บทที่ 10 ใจของเธอเป็นสีอะไร

ใ๙บ้านพักตากอากาศที่ตกแต่งงดงามอย่างสว่างไสว ซุนลู่ซินสวมใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังล้างผลไม้ต่าง ๆ อยู่หน้าอ่างล้างจาน มีหยดน้ำจำนวนหนึ่ง สาดใส่ดวงตาของเธออย่างไม่ตั้งใจทำให้ขนตานั้นเปียกชื้น เธอกระพริบตาอยู่หลายทีเพราะเคืองตาก่อนจิตใต้สำนึกจะพูดออกมาว่า "พี่ฮันอี้ มาช่วยฉันหน่อยคะ......" เมื่อได้ยินเสียง ฮันอี้ ที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบบสบายๆ เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นและยกมือขึ้นจับแก้มซุนลู่ซิน ปลายนิ้วนั้นค่อยๆ ลูบไปที่มุมตาอย่างแผ่วเบา ภาพตรงหน้าที่ดูเข้ากันอย่างอบอุ่น มันช่างไม่เข้าตาเอาซะเลย!! เยนลี่ซู ยืนอยู่ที่ประตู ดวงตาของเธออ่อนล้าเล็กน้อย ราวกับมีคนมาดึงเอาความโกรธออกไป ก่อนร่างของเธอจะล้มลง "ระวัง" โชคดีที่ หลิวหยู่หนิงซึ่งยืนอยู่ข้างเธอช่วยพยุงร่างกายที่อ่อนแอได้ทันเวลา เสียงกริ่งที่ประตู ดึงดูดสายตาของ ฮันอี้ แต่เขาไม่ได้มองไปทาง เยนลี่ซูเลย เพียงแค่เอ่ยทัก หลิวหยู่หนิงเท่านั้น "นายมาได้ถูกเวลาจริงๆ เข้ามาก่อนสิ กำลังจะกินข้าวพอดีเลย" หลิวหยู่หนิง รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในเวลานี้ถ้าเขาปล่อยแขนของ เยนลี่ซู เยนลี่ซูต้องล้มลงกับพื้นแน่นอน "เท้าของเธอโดนตะปูตอกอยู่หรือไง?" ฮันอี้เดินออกมาอย่างไม่พอใจนักและดึงหลิวหยู่หนิงไปที่ห้องนั่งเล่น "พรึบ!" เสียงอู้อี้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเขา ร่างกายอ่อนแอของเยนลี่ซูล้มลงกับพื้นและศีรษะของเธอกระแทกไปที่มุมประตู ฮันอี้ ไม่ได้หันกลับมอง แค่ยิ้มอย่างเหน็บแนม "แสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสารตอนนี้ มันสายไปหน่อยเหรอ? คุณนายฮัน?" เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ซุนลู่ซิน ได้รับ ผู้หญิงคนนี้ก็แทบจะไม่รู้เจ็บอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปทันเวลาในวันนี้ ซุนลู่ซินอาจจะจากไปตลอดกาลแล้วก็ได้! ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นอุบายของผู้หญิงคนนี้ เพราะความชั่วร้ายของผู้หญิงคนนี้!! "พี่ลี่ซู พี่ไม่เป็นไรนะ?" ซุนลู่ซินวางผลไม้และเดินไปที่ประตู ย่อลงพยุงร่าง เยนลี่ซู ให้ลุกขึ้น: "มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด พี่อย่าโกรธ พี่ฮันอี้เลยนะคะ......" เยนลี่ซู พยายามจับมือซุนลู่ซินออก แต่เธอพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เอาไม่ออก "โอ๊ย -!!" ทันใดนั้น ซุนลู่ซินอยู่ดีๆก็กรีดร้องแล้วจับไปที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด "เป็นอะไรหรือเปล่า?" ฮันอี้และหลิวหยู่หนิงเดินออกจากห้องนั่งเล่นมาพร้อม ๆ กัน "ไม่เป็นอะไรคะ ไม่เป็นไร......" ซุนลู่ซินยกข้อมือของเธอข้างที่พันด้วยผ้าพันแผลโบกมือให้ฮันอี้ บนผ้าพันแผลที่มีซึมเลือดนั้น สะดุดตาอยู่ภายใต้แสงไฟ "เพียะ -!" เยนลี่ซู ที่เพิ่งพยุงร่างขึ้น ยังไม่ทันได้ทำอะไร เธอก็รู้สึกว่ามีเสียงดังเข้ามาในหูของเธอและจากนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกปวดร้อนบริเวณแก้ม ตรงหน้าเห็นเป็นมือของฮันอี้ที่ยังไม่หดกลับ เยนลี่ซูลูบแก้มของเธอที่บวมแดงทันทีและถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า "คุณตบฉันทำไม?" "เธอรู้หรือเปล่าว่าลู่ซินเพิ่งจะเย็บบนข้อมือมาห้าเข็ม? เธอผลักเขา เพราะอยากจะให้แผลมันเปิดอีกครั้งหรือไง?!" ผลัก? "ฉันไม่ได้......" เธอตอนนี้แรงหายใจยังแทบไม่มีเลย จะมีแรงไปผลักคนอื่นได้อย่างไร? "พี่ฮันอี้ พี่อย่าทำแบบนี้......" ซุนลู่ซินเดินเข้ามาและจับแขนของฮันอี้: "บางทีพี่ลี่ซูอาจไม่ได้ตั้งใจก็ได้คะ" เมื่อได้ยินเสียงวิงวอนของซุนลู่ซิน ฮันอี้ก็หายใจติดขัดขึ้นมา และก้าวไปข้างหน้าเยนลี่ซู ก่อนย่อตัวลง ดึงคอเธอและจ้องมองด้วยความรังเกียจ ราวกับจะกลืนกินเธอและพูดขึ้นว่า: "ทำไมเธอถึงโหดร้ายขนาดนี้ อยากเห็นเหลือเกินว่าใจของเธอเป็นสีอะไรกัน!"