บทที่ 6 ซุนลู่ซินและแม่ซุนลู่ซิน

บ๗ที่ 6 ซุนลู่ซินและแม่ซุนลู่ซิน "ใช่ รบกวนถ่ายแบบละเอียดและชัดเจนหน่อยนะ แล้วพรุ่งนี้หลังจากเผยแพร่ออกไป อย่าลืมโอนเงินเข้ามาที่บัญชีของฉันล่ะ" ในบ้านพักตากอากาศ หลินซูเจินวางหูโทรศัพท์และหันไปหาซุนลู่ซิน ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมรอยยิ้ม ในดวงตาของเธอไม่มีความน่าสงสารและความกังวลใดๆอย่างเมื่อครู่ ทั้งหมดล้วนเป็นแค่การแสดงตบตาเท่านั้น "อย่าห่วงเลย เรื่องทั้งหมดจัดการหมดแล้ว" "ในเมื่อหมดเรื่องแล้ว แม่ก็ออกไปได้แล้ว" ซุนลู่ซินพยักหน้า ก่อนละสายตาอันแสนเบื่อหน่ายกลับจากใบหน้าของหลินซูเจิน "ลู่ซิน!" แทนที่หลินซูเจินจะออกไปข้างนอก แต่กลับพุ่งร่างอวบอ้วนไปนั่งลงข้างซุนลู่ซิน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงลำพองใจ: "ผ่านมาห้าปีแล้ว และตอนนี้เยนจื้อจงก็ได้ตายไปแล้ว แต่เจ้าเด็กฮันอี้นั่นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมมาขอลูกแต่งงาน แม่ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าลูกอย่าได้เสียเวลาอีกต่อไปเลย ลูกต้องรีบบีบบังคับ ฮันอี้ให้หย่าให้เร็วที่สุด!" "เร่งเร่งเร่ง! นอกจากเร่งแล้ว แม่รู้อะไรอีกบ้างไหม?" ในขณะซุนลู่ซินที่อยู่ในห้วงความคิด ใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มเฉยเมย: "หนูจะบอกอะไรให้นะ เรื่องนี้หนูมีวิธีจัดการในแบบของหนู แต่แม่ก็ระวังตัวด้วย อย่าให้พี่ฮันอี้รู้เรื่องเข้าล่ะ” เมื่อเผชิญหน้าอันแสนน่ากลัวของซุนลู่ซิน หลินซูเจินรู้สึกก้าวไม่ออกและไม่กล้าพูดอะไรต่อ แต่เมื่อเธอลุกขึ้น ก็ได้พูดออกมาเสียงเบา: "ทำตามที่แม่บอก ถึงแม้แม่จะไม่มีทางให้เขารู้เรื่อง แต่เขาก็ไม่คิดจะแต่งงานกับลูกอยู่ดี เพราะเขามองลูกเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น" "ปึก -!" ซุนลู่ซินหยิบหมอนบนเตียงโยนไปทางหลินซูเจินด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างมาก ก่อนพ้นถ้อยคำรุนแรงออกมา "แม่มีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างนี้? แม่ยังมีหน้ามาสอนหนูอีกเหรอ?" หลินซูเจินหงุดหงิดด้วยความโกรธเคือง: "แม่เป็นแม่ลูก ทำไมจะพูดไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่วางแผน คิดเหรอว่าเจ้าเด็กฮันอี้จะตายใจอยู่ดูแลลูกจนถึงตอนนี้?!" "แม่เป็นคนวางแผนมันก็สมควรอยู่แล้ว แต่อย่าลืมนะว่า ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นแม่......!!" "แกร๊ก -!" ก่อนที่จะพูดจบ ก็มีเสียงเปิดประตูของบ้านพักตากอากาศดังขึ้น เมื่อหลินซูเจินได้ยินเสียงก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นทุกข์ใจ ก่อนวิ่งไปข้างซุนลู่ซินและตั้งใจเปล่งเสียงพูดอย่างจงใจ: "ลู่ซิน ลูกจะให้เป็นอย่างนั้นไปตลอดไม่ได้หรอก ฮันอี้แต่งงานแล้ว เขาไม่สามารถอยู่กับลูกได้ตลอดไป......" ซุนลู่ซินมองหลินซูเจินที่ชอบแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าของเธออย่างนึกรังเกียจ แต่เมื่อเห็นประตูถูกเปิดออก เธอก็รีบเก็บสายตาอันน่ารังเกียจคู่นั้น ก่อนจะทำท่าทางเศร้าโศกเสียใจเหมือนเด็ก "หนูต้องการพี่ฮันอี้ หนูต้องการพี่ฮันอี้......" "ลู่ซิน" เมื่อฮันอี้ผลักประตูเข้ามา เขาก็เห็นดวงตาที่กำลังร้องไห้ด้วยความทุกข์ของซุนลู่ซินและนึกตำหนิตัวเอง ก่อนจะรีบเดินไปตรงหน้าซุนลู่ซิน ย่อตัวลงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด: "ขอโทษนะ ผมไม่ควรออกไปจากที่นี้เลย" ภายในห้องในขณะนั้น ดวงตาของผู้หญิงทั้งสองคนมองมาที่เขาพร้อมกัน หลินซูเจินจ้องไปที่ด้านหลังของเขาด้วยความโลภ แต่ซุนลู่ซินไม่เพียงมองเขาด้วยน้ำตาพร่ามัว แต่ยังมองเขาด้วยใจจริง เธอรักผู้ชายในชุดสูทคนนี้ รักในใบหน้าที่มีคุณสมบัติครบถ้วนและดวงตาที่น่าหลงใหลคู่นั้น "พี่ฮันอี้......" ด้วยความรักที่ท่วมท้น ซุนลู่ซินก็ร้องไห้โผกอดไปในอ้อมแขนของเขา ฮันอี้ตบหลังเธอเบาๆ เกลี้ยกล่อมด้วยความรักเหมือนเด็ก: "ไม่ต้องร้องแล้ว ผมกลับมาแล้ว วันนี้ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว" "แต่ว่า...... พี่ฮันอี้......" ซุนลู่ซินฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของฮันอี้ และยังคงร้องไห้ต่อไป "แม้ว่าวันนี้พี่จะไม่ไปไหน แต่ในวันพรุ่งนี้พี่ก็ไปอยู่ดี ฉันอยากให้พี่อยู่กับฉันทุกวัน" "ลู่ซิน ลูกจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลยไม่ได้นะ" หลินซูเจินพูดขึ้นโดยไม่รอให้ฮันอี้ได้มีโอกาสพูดต่อ ดวงตาที่หลบซ่อนไปด้วยความโลภคู่นั้น เปลี่ยนไปทำเหมือนเข้าใจความรู้สึก: "ฮันอี้แต่งงานแล้ว เขาจะมาอยู่กับลูกทุกวันได้อย่างไร?" ซุนลู่ซินได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็ยิ่งร้องไห้สั่นไหวในอ้อมแขนของฮันอี้ ฮันอี้ขมวดคิ้วอย่างปวดใจ: "น้าหลิน ต่อจากนี้อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลู่ซินเลยครับ" "แต่...... ฮันอี้นี่คือเรื่องจริง หรือว่าคุณคิดจะหย่ากับเยนลี่ซูจริงๆ?" หลินซูเจินแสร้งทำเป็นประหลาดใจ ก่อนถอนหายใจด้วยความเห็นอกเห็นใจ: "อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณจะหย่ากับ เยนลี่ซูตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไรกับคุณ เยนจื้อจงตายไปแล้วและตอนนี้คุณก็คือผู้อำนวยการของตระกูลเยนอยู่ดี......" "น้าหลิน!" "ป้ารู้ว่าป้าไม่ควรพูด......ป้าแค่กังวลว่าลู่ซินอาจคิดไม่ถึงเท่านั้น......" หลินซูเจินหยุดปากของเธอ และหันกลับเดินออกจากห้องไป ถึงแม้ว่า ฮันอี้จะเป็นคนที่เธอมองดูเขาเติบใหญ่มากว่าครึ่งชีวิต แต่เธอก็ยังไม่สามารถเข้าใจอารมณ์ของเขาได้ ในตอนดึก ภายในห้องพักเงียบสงบ ซุนลู่ซินนอนคิดอยู่บนเตียงเกี่ยวกับบทสนทนาของ หลินซูเจินกับฮันอี้วันนี้ เธอรู้ว่าคำพูดของ หลินซูเจินวันนี้จงใจอยากให้เธอได้ยิน อย่าคิดว่า ฮันอี้ที่ตอนนี้ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอ สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงเพราะเขารู้สึกผิด ตราบใดที่ฮันอี้ไม่ได้หย่าหรือไม่ได้แต่งงานกับเธอ ฮันอี้ยังไงก็ไม่ได้เป็นของเธออยู่ดี ซุนลู่ซินหันมาดูใบหน้าที่หลับลึกของฮันอี้อย่างระมัดระวังและจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลา เพ้อฝันนึกอยากครอบครองอย่างหลงใหล ก่อนยื่นมือและสัมผัสบนร่างกายของนั้นเบา ๆ และค่อยๆเข้าใกล้เขาอย่างช้าๆ แต่เมื่อซุนลู่ซินกำลังจะจูบลงบนริมฝีปากนั้นอย่างปรารถนา เขาก็จับมือเธอ แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา เพียงแต่เปล่งเสียงออกมาราวกับฝัน: "เยนลี่ซู หยุดเล่นได้แล้ว......" ซุนลู่ซินร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาทันทีราวกับคนถูกฟ้าผ่า เมื่อครู่นี้เขาเรียกชื่อของใครนะ? เยนลี่ซูเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกชื่อผู้หญิงคนนี้ในขณะที่ยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ?! เขาควรจะเกลียดตระกูลเยนสิ ควรจะเกลียดผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ?!! แต่ทำไม ทำไม...... น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม ซุนลู่ซินกัดริมฝีปากล่างของเธอแน่นพร้อมสายตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างอิจฉา เยนลี่ซู!!