บทที่ 11 ยึดห้อง

บ๗ที่ 11 ยึดห้อง สายตาของฮันอี้ค่อยๆเย็นชาตามเสียงของเขา คำพูดทุกคำที่พูดออกมาจากปากของเขา ดูเหมือนใบมีดคมๆ ที่ทิ่มแทงเข้ามาในร่างกายของ เยนลี่ซู แทงมาที่หัวใจของเธอ เจ็บปวดลึกเข้ามาถึงไขกระดูก!! เมื่อมองเห็นท่าทางที่เหมือนจะพูดอะไรไม่ออกของ เยนลี่ซู ฮันอี้รู้สึกโกรธมาก ดี ดีจริงๆ ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วสินะ?! ในขณะที่พยุงซุนลู่ซินลุกขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ยกริมฝีปากขึ้น: "เยนลี่ซู เธออยากให้ฉันกลับบ้านมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันเลยพาลู่ซินกลับมาอยู่พร้อมกันแล้ว" หลิวหยู่หนิงเอามือที่กำเข้าหากันแรงจนขึ้นกล้ามเนื้อสอดในกระเป๋ากางเกงและอยู่เงียบๆตลอดเวลา รอจนกว่าฮันอี้จะพา ซุนลู่ซินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อทำแผล ถึงได้เดินไปหาเยนลี่ซู เอื้อมมือออกไปและพยุงช่วยเธอให้ยืนขึ้น: "อยากจะให้ผมพาไปโรงพยาบาลอีกครั้งไหม?" เยนลี่ซูยืนขึ้นและค่อยๆผลักมือหลิวหยู่หนิงออกเบาๆ : "ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณนะคะ" ก่อนเดินไปทางบันไดและขึ้นไปชั้นสอง หลิวหยู่หนิงที่ยืนเพียงลำพังอยู่ที่ประตู ก็รู้สึกหายใจลำบากขึ้นมา เมื่อเห็นเงา เยนลี่ซูค่อยๆหายขึ้นทางชั้นบน หัวใจของ หลิวหยู่หนิง ก็สั่นไหวอีกครั้ง เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้า เยนลี่ซู ตายจริงๆขึ้นมา ฮันอี้จะไม่รู้สึกเสียใจจริงๆเหรอ? สักนิดก็ไม่เลยเหรอ? ตกดึก เยนลี่ซู นอนอยู่บนเตียงคนเดียว ฟังเสียงหัวเราะเป็นครั้งคราวที่ดังมาจากข้างล่าง น้ำตาของเธอไหลลงเปียกโชกไปทั่วหมอน ก่อนจะเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง เมื่อได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู ยังไม่ทันรอให้เธอพูดขึ้น ประตูห้องเธอก็ถูกเปิดออก เธอลุกขึ้นนั่งและเห็นหลินซูเจินดึงซุนลู่ซินเดินเข้ามา "เชิญคุณสองคนออกไปด้วยคะ" เมื่อเผชิญหน้ากับลู่ซินและแม่เขา เยนลี่ซูรู้สึกไม่อยากจะมองเลยจริงๆ เมื่อซุนลู่ซินได้ยินคำพูดนั้น เดิมทีเธออยากออกไป แต่กลับถูกหลินซูเจินดึงกลับมา เงยหน้าขึ้นมองดูรอบๆห้องนอนใหญ่ของเยนลี่ซู "คุณเยน" หลินซูเจิน มองไปรอบ ๆ และยกยิ้มไปทาง เยนลี่ซู ก่อนพูดขึ้นเหมือนอยากต่อรอง แต่น้ำเสียงนั้นตรงไปตรงมาว่า: "คุณก็รู้ใช่ไหมว่าลู่ซินของเราสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เด็กๆ ห้องรับแขกของที่นี่ทั้งหมดฉันดูหมดแล้ว ไม่ค่อยดีเลย ตอนกลางวันแสงแดดเข้ามาไม่เพียงพอเท่าไหร่ คุณหมอบอกว่าลู่ซินของเราต้องอยู่ในห้องที่มีแดดเพียงพอเท่านั้น ดังนั้น......คุณเยนคุณช่วยย้ายออกไปได้ไหม?" "คุณพูดว่าอะไรนะ?" เยนลี่ซูไม่ใช่ว่าฟังไม่ชัด แต่เธอแค่ไม่อยากจะเชื่อ หญิงสูงวัยและเด็กสาวสองคนนี้ คนหนึ่งแย่งสามีของเธอไป และตอนนี่อีกคนหนึ่งหวังจะแย่งห้องของเธออีกเหรอ?! หลินซูเจิน ยังคงยิ้มแย้มและพูดขึ้นราวกับเป็นนายหญิงว่า "ฉันคิดว่าห้องรับแขกตรงข้ามห้องนอนนี้ เหมาะสำหรับ คุณเยนมากกว่านะ ฉันเก็บของออกมาเรียบร้อยแล้ว คุณเยนมีอะไรอยากจะเอาออกไปจากห้องนี้บ้างไหม? พอดีว่าลู่ซินร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ต้องพักผ่อนแต่หัวค่ำ" ในขณะที่พูดขึ้นนี้ หลินซูเจิน ก็จัดเก็บเสื้อผ้าและรองเท้าแตะของเยนลี่ซูไว้ในอ้อมแขน ในขณะที่เปิดตู้เสื้อผ้านั้น หลินซูเจินก็ถึงกลับชะงัก มองเข้าไปด้วยความโลภและโหยหาในตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้านั้น "ออกไปให้พ้น -!" เยนลี่ซู ทนพอแล้วจริง ๆ ที่นี่คือบ้านของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านนี้ล้วนแต่เป็นเงินของตระกูลเยน แล้วเรื่องอะไรเธอต้องถูกผู้หญิงหน้าไม่อายสองคนนี้ไล่ออกไปด้วย?! "พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้! ออกไปเดี๋ยวนี้!" เธอตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ก่อนเยนลี่ซูจะหยิบหมอนบนเตียงโยนไปทาง หลินซูเจิน