บทที่ 7 รักหรือว่าไม่รัก

บ๗ที่ 7 รักหรือว่าไม่รัก เช้ารุ่งขึ้น ฮันอี้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัว เมื่อลืมตาขึ้น สมองยังคงมีความมึนงงเล็กน้อยก่อนยกมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่ได้ตื่นตามเวลาที่เคยชิน ผู้หญิงคนนั้นทำไมเกียจคร้านอย่างนี้?! "เยนลี่ซู ทำไมถึงไม่ปลุกฉัน......?" เมื่อลุกขึ้นนั่ง แล้วเห็นซุนลู่ซินผลักประตูเข้ามา สมองที่มึนงงของฮันอี้ก็ทำงานขึ้นทันที และนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่บ้านของซุนลู่ซิน ไม่ใช่บ้านของเขา "พี่ฮันอี้......" ใบหน้าของซุนลู่ซินหมองลงเล็กน้อย และเก็บความหึงหวงไว้ในใจ ก่อนส่งนมในมือของเธอให้: "ดื่มนมสักแก้วก่อนไปทำงานเถอะคะ ฉันอุ่นให้พี่เป็นพิเศษเลยนะ......" ฮันอี้ไม่เคยมีนิสัยชอบดื่มนม ปกติช่วงที่เพิ่งตื่นนอน ท้องของเขาไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นที่ผ่านมาในช่วงเวลาที่เขาแต่งงานกับเยนลี่ซู แม้ว่า เยนลี่ซู จะทำอาหารเช้าที่หลากหลายสำหรับเขาทุกเช้า แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่มีคือนม นานมาแล้วนะ ที่เขาชินกับแบบนั้น ให้ตายเถอะ นึกถึงผู้หญิงคนนั้นได้อย่างไร? ฮันอี้รับนมมาและถูเข้าที่ขมับ เขาไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดใคร ก่อนจะดื่มนมหมดแก้วในรวดเดียว หลังจากที่บอกลาซุนลู่ซินและหลินซูเจิน ฮันอี้ก็ออกมาจากบ้านพักต่างอากาศและขับรถไปทางตระกูลเยน แม้ว่าเขาจะมาสายเล็กน้อย แต่ในฐานะผู้อำนวยการบริษัท มีหรือจะมีคนกล้าแสดงสีหน้าใส่เขา? "ประธานฮัน อรุณสวัสดิ์" หลิวหยู่หนิงที่คุยเล่นกับเลขานุการ เมื่อเห็น ฮันอี้ออกมาจากลิฟต์ ก็เดินเอ้อระเหยเข้าไปทักทาย: "เฮ้......ฉันไม่คิดเลยนะว่าประธานฮัน ที่ทำงานเนียบมาตลอด ก็มาสายเป็นเหมือนกัน" หลิวหยู่หนิงทายาทมหาเศรษฐีซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับ ฮันอี้ตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัยและยังเป็นทั้งเพื่อนเป็นเพื่อนตายของฮันอี้ "ฉันมาสายในบริษัทของตัวเอง นายเกี่ยวอะไรด้วย" ฮันอี้เหลือบไปเห็นเลขาส่วนตัวของเขา แล้วพูดขึ้น "ที่หลังออกห่างจากเลขาของฉันหน่อย" "ทำไมล่ะ?" "ฉันกลัวว่าเธอจะท้อง บริษัทของฉันไม่มีลาคลอดนะ" "......" หลิวหยู่หนิงรู้สึกขัดใจเมื่อถูกขัด แต่เมื่อเห็นฮันอี้กำลังจะเปิดประตูห้องทำงาน เขาก็รีบจับไปที่ข้อมือนั้นทันที "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.......เข้าสายสักหน่อยจะเป็นไรไป?" ฮันอี้ก้มมองข้อมือที่ถูกจับแน่นของเขา และพูดด้วยเสียงเย็นชา: "หลิวหยู่หนิง นายจะยังไม่จบใช่ไหม?" บรรยากาศรอบๆดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก หลิวหยู่หนิงไม่มีทางเลือกนอกจากกระซิบบอกว่า "เยนลี่ซูอยู่ที่นี่ เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานของนาย" ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่? ฮันอี้ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับยิ้มขึ้นเย้ยหยัน ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญหาที่บ้านไม่พอ ถึงได้วิ่งมาสร้างปัญหาถึงบริษัท! เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฮันอี้ก็ปัดมือของหลิวหยู่หนิงออกและผลักเปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง ในห้องทำงานที่สว่างไสว เยนลี่ซูนั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงาน เธอที่เคยทำตัวราวกับเจ้าหญิง ตอนนี้เหลือแต่ความสงบเสงี่ยมและความสงบเสงี่ยมนี้ กลับทำให้ผู้คนรู้สึกสงสาร สงสาร? ทันทีที่นึกถึงคำนั้น ฮันอี้ก็รีบสะบัดมันออกไป ผู้หญิงที่เลือดเย็นอย่าง เยนลี่ซู มีอะไรให้น่าสงสารกัน? เขาเยาะเย้ยขึ้น ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะทำงานและหยิบเอกสารที่ซ้อนกันขึ้นมาที่โต๊ะ ก้มหัวลงเปิดดูเอกสารอย่างตั้งใจราวกับว่าเยนลี่ซูไม่มีตัวตนอยู่ในนั้นเลย เยนลี่ซูที่มารอตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง ในตอนเช้าจนถึงตอนนี้ มองไปที่ชายที่นั่งทำงานอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ความเศร้าในดวงตาของเธอก็หายไป เธอควรจะรู้ได้ตั้งนานแล้วว่าเขาจะมีท่าทางแบบนี้ ไม่ใช่เหรอ? เธอสูดลมหายใจเข้าให้ตัวเองสงบลง ก่อนหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเธอและลุกขึ้นไปวางไว้ตรงหน้าฮันอี้ ข้อตกลงการหย่า เมื่อเขาเห็นคำทั้งห้าบนเอกสารนั้น "ตึง!" เสียงฮันอี้โยนปากกาในมือแล้วเงยหน้าหัวเราะเยาะขึ้น "เยนลี่ซู เธอจะมาไม้ไหนอีก?" เยนลี่ซูอยากจะมองเขาให้นานกว่านี้ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอก็ก้มหน้าลงจ้องแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว เธอกลัวว่าเธอจะร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง ความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในอก ทำให้เธออยากจะอาเจียนออกมา เธอต้องกลั้นกลืนอยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะพูดขึ้นเบาๆ "คุณจะอ่านให้หมดก่อนแล้วค่อยเซ็นชื่อก็ได้นะ" ฮันอี้มองย้อนกลับไปอย่างดูถูกเหยียดหยาม และอ่านข้อตกลงการหย่าที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นการดูถูกเหยียดหยามในสายตาเขาค่อยๆ หยุดชะงักหายไป บนใบนี้ระบุอย่างชัดเจนว่า ตราบใดที่ฮันอี้เซ็นชื่อหย่าร้าง หุ้นทั้งหมดของตระกูลเยน รวมถึงทรัพย์สินส่วนตัวและอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเยนนั้นเป็นของฮันอี้ นั้นหมายความว่า เยนลี่ซูจะออกไปแต่ตัว เงินสักบาทก็ไม่สามารถเอาไปได้!! "ฮันอี้ ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยแล้วจริงๆ......" เมื่อฮันอี้เห็นว่าลายเซ็นของ เยนลี่ซูได้เซ็นตรงผู้โอนเรียบร้อยแล้ว เสียงของ เยนลี่ซู ก็ไหลเข้ามาในหูของเขาเหมือนลำธารที่กำลังจะแห้งอย่างไรอย่างนั้น "ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน และฉันก็รู้ว่าคุณเกลียดฉัน ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณอีกต่อไปแล้ว ปล่อยตัวคุณ ก็เหมือนว่าได้ปล่อยตัวเอง...... เซ็นชื่อเถอะนะ" ฮันอี้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ในอดีตที่เคยเหยียดหยามดูถูกเหล่านั้น......อยู่ๆก็หายไปหมด เขาเห็นว่า เยนลี่ซูจงใจใส่เสื้อคอเต่าวันนี้ เพราะเธอต้องการปกปิดรอยแผลของเมื่อวาน แต่ใบหน้าของเธอที่ดูซีดเซียวไร้เลือดนั้นทำไมถึงได้ดูแย่อย่างนั้น...... แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่หน้าเขา แต่เขากลับดูเหมือนเป็นภาพลวงตา ราวกับว่าเธอจะระเหยหายไปจนไม่อาจพบเจอได้อีก "เยนลี่ซู เธอ......"