บทที่ 9 พาเธอกลับบ้าน

บ๗ที่ 9 พาเธอกลับบ้าน "คุณดูแลคนไข้อย่างไรเนี่ย?" ในเวลาเดียวกัน บริเวณทางเดินของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง หลิวหยู่หนิงกำลังประสบความทุกข์ทรมานจากสายตาจากนายแพทย์และพยาบาล เขารู้สึกเหมือนโดนใส่ความเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ในตอนบ่ายหลังจากเห็นฮันอี้วิ่งออกจากบริษัท เขารู้สึกไม่สบายใจเลยกลับเข้าไปดูที่ห้องทำงานของเพื่อน และเห็นเยนลี่ซูนอนหมดสติอยู่บนพื้น "คือ......เธอ......คนไข้เป็นอย่างไรบ้างครับ?" จนถึงตอนนี้ หลิวหยู่หนิงไม่อยากจะอธิบายอะไรแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็ถูกว่า ในเมื่อเข้าใจผิดไปแล้วก็ให้เข้าใจไปอย่างนั้นเลยละกัน "เพิ่งจะคิดสนใจคนไข้ตอนนี้เหรอคะ?" พยาบาลตัวน้อยมอง หลิวหยู่หนิงอย่างเย็นชา ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็ดี ทำไมถึงได้ใจร้ายไส้ระกําอย่างนี้? "ใจลอยไปไหนแล้วคะคุณ?" พยาบาลตัวน้อยอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถูกสายตาของนายแพทย์เบรกขึ้น หลังจากพยาบาลตัวน้อยหยุดปากอย่างไม่เต็มใจนัก นายแพทย์ถึงเปิดประวัติคนไข้ในมือ หลิวหยู่หนิงยังคงสงสัย ก็แค่หมดสติไป ทำไมถึงต้องดูประวัติคนไข้ด้วย? แต่แล้วหมอก็พูดอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้เขารู้สึกคล้ายกับฟ้าผ่าลงมา "ก่อนหน้านี้ ช่วงที่คนไข้มาด้วยตัวเอง ผมก็บอกเธอแล้วนะ ว่าเธอเป็นโรคมะเร็งสมองระยะสุดท้ายและเธอก็มีเวลาอีกไม่มากแล้ว ทำเคมีบำบัดก็มีแต่จะเจ็บปวด......" "เดี๋ยวนะครับ!" หลิวหยู่หนิงจับแขนนายแพทย์ในทันที ก่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ: "คุณหมอพูดว่าอะไรนะครับ? มะเร็งสมองระยะสุดท้ายอะไร? เคมีบำบัดอะไร?" "คุณไม่ทราบเหรอครับ?" นายแพทย์ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเข้มขรึม: "เยนลี่ซูคนไข้คนนี้ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย มักเกิดอาการกำเริบและตาพร่ามัวอยู่บ่อยๆ แต่เนื่องมาจากการแพร่กระจายของเซลล์มะเร็งทำให้เส้นประสาทสมองถูกกดทับ และเราเพิ่งตรวจพบด้วยว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ แต่......หมอแนะนำให้เอาเด็กออกให้เร็วที่สุดจะดีกว่านะครับ......" มะเร็ง...... เยนลี่ซูเธอเป็นมะเร็งสมองเหรอ?!! หลังจากที่นายแพทย์จากไป หลิวหยู่หนิงยังคงยืนอยู่บนทางเดินเป็นเวลานานจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ก่อนเขาจะล่วงโทรศัพท์ออกมาและโทรหา ฮันอี้ เรื่องของเยนลี่ซู เขารู้สึกว่า ฮันอี้มีสิทธิ์ที่จะรู้ "เออคือ......เยนลี่ซู เธอ......" อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกตัดบทโดยฮันอี้ทันที: "อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก! น่ารังเกียจ!" "ฮันอี้ นายจะไม่สนใจชีวิตหรือความเป็นความตายของเยนลี่ซูเลยจริงๆเหรอ?" "ฉันคงจะมีความสุขถ้าเธอตาย!" "......" หลิวหยู่หนิงวางหูโทรศัพท์ คิดว่าลำคอของเขาแห้งมากราวกับจะแตกอย่างไรอย่างนั้น ก้มมองลงไปที่โทรศัพท์ในมือของเขา ส่ายหัวอย่างจนปัญญา ความเกลียดที่ฮันอี้มีต่อเยนลี่ซูยังฝังแน่นอยู่! เมื่อ หลิวหยู่หนิงผลักเปิดห้องผู้ป่วย เยนลี่ซูก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เมื่อเห็น หลิวหยู่หนิง เยนลี่ซูรู้สึกประหม่ามาก นัยน์ตาของเธอตะลึงขึ้นเล็กน้อยและกัดริมฝีปากของเธอแน่น แข็งเกร็งไปทั่วร่างกาย หลิวหยู่หนิงเห็นท่าทางประหม่าของเธอ เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรและพูดออกมาอย่างสบายว่า "คุณไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้? ผมไม่ใช่ ฮันอี้ ซะหน่อย" "เมื่อสักครู่ คุณหมอได้พูดอะไรกับคุณไหม?" "ไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากเรื่องที่คุณท้อง" ท้องเหรอ?! เยนลี่ซูก้มศีรษะลงด้วยความตกใจและมองดูหน้าท้องแบนของเธอ ห้าปีแล้ว ในที่สุดเธอก็ตั้งท้องลูกของ ฮันอี้ และในที่สุดเธอก็ได้เป็นแม่แล้ว ด้วยความดีใจทำให้ดวงตาของเธอแดงระเรื่อ เธอยกแขนบางของเธอลูบไปที่หน้าท้องส่วนล่าง แต่ก่อนที่ปลายนิ้วเย็นสั่นของเธอจะวางลง เธอก็หยุดชะงักทันที รอยยิ้มที่มุมปากของเธอค่อยๆ แข็งค้างไว้อย่างนั้นอย่างช้าๆ ดวงตาที่ฉายแววความหวังของเธอกลับถูกปกคลุมด้วยหมอกควันอีกครั้ง เธอกำลังจะตายในไม่ช้านี้แล้ว เธอจะให้กำเนิดลูกคนนี้ได้อย่างไร? "แค่ก......" หลิวหยู่หนิงยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย มองดู เยนลี่ซูที่เปลี่ยนสีหน้าอย่างหลากหลายอารมณ์ ก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน เขากลัวว่าถ้าเขายังมองต่อไป เขาอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าตามไปด้วยก็ได้เลยรีบไอคัดขึ้นอย่างรวดเร็ว "ถ้าอย่างนั้น......คุณก็พักผ่อนเถอะ ผมจะไปแล้ว" "ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันจะไปเหมือนกัน" หลิวหยู่หนิงที่กำลังจะหันหลังกลับชะงักขึ้น และเอ่ยปากถามเสียงสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ: "คุณเป็นขนาดนี้แล้วยังจะไม่นอนโรงพยาบาลอีกเหรอ?!" เยนลี่ซูไม่ได้คิดว่าคำตอบของเธอจะทำให้ หลิวหยู่หนิงตกใจขนาดนี้ เธอนั่งอยู่บนเตียงและไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ หลิวหยู่หนิงหลังจากพูดออกไปแล้ว เขาก็รู้สึกว่าอาจเสียมารยาทเกินไปหน่อย เขาไอคัดขึ้นมาอีกครั้งและกลับมานิ่ง: "ผมไปส่งคุณกลับดีกว่า" "อืม" เยนลี่ซูเรียกสติกลับมา ก่อนพยักหน้า: "ก็ได้คะ" แม้ว่า เยนลี่ซูก็คุ้นเคยกับ หลิวหยู่หนิงอยู่บ้าง แต่เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของ ฮันอี้ดังนั้นแม้ว่าเธอจะรู้จักเขามาหลายปี เธอก็ยังรู้สึกเกรงใจหลิวหยู่หนิง อยู่มาก ดังนั้น ทันทีที่เธอเข้าไปนั่งบนรถของ หลิวหยู่หนิง เธอก็รีบพูดขึ้น "รบกวนคุณหน่อยนะคะ แล้วก็ขอบคุณจริงๆ" หลิวหยู่หนิงที่กำลังขับรถอยู่ ปรายตามองเยนลี่ซูที่นั่งอยู่ข้างคนขับ สีหน้าของเธอซีดขาวมากและริมฝีปากของเธอก็ไม่มีสีเลย ขนตาที่โค้งงออย่างเป็นธรรมชาตินั้นห้อยลงจากดวงตายิ้มคู่นั้น หลิวหยู่หนิงเคยคิดว่า เยนลี่ซูผู้หญิงคนนี้นั้นสวยมาก ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ความงามนั้นมักเป็นที่ดึงดูดใจเสมอ แต่เมื่ออยู่ภายใต้อิทธิพลของ ฮันอี้เขาก็ได้มองข้ามความงามของผู้หญิงคนนี้แล้ว "เยนลี่ซู" สิ่งที่นายแพทย์พูดยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขาและในที่สุด หลิวหยู่หนิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น "จริงๆแล้ว......เธอไม่ต้องทรมานตัวเองก็ได้นะ"        เยนลี่ซูยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขากำลังพูดถึงการตั้งครรภ์ "ผู้หญิงโหดร้ายอย่างฉัน หลังจากทรมานคนอื่นแล้ว ก็ควรจะทรมานตัวเองซะบ้าง" พูดแบบนี้ก็ไม่ผิดนะ หลิวหยู่หนิงเคยได้ฟังจาก ฮันอี้ ว่าเยนลี่ซูผู้หญิงคนนี้ ทำร้ายอะไรซุนลู่ซินมาบ้าง ถึงแม้ครอบครัวของเธอจะสูญเสียไปแล้วก็ตาม แต่ว่าเพราะอะไร? หลิวหยู่หนิงไม่เข้าใจ ในเมื่อคนทำผิดก็ได้รับโทษแล้ว แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงไม่รู้สึกสบายใจเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกสงสารเยนลี่ซูขึ้นมาอีก? ตลอดทางนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลิวหยู่หนิงได้จอดรถตรงหน้าบ้านของ เยนลี่ซู เยนลี่ซูลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของตัวเองลงจากรถ และเห็นแสงอบอุ่นสะท้อนออกมาจากหน้าต่างที่บ้านของเธอ ฮันอี้กลับมาเหรอ? ทำไมเขาถึงกลับมาล่ะ? เธอคาดเดาไม่ออก เพราะหลังจากพ่อของเธอเสียชีวิต เขาก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีก ความคาดหวัง ดีใจและประหลาดใจอย่างไม่น่าเชื่อส่งผลกระทบมาที่สมองของ เยนลี่ซูอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยจนเริ่มทำตัวไม่ถูก หลิวหยู่หนิงมองไปที่ เยนลี่ซูสายตาของเขาก็ค่อยๆอ่อนลง ผิดกับเยนลี่ซูที่มีความดีใจและประหลาดใจ อยู่ๆเขาก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา...... เมื่อเยนลี่ซูรีบเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและส่งนิ้วของเธอเพื่อเปิดประตูบ้าน ความรู้สึกก่อนหน้านั้นทั้งหมดก็พังทลายลงมา! ซุนลู่ซิน...... มาอยู่ในบ้านของเธอได้อย่างไร?!!