ตอนที่3 รัก เลิก จาก

ต๭นที่3 รัก เลิก จาก เมื่อไทเฮาแต่งกายเสื้อผ้าอาภรณ์ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน เฟิ่งชิงเสว่รู้สึกตื่นตาตื่นใจ เพิ่มความสบายใจยิ่งขึ้น ถึงไทเฮาจะมีอายุมาก แต่ดูแลอย่างดี สีผิวดูไม่แก่ ดูอ่อนโยนใจดี ต้องเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายแน่ อวี่เหวินหลินขยับตัวขึ้นเล็กน้อย ดึงแขนของเพิ่งชิงเสว่สถายความเคารพพร้อมกัน ”ลูกถวายบังคมเสด็จแม่ ” ไทเฮานั่งอยู่บนพระที่นั่งหงค์ ยิ้มและยกมือขึ้นให้ทั้งสองคนยืนขึ้น พระตำหนักเชียนโส้วตกแต่งได้อบอุ่นและสง่ามาก ควันเตาแล้วรอบ กลิ่นหอมยวนใจ ได้กลิ่นแล้วรู้สึกร่างกายสดชื่น ข้างห้องที่คนดีดพิณ เสียงพิณเสนาะหู เข้ากับกลิ่นหอมอย่างดี “เสด็จแม่ช่วงนี้สุขภาพสบายดีไหมเพค่ะ?”อวี่เหวินหลินลองถามไปคำหนึ่ง น้ำเสียงแสดงความห่วงใย เห็นไทเฮาพยักหน้าไม่พูด สายตาหยุดมองที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา ในใจเฟิ่งชิงเสว่รู้สึกแปลกใจ เหตุใดไทเฮาไม่พูดไม่จา?หรือความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ไม่ดี?ก็ไม่แปล คนอย่างฮ่องเต้ทั้งหลงตัวเองและเอาตัวเองเป็นใหญ่ ทำให้ผู้อื่นรังเกียจ แต่ไทเฮาเอาแต่ยิ้ม สีหน้าไม่มีความรังเกียจอย่างใด “เหตุใดไทเฮาไม่พูดไม่จา?”เฟิ่งชิงเสว่เอียงศีรษะกระซิบถามข้างหูอวี่เหวินหลิน ทั้งสองยังจูงมือกันอยู่ ถามเช่นนี้ อวี่เหวินหลินโมโหอย่างยิ่ง แต่ก็กลั้นความโกรธไว้ในใจ แล้วพูดเสียงเบาๆ ”อย่าบอกว่าเจ้าไม่รู้นะ ว่าเสด็จแม่เป็นใบ้ไปแล้ว เฟิ่งชิงเสว่ตะลึง ใบ้แล้ว?ไทเฮาเป็นใบ้แล้ว?ทำไมนางไม่รู้?ไม่มีใครบอกนางเลย อวี่เหวินเฉินอย่างกับรู้ก่อนแล้วว่านางจะมีอาการเช่นนี้ แค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ผู้หญิง แกล้งทำต่อไป แท้จริงเจ้าไม่ใช้เฟิ่งชิงเสว่อยู่แล้ว สะใภ้ของราชวงศ์ เหตุใดถึงไม่รู้เรื่องของแม่สามีเลยแม้แต่นิด?ต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน ไทเฮาใบหน้ามีความสงสัยเล็กน้อย ใช้ภาษามือกล่าว “ลูก ฮองเฮาเป็นอะไร?” เฟิ่งชิงเสว่ไม่เข้าใจภาษามืออยู่แล้ว ได้แต่ยืนเงียบๆไม่พูดไม่จา ดูแม่ลูกคู่นี้“คุยกัน” “ไม่มีอะไร ฮองเฮาแค่ตกใจ เหตุใดเสด็จแม่ถึงดูเยาว์วัยเช่นนี้ ”ฮ่องเต้ก็คือฮ่องเต้ พูดขึ้นเช่นนี้ ทำให้ไทเฮาได้หน้าได้ตา และเอาใจไทเฮาต่อหน้าแทนเฟิ่งชิงเสว่ เมื่อไทเฮาได้ยิน ก็บังหน้ายิ้ม แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเสว่จะไม่เปลี่ยนแปลงทัศนคติและความคิดที่มีต่ออวี่เหวินหลินเพียงเพราะความหวังดีของเขา เขาทำเช่นนี้ เป็นเพราะเพื่อแสดงละครสามีภรรยาปรองดองกันต่อหน้าไทเฮา มิได้เต็มใจช่วยข้าพูดหรอก? จากนั้นไทเฮาหยุดยิ้ม ชี้ไปที่บาดแผลของเฟิ่งชิงเสว่ แสดงท่าทีสงสัยและเป็นห่วง เฟิ่งชิงเสว่ไม่ใช่คนโง่ ต้องเข้าความหมายของไทเฮาแน่ มองไปอย่างอวี่เหวินหลินทีหนึ่ง ต่อหน้าหญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หงส์กล่าวไปว่า “ทูลไทเฮา หวั่นเอ่อเพียงอยากทำอาหารเล็กๆน้อยๆให้ฮ่องเต้ แต่ฝีมือไม่ดี กลับทำให้ตนนั้นบาดเจ็บ ทำให้เสด็จแม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ” เมื่ออีซี่เหวินหลินได้ยิน เลือดขึ้นลำคอคำหนึ่ง ทำอาหาร?นางทำอาหารเพื่อข้า?ผู้หญิงคนนี้ ฝีมือโกโหนี้ช่างสุดยอดจริงๆ เมื่อไม้เฮาได้ยินก็รู้สึกดีใจ ยากที่ทั้งสองรักกันเช่นนี้ ผู้เป็นมารดาก็โล่งอกแล้ว และไทเฮาก็ใช่ภาษามือกับอวี่เฟวินหลิน “ฮ่องเต้ ควรจัดพิธีแต่งตั้งราชนีโดยเร็ววัน มอบตราประทับราชนีให้กับฮองเฮา ” ตั้งแต่เฟิ่งชิงเสว่แต่งงานจากแคว้นหนานเยนนมาแคว้นเสวียนเย่ เพื่อความสัมพันธ์สมรสของสองแคว้น แต่ช่วงที่เดินทางมาร่างกายของข้าทรุดลงทุกวัน เมื่อถึงราชวังแคว้นเสวียนเย่ตัวก็ไม่ไหวแล้ว ในใจอวี่เหวินหลินนั้นรู้สึกดีใจ เขาเป็นฮ่องเต้ มีใจกล้าหารที่พิชิตแผ่นดิน แต่เนิดก็คิดอยากส่งกองกำลังโจมตีแคว้นหนานเยนแต่ฮ่องเต้ของแคว้นหนานเยนถึงตัวจะแก่แตาไม่โง่ ตระหนักถึงความพร้อมลุยดั่งเสือ จึงส่งองค์หญิงเพียงคนเดียวเพื่อสมรสกระชับความสัมพันธ์ อวี่เหวินหลินจะปฏิเสธอย่างไร ประชาชนบนแผ่นดินอยากอยู่อย่างสงบสุข ถ้าเขาไม่ตอบตกลง ยืนยันจะรบ ถึงตอนนั้นประชาชนต้องติหนิว่าดขารุนแรงแน่นอน เขาไม่อยากเสียหัวใจของประชาชนไป เพราะเช่นนี้ เขาจึงไม่ยอมรับไม่ได้ที่มีองหญิงค์ส่วนเกินคนนี้ เหมือนฟ้าก็เต็มใจ ได้ยินมาว่าองค์หญิงผู้นี้เป็นหญิงสวยที่ป่วยหนัก และกำลังจะสิ้นที่ตำหนักนางใน อย่างไรก็ตามการป่วยของนางไม่เกี่ยวกับตน สิ้นไปก็ดี สัมพันธ์สมรสกับแคว้นหนานเยนก็ถือว่าไม่นับ จำได้คืนวันนั้น เขายืนอยู่หน้าประตูพระตำหนักเฟิ้งกุย อยากได้ยินกับหูว่านางสิ้นไป และไม่ทำให้ผิดหวัง ในตำหนักมีเสียงพูออกมาว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียงสิ้นแล้ว” ในใจเขารู้สึกตื่นเต้นจน เกือบจะจุดไฟฉลองแล้ว แต่ดั้น กลับได้ยินสิ่งที่ทำให้เจ็บใจ “ข่าวร้าย” นางฟื้นแล้ว คนที่ที่สิ้นแล้วฟื้นคืนชีพขึ้น นี้ผิดปกติอย่างมาก ไม่สิ คือแปลกประหลาดมากกว่า สิ่งที่ตามมาพร้อมกันแผนการของเขาพังทลายหมด ที่จะรบกับแคว้นหนาวเย็น รบไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ดูแล้ว องค์หญิงคนนี้สิบมีแปดเก้าเป็นตัวปลอม รอให้ตนตวรจสอบให้แน่ชัดแล้ว ให้ได้ข้อหาที่แคว้นหนานเยน่ใช่ตัวปลอมตบตา วางแผนการในใจอย่างดี เมื่อถึงเวลานั้น ดูว่าผู้หญิงที่ไม่ประมาณตนเองว่าจะตายอย่างอนาถเพียงใด ถึงในใจจะมีความคิดเช่นนี้ แต่พูดออกมาไม่ได้ ได้แต่ยิ้มกับไทเฮาและกล่าว ”เสด็จแม่มั่นใจได้“ลูกได้ให้คนเตรียมไว้แล้ว ” เฟิ่งชิงเสว่ไม่เข้าใจเนื้อหาที่พวกเขาพูดคุยกัน เห็นไทเฮาพยักหน้า นางพยักหน้าตามกลับ ทำเช่นนี้คงไม่มีผิดแน่นอน ออกจากพระตำหนักเขียนโส่ว ทั้งสองเดินแยกไปคนละทาง ฮ่องเต้ไปห้องพระอักษร ฮองเฮากลับพระตำหนักเฟิ่งกุย ตอนแยกทางกันยังต้องแกล้งทำท่าทีเหมือนไม่อยากจากกัน เพราะจิ่งมามามองอยู่ข้างๆ เพราะเช่นนั้น ฮ่องเต้ได้ทิ้งจูบไว้ตรงหน้าผากของเฟิ่งชิงเสว่อย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง พูดอย่างอ่อนโยน “ฮองเฮาต้องรอข้าทำราชกิจเสร็จแล้ว ก็จะไปหาเจ้า ”