ตอนที่1 จับปีศาจ

ต๭นที่1 จับปีศาจ เข้าเดือนสามฤดูใบไม้ผลิ อาทิตย์ส่องแสง หญ้ายาวนกบิน ลมเบาๆพัดเส้นหลิวไปมา บรรยากาศรอบๆช่างมีชีวิตชีวา ใต้พื้นหลังอันรุ่งโรจน์ ข่าวลือบนโลกมนุษย์ ราชวังแค้วนเสวียนเย่เกิดเรื่องที่ผู้คนต่างได้ยินมา โปรดฟังนักบรรยายหนังสือกล่าวมา “เมื่อฮ่องเฮาเฟิ่งชิงเสว่ แต่งงานมาอย่างเมืองของเราลมหายใจก็เกือบจะสิ้นแล้ว ผู้คนต่างคิดว่านางคงอยู่ไม่เกินเมื่อคืน ใครจะรู้… ”นักบรรยายลูบหนวดเคราของตัวเองแล้วพูด ผู้ไม่รู้ความในทำหน้าสงสัย อดถามไม่ได้ ”ใครรู้อย่างไรหรือ?” นักบรรยายหนังสือจิกน้ำชาคำหนึ่งอย่างช้า แล้วเปิดใบพัดที่อยู่บนมือ เคาะสองครั้ง ค่อยพูดออกอย่างชัดเจนสองคำว่า ฟื้นแล้ว！”！ ผู้คนฟังแล้ว ต่างเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง เห็นชัดว่าเป็นผู้ที่ป่วยหนักปางตาย เหตุใดถึงฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้? “ทุกคนว่าแปลกหรือไม่? นางกำนัลข้างกายของฮองเฮาเห็นกับตาว่านางสิ้นลมหายใจแล้ว กำลังจะพูดประกาศว่าฮองเฮาสิ้นแล้ว น้ำตายังไม่ทันไหลลง คนบนเตียงก็ลุกขึ้นมานั่งอยู่ ทั้งพูดและหัวเราะ คล้ายวิญญาณกลับชีพ ทำให้นางกำนัลตกใจแทบตาย ” นักบรรยายยิ่งพูดยิ่งแปลก ผู้ฟังต่างหลงไหล ในพระตำหนักเฟิ้งกุย ตัวเอกของเรื่องเล่านี้กำลังกินองุ่นอย่างหอมหวาน “เฉี่ยววิน คนนอกพูดอะไร เจ้าไม่ต้องไปสนใจ ”ผู้นั้นใบหน้าเพลิดเพลิน，ไม่สนใจข่าวลือภายนอกเลยสักนิด เฉี่ยววินนั้นเป็นคนอดกลั้นที่ไหนกัน ต้องไม่พอใจแทนเจ้านายของตนแน่อยู่แล้ว ผ้าเช็ดในมือบีบแล้วบีบอีก ผ้าเกือบแห้งขาดแล้ว และกล่าว ”ไม่รู้ผู้ใดไม่รู้เรื่องพูดไปเรื่อย ยังกล้าเล่าลือว่าท่านเป็นปีศาจจิ้งจอกเข้าสิงถึงได้ฟื้นคืนชีพ ถ้าให้ข้าน้อยรู้นะว่าใคร จะตัดลิ้นของมันแน่!” เมื่อได้ยิน เฟิ่งชิงเสว่ที่กำลังกินองุ่นก็ได้คายออกมจากปาก คงจะตกใจ ดวงตาที่ประกายเงาดำเหมือนเป็นโคมไฟ กล่าวกับเฉี่ยววินอย่างสงสัย “ใคร?ใครช่างฉลาดเพียงนี้?” ถึงเดาออกได้ว่านางเป็นปีศาจจิ้งจอก เห็นได้ชัดว่าคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา สามารถถพูดได้เลยว่า คือร่ำลึกมาก เฉี่ยววินถึงกับไม่เข้าใจ บีบผ้าเช็ดบนมืออย่างแรงอีกครั้ง ”เหนียงเหนียง ท่านพูดอะไรเพค่ะ? เฉี่ยววินก็คือผู้โชคร้ายที่ตกใจแทบขี้แตกขี้แตน แน่นอนว่า พูดเช่นนี้ก็เกินเลยไป แต่ว่าน้ำตา เป็นเพราะตกใจจนไหลลงมาจริงๆ เฟิ่งชิงเสว่ตระหนักถึงตนนั้นปากมากไป จึงรีบนำองุ่นยัดเข้าปาก แล้วยิ้มกล่าว ”ไม่มีอะไร ก็แค่พูดเล่นเฉยๆ ” พูดเล่นเรื่อยเปื่อยไม่ได้ อาจเกิดเรื่องขึ้นได้ ตัวอย่างเช่น ฮ่องเต้ทรงได้ยินคำร่ำลือว่าเฟิ่งชิงเสว่ฟื้นคืนชีพ ทนความกดดันของข้าราชบริพารไม่ไหว จึงเชิญเต้าซื่อมาปรับปีศาจที่พระตำหนักเฟิ้งกุย เต้าซื่อไม่ใช่เต้าจั่งที่ดี แต่ปีศาจเป็นปีศาจดี ยุ่งวุ่นวายไปสักพัก เต้าจั่งเชิญอะไรออกมาไม่ได้สักอย่าง ฮ่องเต้อวี่เหวินหลินไล่เขาออกจากราชวังอย่างไม่เกรงใจ เวลานั้นเอง ใครบางคนคงจะพูดจาไร้สาระแล้วละ สองมือกอดอกตรงหน้า ขาข้างขวาทีบพื้นอย่างมีจังหวะ จุดศูนย์กลางถ่วงอยู่บนขาซ้ายทั้งหมด ยิ้มตาตั้ง ”ฝ่าบาท ถ้าท่านยังไม่เชื่อ ก็เชิญซุนหงอคงมาได้เลยค่ะ มาปรับตีหม่อมฉันจนตัวตนที่แท้ออกมาเลยเพค่ะ ” ใบหน้าอันหล่อเหลาของอวี่เหวินหลินมีความเกลียดชาง เสียงอันเย็นชาก้องทั่วพระตำหนักใหญ่ ”เจ้าอย่าเพิ่งดีใจ ” พูดจบ สบัดชายเสื้อ เดินออกจากพระตำหนักเฟิ้งกุย นี้คือคำพูดเพียงคำเดียวที่เขาพูดกับนาง ตั้งแต่เฟิ่งชิงเสว่เข้าราชวังมา สี่พยางค์ ไม่มีความรู้สึกรักดั่งสามีภรรยาใดๆเลย นางก็ยังคงไม่สนใจ บนโลกนี้ สิ่งเดียวที่นางสนใจ มีเพียงพี่สาวของนาง ใช่เลย นางไม่ใช่ฮองเฮาเฟิ่งชิงเสว่ เป็นเพียงจิ้งจอกตัวหนึ่งบนเขาเขียว นามว่าอวี๋นลั่ว ยังมีพี่สาวฝาแฝดอีกคนหนึ่ง นามว่าอวี๋นโยว พี่สาวมีปานตรงใบหน้าตั้งแต่เด็ก ลองหาวิธีหลายครั้งเพื่อลบออกแต่ก็ไม่เห็นผล นางได้แค่ลองค้นหาจนเจอไม้เสียนเฉิน ได้ยินมาว่าขี้เถ้าของไม้เสียนเฉิน ผสมคู่กับน้ำศักดิ์สิทธิ์จากเขาวิเศษ สามารถถลบปานอันกวนใจนี้ออกได้ เล่าสู่กันมาว่า ไม้เสียนเฉินเก็บซ่อนอยู่ในราชวังแคว้นเสวียนเย่ ไม่สนว่าจะเป็นเพียงคำร่ำลือหรือความจริง นางก็จะขอลองดู เมื่อถึงปีหน้า สองพี่น้องก็อายุครบสามร้อยปีแล้ว เผ่าจิ้งจอกเมื่อหญิงจิ้งจอกอายุสามร้อยปีก็สามารถถหาคู่ครองได้ นางจะให้พี่สาวมีใบหน้าที่สวยงามต้อนรับปีแห่งการหาคู่ครอง ฉะนั้น จิ้งจอกน้อยจึงลงจากเขา มาถึงราชวังแคว้นเสวียนเย่ บังเอิญฮองเฮาองค์ใหม่ป่วยวิกฤต นางเลยมีความคิด เมื่อคิดได้ว่าเรื่องไม้เสียนเฉินมิใช่เรื่องเร็ววัน จึงสิงเข้ากายเฟิ้งชิงเสว่ เพื่อวางแผนระยะยาว แต่เลือกเวลาได้ไม่ดีนั่าจะสิงเข้ากายเฟิ้งชิงเสว่ก่อนเขาจะตาย แต่เพราะนางแอบกินอวุ่น ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่โต ทำให้เกิดเรื่องวุ่นนวายมากมาย พลาดครั้งเดียวก่อให้เกิดความเกลียดนับพัน เช่นนี้ก็ดี เต้าจั่งพวกนั้นไร้ประโยชน์ทั้งนั้น เก่งแต่ปาก แท้จริงแล้วทำไม่ได้ตามที่พูด เชิญเทพเจ้าอยู่ตั้งนาน แต่ไม่รู้นกที่ไหนบินออกมาตัวหนึ่ง ขี้ใส่หน้าผู้ที่เรียกตนว่าเต๋าซื่อคนหนึ่ง น่าเศร้าจริงๆ อวี๋นลั่วยืมพึ่งร่างของเฟิ้งชิงเสว่ใช้ชีวิตสุขสบายในพระตำหนักเฟิ้งกุย และหาโอกาสค้นหาไม้เสียนเฉินอยู่ที่ใด “เหนียงเหนียง ท่านฟื้นคืนมาไม่ใช่เรื่องง่าย เหตุใดถึงได้คิดสั้นอีกเพค่ะ?”เฉี่ยววินคุกเข่าลงพื้น น้ำตาคลอ กุมมือขวาของนายตัวเองไว้อย่างแน่น เฟิ่งชิงเสว่ถึงกับยิ้มไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ”ข้าเพียงแค่ปล่อยเลือกเล็กน้อย ” มีดสีเงินกลางมือออกแสงหนาวเย็น สะท้อนใบหน้าซีดเซียวของเฉี่ยววิน ไม้เสียนเฉนแท้จริงเป็นไม้โบราณพันปี อยากหามันเจอไม่ใช่เรื่องง่าย มรอเพียงเลือดของเผ่าพันธุ์ปีศาจหรือเทพเทวดามันถึงจะปรากฏ