เขาก็เปิดประตูไม่ออก ทันใดนั้นเขาก็นึกออก ยังมีพวงลูกกุญแจที่เหลือจากการตกแต่งเก็บไว้ในนั้นมีของห้องน้ำด้วย ไม่รู้ว่ากลอนที่ใส่จากข้างในจะเปิดจากด้านนอกได้ไหม เขาลองดู เขารีบเสียบลูกกุญแจเข้าไป หมุนเปลี่ยนลูกไปเรื่อยๆจนในที่สุด ก็มีเสียง “แกร็ก” ดังขึ้น ประตูเปิดออก เขาผลักประตูเข้าไป “เคอยีชิง...” แต่เขาก็ชะงักทันที ยัยเด็กน้อยไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่เธอหลับอย่างเงียบๆในน้ำอุ่น ใบหน้าน้อยๆแดงระเรื่อ ดูน่ารักมากๆ เขาพ่ายแพ้ต่อเธอจริงๆ เขาอุ้มเธอออกไป และเขาก็ต้องอาบน้ำ ไม่งั้นเขาก็นอนไม่หลับ มือขยับเผยให้เห็นหัวไหล่ของเธอเปลือยเปล่า เธอลืมตาดวงตาจ้องที่กระเบื้องโมเสค “เคอยีชิง ตื่นได้แล้ว อาบให้เรียบร้อยแล้วออกไป” กัดฟันพูด เขารอยัยหนูนี่มานานจนเขารู้สึกว่าเชิญปีศาจกลับมาแล้ว แต่เดิมมันก็เหมาะกับเขาดี “อื้ม...” เมื่อเขาเขย่าตัว เคอยีชิงก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ จนตาสว่าง “ประ...ประธานเชี่ย คุณเข้ามาได้ยังไง?” มือน้อยๆปิดหน้าอกทันที มันเป็นเหมือนปฏิกิริยาที่เหมือนกระต่ายขาวเจอกับหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ “เธอหลับไป แล้วถึงเวลาที่ฉันจะต้องอาบน้ำแล้ว” “อ่อ ได้ๆ คุณออกไปก่อน ฉันจะรีบออกไปทันที” เธอตกใจและมองอย่างระวังจนเขาเดินออกไป หัวใจเต้นรัว พอประตูปิด เธอก็ถามเขา “คุณเขามาได้ยังไง?” เห็นได้ชัดว่าเธอล็อคประตูไว้ “ฉันมีกุญแจสำรอง” ไร้คำพูด แล้วแบบนี้เธอจะปลอดภัยได้ที่ไหน “พรุ่งนี้ขอฉันได้ไหม” “งั้นเธอจะนอนที่นั่นทุกวันรึไง?” “ไม่...ไม่ใช่สักหน่อย” เธอพูดติดอ่าง เธอออกมาจากบ้านแล้วจริงๆบางทีช่วงนี้เธออาจหนังสือนานเกินไป จนนอนไม่พอจริงๆ เธอลุกอย่างรวดเร็ว เช็ดตัว เอาผ้าเช็ดตัวพันตัว เหมือนจะใส่เสื้อเขาออกไปไม่ได้อีกแล้ว พอออกมาเซี่ยเฟยหยู่ก็รออยู่ด้านนอก เขาไม่ได้มองเธอ ก้มหน้ามองจอโทรศัพท์ “ฉันหาเสื้อผ้าให้แล้ววางไว้ให้บนเตียง เธอไปใส่ซะ” “ขอบคุณ” เขายังเอาใจใส่ ตอนออกมาเธอเป็นกังวล เพราะเสื้อเชิ้ตกับกางเกงเปียกหมดไม่มีทางที่จะใส่ได้ “รีบนอนซะ พรุ่งนี้ต้องตื่นหกโมงเช้า” เธอเอามือจับผ้าเช็ดตัว หันไปมองเขา “กี่...กี่โมงนะ?” “หกโมงเช้า” “ขอโทษ ฉันตื่นไม่ไหว” “ลุกไม่ได้ก็ต้องลุก ต้องไปทำงานกับฉัน ถ้าหากไม่ไปด้วยกัน เธอคงรู้ผลลัพธ์นะ” เธอแลบลิ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว ต้องรีบนอน ไม่งั้นเธอตื่นไม่ไหวแน่ เธอเคยชินกับการนอนดึกและตื่นสาย การเปลี่ยนเวลาทำไม่ง่ายเลย เตียงขนาดใหญ่นุ่มๆ ห้องที่มีกลิ่นมินต์จางๆ เคอยีชิงกอดหมอนแล้วหลับไป