บทที่ 3 เราหย่ากันเถอะ

บ๗ที่ 3 เราหย่ากันเถอะ "พี่ฮันอี้ ฉันหิวแล้ว......" ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ เสียงของซุนลู่ซินก็ดังขึ้นชัดเจนในอีกด้านของโทรศัพท์ เสียงของเธอเพราะมาก ด้วยความนุ่มนวลของผู้หญิงภาคใต้ แต่ในหูของเยนลี่ซูกลับได้ยินราวกับเป็นเสียงฝันร้าย ห้าปีแล้ว นับจากวันที่เธอกับฮันอี้แต่งงานกัน เสียงโทรศัพท์ของซุนลู่ซินก็มักจะดังขึ้นอย่างไม่เลือกเวลาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลากินข้าว นอนหลับหรือแม้กระทั่งตอนที่ทำเรื่องอย่างนั้นอยู่ และฮันอี้ก็เลือกจะรับโทรศัพท์ของซุนลู่ซินก่อนเสมอ อย่างเช่นตอนนี้ ขณะที่เธอเจ็บปวด นอนอยู่บนพื้นหินอ่อนอันแสนเย็นนั้น แต่ก็ไม่สามารถหยุดฮันอี้ ที่กำลังตั้งใจฟังคำพูดของคนในอีกด้านหนึ่งอย่างซุนลู่ซินได้ น้ำตา ในที่สุดก็ไหลออกมา แม้ว่า เยนลี่ซูจะปิดเปลือกตา ก็ยังไม่สามารถหยุดน้ำตาร้อนที่ไหลผ่านแก้มเย็นๆได้ "อยากทานอะไรล่ะ? ซูชิหรือหม้อดิน? ผมได้ยินมาว่ามีร้านซูชิญี่ปุ่นเพิ่งเปิดใหม่ ดูน่ากินเลยทีเดียว" ความรู้สึกที่แสนเย็นชาเมื่อสักครู่นั้นผิดกับขณะนี้อย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ฮันอี้กลับใช้น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นและอ่อนนุ่ม แม้แต่ใบหน้าของเขา ก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาทันทีภายใต้แสงประทีป "ตราบใดที่เป็นคุณ ผมทานอะไรก็ได้" "ครับ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้" ฮันอี้วางสายและลุกขึ้นจากไป ทันใดนั้นดวงตาของเยนลี่ซู เบิกโพลงขึ้น ก่อนจับไปที่แขนเสื้อของเขาแรงจนปลายนิ้วซีดขาว "ปล่อย! เธอไม่รู้หรือว่าเพราะความดื้อรั้นของเธอ มันทำให้ฉันรังเกียจยิ่งขึ้น?!" ฮันอี้สะบัดมือที่จับอยู่บนแขนเสื้อของเขาออก แต่เขาไม่คิดว่า มือนั้นจะคลำและกระชับแขนของเขาอีกครั้ง "ฮันอี้ ฉันขอถามคุณอีกครั้ง คุณไม่เคยรักฉันสักนิดเลยจริงๆเหรอ?" บนพื้นหินอ่อนที่แสนเย็นนั้น เยนลี่ซูพยายามที่จะลุกขึ้นยืน ยกใบหน้าของเธอขึ้นและมองเข้าไปในตาของเขาเพื่อหาคำตอบ แต่ก่อนที่เธอจะได้คำตอบ เขาก็บีบคางเธอแน่น เสียงเย็นของฮันอี้ที่ดังขึ้น รู้สึกเย็นกว่าหินอ่อนที่อยู่เบื้องล่างด้วยซ้ำ "เยนลี่ซู ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย คนที่ฉันรักคือซุนลู่ซิน คนที่เธอเคยคิดจะฆ่าด้วยน้ำมือของเธอเอง!!" พอแล้ว พอแล้วจริงๆ ที่จริงเธอก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ตามเสียงของเขา เธอบิดใบหน้าด้วยรู้สึกปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก ได้แต่ยิ้มเบาๆ บอกเขา: "ฮันอี้ เราหย่ากันเถอะ" หย่า? เมื่อฮันอี้ได้ยินประโยคนี้ ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ช้า เขาก็ยิ้มออกมา ในดวงตาที่เย็นชานั้นหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่นิ้วของเขาจะใช้แรงบีบคางของเธอหนักขึ้น "เธอฝันหรือเปล่า!" "......ทำไมล่ะ?" เยนลี่ซูไม่เข้าใจ เขาบอกว่าเขารักซุนลู่ซินไม่ใช่เหรอ? เขาบอกว่ารังเกียจตัวเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมในตอนที่เธอกำลังจะปล่อยมือเขาไป แต่เขากลับไม่เห็นด้วย? ฮันอี้ใช้กำลังบีบคางเธอด้วยความเกลียดชังโดยไม่สนแม้เธอจะขมวดคิ้วเพราะความเจ็บปวดก็ตาม "ตอนนี้เพิ่งจะรู้สึกเจ็บปวด คิดอยากจะหย่าแล้วเหรอ? ตอนนั้นที่เธอขอให้ เยนจื้อจง บีบบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ ทำไมถึงไม่คิดอย่างวันนี้ล่ะ?! เยนลี่ซูจะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดเท่านั้น ฉันจะให้เธอถือกรรมสิทธิ์เป็นคุณนายฮันไปตลอดชีวิต! ฉันจะทำให้ชีวิตเธอต่อจากนี้รู้สึกราวกับตายทั้งเป็น!!" ฮันอี้สะบัดคางเธอทิ้งก่อนเดินออกไปอีกด้านของโต๊ะ เปิดกระเป๋าเอกสารแล้วหยิบเอกสารข้อมูลจำนวนหนึ่งพร้อมรูปถ่ายโยนลงไปที่เยนลี่ซู เยนลี่ซูที่ตาพอจะเริ่มปรับเห็นได้ชัดเจน ก็หยิบภาพถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาดู ในภาพเหล่านั้นเป็นเธอทั้งหมด เป็นภาพเธอที่เข้าไปในสำนักงานกฎหมายและนั่งอยู่ในห้องของทำงานซูมิง ก่อนที่เธอจะออกมาจากสำนักงานกฎหมาย...... เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมเสียงสั่นคลอน: "ฮันอี้นี่คืออะไร? คุณจ้างให้คนแอบตามฉันเหรอ?" หรือว่าเขารู้แล้ว? เธอกระวนกระวายปีนขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะวิ่งไปตรงหน้า ฮันอี้แต่ก่อนที่เธอจะหยุด ฮันอี้ก็ผลักเธอออกอยากไร้ความรู้สึก "ไปให้พ้น! อย่าเข้าใกล้ฉัน!" "อา -!" เยนลี่ซูถูกผลักลงบนโต๊ะชาอีกครั้งจนโต๊ะชารวมถึงเธอก็กระแทกลงไปที่พื้น เศษแก้วแตกทะลุผิวหนังและบาดเข้าแก้มของเธอ ฮันอี้ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะล้มไปที่โต๊ะชา อยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อดู แต่เมื่อเห็นเธอกำลังพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง ก็รีบหยุดตัวเองลง ผู้หญิงคนนี้ต้องลงทุนถึงขนาดเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพื่อทำเรื่องอย่างนี้เลยเหรอ น่ารังเกียจจริงๆ! ทันใดนั้นฮันอี้ยิ้มขึ้นอย่างเฉยเมย: "ถ้าฉันไม่จ้างให้คนตามเธอ ก็คงไม่รู้นะว่าคุณนายฮันจะทำเรื่องอย่างนี้ได้......ก่อนหน้านี้ไปที่สำนักงานทนายความเพื่อโอนทรัพย์สินแล้วจากนั้นก็วิ่งมาหาฉัน ทำตัวน่าสงสาร เพื่อขอให้ฉันหย่าด้วย......" ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น เธอไม่ได้...... "คุณนายฮัน เธอไม่แม้แต่ทำตัวราคาถูก แต่ยังทำตัวน่ารังเกียจจนฉันอยากอาเจียนด้วย!" "ตึง -!" ประตูบานใหญ่ถูกกระชากเปิดออกและกระแทกกลับเข้ามา ในที่สุดห้องนั่งเล่นก็กลับมาเงียบอย่างเดิม เลือดสด ย้อมตามเสื้อผ้า เป็นดวงๆ ราวกับดอกกุหลาบที่แพร่กระจาย เยนลี่ซูมองไปทางประตูที่ปิดสนิท ยังคงตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับตารับรู้ความเจ็บปวดอย่างช้าๆ เธอยิ้มออกมา เพราะดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้เรื่องที่เธอกำลังจะตาย แต่ถึงยังไง เธอก็ยังร้องไห้ออกมาท่วมหน้า เพราะพอจะดูออกว่า เขาอยากเห็นเธอตายขนาดไหน